Τι νομίζεις, ότι είμαστε απ΄ατσάλι;

Της Νόνης Σταματέλου

Tο αίσθημα της δικαιοσύνης, ήταν κάτι που με καθόριζε από παιδί.

Το σχολείο ήταν ο χώρος που για πρώτη φορά ένοιωσα ότι η δικαιοσύνη δεν ήταν αυτονόητη, έπρεπε ν΄αγωνιστώ για να υπάρχει στη ζωή μου. Το έκανα λίγο άγαρμπα γιατί ήμουν παιδί και δεν ήξερα άλλον τρόπο.

Όταν ο δάσκαλος χτυπούσε τα παιδιά, εμένα και δυό τρεις ακόμα σχεδόν ποτέ, όταν έβλεπα τα ποδαράκια των συμμαθητών μου ριγέ απ΄ τις μελανιές της βέργας, τον μισούσα και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί η διδακτική πράξη είχε τόση βαρβαρότητα, αφού ήταν φανερό πως η κατάσταση ξέφευγε απ΄τα όρια της αυστηρότητας. Η απουσία της αγάπης ήταν τόσο καθαρή…Δεν καταλάβαινα επίσης γιατί δεν μιλούσε κανένα παιδί, γιατί το ξύλο το θεωρούσαμε δεδομένο.

Στο σχολείο όμως υπήρχαν νόμοι, όλο το χωριό το ήξερε. Η δικτατορία το ήξερε καλύτερα.

Μια μέρα λοιπόν, μπροστά στα έκπληκτα και φοβισμένα μάτια μας, ο δάσκαλος σήκωσε έναν συμμαθητή μας στον πίνακα να λύσει μια άσκηση -από κάτω όλοι τρέμαμε- κι επειδή δεν τα κατάφερε, του ζήτησε ν΄ανοίξει τις παλάμες, τις χτύπησε δυνατά με τη βέργα, έπειτα τον διέταξε να τις γυρίσει κι ανάποδα, στο έξω μέρος της παλάμης, συνέχισε με την ίδια δύναμη, το παιδί σφάδαζε απ΄ τον πόνο, μούγκριζε, προσπαθώντας να κρύψει τα παγωμένα απ΄ το κρύο χεράκια του κι εμείς τα βλέπαμε ξυλιασμένα κι απορούσαμε με όλο αυτό που συνέβαινε. Της φίλης μου της Βούλας που ήταν σε μικρότερη τάξη, της έβγαλε μια τούφα απ΄τα μαλλιά αφού τη στριφογύρισε πολλή ώρα. Οι γονείς της όταν το έμαθαν το θεώρησαν φυσιολογικό, αφού δεν διάβαζε τα μαθήματά της. Ήμαστε μαθητές του Δημοτικού, απορούσαμε, ήμαστε παιδιά.

Προς μεγάλη έκπληξη του δασκάλου, ακούστηκε ξαφνικά μια κοριτσίστικη, δυνατή και σταθερή φωνούλα που είπε με θυμό και αυθάδεια. «Τι νομίζεις, πως είμαστε απ΄ ατσάλι;»

Πάγωσε η αίθουσα κι η ηχώ ήρθε θαρρείς απ΄τη θάλασσα, με όλη τη δροσιά και τη δύναμη της αθωότητας. «Τι νομίζεις…………,ότι είμαστε απ΄ ατσάλι………..;»

Η φωνούλα ήταν δική μου. Εν έτει 1970. Μαύρα χρόνια.

Σχεδόν τον τρόμαξε το θράσος μου γιατί ήμουν καλή μαθήτρια αλλά δεν δίστασε να με αρπάξει απ΄ τα μαλλιά και να δω απ΄ τα χαστούκια τον ουρανό με τ’ άστρα.

Το σχολείο μας ήταν χωμένο μες στα πεύκα. Είχε τρεις μεγάλες αίθουσες κι ένα γραφείο για τους δασκάλους. Το χειμώνα ο δάσκαλος αγκάλιαζε σχεδόν τη σόμπα κι εμείς ζεσταίναμε τα χεράκια μας με την ανάσα μας για να ξεκοκκαλώσουν και να γράψουμε.

Οι γονείς μας έλειπαν στο χωράφι μέχρι το βράδυ.

Θυμάμαι ν΄ ακούω το βουητό του πελάγους ανάμεσα στα πεύκα. Ιόνιο, ανοιχτό. Το πέλαγος που μας έμαθε χωρίς να το ξέρουμε, την έννοια του δέους, μας έδειξε τον ορίζοντα και μας φύτεψε στην ψυχή τη λαχτάρα για το ταξίδι.

Τα θρανία μας ήταν ξύλινα και πράσινα.

Τον δάσκαλο τον έψαξα αργότερα που έγινα κι΄εγώ δασκάλα αλλά έμαθα ότι είχε πεθάνει.

Έγινα θεολόγος αλλά ακόμα τον μισώ. Τον έλεγαν Α.Β.