Από το Στρογγυλό Τραπέζι «Περί Ποίησης» των εκδόσεων Βακχικόν που έγινε με την συμμετοχή της Βιβής Κοψιδά-Βρεττού

Στο πλαίσιο της 15ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Το προηγούμενο Σάββατο, στα πλαίσια της Διεθνούς ΄Εκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης, που αποτελεί το κορυφαίο ετήσιο βιβλιοφιλικό γεγονός, πραγματοποιήθηκε (Περίπτερο 1, Αίθουσα ΕΙΠ) με επιτυχία το καθιερωμένο Στρογγυλό Τραπέζι «Περί Ποίησης», των εκδόσεων Vakxikon.

Τέσσερις ποιητές/τριες συνομίλησαν με τον συντονιστή της εκδήλωσης, ποιητή επίσης και δημοσιογράφο, Στέλιο Λουκά, γνωστό από την πιο μακρόβια και σοβαρή εκπομπή του για το βιβλίο, με τίτλο: «Ένα βιβλίο, ένα ταξίδι».

Οι συμμετέχοντες/ουσες ήταν: Βιβή Κοψιδά-Βρεττού, Γιώργος Μπακλάκος, Ανδρονίκη Δημητριάδου, Ιωάννα Διαμαντοπούλου. Η βραδιά άνοιξε με αισθαντικές αναγνώσεις ποιημάτων από τους ίδιους τους ποιητές τους. Ακολούθησε συζήτηση-παρουσίαση της ποίησης του καθενός με κύριους άξονες τη θεματική της ποίησής τους και τις πηγές έμπνευσης, τη θεώρηση του ποιητικού φαινομένου σε σχέση με την εποχή μας, τις προσδοκίες του ποιητή, τα υλικά που χρησιμοποιεί, την αντίληψη του ρόλου του, τον ιδιαίτερο τρόπο ποιητικής γραφής του, τις επιδράσεις που έχει δεχτεί, την πορεία της σύγχρονης ποίησης και το κοινό της.

Ενδιαφέρουσες απόψεις, με γνώση και άποψη και θεωρητική θεμελίωση της ποιητικής γραφής ακούστηκαν, όπως και το ενθαρρυντικό συμπέρασμα ότι η ποίηση, παρά τη φαινομένη της χαμηλόφωνη παρουσία και διστακτική ζωή στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, όμως σήμερα παρουσιάζει μια εντυπωσιακή αύξηση παραγωγής, γεγονός που υπογραμμίζει τις ψυχικές και πνευματικές ανάγκες των ανθρώπων και την ανάγκη υπέρβασης μιας πνιγηρής πραγματικότητας. Όπως και τη μεγάλη ανάγκη κοινωνικής έκφρασης και αντίδρασης μέσω της ποίησης, μιας «επικίνδυνης» τελικά φωνής εναντίον της αδικίας, της εκμετάλλευσης, της υποταγής του ανθρώπου. Αλήθεια και ελευθερία ήταν και εξακολουθεί να είναι η ουσία και η δύναμη της ποίησης.

Στην εκδήλωση, που παρακολούθησαν φίλοι της ποίησης και της ανάγνωσης γενικότερα, παραβρέθηκαν και οι Λευκαδίτες Νώντας Γαζής, γεωπόνος και μελετητής του ζητήματος της Ομηρικής Ιθάκης, η άξια αρχιτέκτων Έλενα Νίκα και η καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας, Πόπη Πλουμιστάκη, η οποία τίμησε για χρόνια τα σχολεία της Λευκάδας με την ποιότητα της παρουσίας της.

Παραθέτουμε ένα από τα ποιήματα που διάβασε στην εκδήλωση η Βιβή Κοψιδά-Βρεττού:

Οι τρελοί

Tους έλεγαν πάντοτε τρελούς
Γιατί έκαναν κι έλεγαν αλλόκοτα πράγματα
Γιατί κόκκινα είχαν μάτια
Και δόντια κατάμαυρα και αραιά
Τον ουρανό οραματίζονταν
Και κάτι κόχες με αγγέλους
Να πλαταγίζουν τη στέγη των φτερών τους
Πάνω στ’αχτένιστα λερά τους κεφάλια.

Τους έλεγαν πάντοτε τρελούς και τους απόφευγαν
Με τρόμο κι άλλοι οι πιο θαρρετοί
Τους κοροϊδεύανε στο δρόμο
Το μαστίγιο κραδαίνοντας της αλύπητης
Κράσης τους και τα σείστρα
Κουδούνιζαν
Τρελούς φωνάζοντάς τους
Γιατί εκείνοι πέτρες κι αδέσποτα
Ξύλα άρπαζαν να τα εκσφενδονίσουν
Στην αγυρτεία του «καλού» τους μυαλού
Και το ξύλινο πένθος να διεγείρουν
Της αφόρητης μοναξιάς τους.

Ποτέ δεν ήτανε τρελοί
-αργότερα κι οι επιστήμονες το παραδέχτηκαν-
Γιατί μεγάλο δεν εγκυμονούσαν κίνδυνο
Πολέμους δεν έσπειραν αυτοί
Μεγάλα κι ασήκωτα πάθη τους
Την ανθρωπότητα δεν τυράννησαν
Κατάσκοποι της χώρας τους
Δεν στρατεύτηκαν
Και μιαρές προδοσίες ποτέ τους
Δεν σκαρφίστηκαν
Επί χρήμασι την τρέλα της πλεονεξίας
Δεν άγγιξαν
Δεν φθόνεσαν, δεν ναρκισσεύτηκαν
Σε λιτοδίαιτα τραπέζια αρετής
Συνδαιτυμόνες ταπεινοί σιτίζονταν
Κι έπλαθαν όλο έπλαθαν την απελεύθερη ώρα
Που η ψυχή τους ένα τραγούδι
Για το φως θ’ανέμιζε πάνω από τα μύρια
Χαλασμένα κεφάλια
Των αληθινά τρελών.