Έφυγε από τη ζωή ο γλύπτης Θόδωρος, ένας φίλος του Αλεξάνδρου και του «Φηγός»

Τη Δευτέρα 11 Ιουνίου, στις 12.00, στην εκκλησία του Αγ. Νικολάου Ρηγίλλης, η κηδεία του

Ο γλύπτης Θόδωρος (δεξιά) με τον Νίκο Κονδυλάτο στις εκδηλώσεις του Συλλόγου «Φηγός» στον Αλέξανδρο

Έφυγε την Πέμπτη από τη ζωή, σε ηλικία 87 ετών, ο γλύπτης Θόδωρος, ένας φίλος του Αλεξάνδρου και του Συλλόγου «Φηγός». Έργο του διεθνούς εμβέλειας καλλιτέχνη είναι, μεταξύ άλλων, το «Ωρολόγιον του μετρό» που δεσπόζει στον κεντρικό σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα.

Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα 11 Ιουνίου, στις 12.00 το μεσημέρι, στην εκκλησία του Αγ. Νικολάου Ρηγίλλης. Στη μνήμη του εκλιπόντος αντί στεφάνου ο Σύλλογος Φίλων Αλεξάνδρου «Φηγός» θα καταθέσει 100 € στον λογαριασμό που έχει δημιουργηθεί για την αναστήλωση της Μονής του Αγίου Γεωργίου στους Σκάρους.

Το «Ωρολόγιο του Μετρό», μια γλυπτική σύνθεση που βρίσκεται στον σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα

Ο γλύπτης Θόδωρος συμμετείχε για τρία συνεχόμενα χρόνια -2010, 2011, 2012- στις συναντήσεις του Ιουλίου που διοργάνωσε ο Σύλλογος Φίλων Αλεξάνδρου «Φηγός» στον Αλέξανδρο. Το 2010 ως ομιλητής, όπου μίλησε για την τέχνη ως δραστηριότητα του πολιτισμού και της ευρύτερης παιδείας και όχι μόνο ως «πολιτισμικό σύστημα» παραγωγής αντικειμένων «τέχνης» που διακινεί στην αγορά αισθητικά «πρότυπα» του συρμού, τονίζοντας ιδιαίτερα τη σημασία της για τη βιώσιμη ανάπτυξη και τη διαμόρφωση ποιοτικών κριτηρίων διαβίωσης, συμβίωσης, επιβίωσης.

Το 2011 ως συντονιστής στο στρογγυλό τραπέζι με θέμα «Οι δρόμοι της Λευκάδας αλλιώς» και το 2012 ως «ενεργός ακροατής» και συνομιλητής. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έπαψαν να τον απασχολούν τα κρίσιμα ζητήματα που έχουν σχέση με την ανάπτυξη της Λευκάδας, με το Εργαστήριο Αστικού Τοπίου, είχε μάλιστα επεξεργαστεί την ενδιαφέρουσα πρόταση: «Λευκάδα πράσινο νησί», ενώ τον Φεβρουάριο του 2010 ήταν προσκεκλημένος ομιλητής του φιλοσοφικού καφενείου της ARTηρίας με θέμα «Μartin Heidegger-η προέλευση του έργου τέχνης» με τίτλο εισήγησης: ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ – δύο λέξεις έννοιες που κινούνται ανάμεσα στην εξουσία και στην ουσία του νοήματος της ζωής.

Τα συλλυπητήριά του για τον θάνατο του Θεόδωρου Παπαδημητρίου εξέφρασε ο πρόεδρος της Βουλής.

«Ένας μεγάλος εικαστικός καλλιτέχνης, ο διάσημος γλύπτης Θόδωρος, έφυγε σήμερα από κοντά μας, έχοντας ωστόσο περάσει στην αιωνιότητα μέσα από τα μοναδικά έργα του, που κοσμούν όχι μόνο αρκετούς δημόσιους χώρους της Ελλάδας αλλά και διάφορα μέρη του κόσμου. Το εικαστικό και διδακτικό έργο του αποτελεί παρακαταθήκη για την πολιτιστική δημιουργία της χώρας μας. Στους οικείους του εκφράζω τα συλλυπητήριά μου», δήλωσε ο Ν. Βούτσης.

