«Τι κι αν έπεσε ο Γράμμος, εμείς θα νικήσουμε»
Το ντοκιμαντέρ για τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, παραγωγής της ΚΕ του ΚΚΕ, σε σκηνοθετική επιμέλεια του Κώστα Σταματόπουλου.
Ένα μοναδικό ιστορικό ντοκουμέντο, με πρωτότυπο υλικό από το κινηματογραφικό συνεργείο του ΔΣΕ, ηχητικά ντοκουμέντα της εποχής, αλλά και νεότερο υλικό και σύγχρονα πλάνα από τα βουνά και τις άλλες περιοχές που απλώθηκε η δράση του ΔΣΕ. Η σκηνοθετική ομάδα δούλεψε με αρχεία που αντλήθηκαν κατά κύριο λόγο από το Ιστορικό Αρχείο του ΚΚΕ, αλλά και Κρατικά Αρχεία της ΕΡΤ και του Πολεμικού Μουσείου, ενώ έκανε και γυρίσματα στα ίδια τα βουνά όπου ανέπτυξε τη δράση του ο ΔΣΕ.
Κινηματογραφική ομάδα:
Λεωνίδας Βαρδαρός, Κώστας Σταματόπουλος, Σήφης Στάμου, Θεοδοσία Γραμματικού και Γιάννης Μαρούδας
Κείμενα – Έρευνα:
Παύλος Ρούφας, Θανάσης Λεκάτης
Μοντάζ:
Σωτήρης Γκέκας
Ακούγονται οι ηθοποιοί:
Μίλτος Δημουλής, Βασίλης Κολοβός, Νίκος Μόσχοβος, Μαριάνθη Σοντάκη, Χριστόφορος Γιακουμέλος.
Μουσική:
Γιώργος Καλτσούνης
Τα ηχητικά ντοκουμέντα με την φωνή του Νίκου Ζαχαριάδη , είναι σημαντικά για την ιστορική έρευνα και σε συνδυασμό με τα σωζόμενα γραπτά απ το χέρι του Νίκου Ζαχαριάδη.
Υπάρχει ακόμα πεδίο ερεύνης για την προσωπικότητα, την ιδεολογίκή συγκρότηση , την συμμετοχή του Νίκου Ζαχαριάδη στις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις τα χρόνια της δράσης του και υπό το πρίσμα του ανθρώπου και του ηγέτη του κομμουνιστικού κόμματος. Μια προσέγγιση μυθοιστορίας έκανε ο Φρέντυ Γερμανός με το ένα απ τα τελευταία έργα του που δεν μένει στεγνά στην πολιτική και μόνο προσωπικότητα του Νίκου Ζαχαριάδη.
Οι Σοβιετικοί σε όλες τις εποχές είδαν στον Νίκο Ζαχαριάδη τον ικανότερο και παραγωγικότερο ιδεολογικά κομμουνιστή ηγέτη των ευρωπαικών κομμουνιστικών κομμάτων από την δεκαετία του 1930.
Και ο Νίκος Ζαχαριάδης ξεχώριζε απ όλους τους ηγέτες των κομμουνιστικών κομμάτων των Ευρωπαικών χωρών όλα τα χρόνια της δράσης του , και ιδιαίτερα στον μεσοπόλεμο και την πολύ δύσκολη δεκαετία του 1930 που η Εθνικιστική εσωστρέφεια των κρατών και ο απομονωτισμός ήταν κυρίαρχα στην Ευρωπαική ήπειρο.
Απουσίασε από τον Σεπτέμβρη του 1936 έως τον Μάιο του 1945 από τις πολιτικές Ελληνικές και Ευρωπαικές εξελίξεις , λόγω εγκλεισμούτου στις απομονώσεις του ΜΕταξά στην Κέρκυρα και στην συνέχεια στα Γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης που τον παρέδωσε ώς πολιτικό κρατούμενο ο Μεταξάς και το Ελληνικό ΜΟναρχικό καθεστώς. Και το διάστημα αυτό αποχής του ολοκληρωτικά αποκλεισμένο από την ζώσα καθημερινότητα της πολιτικής ζωής, πρέπει να λειτούργησε ενισχυτικά στην κομματική και πολιτική δραστηριοτητά του τα επόμενα χρόνια μετά το 1945 και εδώ πρέπει να αναζητηθεί και το υπόβαθρο των αποφασεών του μετά το 1945 , την αποχή των εκλογών του 1946 και την υποστηριξή του για την δημιουργία αντάρτικου του 1946-1949, κάτω από τις εκτιμήσεις του ότι στην Ελλάδα υπήρχαν επαναστατικές συνθήκες .
