Κυκλοφόρησε από την «Σύγχρονη Εποχή» το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (1918-1949)
Το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (1918-1949) επιχειρεί να εξετάσει μια σημαντική περίοδο στην ιστορία του Κόμματος και της σύγχρονης Ελλάδας, ξεκινώντας από την ανάλυση των διεθνών κι εσωτερικών οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων από τις πρώτες αστικές επαναστάσεις ως τον Α΄ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο και τη μελέτη των εργατικών και σοσιαλιστικών ρευμάτων που αναπτύχθηκαν πριν την εμφάνιση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος και του ΣΕΚΕ/ΚΚΕ.
Η εξέταση της περιόδου 1918-1949 γίνεται σε αλληλοσύνδεση με την εξέταση των εξελίξεων στη διεθνή και την εγχώρια καπιταλιστική οικονομία και των επεξεργασιών του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Η παρουσίαση της ηρωικής πάλης του ΚΚΕ στο Μεσοπόλεμο, αλλά και της πρωτοπόρας
δράσης του στη δεκαετία του 1940 στοχεύουν τόσο στην υπεράσπιση της ιστορίας του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος όσο και στην άντληση συμπερασμάτων χρήσιμων για τους σημερινούς πολιτικούς αγώνες.
Α1 TΟΜΟΣ
ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΩΣ ΤΗΝ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (ISBN 978-960-451-294-2, 336 σελ.)
Α2 TΟΜΟΣ
ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΣ: ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΤΟΜΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ (ISBN 978-960-451-295-9, 704 σελ.)
Α3 TΟΜΟΣ
ΤΟ ΚΚΕ ΣΤΟ Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ (ISBN 978-960-451-296-6, 584 σελ.)
Α4 TΟΜΟΣ
Η ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΔΣΕ) (ISBN 978-960-451-297-3, 592 σελ.)
4 τόμοι σκληρόδετοι, σχήμα: 17×24εκ., τιμή τόμου με ΦΠΑ: 27,78 ευρώ.
Υπενθυμίζεται ότι το Δοκίμιο Ιστορίας για την περίοδο αυτή εγκρίθηκε από Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ που έγινε στις 23 Ιουνίου 2018, ενώ η εκ νέου μελέτη και συγγραφή της Ιστορίας του ΚΚΕ στηρίχτηκε:
– Στην πρόσβαση στο οργανωμένο πλέον Αρχείο του Κόμματος και τη μελέτη πληθώρας ντοκουμέντων αυτής της περιόδου, σε νέο αρχειακό υλικό που ήρθε στην κατοχή του Κόμματος.
– Στην πρόσβαση σε αρχειακό υλικό που αφορούσε τις σχέσεις του ΚΚΕ με το ΚΚΣΕ και τα ΚΚ των γειτονικών βαλκανικών κρατών.
– Στην εκπόνηση σειράς μελετών για την ανάπτυξη και εξέλιξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα, τη συμμετοχή της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και ιδιαίτερα στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και την πρόσβαση και αξιοποίηση άλλων σχετικών μελετών που εκπονήθηκαν από Πανεπιστήμια, την Τράπεζα της Ελλάδας, την Εθνική Τράπεζα κλπ.
Η ιστορία της αριστεράς από το 1918 έως και το 1941, είναι και πολύ ενδιαφέρουσα και διαδακτική για την ιστορική γνώση συνολικά.
Δεν θα πρέπει να παρακάμπτεται η ύπαρξη της τρεχούμενης ιστορικής αναφοράς του Νεοελληνικού κράτους από το 1821,για την οποία η εμφάνιση και ο εμπλουτισμός της με την αριστερά ( συ νεκτικότερη κομματική και ιδεολογική εκδοχή από το 1918 ) απετέλεσε μιας μορφής ποιοτική τομή, λειτουργώντας συνδετικά για την Ελληνική ιστορική με την παγκόσμια ιστορική κίνηση και κατ αναλογία μεγεθών πάντα.
Εξ ορισμού δεν μπορεί παρά αυτή το μπόλιασμα της Ελληνικής ως τότε ιστορίας με την αριστερά , να ερμηνεύει και να βρίσκεται στην βάση των αναστοχασμών και ξαναδιαβασμάτων της ίδιας της Ελληνικής ιστορικής εξέλιξης ακόμα και ως τα χρόνια μας. Και βέβαια αυτό το ξαναδιάβασμα δεν μπορούσε παρά να μεταφέρεται και ως αναστοχασμός για την ίδια την ιστορική πορεία της αριστεράς.
Στην πορεία ήρθαν όλα τα χρόνια και νέα στοιχεία απ τους ερευνητές – γραπτά και προφορικές μαρτυρίες- ακόμα και για τα προπολεμικά χρόνια και μια πρώτη περίοδος , που η αριστερά μπόρεσε συνεκτικά να μορφοποιηθεί κομματικά πλήρως και με όρους κίνησης της τότε πολιτικής ζωής ήταν οι εκλογές του 1936 όπου στο τότε Ελληνικό κοινοβούλιο εισήλθαν ως βουλευτές λαικού- Παλλαικού μετώπου- οι ομάδα και ο πυρήνας των ανωτάτων ηγετικών στελεχών ( εκτός νόμου ουσιαστικά από το 1929 με το ιδιώνυμο) του κκε τα επόμενα χρόνια -δεν είχε εκλεγεί ο γραμματέας Ν.Ζαχαριάδης-.
