Σε εκδήλωση για τις πολιτικές εξελίξεις μίλησε στους Τσουκαλάδες ο Τηλέμαχος Δημουλάς
«Θα προσπαθήσουν να βρούνε μία άκρη η οποία αν δεν βρεθεί μπορεί να οδηγήσει, και το λέμε έτσι ωμά, σε μία πολεμική εμπλοκή. Δεν το λέμε για να τρομάξουμε τον κόσμο. Λέμε ότι έτσι εξελίσσονται τα πράγματα…»
Σε πολιτική εκδήλωση – συζήτηση για τις πολιτικές εξελίξεις και τις θέσεις του ΚΚΕ, που διοργάνωσε η ΤΟ Λευκάδας του ΚΚΕ στους Τσουκαλάδες, μίλησε το βράδυ της Πέμπτης 12 Απριλίου 2018 ο Τηλέμαχος Δημουλάς, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ.
Στο άνοιγμα της ομιλίας του ο Δημουλάς επισήμανε ότι πέρα από τις μεγάλες συγκεντρώσεις οι εκδηλώσεις αυτού του είδους γίνονται ώστε να μπορέσει το ΚΚΕ να κουβεντιάσει με τον κόσμο, να δει πως σκέπτεται, γιατί όλο και χειροτερεύουν, όπως είπε, τα πράγματα, όλο και μεγαλώνει η ανησυχία στον κόσμο που καλά κάνει και ανησυχεί, ειδικά αυτές τις μέρες που προσπαθούν να τον καθησυχάσουν, και κάλεσε τους συγκεντρωμένους να θέσουν τις ερωτήσεις τους γύρω από την πολιτική του ΚΚΕ, να ακουστούν απόψεις που θα έπρεπε ενδεχόμενα να ληφθούν υπόψη.
Μετά την ομιλία, ακολούθησε πλούσια συζήτηση.
Για το ενδεχόμενου ενός γενικευμένου ή περιφερειακού ιμπεριαλιστικού πολέμου με την εμπλοκή της Ελλάδας σημείωσε:
«Πέρυσι, τέτοιο καιρό περίπου, κάναμε το Συνέδριο. Έχει μια σημασία να ξαναθυμίσω ότι όταν βάλαμε για συζήτηση τις θέσεις για το Συνέδριο, είχαμε ένα σημείο όπου λέγαμε να πάρει υπόψη του ο ελληνικός λαός, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, τα εξής προβλήματα τα οποία μπορεί να οδηγήσουν σε αυτό που συμβαίνει σήμερα. Δηλαδή ότι η Αμερική, ως μια παγκόσμια οικονομία που ήταν πρώτη -και συνεχίζει να είναι πρώτη-, δεν έχει και τόσο σταθερά βήματα στην οικονομία όπως κάποιοι νομίζανε. Γιατί η Κίνα ως ανερχόμενη δύναμη διεκδικούσε την πρωτιά – με τα δικά τους τα στατιστικά στοιχεία που υπολογίζουν τι σημαίνει ανάπτυξη, γιατί κι ο Τσίπρας λέει εδώ για ανάπτυξη αλλά από την πολλή ανάπτυξη κάναμε παράκαμψη στο δρόμο για να έρθουμε εδώ (σ.σ. εννοούσε το κλείσιμο του δυτικού άξονα του νησιού μετά από τις κατολισθήσεις στο Νταμάρι της Απολπαινας).
Λέγαμε επίσης, ότι αφού η Κίνα διεκδικεί ανταγωνιστικά να τους πάρει την πρωτιά κάτι θα γίνει μεταξύ τους. Λέγαμε κιόλας, ότι η Ρωσία ως μια ισχυρή στρατιωτική δύναμη, διεκδικεί επίσης στο παιγνίδι αυτό των ανταγωνισμών μεγαλύτερη αναβάθμιση στη σκάλα που περιλαμβάνει όλες αυτές τις χώρες. Τις βασικές δυνάμεις που μπορεί να παίξουν σήμερα ένα σημαντικό ρόλο, είτε στην παγκόσμια οικονομία είτε στη στρατηγική που διαμορφώνεται για το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα σε παγκόσμιο επίπεδο κλπ.