Μετά το 1949 και την αναγκαστική λόγω ήττας μεταβασή του στις Ανατολικές χώρες με κατάληξη στην Σοβιετική ένωση- ήταν μέλος του ΚΚΣΕ από πολύ νωρίς του βίου του πρίν έρθει στην Ελλάδα την δεκαετία του 192ο- πάλι κάτω από το πρίσμα της άποψής του για το κόμμα θεός λειτούργησε ώς ηγέτης του κκε στο εξωτερικό, όπου από το 1956 και κάτω από την Χρουτσοφική άποψη για αποσταλινισμό και με κύριο ιδεολογικά αντίπαλο τον Φιλανδό κομμουνιστή Κουουζίνεν,δεν του επιφυλάχτηκε καλή αντιμετώπιση, με μια συνολικά απαράδεκτη στάση από τα ανώτατα κλιμάκια της Σοβιετικής ηγεσίας Χρουτσώφ και ΜΠρέζνιεφ. Οι αποφάσεις για τον Νίκο Ζαχαριάδη και τους ηγέτες των κομμουνιστικών κομμάτων θετικές ή αρνητικές λαμβάνονταν με την συμμετοχή πάντα του κάθε Σοβιετικού Πολίτμυρο ( πολιτικού Γραφείου του Σοβιετικού Κομμουνιστικού κόμματος ).
Τα περιστατικά που καταγράφονται εναντίον του Νίκου Ζαχαριάδη από τους Σοβιετικούς κομματικούς- που ο Ζαχαριάδης τα αντιμετώπισε με την αντίληψή του του και την εμπειρική γνώση από μέσα ώς μέλος του ΚΚΣΕ- δεν είναι λίγα για την περίπου παγιδευσή του μέχρι και υπονοούμενη εξοντωσή του. Ακόμα και η διαγραφή του το 1956 από το κόμμα και η καθαιρεσή του ήταν πράξη περίεργη εκ μέρους του ΚΚΣΕ και χωρίς ιστορικό υπόβαθρο για τον Ζαχαριάδη που πάντα πίστευε στο Σοβιετικό κομμουνιστικό και στο Ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα, που ο ίδιος ώς αρχηγός ήθελε να το θεοποιήσει.
Απαγοητευμένος ώς άνθρωπος και διαμαρτυρόμενος- ο αγωνιστικός οίστρος δεν τον εγκατέλειψε ποτέ- από την απομονωσή του ώς Νικολάι ΝΙκολάγιεφ Νικολάγιεβιτς στο Σουργκούτ της Γιακουτίας εκδικητικά ( χωρίς λόγο ουσιαστικά κομματικής απειθαρχίας στο ΚΚΣΕ ) δεν έπαψε να αγωνίζεται ώς το τέλος της ζωής του, που αυτοκτόνησε διαμαρτυρόμενος.
Η όλη ίντριγκα της Σοβιετικής τότε ηγεσίας και του γιατρού που ώς ενεργόυμενο κλήθηκε για να βεβαιώσει τα αίτια του θανάτου του, είναι χαρακτηριστική της προβοκάτσιας και της σκληρότητας της ΜΠρεζνιεφικής Σοβιετικής ηγεσίας απέναντι και στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη του Νίκου Ζαχαριάδη.
Και καλά είναι κάποτε να μελετάται , και σχετικά με τα όσα ήρθαν στην επιφάνεια με τα χρόνια και από τους ίδιους τους διώκτες του
Ο Λογοτέχνης Νίκος Καρβούνης , αφηγούνταν σε κάποια στιγμή της ζωής του ,για το πόσο άρεσε στον Νίκο Ζαχαριάδη η ανάβαση στην Πάρνηθα και πόσο ο Ζαχαριάδης δεν έχανε ευκαιρία για να βρίσκεται στο αγαπημένο του βουνό. Πολλές φορές- τις περισσότερες έπαιρνε μαζί του και τον μεγάλο υιό του Κύρο Ζαχαριάδη μικρό παιδάκι .
Τα χρόνια εκείνα προπολεμικά και όσο υπήρχε μια ελευθερία κινήσεως για κάποια εποχή ο Ζαχαριάδης ανέβαινε στην Πάρνηθα, και ήταν απ τους καλύτερους πεζοπόρους , κατ εκτίμηση των άλλων παρεών που ομαδικά ανέβαιναν ώς εκδρομές στην Πάρνηθα.
Και ο Νίκος Καρβούνης ήταν ένας απ τους πεζοπόρους αναβάτες στην Πάρνηθα, μαζί με την Αθηναική νεολαία της εποχής.
