Ένας παιδονόμος θα λύσει το πρόβλημα με τα παιδιά που παίζουν στο Λιμάνι του Νυδριού!!

Οι αναλογίες με άλλες εποχές….

Ο καυγάς που έχει ξεσπάσει -διαδικτυακά κυρίως, αλλά και μέσω επίσημων ανακοινώσεων συλλόγων- για τα παιδιά που παίζουν στην παραλία του Νυδριού μου θύμισε κάποιους με κάτι σπιταρόνες «βαρέων βαρών», 500 τ.μ. και άνω, και κάτι σαλονάρες όσο είναι καλή ώρα ολόκληρο το σπίτι μου, με τη διαφορά όμως ότι ούτε τα σπίτια τα χαίρονται και ούτε και τα σαλόνια -τα χρησιμοποιούν στη χάση και στη φέξη-, τα οποία αποτελούν, κυρίως, στοιχείο επίδειξης στους επισκέπτες τους.

Μου θύμισε ακόμη μια συζήτηση με κάποιο «συγχωρεμένο» πλέον, που προσπαθούσε κάποτε να μας πείσει ότι δεν φυτεύουν λουλούδια σε πλατείες και άλλους δημόσιους χώρους της πόλης της Λευκάδας, γιατί, όπως έλεγε, τα καταστρέφουν τα παιδιά! Είχα δώσει τότε τόπο στην οργή!

Μου θύμισε τέλος ανάλογα περιστατικά που είχαν διαδραματιστεί στον τόπο μας την εποχή του μεσοπολέμου -και αργότερα- με αφορμή το παιγνίδι των παιδιών στην κεντρική πλατεία της πόλης της Λευκάδας, για τα οποία βρίθει από δημοσιεύματα ο τοπικός τύπος της εποχής όπως και οι άναρθρες κραυγές και παραινέσεις προς τις αρμόδιες αρχές για λήψη μέτρων, για παιδονόμους -κάτι που το κατάφεραν τελικά στην πορεία-, για αστυνομικές διατάξεις, για εκπαιδευτικούς που δεν εμπνέουν σεβασμό κλπ. Ζητήματα που πιστεύαμε ότι θα ήταν σήμερα ξεπερασμένα.

Τα παιδιά πάντα έπαιζαν και πάντα θα παίζουν. Ούτε πρόκειται ποτέ να μπουν σε καλούπια για το που και πότε θα παίξουν. Θα παίξουν όταν και όπου αυτά κρίνουν. Το παιχνίδι δεν είναι πειθαναγκασμός. Το κλωτσοσκούφι θα στηθεί, στην ανάγκη και με πλαστικά μπουκάλια, όταν βρεθεί η παρέα και τους κάνει κέφι. Το παιχνίδι εμπεριέχει τον αυθορμητισμό. Έτσι γινόταν τα χρόνια τα δικά μας, έτσι θα γίνεται πάντα όσο υπάρχουν παιδιά.

Παραθέτουμε ενδεικτικά μόνο κάποια από τα αποσπάσματα του τοπικού τύπου της εποχής του μεσοπολέμου, και δη του έτους 1933, για τα παιγνίδια των παιδιών και τις αντιδράσεις της καθωσπρέπει κοινωνίας – ορισμένα εξ αυτών ήταν πρωτοσέλιδα που δείχνει και την βαρύτητα που έδιναν στο θέμα.

Αντιγράφουμε, διατηρώντας την ορθογραφία, από το φύλλο του Σαββάτου 15 Απριλίου 1933 της εφημερίδας «Εργαταγροτική Λευκάς» – οι υπογραμμίσεις δικές μας για να τονίσουμε τις εμφανείς αναλογίες με τη σημερινή εποχή!