Λέγαμε ακόμη ότι υπάρχουν και άλλες δυνάμεις που παίζουν στο παιγνίδι πλέον του ανταγωνισμού και της διεκδίκησης. Στο παιγνίδι δηλαδή που λέει ότι υπάρχει ένας συγκεκριμένος κόσμος που έχει ένα συγκεκριμένο πλούτο. Έναν πλούτο, που τον παράγουν οι λαοί σε όλο τον κόσμο, είτε σε κάθε ξεχωριστή χώρα είτε όλοι μαζί, που τον διεκδικούσαν και τον καρπώνονταν κάποιοι, ενώ τώρα έχουν πέσει περισσότεροι που τον διεκδικούν και τον καρπώνονται. Σε αυτή τη μοιρασιά λοιπόν ή θα τα βρούνε ή θα τσακωθούν. Εφόσον έτσι πάντα γινόταν αυτό μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε αλλαγές συνόρων. Μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε αλλαγές συνθηκών που διαμορφώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.
Αυτά τα λέγαμε πέρυσι και μας λέγανε, καλά τόσο σας έχει πιάσει ο πόνος και κάνετε ανάλυση ότι μπορεί να γίνει και κάνας πόλεμος; Και απαντούσαμε ότι σε τέτοιες συνθήκες μπορεί πραγματικά να διαμορφωθεί τέτοια κατάσταση που να μην αποκλείσουμε ότι μπορεί να γίνει και μια γενικευμένη σύρραξη. Πέρα από τις τοπικές που γίνονταν ήδη και που συνεχίζουν να γίνονται. Στη Συρία τώρα είναι οκτώ χρόνια, στην Ουκρανία γίνεται ένας χαμός και σε μια σειρά άλλες χώρες. Δεν ήταν πρόβλεψη επειδή εμείς έχουμε κάτι το μαγικό και προβλέπουμε. Κάναμε μία ανάλυση της πραγματικότητας και λέγαμε ότι έτσι εξελίσσεται η οικονομία. Δεν μπορούν να κερδίζουν όλοι. Κάποιοι χάνουν. Δεν μπορεί στον ανταγωνισμό να κερδίζουν όλοι. Κάποιοι θα χάσουν και σε συνθήκες κρίσης, που είναι γενικευμένη και παγκόσμια, και επειδή δεν είναι όπως ήταν παλιά η οικονομία, να τραβάει δηλαδή μπροστά η αμερικάνικη και να ακολουθούν κατόπιν κάποιες χώρες, αφού τις ταΐζει. Όλοι διεκδικούν τώρα μερίδιο.
Στρατιωτικά υπάρχουν ισχυρές χώρες. Η ΕΕ ανταγωνίζεται την Αμερική και μέσα στην ΕΕ ανταγωνίζονται μεταξύ τους, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο μερίδιο. Και επαφές έχει η Γερμανία με τη Ρωσία γιατί είναι ενεργειακά εξαρτώμενη από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Ναι μεν είναι στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ η Γερμανία, αλλά την ίδια στιγμή χάνει από αυτή την ιστορία με τα μέτρα που πήραν πέρυσι ενάντια στη Ρωσία -χάνει από την άποψη αφού έχει οικονομικές παρτίδες μαζί τους-, ιδιαίτερα στα ζητήματα των ενεργειακών και σε τέτοια ζητήματα, και δεν θα σκάσουν και πολύ να φτιάχνουν σήμερα συμμαχίες κι αύριο να τις χαλάνε.
Όσοι παρακολουθείτε να σας πω και το εξής καταπληκτικό παράδειγμα, ότι ο Σρέντερ που ήταν καγγελάριος της Γερμανίας είναι τώρα διευθύνων σύμβουλος σε μια μεγάλη ρώσικη ενεργειακή εταιρεία τη Rosneft. Τέτοια ζητήματα στον καπιταλισμό, σε μεγάλες μονοπωλιακές ενώσεις και μεγαθήρια, φτιάχνονται και χαλάνε οποιαδήποτε στιγμή ώστε να μπορέσουν να εξασφαλίσουν την κερδοφορία τους. Να βγούνε από την κρίση και να μπορέσουν να μπουν σε επίπεδο κερδοφορίας όπως πριν. Να επενδύσουν τα κεφάλαια που λιμνάζανε. Γιατί η κρίση αυτό είναι. Τα λιμνάζοντα κεφάλαια δεν μπορούν να αποδώσουν όπως πριν και το ζήτημα είναι να επενδυθούν για να βγάλουν κέρδος.
