Ο λυγμός του καλοκαιριού* (Του Μπάμπη Λάζαρη)
Ταξιδεύοντας στα ανατολικά παράλια του νησιού μας έχεις την αίσθηση ότι οι εικόνες που σαν αργή κινηματογραφική ταινία περνούν από μπροστά σου, κατά την διάρκεια του διάπλου, έχουν σαν μουσική υπόκρουση ένα συνεχή λυγμό από μια τραγωδία που συντελείται ύπουλα και αδιάκοπα τα τελευταία χρόνια.
Είναι η τραγωδία της τουριστικής μας «ανάπτυξης»!
«Είναι ανάγκη να τονισθεί ότι ο υποφαινόμενος δεν ανήκει στην κατηγορία εκείνων των Ελλήνων που εξυμνούν μια χαμένη γραφικότητα ή τις παραδόσεις μας. Γνωρίζει ότι η «ανάπτυξη» υπήρξε και απαραίτητη, και σε πολλά βελτίωσε την καθημερινότητά μας.
Άλλο όμως ανάπτυξη με κάποια φροντίδα για ό,τι μας κληρονόμησε η Φύση και η διαδρομή των πολιτισμών, κι άλλο αυτή η ασίγαστη μανία καταστροφής, που περιφρονεί το «ήθος» και την μοναδικότητα του τόπου. Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο ότι η περιφρόνηση αυτή εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους.
Πρώτα και κύρια με μια πολεοδομική αυθαιρεσία που έχει προσλάβει τον χαρακτήρα επιδημίας. Και όπου όμως υπάρχει πολεοδομική «νομιμότης», είναι συνήθως φανερή η απουσία της αρχιτεκτονικής ματιάς, ενός ελαχίστου σεβασμού στο τοπίο και στα «μέτρα» του.
Γενεσιουργός αιτία αυτής της καταστάσεως είναι ένας τουρισμός μαζικός -all inclusive!- με εκφυλισμένη την ποιότητα και τις αναζητήσεις του».
«Νησιά του Αιγαίου του Ιονίου και η Κρήτη παρουσιάζουν από χρόνο σε χρόνο, μια σταθερή εκποίηση του δομημένου ή του φυσικού τους περιβάλλοντος.
Η πικρή λοιπόν αλήθεια είναι ότι κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια μια παραζάλη αξιών, με κύριο άξονα το ΚΕΡΔΟΣ.
Όπου μάλιστα υπάρχει ακόμα ζωογόνα η ανάσα της θάλασσας ή του τοπίου, ο επισκέπτης μένει με ένα σφίξιμο στην καρδιά: εκεί του χρόνου, ίσως φυτρώσει ένα θηριώδες ξενοδοχείο ή μικρά αυθαίρετα εξαμβλώματα…..
Ελληνικά νησιά, τόποι μαγικοί της αλήθειας και του μύθου, ομφαλοί του πελάγους και της ιστορίας μας….. έχουν εκχωρήσει μέρος των ευλογημένων εδαφών τους στη διεθνή τουριστική αλητεία. Ολόκληρες περιοχές ζουν το καλοκαίρι υπό μια βάναυση κατοχή.
Τα πολυπληθή, ωστόσο, κατασκευάσματα διαμονής και ψυχαγωγίας υπενθυμίζουν ότι το κακό δεν πέρασε, ότι θα υπάρχει ίσως οδυνηρότερο και το επόμενο καλοκαίρι.
Όπου μάλιστα απομένει ακόμα ένας όρμος αναλλοίωτος, θωπευτικός της ψυχής μας, είναι βέβαιο ότι έχει ήδη γραφεί -και ίσως έχει υποβληθεί «αρμοδίως»- το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου του.
Η υποψία, λοιπόν, ότι τον πολιτικό και κοινωνικό ιστό χαρακτηρίζει ένας επιδερμικός πατριωτισμός, αλλά και μια βαθύτερη έλλειψη ευαισθησίας, υπονομεύει τις ελπίδες για μια αλλαγή πλεύσεως.»
Έτσι δεν σου μένει τίποτε άλλο από το να κοιτάζεις ακόμη την καταγάλανη θάλασσα να μελαγχολείς και να έρχεται στο νου σου ο στίχος του Ποιητή: «Τη θάλασσα τη θάλασσα ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει;»
*Σημείωση: Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο του Πανεπιστημιακού, καθηγητή Φυσικής, Γιώργου Γραμματικάκη «ένας αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής», ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ.
Μπάμπης Λάζαρης, Σεπτέμβρης 2018
