«Ρόδον το Αμάραντο!» (Ποίημα του Θοδωρή Γεωργάκη-Παποράκη)

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «ΣΤΟΥΣ ΑΡΜΟΥΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ»

Τρία ευτυχή γεγονότα με οδηγούν να δημοσιεύσω τούτο το ποίημα που ακολουθεί με τίτλο «ΡΟΔΟΝ ΤΟ ΑΜΑΡΑΝΤΟ» και το οποίο περιλαμβάνεται στη νέα μου ανέκδοτη ποιητική εργασία με τίτλο «ΣΤΟΥΣ ΑΡΜΟΥΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ». Πρώτον το γεγονός ότι περαιώθηκαν για φέτος οι Χαιρετισμοί στην Παναγία, με τις ευχές ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ! Δεύτερον ότι αρχίζει το μεγαλοβδόμαδο. Τρίτον με την ευκαιρία της χειροθεσίας του πατρός Νικηφόρου στην Καθηγουμενία της Φανερωμένης, με την ευχή για μακροημέρευση και έργο αγαθό.

ΡΟΔΟΝ ΤΟ ΑΜΑΡΑΝΤΟ!

Σηματωρός κι Αγναντεύτρα, στου Ιόνιου τ’
αφρισμένα νερά, με χαίτες αφηνιασμένων
αλόγων σαν σβιώνται, κι αλισάχνες αφρού
αρταίνουν τη γη Σου, Κυρά! Χρυσοπλοκώτατος
πύργος φωλιάζεις στου βράχου τ’ άγια γκρεμνά!
Του Προφητάνακτα λύρα βαστάζεις μελωδείς,
του νησιού Σου τ’ ανοιγμένα φτερά… Ψαλμοί
λυτρωμοί, να χυθούνε στα πλάτη, κοχύλια στης
Γύρας τον κόρφο να φέξουν λαμπρά!

Γλυκόφιορα στα σκαλιά Σου τα βήματά του
πόθου Μητέρα, αφρίζει η ψυχή, Ηλιοστάλακτο
θρόνο ψηλά σαν θωρεί! Αγιοστρατίζεις του
νησιού τα στενά μονοπάτια, καβαλάρηδες λαύροι
στην αυλή Σου ανάβουν κερί πεθυμιάς, στου
Φυτουργού της πλάσης τη Μεσίτρια Μάνα
νοερές προσευχές θυμίαμα καίνε, ψυχών αγνών
ιλαρή προσφορά!

Ταχυνή Γοργοεπήκοε Κόρη στις παρακλήσεις
μεσιτείες σκορπάς… Χαίρε βλαστού αμαράντου
κλήμα! Χαίρε θνητών προς Θεόν παρρησία!

Το τείχος το άρρηκτο, η κραταιά προστασία
όμοια Σκέπη του κόσμου, Πλατυτέρα νεφέλης
μύρο να λούζεις τις φλογισμένες καρδιές! Από
φυλακής πρωίας έως εσπέρας, στον θαλερό Σου
λιμώνα σεβασμιάζουν οι γιοί Σου Κυρά, των
αγγέλων το σύστημα και των ανθρώπων το γένος
Βασσιλίδα ατενίζουν λαμπρά! Ιλιγγιασμένος ο
νους, ψυχολιώστρα σιωπή, αγκαλοφορούμενη.

Παστάδα υμνούνε, τον άγιο Σου θρόνο
λαμπρύνουν φαιδρά! Ταπεινή βιωτή και οσία
Αμάραντο Ρόδο ζωής, πεποικιλμένο τη δόξα τη
θεία, δώρημα τέλειο, στον άγιο λαό Σου λιτή!
Στις πρεσβείες Σου μηδείς αγεώργητος Κόρη,
στα δικά Σου φτερά…

Ζήσεται η ψυχή μου και αινέσει Σε, αιώνια
Αγκαλοφορούμενη Μάνα ψηλά! Υμνητικά στην
αυλή Σου πορευτής ταπεινός, με στρατιές
δυνάμεων θείων, του δειλινού την ώρα
πανηγυρίζω φαιδρώς, σαν γυμνή σου δέεται η
ψυχή μου και ριγά αναμμένη λαμπάδα φωτιάς
την ποθεινή ψηλαφόντας πατρίδα, της άμωμης
της θεομάνας χαράς…