Κάπου πρέπει να επενδυθούν. Έτσι διαμορφώνονται οι στρατηγικές. Να επενδυθούν τώρα στα ενεργειακά. Που υπάρχει ενεργειακός πλούτος; Στη Μέση Ανατολή, ανατολική Μεσόγειο, στην Ελλάδα. Κι αρχίζουν τις εξορύξεις πετρελαίων από το Ιόνιο μέχρι κάτω στα νότια της Κρήτης. Στην Κύπρο μοίρασαν τα οικόπεδα στη διαμόρφωση της οικονομικής ζώνης, τις ΑΟΖ, και κάθε εταιρεία λέει, αυτό θα είναι για να το ελέγξω εγώ. Στο ένα η αμερικανική Exxon Mobil που είναι μεγαθήριο, στο άλλο η Total που είναι γαλλική, στο άλλο οι Ιταλοί. Τα μοιράζουν για να επενδύσουν, να έχουν κέρδος και να ανταγωνιστούν καλύτερα σε αυτόν τον ανελέητο ανταγωνισμό.
Σε αυτό το παιγνίδι με τους βασικούς παίκτες παίζουν και δευτερεύοντες παίκτες. Γιατί λέει ο άλλος, αφού έχω στην περιοχή μου πετρέλαιο, έχω φυσικό αέριο, αφού θα περάσει ο αγωγός που θα φέρει το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο από την Κασπία ή το Αζερμπαϊτζάν, ή ξέρω εγώ από που, στην Ευρώπη, εκεί πρέπει να κατοχυρώσω τα συμφέροντά μου και να βάλλω και τον στρατό να τα φυλάει. Ποιος έχει τη μεγαλύτερη δυνατότητα να το κάνει αυτό; Αυτός που έχει και ελέγχει περισσότερο το μερίδιο της αγοράς. Αυτές οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες κι από πίσω τους οι μεγαθήριες αστικές τάξεις αυτών των χωρών που διεκδικούν σε αυτό το παιγνίδι με όλα τα μέσα να παρέμβουν.
Σε αυτή την ιστορία, για να μη μακρηγορώ, παίζει και η δική μας αστική τάξη, η οποία έχει σήμερα την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που μας γάνωσε πριν τρία χρόνια το μυαλό ότι είναι «Αριστερά» και τι ωραία που θα τα λύσουνε τα ζητήματα. Κι έρχεται σήμερα και τι κάνει; Στο όνομα του ότι έχουμε περιοχή πλούσια, ότι είμαστε περιοχή που μπορεί να παίξουμε ένα ρόλο ως κυβέρνηση σε αυτό το παιγνίδι, να διεκδικήσουμε και μεις το δικό μας το μερίδιο. Κι αρχίζουμε να τρέχουμε, ως αστική τάξη της Ελλάδας, μέσω των εκπροσώπων της στην κυβέρνηση, μέσω των εκπροσώπων της στα βιομηχανικά, οικονομικά και εμπορικά επιμελητήρια, σε αυτό το παιγνίδι και να διεκδικούμε και μεις. Τι; Αναβαθμισμένο ρόλο το λένε. Γεωστρατηγική αναβάθμιση της Ελλάδας.
Φυσικά οι Αμερικάνοι, αφού το λέμε, λένε με τη σειρά τους μπράβο λεβέντη μου, αφού θέλεις να παίξεις ρόλο θα σου δώσω ό,τι θέλεις. Τι δώσανε οι Αμερικάνοι; Έλα εδώ Τσίπρα να κουβεντιάσουμε πως μπορεί να παίξουμε καλύτερα σε αυτό το παιγνίδι, και συ και εγώ και να ωφεληθούμε και οι δύο. Έχεις βάσεις που με ενδιαφέρουν; Έχεις. Να τις επεκτείνεις. Έχεις περιοχή που μπορείς να πάρεις και εσύ μερίδιο; Βάλε συμμέτοχο στην δικιά μου εταιρεία ή την άλλη. Είτε λέγονται Ελληνικά Πετρέλαια είτε λέγονται Βαρδινογιάννηδες είτε Λάτσηδες ή δεν ξέρω εγώ τι. Σε αυτό το παιγνίδι παίζει η Ελλάδα, και όταν λέω Ελλάδα καταλαβαίνετε, η αστική τάξη μέσω της κυβέρνησης.
