Επιλογή της κυβέρνησης η αστυνομική καταστολή
Του Γιώργου ΠΑΛΙΟΥΡΑ,
Υποστράτηγου Αστυνομίας ε.α.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, στα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης, εντείνει την αντιλαϊκή επίθεση με νέα μέτρα κατά του λαού. Περιορίζει και καταπατάει στοιχειώδη δικαιώματα. Εντείνει την καταστολή κατά του λαϊκού κινήματος. Είναι διαχρονική πολιτική, που εφάρμοσαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Δεν πρόκειται για μια απλή σειρά συμβάντων αστυνομικής βαρβαρότητας, αλλά εφαρμογή μιας πολιτικής που στοχεύει στο διαρκές χτύπημα των αγώνων του λαού μας.
Η κυβέρνηση επιτίθεται στους αγώνες των συνταξιούχων, των φοιτητών, των προσφύγων. Θυμίζουμε την άγρια επίθεση σε αγωνιστές στο άγαλμα του Τρούμαν. Επίσης τη σύλληψη απολυμένων μέσα στα σπίτια τους στα Γιάννενα, που οδήγησε σε δίκη στελέχη και μέλη του ΠΑΜΕ. Συνεχίζει τα αγροτοδικεία. Και πρόσφατα, εφάρμοσε αστυνομική βία σε βάρος ενός ετοιμοθάνατου ανθρώπου, του Ζακ Κωστόπουλου. Ο κατήφορος αυτός της κυβέρνησης στον αυταρχισμό δεν έχει τελειωμό.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, παρά τις υποκριτικές διακηρύξεις της για σεβασμό των δικαιωμάτων των πολιτών και ιδιαίτερα των ευάλωτων κοινωνικά ομάδων, έχει «φουσκώσει τα πανιά» των κατασταλτικών μηχανισμών.
Δεν χάνει την ευκαιρία μέσα στο κλίμα που δημιουργήθηκε από την οικονομική κρίση, την ανεργία, την περιθωριοποίηση των πιο αδύναμων λαϊκών στρωμάτων, καθώς και το αυξανόμενο προσφυγικό – μεταναστευτικό ρεύμα, με τη στάση της να αφήνει περιθώρια εκδήλωσης ρατσιστικών, εθνικιστικών, φασιστικών αντιλήψεων και πρακτικών.
Στο χώρο της αστυνομίας είναι εκτεταμένες οι ιδεολογικές απόψεις υπέρ του ρατσισμού και του φασισμού. Πολλές φορές μάλιστα καλλιεργείται η αντίληψη ότι για όλα φταίνε οι «άλλοι», οι «ξένοι» και οι «διαφορετικοί». Ιδιαίτερα στην αστυνομία, η ναζιστική Χρυσή Αυγή έχει πολλούς οπαδούς. Αυτό βέβαια είναι γνωστό στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Προτεραιότητά της είναι η καταστολή του λαού και όχι η εκκαθάριση των φασιστικών θυλάκων στην αστυνομία.
Οργή, καταδίκη, αγανάκτηση και απαίτηση για άμεση απόδοση ευθυνών στην αστυνομία, αλλά και στην κυβέρνηση, πρέπει να προκαλέσει το τελευταίο περιστατικό βάρβαρης αστυνομικής βίας κατά του Ζακ Κωστόπουλου. Οκτώ πάνοπλοι αστυνομικοί κακοποιούν έναν ετοιμοθάνατο, έναν ευάλωτο άνθρωπο που δεν μπορούσε ούτε να τους απειλήσει, ούτε να αντισταθεί, ούτε να διαφύγει! Περνούν χειροπέδες σε έναν ετοιμοθάνατο! Αντί να συλλάβουν όσους τον λιντσάρουν, συμμετέχουν και οι ίδιοι στο λιντσάρισμα! Ούτε ίχνος σεβασμού στην ανθρώπινη αξία. Η κυβέρνηση έχει επιλέξει τον κατήφορο της καταστολής και ένας από τους κατασταλτικούς της μηχανισμούς, η αστυνομία, την επιβάλλει παντού και πάντα και ιδιαίτερα με πιο μεγάλη βαρβαρότητα σε ευάλωτους συνανθρώπους μας.
