Λένε πως «όταν υφαίνεις, είναι σα να θεραπεύεις την ψυχή με τα χέρια σου»!…
H υφάντρια αρχιτεκτόνισσα που διασώζει την παράδοση της Υφαντικής με αέρινες δημιουργίες
Ονομάζομαι Βαρβάρα Βερυκίου, είμαι αρχιτέκτων και ζω στην Πάτρα, όπου και εργάστηκα τα τελευταία 30 χρόνια. Μετά από την αποχώρηση από την εργασία μου και την συνταξιοδότηση μου, αποφάσισα να μεταβώ στην νέα φάση της ζωής μου, κάνοντας ένα καινούργιο ξεκίνημα.
Αναζητούσα μια νέα «καριέρα», ξεκινώντας κάτι καινούργιο που θα ήταν σε πλήρη αρμονία με τις νέες μου ανάγκες, την ψυχοσύνθεσή μου, τα βιώματα, το ταλέντο και τις εμπειρίες μου.
Τα παιδικά και μαθητικά χρόνια έζησα στην Λευκάδα, και οι μνήμες από τις καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό, που ήταν θαμπές και μακρινές μέχρι σήμερα, ζωντάνεψαν στην φάση της «τρίτης» ηλικίας.
Η αγάπη για τις τέχνες και την παράδοση, μαζί με τα βιώματα της παιδικής ηλικίας, (ο θαυμασμός για τα χειροποίητα αριστουργήματα της γιαγιάς και της μητέρας, με τα περίτεχνα σχέδια και τα φυσικά υλικά), καθώς και η έμφυτη ανάγκη για δημιουργία, καθόρισαν την απόφασή μου να ασχοληθώ με την υφαντική.
Ως αρχιτέκτονας ήθελα πάντα να ανακαλύπτω νέα υλικά, νέες χρήσεις, νέες ιστορίες, νέα σχέδια και χρώματα, να συνθέτω και να αφαιρώ, να σχεδιάζω και να ονειρεύομαι!
Η λησμονημένη αυτή τέχνη, θα μου χάριζε εξ΄ ίσου έντονες συγκινήσεις απλά θα άλλαζε η φύση των υλικών.
Στον αιώνα όμως της τεχνολογίας και της ταχύτητας, η τέχνη του αργαλειού με ιστορία όση και ο άνθρωπος, απαιτεί πολύ χρόνο, πειθαρχία, υπομονή, επιμονή και δεξιότητες. Γι΄ αυτό και είναι λιγοστά τα άτομα ακόμη που την κατέχουν και ακόμη λιγότερα τα άτομα που θα μπορούσαν να την διδάξουν.
Μετά από αρκετή έρευνα εντόπισα στην Ήπειρο, στο γραφικό Μονοδέντρι, μια σχολή παραδοσιακής υφαντικής, στα πλαίσια της λειτουργίας του Ριζαρείου Ιδρύματος, που υλοποιεί και ανοιχτά για το κοινό σεμινάρια.
Έτσι, στην Ριζάρειο μυήθηκα και εκπαιδεύτηκα στην αρχέγονη τέχνη του αργαλειού, που άλλαξε ριζικά την ζωή μου!
Ο σύζυγος και οι δυο μου κόρες, υποστήριξαν με ενθουσιασμό την απόφαση και τα σχέδια μου, πράγμα που είχα πολύ ανάγκη και εξαφάνισε κάθε μικρό ενδοιασμό.
Ευχαριστώ όσους φίλους χάρηκαν και ενθουσιάστηκαν με τον ενθουσιασμό μου, (ο ενθουσιασμός είναι κολλητικός)!
Με χαμόγελο και κατανόηση αντιμετώπισα κάποιους άλλους, που χτυπώντας με φιλικά στην πλάτη σκέφτονταν πως θα το ξεπεράσω γρήγορα!
Λένε πως «όταν υφαίνεις, είναι σα να θεραπεύεις την ψυχή με τα χέρια σου»!
Πέρα όμως από την χαρά της προσωπικής δημιουργίας, επόμενος στόχος και πρόγραμμα είναι, μέσα από σεμινάρια που προγραμματίζω, η διάδοση και η διάσωση αυτής της παραδοσιακής τέχνης.
Ο δρόμος της ζωής δεν μπορεί να αλλάξει, είμαστε όμως μια τυχερή γενιά, διότι στον αιώνα που διανύουμε, προσφέρονται όλο και περισσότερες ευκαιρίες!
Και εμείς το οφείλουμε στον εαυτό μας και στους απογόνους μας, να τις αδράξουμε, και με την ωριμότητα και την σοφία που αποκτήσαμε, να είμαστε δημιουργικοί και να γίνουμε ωφέλιμοι.
Τώρα που δεν υπάρχουν ευθύνες και υποχρεώσεις, τώρα που καταργούνται τα όρια, τώρα που ο χρόνος μας χάρισε υπομονή και επιμονή, τώρα μπορούμε να κάνουμε τον όποιον ενθουσιασμό μας επιδημία.
(Μας στάλθηκε από τον Σύλλογο Λευκαδίων Πάτρας «Η ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ». Πρόκειται για μία «κατάθεση ψυχής» της Βαρβάρας Βερυκίου, αρχιτεκτόνισσας, που ξεκίνησε μετά τη συνταξιοδότησή της να ασχολείται με την τέχνη του αργαλειού, στην Ιωάννα-Σαπφώ Πεπελάση (αν δεν πρόκειται περί συνωνυμίας είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Oικoνομικής Ιστορίας στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών). Δεν γνωρίζουμε, δυστυχώς, την αρχική πηγή που δημοσιεύτηκε η συνέντευξη.)