Αλλά αυτό το παιγνίδι δημιουργεί την ίδια στιγμή και μια άλλη κατάσταση γιατί παίζουν και άλλοι. Παίζει περιφερειακά και η Τουρκία. Και λέει, για καθίστε βρε παιδιά, εγώ εδώ τι ρόλο θα παίζω; Μέσα στην περιοχή μου εσείς θα κάνετε εξορύξεις, θα βγάζετε κέρδος για τα δικά σας μονοπώλια και εγώ θα μένω απέξω; Άσε που αυτή η περιοχή είναι αμφισβητούμενη, κατά τη γνώμη μας, λένε, οι Τούρκοι. Και σε τελευταία ανάλυση, λένε πάλι, κάποτε διαμορφώθηκαν οι συνθήκες και τα σύνορα, αλλά σε αυτή την περιοχή έχω και εγώ δικαίωμα, γιατί δεν μπορεί να είναι στα πόδια μου, όπως π.χ. το Καστελόριζο και η Ελλάδα να είναι στην άλλη άκρη και να κάνει έρευνα και εγώ να μην μπορώ. Σε αυτό το παιγνίδι, λοιπόν, μπαίνει και η Τουρκία ως περιφερειακή ισχυρή δύναμη, και στρατιωτικά, και οικονομικά, και ως μέλος του ΝΑΤΟ, και ως αγαπημένο παιδί του ΝΑΤΟ για την περιοχή όλα τα προηγούμενα χρόνια, που διεκδικεί τώρα η Ελλάδα αναβαθμισμένο ρόλο σε σχέση με αυτούς. Αρχίζει έπειτα η συζήτηση, η οποία έχει ένα παρελθόν. Όχι, στην περιοχή να τα βρούμε, γιατί δεν είναι καλά τα πράγματα και πρέπει να ξανασκεφτούμε. Αλλά αυτά τα ζητήματα της μοιρασιάς και της εμπλοκής τώρα δεν είναι μόνο σε επίπεδο διπλωματικό, συζητήσεων και επαφών, και ζεμπέκικο που χόρευε παλιά ο Παπανδρέου με τον άλλο, ή τι ωραία τι καλά, φιλοφροσύνες του Ερντογάν με τον Τσίπρα.
Τώρα αρχίζουν και χοντραίνουν λίγο τα πράγματα και με στρατιωτικά μέσα. Είχαμε τα παραδείγματα. Αρχίσανε με την Κύπρο. Τι κάνανε οι Τούρκοι πριν. Πήγανε και καταλάβανε ένα κομμάτι, το 40%, κι έγινε αυτό που έγινε. Αρχίσανε συνθήκες, συζητήσεις, ΟΗΕ, ναι το Κυπριακό είναι δίκαιη υπόθεση, και οι Τούρκοι παραμείναν ως τουρκοκυπριακό κράτος. Τώρα λένε, στην περιοχή που είναι αποκλειστική οικονομική ζώνη, ΑΟΖ, και έχει δικαίωμα η Κύπρος ως ενιαίο κράτος να διεκδικήσει εκεί μερίδιο από τον πλούτο, είμαστε και εμείς εδώ. Γιατί τόσα χρόνια όλοι συμβάλλανε, όλοι αυτοί που ανακατεύονται, να μη λυθεί το Κυπριακό, γιατί είχαν όφελος από αυτό. Δια της μεθόδου δηλαδή της κατοχύρωσης άνοιξαν ένα δρόμο να αμφισβητούν ή να διεκδικούν λύσεις όπως τις θέλουνε.
Με την ίδια μέθοδο πήγαν το 1996 στα Ίμια. Τώρα εντάξει, βραχονησίδες, κι εκείνο και το άλλο που λέγονται, κι ο βοσκός κι ο δήμαρχος που ανέβασε τη σημαία… Σημασία έχει ότι το βράδυ εκείνο στα Ίμια, το 1996, ο Σημίτης είπε «ευχαριστούμε πολύ τους Αμερικάνους», διότι παρεμβήκανε και είπανε, ρε παιδιά τι τσακώνεστε, θα τα βρούμε. Ό,τι διαφορές έχουμε θα τις βρούμε. Και είχαμε, όντως, ανοίξει τότε ότι υπάρχουν διαφορές. Τι διαφορές; Ότι κάποιες νησίδες, βραχονησίδες, μπορεί να είναι αμφισβητούμενες, γιατί κάπου δεν γραφτήκανε. Κι αρχίζει τώρα μια συζήτηση. Όχι δεν είναι τα Ίμια, είναι το τάδε νησάκι, λένε, οι Τούρκοι. Εμείς λέμε ότι είναι ελληνικό, γιατί έτσι προβλέπουν οι συνθήκες. Το ποιος θα διεκδικήσει εκεί να σκάψει ή να ελέγξει την περιοχή ή να κάνει εξόρυξη, να έχει δικαιώματα, αρχίζει να αμφισβητείται.