Τελευταία φορά που θεάθηκε στην Ελλάδα απ την αστυνομία της εποχής, που μόνιμα τον παρακολουθούσε ήταν στην κηδεία του Γιάννη Ζεύγου- Ταλαγάνη τον Μάρτιο του 1947 στην Θεσσαλονίκη. έκτοτε η ασφάλεια θεσσαλονίκης έχασε τα ίχνη του.
Ο Ζαχαριάδης ήταν κατά την αστυνομία της εποχής ο μέγιστος ικανός των αποδράσεων από την φυλακή. Η αποδρασή του από την φυλακή , που άφησε γένειάδα για να μοιάζει με τον γενειοφόρο επισκέπτη του, και έτσι να του ανοίξουν την πόρτα της φυλακής μια και απ τον φύλακα εκλήφθει ώς ο γενειοφόρος επισκέπτης, είναι ιστορικό συμβάν της εποχής.
Σε άλλη περίπτωση στην Θεσσαλονίκη και ενώ παρακολουθείτο στενά από τους διώκτες του – σε προγραμματισμένο ραντεβού σε εστιατόριο με τον Σταυρίδη ( μετέπειτα αντικομουνιστή καθηγητή στην σχολή ευελπίδων)- κατάφερε να διαφύγει και κυνηγόντας τον ο αστυνομικός, μετά από σπρώξιμο του Ζαχαριάδη στην οδό Αγίας Σοφίας στον προσκύνημα που ήταν σε λακούβα βαθιά κάτω απ τον δρόμο, ο αστυνομικός μετά το κατάλληλο σπρώξιμο του Ζαχαριάδη στο συγκεκριμένο σημείο έπεσε μέσα στην βαθιά λακούβα και χτύπησε μένοντας ανάπηρος σε όλη του την ζωή. Ο αστυνομικός αυτός έβαλε στόχο της ζωής του να ανακαλύψει και να τιμωρήσει τον Ζαχαριάδη, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ.
Ο Ζαχαριάδης ήταν μια εμβληματική προσωπικότερα του κομμουνιστικού κινήματος του 20ου αιώνα, ικανότερος σε ιδεολογική επεξεργασία από άλλους ηγέτες κομκουνιστικών κομμάτων των Ευρωπαικών χωρών, εκπαιδεύτηκε στην σχολή ΚΟΥΤΒ στην Σοβιετική ένωση, ( σχολή για τα στελέχη προερχόμενα εκ της Ανατολικής Μεσογείου), έγινε μέλος του Σοβιετικού κομμουνιστικού κόμματος πρώτα, και παθιασμένος μέσα στο κλίμα της εποχής για την κομμουνιστική επανάσταση.
“»Να πέσει ο Γράμμος » φώναζε δημόσια το 1948 το καλοκαίρι μέσα σε πλατεία χωριού της Νήσου Λευκάδος ο ίδιος ιερωμένος που το 1943 φλωναζε χαρούμενος στην ίδια πλατεία » έπεσε
η Μόσχα » όταν είχε μάθει τα πρόχειρα νέα ότι οι Γερμανοί μπαίνουν στην Μόσχα.
Την δεκαετία του 1960 αρχή που εκλογικά κατέβαινε και υο κόμμα με όνομα ΠΑΜΕ ( παμέ το προφέραν ο
τότε).
Το ραδιόφωνο της εποχής λέγοντας τα αποτελέσματα της κάλπης έλεγε : Δήμος τάδε ..έλαβαν. π.χ ΕΡΕ 212 , Ένωση Κέντρου 185, ΠΑΜΕ μηδέν. Και από τότε είχε μείνει το σύνθημα ( χιούμορ των ιδιων των ψηφοφόρων του παμέ ) : ΠΑΜΕ μηδέν.
Το 1974 ιερωμένος πέταγε στον αγέρα το καλιμαύκι του καταμεσίς πλατεία με την νίκη του Καράμανλου ( όπως έλεγε ) με το 54 %. Και σε γειτονιές γυρνούσαν και χτύπαγαν τενεκέδες κάτω απ τα παρσθυραοσων ήταν ψηφοφόροι της Ενωμένης Αριστεράς τότε.
Το 1973 είχαν κρεμαστεί παντού σε κάθε χωριό και πόλεις πάνώ οριζόντια που γράφανε :: » Εμείς θα βγούμε πρώτοιβστο ΝΑΙ»» ..για υο φημοψήφισμα για την Παπαδοπουλική δημοκραια από βασιλεία.