Πραγματοποιήθηκε η απεργιακή συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου
Με κεντρικό σύνθημα «Μπροστά οι δικές μας ανάγκες – Όχι τα κέρδη των λίγων» πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 28 Νοέμβρη στο Αϊ Μηνά η απεργιακή συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Λευκάδας-Βόνιτσας.
Στην απεργιακή συγκέντρωση χαιρετισμούς απηύθυναν ο Χρήστος Βεργίνης, πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων του Νοσοκομείου -ο σύλλογος είχε εξαγγείλει τρίωρη στάση εργασίας-, και ο Σπύρος Ζαμπάτης, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης Πυροσβεστών (ΕΑΚΠ). Η κεντρική ομιλία έγινε από τον Αλέξανδρο Βεροιώτη, πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου.
Μετά την συγκέντρωση ακολούθησε πορεία κατά μήκος του κεντρικού πεζόδρομου.
Στο πλαίσιο της περιφρούρησης της απεργίας μέλη των σωματείων του Εργατικού Κέντρου βρέθηκαν από νωρίς το πρωί στην προβλήτα του Νυδριού αποτρέποντας τον απόπλου του φεριμπότ που εκτελεί το δρομολόγιο για Μεγανήσι.
Άλμπουμ με 13 φωτογραφίες
To Αττικό Ελληνικό χιούμορ,έχει εντοπιστεί κυρίως από Αγγλοσάξωνες ταξιδευτές και οδοιπόρους και φλεγματικούς πολιτικούς. Δεν είναι σαν το Ελληνικό καλαμπούρι – άμεσος γέλωτας- αλλά η πλοκή κατανοείται ως συνέχεια και πολλές φορές στην διάρκεια του χρόνου και με τα ίδιους συντελεστές – αναφορά κύρια στα ίδια πρόσωπα και τις επιλογές τους στο χρόνο απέναντι.
Τέτοιου τύπου είναι η σημερινή εκδοχή για το συνταξιοδοτικό της κυβέρνησης της προοδευτικής δημοκρατικής αριστερής ιδεολογίας ( μέχρι και πρίν λίγα χρόνια εσωτερικοκομμουνιστικής ).
Ο σημερινός πρωθυπουργός , ως αντιπολίτευση ήθελε και υποσχόνταν το 2015 με ένα νόμο να επαναφέρει τις συντάξεις στα προμνημονιακά επίπεδα. Στην πορεία εφάρμοσε τον νόμο του 2014 ( αυτό που θα καταργούσε ) αφού πείστηκε ότι είναι για το καλό της πατρίδος και των πολιτών .Στην πορεία νομοθέτησε τον 4387/2016 νόμο σύμφωνα με τον οποίο από 01/01/2019 είναι υποχρεωτική η εφαρμογή του ως νόμος του κράτους ( για το καλό της πατρίδας και των πολιτών πάλι ) για τον υποχρεωτικό επανυπολογισμό των συντάξεων που δόθηκαν με τον νόμο του 2014. Στις μέρες μας πάλι ευαγγελίζεται ότι δεν θα εφαρμόσει τον νέο νόμο 4387 ( πάλι για το καλό της πατρίδας και των πολιτών ) και παρά του ότι η εφαρμογή και των δύο νόμων είναι υποχρεωτική από τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Δηλαδή και κατάργηση απ τον ίδιο και η εφαρμογή των νόμων που ψήφισαν άλλοι, αλλά και η ψήφιση νόμου απ τον ίδιο αλλά η μη εφαρμογή του, όλα είναι για το καλό της πατρίδος και των πολιτών.
Ο Ελληνικός Αττικός πολιτικός και κοινωνικός πλουραλισμός.
Προσωπική διαφορά στο συνταξιοδοτικό ονομάζεται το ποσό που προκύπτει ώς διαφορά απί τον τρόπο υπολογισμού της ίδιας σύνταξης εμός προσώπου με τον παλιό νομο πρινβτην 12/5/16 καιε τον μέο νόμο 4387 12/5/2016 ( νόμο Κατρούγκαλου)
Αν η προσωπική διαφορά είναι θετική τότε η σύνταξη μειώνεται.
Δηλαδή αν η εφαρμογή του νέου νόμου 4387 δείνει μικρότερο ποσό σύνταξης για τον συνταξιούχο απ ότι παίρνει ώς τώρα , τότε η σύνταξη μειώνεται.