Με αυτή την έννοια έχουμε επανωτά επεισόδια που κλιμακώνουν αυτή την όξυνση, που λέγαμε πριν. Που μπορεί να οδηγήσει σε μια εμπλοκή. Που μπορεί να φτάσει ακόμη και σε πολεμικά επεισόδια. Σε μία γενικευμένη σύρραξη, γιατί τώρα αρχίζουν και μαζεύονται στη Συρία υποβρύχια, αεροπλανοφόρα…
Είδατε ξεκίνησαν τα αμερικάνικα, οι Γάλλοι λένε πάμε κι εμείς, οι Τούρκοι μπήκαν μέσα και λένε ότι εμείς θα φύγουμε όταν λυθεί το ζήτημα, που γι΄ αυτούς ήταν να μη δημιουργηθεί ενιαίο κράτος στα βόρεια σύνορά τους. Οι Γερμανοί ανακατεύονται, οι Κινέζοι ανακατεύονται, γιατί με αυτές τις χώρες έχουν κι αυτοί παρτίδες. Τι κάνουν λοιπόν τώρα σε αυτή τη συγκεκριμένη φάση που μαζεύονται όλοι τούτοι εδώ, ελικόπτερα, αεροπλάνα, αεροπλανοφόρα, στρατός, διπλωματικές σχέσεις; Θα προσπαθήσουν να βρούνε μία άκρη η οποία αν δεν βρεθεί μπορεί να οδηγήσει, και το λέμε έτσι ωμά, σε μία πολεμική εμπλοκή. Δεν το λέμε για να τρομάξουμε τον κόσμο. Λέμε ότι έτσι εξελίσσονται τα πράγματα. Έτσι δεν γινόταν πάντα; Δεν ήταν ούτε ο τρελός ο Χίτλερ, ούτε εκείνος κι ο άλλος. Πάντα ήταν για τα συμφέροντα που διεκδικούσαν και έτσι διαμορφώνονταν οι διάφοροι, είτε γενικευμένοι είτε περιφερειακοί πόλεμοι.
Στην Ελλάδα, λοιπόν, όλοι συζητούν τώρα, μετά την κλιμάκωση με τα Ίμια, το επεισόδιο με τα δύο αυτά σκάφη που τα τσουγκρίσανε, την τουρκική ακταιωρό με το σκάφος του λιμενικού -που δεν τα τσουγκρίσανε τα δυο καράβια, ήταν μεθοδευμένο-, τους δυο στρατιωτικούς που πιάστηκαν στον Έβρο, το σημερινό με την πτώση του Μirage και τον σκοτωμό του πιλότου, που δεν ξέρεις ακόμη πως θα αξιοποιηθεί σε αυτό το παιγνίδι. Δεν είναι απλά πράγματα να πεις από τώρα ότι μπορεί να γίνει τούτο ή το άλλο.
Σε αυτή, λοιπόν, τη συγκεκριμένη κατάσταση που διαμορφώνεται, που ελέγχονταν μέχρι τώρα κυρίως μέσω Ελλάδας και Τουρκίας, πριν ανατραπεί το σοσιαλιστικό σύστημα, παίζουν πλέον και ξεχωριστοί παίκτες, αλλά παίζει και η Ρωσία ως μεγάλη ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη που για δικά της συμφέροντα διεκδικεί. Λένε κάτσε να την περιορίσουμε. Από την Πολωνία μέχρι κάτω να φτιάξουμε μια ασπίδα και να βάλουμε όσο γίνεται περισσότερες χώρες στην αντιπυραυλική ασπίδα. Οι Ρώσοι λένε κάντε ότι θέλετε εγώ έχω προχωρήσει τα στρατιωτικά μου συστήματά κι έχω ικανότατα όπλα που μπορούν να ανταποκριθούν οποιαδήποτε στιγμή.
Γίνεται ένα μαλιοβράσι ποιες από αυτές τις χώρες θα μπορέσουν να τις εντάξουν όσο γίνεται περισσότερο σε αυτό το σύστημα των συμμαχιών, που θα είναι με τους Αμερικάνους ενάντια στη Ρωσία,, ή τουλάχιστον με την ανοχή τους. Έτσι παίζει η μεν Ρωσία στα ίσια και λέει τη Συρία δεν θα την πειράξετε, γιατί εγώ έχω πρόσβαση εκεί και έχω βάση. Με την Τουρκία να της λέει έχω και εγώ όπλα να σου δώσω αφού βλέπω ότι τα τσουγκρίζεις λίγο με τους Αμερικάνους, πάρε τους S400 γιατί είναι σημαντικοί. Οι Αμερικάνοι λένε στους Τούρκους μια χαρά τα είχαμε γιατί τα χαλάμε. Όλοι διεκδικούν με λίγα λόγια. Κι επειδή διεκδικούν όλοι εμπλεκόμαστε κι εμείς σε αυτό το παιγνίδι. Πάμε γυρεύοντας, με την έννοια των συμφερόντων της αστικής τάξης, που εκπροσωπείται από τις συγκεκριμένες κυβερνήσεις…».