«Εγράφη προ τινων ημερών εις στήλην της εφημερίδος ταύτης ότι η κεντρική ημών πλατεία κατά τας εσπερινάς ώρας του περιπάτου παν άλλον ή τέρψιν και άνεσιν παρέχει εις περιπατητάς και τους εις τα κέντρα της πλατείας ταύτης μετά των οικογενειών αυτών αναπαυομένους ησύχους πολίτας ως εκ της εν ταύτη εξ όλων των αποκέντρων συνοικιών της πόλεως καθόδου των ανεπιτηρήτων αμφοτέρων των φύλων μικρών εφήβων παντοιοοτρόπως ενοχλητικών και συνεστήθη τοις αρμοδίοις όπως ληφθώσι παρ΄ αυτών μέτρα συντελεστικά προς εξασφάλισιν της διαταρασσομένης ησυχίας και τέρψεως των πολιτών οίτινες δεν έχωσιν άλλην αξίωσιν παρά των αρμοδίων ειμί ταύτην.

[…] Ο πολίτης δικαιούται να αξιώση από τους υπαλλήλους τούτου (σ.σ. του Κράτους), όπως μεριμνήσωσι προς διατήρησιν της ευταξίας και ησυχίας καθ΄ ας ώρας και καθ΄ ους τόπους γίνεται συγκέντρωσις πολλών ανθρώπων, και ειδικώτερον, προκειμένου περί πλατειών, δικαιούται να ζητήση από τους αρμοδίους υπαλλήλους όπως επαγρυπνώσιν επ΄ αυτών αόκνως και διαρκώς.

[…] Νομίζομεν ότι αφού οι γονείς αδυνατούσι να επιβληθώσιν εις τα τέκνα αυτών ή αδιαφορούσι, αφού οι διδάσκαλοι δεν δύνανται να εμπνεύσωσιν σεβασμόν, αφού οι ήσυχοι πολίται δεν δύνανται να αναλάβωσιν αστυνομικά καθήκοντα, επιβάλλεται τη αστυνομική Αρχή συνεννοούμενη και μετ΄ άλλων αρμοδίων, αν νομίζη ότι υπάρχουσιν τοιούτοι, να εξαρθή εις το ύψος της αποστολής της και να επιτελέση το καθ΄ εαυτήν με την βεβαιότητα ότι το έργον αυτής θα ενισχυθή παρ΄ ολοκλήρου της κοινωνίας μας και θα επαινεθή».

Λίγες μέρες νωρίτερα -Σάββατο 26 Μαρτίου 1933- διαβάζουμε στην ίδια εφημερίδα σε άρθρο με τίτλο «ΠΑΙΔΟΝΟΜΙΑ».

«Και αν μεν οι γονείς και κηδεμόνες των ανηλίκων παιδιών έπαυσαν ως φαίνεται να ενδιαφέρονται δια τα παιδιά των, δεν χρωστάει όμως τίποτα η Λευκαδία Κοινωνία να μην μπορεί ελεύθερα να περπατήση εις την μονάκριβη πλατεία της πόλεώς μας, από το σμήνος των διαπληκτιζομένων μικροπαίδων και έστιν ότε πιπτόντων προ των ποδών των περιπατόντων εν αυτή.

Και αφού η Αστυνομία μας δεν γνωρίζομεν δια τίνα λόγον δεν επεμβαίνει δια την αηδίαν αυτήν την προ των οφθαλμών της εκτιλισσομένην, η Κοινωνία όμως έχει δικαίωμα να αξιώση από τους οποσδήποτε αρμοδίους να διορίσουν παιδονόμον, όπως πάντοτε είχεν η πόλις μας, κατά πάντα απαραίτητον από κάθε άλλον κοινοτικόν υπάλληλον διότι η Κοινωνία φορολογείται αγρίως από όλας τας πλευράς και έχει το δικαίωμα να απολαμβάνει κάποιας σχετικής ησυχίας, αντιλήψεως και σεβασμού παρ΄ εκείνων οι οποίοι οπωσδήποτε σήμερον αυτής προΐστανται.

Ελέχθη ότι ο κ. Νομάρχης δεν ενέκρινε την σχετικήν πίστωσιν δια την θέσιν του Παιδονόμου. Αλλά φρονούμεν ότι υπεράνω της στενής αυτής αντιλήψεως του κ. Νομάρχου, είνε και ο αρμόδιος Υπουργός ο οποίος τον διορίζει και δεν είνε δυνατόν να πάσχη μία πόλις, διότι έτσι το θέλει οιοσδήποτε κ. Νομάρχης».