Αν η υνταξη που παίρνει ο συνταξιούχος ιναι μικρότερη από όση πρέπει να πσρει με τον νέο νόμο τότε γίνεται σταδιακή ισόποση αύξηση της σύνταξης μέχρι νά καλυφθεί η διαφορά σε 5 χρόνια ( 20% τον χρόνο).
Ο νόμος 4387 /της 12-5-2016 είναι νόμος του κράτους ( φεκ 85) και πρέπει να εφαρμοστεί από 01/01/2019 ώς ο ίδιος ο νόμος ορίζει για τις παλιές συντάξεις ( αυτές που εκδόθηκαν πρίν την 12/05/2016.
Και δεν κατανοεί κανείς γιατί μια κυβέρνηση που ψηφισε έναν νόμο( και με σύμφωνη γνώμη των θεσμών επιτροπείσς της χώρσς) δεν θέλει να εφαρμοστεί??
Γιατί η ίδια κυβέρνηση δεν ζητάει να μην εφαρμοστεί ο νόμος του 2016βγια το μόνιμο ενφια ώς το 2031. Ή να μην εφαρμοστεί άλλος νόμος που η ίδια από το 2015 και μετά ψήφισε ώς κυβέρνηση.???
Η πρακτική της μη εφαρμογής του νόμου – που η ίδια ψήφισε – για την ενοποίηση των συνταξιοδοτικών διατάξεων από 01/01/2019 με βάση τον νόμο 4387/2016 , δεν είναι πρακτική που ακουμπά στην διάθεση της κυβέρνησης να μην μειωθούν οι συντάξεις – δεν νοιάζονται για αυτό- μια και η εφαρμογή του νόμου οδηγεί σε συνταξιοδοτικές μειώσεις κυρίως και σε κάποιες απροσδιόριστες αυξήσεις στην πενταετία ( 20% το χρόνο) στις συντάξεις που με ττην ενοποίηση του συνταξιοδοτικού από 01/01/2019 θα υπολείπονται. Και το ότι δεν νοιάζεται για το αν θα μειωθούν οι συντάξεις φαίνεται απ το γεγονός ότι , ο νόμος 4387 προβλέπει την προοδευτική αύξηση 20% το χρόνο για όσες συντάξεις θα αυξηθούν, αλλά δεν προβλέπει την προοδευτική μείωση αντίστοιχα για όσες συντάξεις με τον επανυπολογισμό από 01/01/2019 θα μειωθούν.
Ο στόχος της νομοθεσίας αυτής ήταν και παραμένει η μείωση των συντάξεων – δηλαδή η κατρακύλα της διαβιωτικής ικανότητας των πολιτών και η παραπέρα εξάντληση των και χωρίς γεννεαλογικό ορίζοντα ανάκαμψης ή ελπίδας, και για τούτο ο ίδιος ο νόμος ορίζει σε πρώτο επίπεδο συμβολικά το έτος 2060 για την διαρκή προοπτική του. Ασφαλώς και η αναφορά του συμβολιστικού 2060 για την συνταξιοδοτική γεννεαλογία εξηγεί και την κυβερνητική κουλτούρα και ιδεολογία για την λύση του ασφαλιστικού συνταξιοδοτικού στον μπροστά χρόνο με τον αναχώρηση εμπροσθοβαρώς προοδευτικά απ την ζωή των συνταξιούχων και αυτή την γεννεαλογική προοδευτικότητα ήρθε να ενισχύσει η στόχευση της νομοθεσίας μέσω της μειώσεως της παραπέρα εξάντλησης του συνταξιοδοτικού σώματος. Το 2060 ως συμβολική νομοθετική αναφορά.. δεν είναι παρά η κατάδειξη της κυβερνητικής διάθεσης για την αφαίρεση της ελπίδας στοχαστικά στον χρόνο , από όσους αφορά άμεσα αλλά και τους δυνάμει συνταξιούχους των επόμενων χρόνων, που βέβαια μόνο μεταφυσικά μπορούν ναστοχάζονται όταν αναφέρονται στην ανύπαρκτη ηλικιακά διάσταση του 2060.