Η κυβέρνηση έχει μεγάλες ευθύνες. Υποκρίνεται όταν μιλάει δήθεν για έρευνα κατά των αστυνομικών. Αυτός είναι ο προσανατολισμός της αστυνομίας, που με ευθύνη της κυβέρνησης συνεχίζεται, όπως και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
(rizospastis.gr)
Μετά το τέχνασμα όπως διαγνώσκεται του δημοψηφίσματος το 2015 ( σε απόλυτη με τους δανειστές και τα λόμπυ αγορών και τις κάποιες ενδιαφερόμενες κυβερνήσεις των ευρωπαικών χωρών) για τούτο και χωρίς ακριβές προσδιορισμένο δημοψηφισματικό ερώτημα , τι περίμενε κάποιος.??? Ότι η καταστολή δεν θα ήταν το αποτέλεσμα και τα μέσα καταστολής πολυποίκιλα , όπως η χρήση των εργαζομένων οργάνων της τάξης???
Θα πρέπει κάποιος να έχει άγνοια της ιστορίας – που δεν έχουν οι πολίτες στην Ελλάδα πλέον- για να μην καταλαβαίνουν τα παρωχημένα κόλπα των κολπατζήδων της εξουσίας και δή μιας συγκεκριμένης μορφής ιδεολογικά εξουσίας που με την εξ αδρανείας αφηρημένη αυτοαναφορά στην προοδευτικότητα , εφαρμόζει την κατασταλτική πεπατημένη.
Το 1898 στην τότε χρεωκοπία και τον ΔΟΕ , οι κρατικές αποφάσεις για την αύξηση του χρόνου εργασίας και την περικοπή των μισθών αφορούσε τους πάντες προσφέροντες εργασία στο κράτος, πλήν της στρατιωτικής αστυνομίας ( μετέπειτα χωροφυλακής), για να την χρησιμοποιεί για την εκδίωξη των πολιτών για την είσπραξη των γιγαντιαλιων φόρων και την κοινωνική καταστολή.
Τα ίδια γίνονται και τώρα καθ επανάληψιν για τούτο και το όψιμο ενδιαφέρον αναδρομικά περικοπών σε επιλεγμένους κλάδους της διοίκησης. Και πάντα σε υλοποίηση των αποφάσεων της ίδιας της αυτής της διοίκησης. Αλλά σε επιλεγμένους κλάδους, γιατί οι άλλοι κλάδοι της διοίκησης ή οι άλλοι συνταξιούχοι εκ της διοίκησης δεν απολαμβάνουν αυτό το προνόμοιο της αναδρομικότητας των παροχών.
Η χρήση της αστυνομικής καταστολής- οι εργαζόμενοι στα σώματα αυτά ουδεμία ευθύνη έχουν γιατί εργαζόμενοι είναι και να μην το ξεχνάμε αυτό- έχει και συγκεκριμένο επαναλαμβανόμενο ιστορικά στόχο, που δεν είναι ανεξάρτητος από την αναγκαία εκλογική σταθερότητα που πρέπει να ισχύσει στην χώρα, γιατί από το 2007 και μετά το μπαράζ των ελογικών αναμετρήσεων μόνο αρνητικά αποτελέσματα είχε για την χώρα και θα είχε για κάθε χώρα.
Με βάση την αναγκαία αυτή σταθερότητα- που και οι δανειστές ουσιαστικά απαίτησαν αλλά και οι ευρωπαική ένωση – με βάση λοιπόν αυτή την αναγκαία σταθερότητα που και οι Έλληνες επιθυμούν, η χρήση της καταστολής ως επεισόδια και αναμπουμπούλα αποτελούν απευκταία φαινόμενα για τους κουρασμένους πλέον και εξαντλημένους πολίτες, που επιζητούν και την κρατική και προσωπική ηρεμία κουρασμένοι και εξαντλημένοι. Και αυτή την ηρεμία δήθεν την εξασφαλίζει η παρούσα κυβέρνηση που μπόρεσε να σταθεί 3 χρόνια πλέον , εν όψει των αλλαγών 5-6 κυβερνήσεων και εκλογών από το 2007 και μετά ως το 2015 τον Σεπτέμβρη.
