Το πρόσφατο σοβαρό τροχαίο στην Νικιάνα επαναφέρει στο προσκήνιο την επικινδυνότητα του δρόμου για τους πεζούς

Το πρόσφατο σοβαρό τροχαίο που σημειώθηκε το βράδυ της Παρασκευής 24 Αυγούστου 2018 στο κέντρο της Νικιάνας, με εμπλεκόμενους ένα δίκυκλο που χτύπησε πεζό, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό τόσο του οδηγού του δικύκλου όσο και του πεζού συμπολίτη μας που έκανε διακοπές στο νησί μας, επαναφέρει με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο το ζήτημα της επικινδυνότητας του επαρχιακού οδικού δικτύου στην ευθεία της Νικιάνας και την αναγκαιότητα λήψης μέτρων. Δεν γνωρίζουμε περισσότερα για τους τραυματίες που μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο Λευκάδας, ευχόμαστε όμως να μην ήταν κάτι το σοβαρό και να αναρρώσουν γρήγορα.

Η ευθεία της Νικιάνας, όπως αποκαλείται (ή εμείς την αποκαλούμε), είναι ένα κομμάτι του επαρχιακού οδικού δικτύου, μήκους καμιά πεντακοσαριά μέτρων, που ξεκινά από του «Μαυρογιάννη» και τελειώνει στο «Λιμνί». Πρόκειται για ένα δρόμο που διασχίζει το κέντρο του χωριού, όπου βρίσκονται και τα περισσότερα μαγαζιά, με τους πεζούς να πηγαινοέρχονται από τη μια μεριά του δρόμου στην άλλη. Ένα δρόμο που δέχεται όλο το κυκλοφοριακό φόρτο όλων όσοι κινούνται στην πιο τουριστικά αναπτυγμένη ανατολική ακτογραμμή του νησιού της Λευκάδας.

Στο δρόμο αυτό έχει συμβεί στο παρελθόν ένα τουλάχιστον τροχαίο δυστύχημα και αποτελεί θαύμα πραγματικά που όλα τα επόμενα χρόνια δεν θρηνήσαμε περισσότερες ζωές. Οι δύο διαβάσεις πεζών (υπάρχει και μια τρίτη στο Λιμνί) όχι μόνο δεν εξυπηρετούν την κίνηση των πεζών αλλά αποτελούν και πραγματική παγίδα για όσους τυχαίνουν να τις χρησιμοποιούν. Αφενός μεν είναι ελάχιστοι οι οδηγοί που σταματούν, δίνοντας προτεραιότητα ως οφείλουν στους πεζούς, αφετέρου δε λόγω των συχνών στάσεων που κάνουν τα αυτοκίνητα στον συγκεκριμένο δρόμο συμβαίνει το εξής παράδοξο: όσοι οδηγοί θελήσουν να σταματήσουν για να διευκολύνουν την διάβαση πεζών εκλαμβάνονται από τους οδηγούς που ακολουθούν ότι τα αυτοκίνητα κάνουν προσωρινή στάση με αποτέλεσμα να τα προσπερνούν, ότι δηλαδή χειρότερο μπορεί να συμβεί.

Δύο τουλάχιστον περιστατικά αυτού του είδους μας έχουν καταγγελθεί κατά την διάρκεια της φετινής σεζόν, που παρά τρίχα γλύτωσαν οι άνθρωποι τη ζωή τους.

Μία από τις προτεινόμενες λύσεις, που θα έπρεπε να εξετάσουν οι καθ΄ ύλην αρμόδιοι, θα ήταν η κατασκευή διαζώματος στο κέντρο του δρόμου, μικραίνοντας στην ανάγκη το πλάτος των αρκετά φαρδιών, σε πολλά σημεία, πεζοδρομίων, σε περίπτωση που δεν επαρκεί το πλάτος του οδοστρώματος για το σκοπό αυτό. Η λύση αυτή θα καταστήσει αδύνατη τις συχνές προσπεράσεις, λόγω του εναπομείναντος πλάτους του οδοστρώματος, αλλά και την ανάπτυξη μεγάλων ταχυτήτων, αφού πολλοί είναι οι οδηγοί που νομίζουν ότι κινούνται σε εθνική οδό και όχι εντός μια πυκνοκατοικημένης περιοχής. Η λύση αυτή φαίνεται να λειτούργησε μέχρι τώρα ικανοποιητικά, παρ΄ όλους τους αρχικούς ενδοιασμούς για την αποτελεσματικότητα του μέτρου, στο διπλανό χωριό της Λυγιάς – είμαστε ένας απ΄ αυτούς που είχαμε σταθεί επικριτικά όταν ξεκίνησε να υλοποιείται, αλλά, κάνοντας σήμερα και την αυτοκριτική μας, οφείλουμε να το παραδεχτούμε.

Μια άλλη, μεσοβέζικη θα την αποκαλούσαμε, εναλλακτική λύση, κι εφόσον αυτό είναι νόμιμα εφικτό (υπάρχουν ένα σωρό περιορισμοί για την χρήση τους), θα ήταν οι εγκάρσιοι μειωτήρες ταχυτήτων, τα αποκαλούμενα σαμαράκια, που θα αναγκάζουν τους οδηγούς αυτοκινήτων να μειώσουν την ταχύτητά τους, προκειμένου να περνούν με ασφάλεια οι πεζοί από τις διαβάσεις.

Φυσικά θα μπορούσαν σε πρώτη φάση, για την ευαισθητοποίηση κυρίως των οδηγών, να τοποθετηθεί κάποια ταμπέλα με το επιτρεπόμενο όριο ταχύτητας, ή με «συχνές διαβάσεις πεζών», η τοποθέτηση φωτεινών φαναριών κίτρινου χρώματος στην αρχή του επικίνδυνου μέρους του δρόμου, όπως αυτά που βλέπουμε τελευταία, τύπου LED που λειτουργούν με ηλιακή ενέργεια, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων κριθεί σκόπιμο. Η αστυνόμευση επίσης που και που της περιοχής -πάει πολύ καιρός τώρα που έχουμε να δούμε κάποιο αστυνομικό ή περιπολικό- θα λειτουργούσε αποτρεπτικά για τους ασυνείδητους οδηγούς.

Τέλος, με την ανάπτυξη που γνωρίζει τα τελευταία χρόνια η Νικιάνα αυτό που θα χρειαστεί μελλοντικά και θα δώσει οριστική λύση στο πρόβλημα, βελτιώνοντας την ασφάλεια και την ποιότητα της ζωής των κατοίκων, θα ήταν ένας περιφερειακός δρόμος, όπως έγινε στην περίπτωση του Νυδριού. Ο δρόμος αυτός υπάρχει ήδη, αλλά θα χρειαστεί να κινηθεί η διαδικασία των απαλλοτριώσεων για την διαπλάτυνσή του κλπ. Μέχρι τότε όμως, έχοντας γνώση για το τι είδους «ανάπτυξη» δρομολογείται, τόσο από την κεντρική όσο και από την τοπική διοίκηση, και τι συμφέροντα σκοπεύει αυτή να εξυπηρετήσει, θα βλέπουμε με σιγουριά τα ραδίκια ανάποδα…