Ο γλύπτης Θόδωρος (Παπαδημητρίου) γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1931. Σπούδασε Γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητή το Μιχάλη Τόμπρο. Συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. στην Ecole des Beaux-Arts στο Παρίσι, με καθηγητή στη Γλυπτική τον Μarcel Gimond.

Εκεί ξεκινά πρώτη φορά μια συστηματική έρευνα για τα προβλήματα της Γλυπτικής στο δημόσιο χώρο και κάνει τις πρώτες ανεικονικές του συνθέσεις σε μέταλλο, σαν προτάσεις σύγχρονης γλυπτικής στο δημόσιο χώρο. Το 1961 γίνεται η πρώτη έκθεση του έργου του στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Παρισιού. Η περίοδος που ακολουθεί (1962-65) είναι ιδιαίτερα σημαντική για το γλύπτη, γιατί γίνονται οι πρώτες του έρευνες για ισορροπία, τίθενται τα πρώτα ζητήματα για την πλαστική μορφή, τις κλίμακες και την Επικοινωνιακή λειτουργία του γλύπτου στο δημόσιο χώρο και διαμορφώνεται η βασική πλαστική γλώσσα σε μια κωδικοποίηση των εκφραστικών μέσων της Γλυπτικής, ως δημόσιας επικοινωνίας.

Το 1965 με έργο του που εκτίθεται στη Μπιενάλε Νέων στο Παρίσι παίρνει το βραβείο Ροντέν.

Ακολουθεί η περίοδος της Δικτατορίας στην Ελλάδα και τότε όλο τα ζητήματα επικοινωνίας δια μέσου της Τέχνης ή για την Τέχνη στο δημόσιο χώρο παίρνουν για τον καλλιτέχνη πιο κρίσιμη και άμεση σημασία. Η γλυπτική του έκφραση παίρνει μορφές παρεμβατικής επικοινωνίας (Μεγάλη έκθεση – εκδήλωση στο Εργαστήριο σύγχρονης Τέχνης του Ινστιτούτου Γκαίτε).

Στην περίοδο που ακολουθεί (1971-76) κεντρικό σημείο αναφοράς είναι οι «Χειρισμοί». Εδώ η γλυπτική ως μέσο επικοινωνίας διαλέγεται, δομείται και αποδομείται στη σχέση της με τα άλλα μέσα επικοινωνίας. Το 1972 διδάσκει Γλυπτική στο California State University. Από το 1977-1983 μετέχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ιταλία, Η.Π.Α., Βρυξέλλες, Κίνα, Βουδαπέστη κ.α. Το 1980 γίνεται καθηγητής Πλαστικής στο Ε.Μ.Π. της Αθήνας. Το 1983 η Εθνική Πινακοθήκη οργανώνει μεγάλη αναδρομική έκθεση, όπου εκτίθενται έργα της περιόδου 1953-1983. Ακολουθούν εκθέσεις, εκδηλώσεις, εγκαταστάσεις στην Κωνσταντινούπολη, Ιταλία, Πορτογαλία, Ελλάδα και ολοκληρώνονται ενότητες που είχαν μείνει ανολοκλήρωτες, όπως Ισορροπίες «90», «Καρυάτιδες’94».

Γλυπτά του έχουν τοποθετηθεί στις προσόψεις πολλών κτιρίων της Αθήνας, Θεσ/νίκης, Παρισιού κ.α. Παράλληλα με τα γλυπτά του έργα παρουσίασε κατά καιρούς διάφορα «Περιβάλλοντα» (Εύθραυστα – Άθραυστο – Χειρισμοί κ.α.).

Έχουν εκδοθεί επτά βιβλία του: Ένας γλύπτης στην αγορά (1981), Εκδόσεις Ύψιλον, Στίγματα πορείας – Ίχνη στην άμμο των λέξεων (1984), Εκδόσεις Εστία, Ίχνη (1988), Εκδόσεις Καστανιώτη, Ένας γλύπτης στον αέρα (1989), Εκδόσεις Ύψιλον, Ανα-κατάληψη (1992), Εκδόσεις Ύψιλον, Λόγοι (1994), Εκδόσεις Αιγόκερως, Στίγματα πορείας – Αναζητήσεις στην τέχνη και την παιδεία (2012), Πανεπιστημιακές Εκδόσεις ΕΜΠ.