Ο παππούλης ο Νικολέτος…
Της Ντίνας Κ.
Ο παππούλης ο Νικολέτος… κι όμως… τον αδικήσαμε… όπως πάντα κάνουμε μ’ αυτούς που λένε λίγα και ξέρουν περισσότερα… μ’ αυτούς που στήνουν το βλέμμα μακριά πάνω απ΄ το κεφάλι σου … τολμώντας να κοιτάξουν τα φαντάσματα της ζωής τους … που κοιτάνε μοναχά την δουλειά τους…
Λοξά η σκούφια… όχι πολύ τόσο όσο πρέπει… να κάθεται πειθήνια πάνω στα λιγνά αποστεωμένα μούτρα που ξεκουράζεται πάνω τους όλη η αποκαμωμένη στρατιά των απόμαχων γονιδίων της ράτσας. Κι όμως ….υπάρχει μια τάξη… μια σειρά…. μια γνώση… Όλα στην εντέλεια… Κόντρα ξουράφι, τσιγκελωτό ίσα να πεις μουστάκι παραδομένο στην πειθαρχία των αποστεωμένων δακτύλων, άσπρο πουκάμισο του γαμπρού, το σακάκι κι η ζώνη… όλα κατά πως πρέπει… Στην αράδα… Και το μπαστούνι όρθιο στον απόλυτο έλεγχο … τόσο που λες… βρε μπας και τον αδικήσαμε; Πολλές φορές ο κυρίαρχος κάθεται πίσω… να σαλαγάει τ’ απολωλότα …