Εδώ δομείται και μια τελευταία άποψη που ακούγεται τεχνηέντως ακόμα και σε προβληματισμένους πολίτες του κυβερνητικού χώρου, που επί λέξει αναφέρει:» μα έχει επιτευχθεί μια σταθερότητα τουλάχιστον». ,
Και αυτό θέλει να υπονοήσει ότι, η κυβέρνηση αυτή εξασφάλισε τουλάχιστον μια σταθερότητα, για να δομήσει επ αυτής τα επόμενα χρόνια μια θετικότητα. Και εδώ παίζει η
αναστροφή απ το εκδραζόμενο ως σημαινόμενο να θέλει να προσδιοριστεί το σημαίνον , που δεν είναι άλλο παρά ο αναβιβασμός της κυβέρνησης πέρα απ την εξάντληση και κούραση στους πολίτες που έχει επιφέρει η ίδια η κυβέρνηση με τα μέτρα που έχει πάρει, τα τελευταία 3 » σταθερά εννοείται» χρόνια διακυβέρνησης.
Η όποια αναμπουμπούλα και φασαρία γίνεται, μπαίνει στην υπηρεσία της συντήρησης αυτής της κυβερνητικής εξουσίας, και για τούτο εξηγείται και γιατί η αστυνομική έστω και μικρή καταστολή χρησιμοποιείται, έστω και στο ελάχιστο.
Το σύμπτωμα είναι ιστορικά πεπατημένο, και το φορτώθηκε η χώρα από το 1965 και μετά , όπου τότε το ενεργο παρακράτος επεδίωξε τα επεισόδια και την αναμπουμπούλα για να επανασυντηριτικοποιήσει τους κάπως ριζοσπαστικοποιημένους πολίτες προοδευτικά από το 1961 και μετά. Τώρα βέβαια φορείς του παρακράτους δεν υπάρχουν ούτε παρακράτος, αλλά υπάρχει το πολιτικό παίγνιο – τα όρια του οποίου κάθε φορά ελαστικοποιούνται-με βάση τον στόχο των κομματικών παιχτών μια και τα κόμματα αποτελούν τους πολιτειακούς πυλώνες από το 1975 και ευτυχώς.
Το όλο θέμα παραπέμπεται στην ανάλυση προσέγγισης του κόμματος ως κοινωνικού σχηματισμού. Και η προσέγγιση αυτή είναι και αποτιμάται απ τους πολίτες ως απ την τελεσμένη εφαρμογή της, ασχέτως τους αυτοχαρακτηρισμούς κάθε κομματικού σχηματισμού. Που στην περίπτωσή μας χρονια ίσχυε ο αυτοχαρακτηρισμός της δήθεν προοδευτικής κατεύθυνσης κυβερνητικά κομματικά δημοκρατικά, αλλά άλλα διαγνώσκουν οι πολίτες- όσοι θέλουν και όποιοι θέλουν και όπως βέβαια θέλει ο καθείς- μετά την εφαρμογή της.
αυτοχαρακτηρισθείσης προοδευτικότητας.
Και ασφαλώς οι πολίτες έχουν το περιθώριο να εκφραστούν δημοκρατικά στις εκλογές, που πρέπει να γίνουν στην τετραετία ακριβώς, κάθε άλλη εκδοχή θα είναι τέχνασμα,
και αυτή την μαζικότητα έκφρασης θα την θέλουν και οι χρόνια από το 1974 αυτοχαρακτηρισμένοι προοδευτικοί της αριστεράς που είναι κυβερνητική εξουσία σήμερα. Και οι πολίτες – έστω και κάθε ένας μπορεί να βγάλει το συμπέρασμα αν είναι προοδευτική η σημερινή κατεύθυνση και για το αν είναι αριστερά.