Η συγκεκριμένη νομοθεσία- με τους δήθεν συγκεκριμένους βαθμούς αναπλήρωσης με βάση τα χρόνια εργασίας και στην βάση των μέσων μικτών μισθών από το 2002 και ένθεν, ακόμα και στις περιπτώσεις που προβλέπεται πλέον αυξημένο ποσοστό αναπλήρωσης λόγω αυξημένων καταβεβλημένων εισφορών ( εργοδότη και εργαζομένου πάνω από το 20% για όσα χρόνια με επιφύλαξη όμως κατά νόμο !!!), αυτή η νομοθεσία στοχεύει κυρίως και πρώτα στο βραχυχρόνιο κυβερνητικό όφελος άμεσα με τις μειώσεις των συντάξεων. Για τούτο και ζητείται νομοθετικά η εφαρμογή της από την 01/01/2019 για την ενοποίηση δήθεν των ασφαλιστικών διατάξεων. Η βαθύτερη πολιτική στόχευση όμως είναι η περαιτέρω συντηριτοποίηση του κοινωνικού σώματος μέσω του διαβιωτικού φόβου από την μείωση των συντάξεων. Ο στόχος εδώ είναι κατ ευθείαν πολιτικός και για τούτο το θέμα της μη εφααρμογής του νόμου – δηλαδή της μη μείωσης των συντάξεων- η κυβέρνηση το άνοιξε τώρα προεκλογικά ουσιαστικά, μια και η ίδια η κυβέρνηση από τον Μάιο του 2018 μίλαγε για το θέμα εκλογές παίζοντας με τις ημερομηνίες. Ελπίζει και εμφαίνει η παρούσα κυβέρνηση στην ιστορική πεπατημένη ότι ο φόβος των πολιτών ίδιο της συντηρητικής στροφής , οδηγεί στην συντηριτικότερη αναδίπλωση των πολιτών και του κοινωνικού σώματος, με την αποδοχή των τελεσμένων και την άρνηση για τυχόν αλλαγές στο πολιτικό πεδίο. Με αποτέλεσμα το κοινωνικό σώμα να κατευθύνεται της σταθερότητας των πολιτικών και κυβερνητικών λύσεων, που αυτό φαντάζει ότι το εξασφαλίζει η παρούσα κυβέρνηση με τον κοινοβουλευτικό χρόνο – τον μεγαλύτερο που μένει στην εξουσία από όποια άλλη κυβέρνηση από το 2004 και ένθεν.
Παρακάμπτοντας βέβαια ότι αυτή η προτεινόμενη σταθερότητα ήταν ένα σπιράλ εξόντωσης και εξάντλησης των πολιτών και γενικευμένων αντιφατικοτήτων στο κοινοβουλευτικό και δημοψηφισματικό τοπίο ( το περίφημο όχι που τόστριψε σε ναι ), με συμβολιστική ως τώρα κατάληξη την άρνηση της ίδιας της κυβέρνησης να εφαρμόσει τον συνταξιοδοτικό νόμο που η ίδια ψήφισε. Και όχι μόνο αυτό αλλά να σπεκουλάρει δήθεν περί της μη περικοπής των συντάξεων, δηλαδή επίσημα να δηλώνει ότι : ο νόμος υπάρχει και ισχύει, εμείς δεν το εφαρμόζουμε ούτε τον καταργούμε ( αυτή είναι η κοινοβουλευτική πρακτική ) εμφαίνοντας όχι στην ίδια την νομιμότητα του νόμου και την αναγκαιότητα για την εφαρμογή των νόμων ώς Ελληνική δημοκρατική θεσμικότητα , αλλά στο περιεχόμενο αποσπασματικά του νόμου.
Η παρέμβαση και η αλλοίωση του κοινοβουλευτισμού , υπερ της ερμηνευτικής του κοινοβουλευτισμού κυβερνητικά είναι προφανής.
Μέσα σε αυτή την κυβερνητική ερμηνευτική του κοινοβουλευτισμού ως συγκεκριμένη κυβερνητική ιδεολογία , κυοφορείται άμα την τη ωφελιμιστική κυβερνητική αναγκαιότητα… ( μέσω της παραπέρα συντηριτικοποίησης της κοινωνίας)… κυοφορείται η μελλοντικη περικοπή των συντάξεων ως εφαρμογή δήθεν – ως κοινοβουλευτική αναγκαιότητα- του νόμου.
Η επίκληση της νομιμότητας- δηλαδή της εφαρμογής των νόμων- που τώρα ως κυβερνητική νομιμότητα προτάσσεται η μη εφαρμογή του νόμου- δεν είναι παρά το απωθημένο ( πυρήνας) της αυτοπροταθείσης μεταπολιτευτικά ως δήθεν προοδευτικής δημοκρατικής αριστερής κατεύθυνσης, η οποία επενδύθηκε στο αναγκαιο κομματικό συνταγματικά συμβεβηκός , με την ορολογία : ή ιδεολογία της προοδευτικής αριστεράς.