Η κρίσιμη μάζα ( σε όρους φυσικής), ως αποτέλεσμα και της προοδευτικής εξέλιξης των ιδεών και συγκρότησης οργανωτικά της αριστεράς και συμπύκνωσης στελεχιακά και της κοινωνικής εξέλιξης, η κρίσιμη μάζα έτσι που ήταν απαραίτητη ώστε η αριστερά να μπορεί να παρέμβη καίρια στην πολιτική και κοινωνική εξέλιξη της χώρας κατορθώθηκε τα μέσα της δεκαετόίας του 1930. Συγκεντρώθηκε όμως – και δεν μπορούσε νάναι αλλοιώς- σε όρους και με όρους αστικής κοινοβουλευτικής (τότε και μοναρχικής) βάσης και αναφοράς. Δηλαδή η αριστερά με κύριο εκφραστή το κκε στα χρόνια εκείνα στην Ελλάδα, ήταν κοινοβουλευτικά προσδιορισμένη ως αριστερά σε όρους πολιτικούς.
Και αυτό έπαιξε τεράστια σημασία για την αμέσως κατοχική και μεταπολεμική πορεία του κκε.
Η σημασία αυτού του κοινοβουλευτικού προσδιορισμού, φάνηκε αμέσως από τις διαπραγματευτικές αστοχίες ( μέχρι προσκολήσεως στον κοινοβουλευτισμό) των εκπροσώπων του αντιστασιακού κκε στον Λίβανο και στην Καζέρτα, ως μια αντινομία αυτές οι αστοχίες στο επαναστατικό ιδεολογικό θεωρητικό εν πολύς ως τότε και μετέπειτα υπόβαθρο.
Στο κομβικό σημείο εσωτερικής όποιας διαπάλης στο κκε στα αμέσως μετά την απελευθέρωση και προς τα Δεκεμβριανά του 1944, η επαναστατική προοπτική – όπως αυτή εκπορευόνταν από τον Θανάση Κλάρα ( Άρη ΒΕλουχιώτη )δεν μπορούσε να έχει τύχη -και δεν είχε τύχη- και να βρίσκει υποστηρικτές ακόμα και πρίν την επιστροφή του Ζαχαριάδη (το τέλος του Μαίου του 1945 ).
Η άποψη του Θανάση Κλάρα , σύμφωνα με την οποία : »ότι πρέπει να γίνει για την κατάληψη της εξουσίας πρέπει να γίνει άμεσα και ταυτόχρονα με την αποχώρηση των Γερμανικών κατοχικών δυνάμεων και με κέντρο την πρωτεύουσα» ως φόβος απ την αδράνεια της τότε ηγετικής ομάδας, , η άποψη του Θανάση Κλάρα εύρισκε την ίδια ευχή των αστικών συντηρητικών μοναρχικών απόψεων , που δια στόματος του Σ. Μαρκεζίνη : » ευχόνταν να μην αποφασίσει η ηγεσία του κκε να επιτεθεί στην Αθήνα ταυτόχρονα ή αμέσως μετά με την αποχώρηση των Γερμανών , γιατί τότε το παιχνίδι της εξουσίας ήταν χαμένο για τις αστικές ( όπως αυτοαποαλούνταν) δυνάμεις».
Κάτω από αυτό το πρίσμα ( της αδρανειακής προσκόλησης στον κοινοβουλευτικό καθορισμό του κκε από την δεκαετία του 1930) θα πρεπει να εκτιμηθεί ως αναγκαιότητα συμβιβασμού και η απόφαση του Νίκου Ζαχαριάδη να διαγράψει ( ιδιαιτέρως αδικαιολόγητα κατά τον μετέπειτα Γεν.Γραμματέα και χρόνια ηγετικό μεταπολιτευτικό στέλεχος του κκε Γρ. Φαράκο ) τον Άρη Βελουχιώτη 12 μέρες αμέσως μετά την ξαφνική επιστροφή του απ το Νταχάου και την ανάληψη ηγετικού ρόλου το τέλος Μαίου του 1945 ( όπως προαναφέρεται).
Η όλη αυτή περίοδος 1918-1945 μπορεί να αποτελεί και την πρώτη περίοδο για την ανάγνωση της ιστορίας της αριστεράς γενικότερα και του κκε, και θα πρέπει το κρίσιμο διάστημα ως κομβικό σημείο, απ την επιστροφή του Νίκου Ζαχαριάδη απ το Νταχάου ( και μετά 9 κοντά χρόνια απουσίας του απ την πολιτική πραγματικότητα) μέχρι και την αποχή απ τις εκλογές του τέλους Μαρτίου του 1946 -που συνέβαλε στον εμφύλιο πόλεμο και την μεταεμφυλιοπολεμική ιστορία της αριστεράς και του κκε- υπάρχει εκ νέου ένα νέο σημείο νέας ποιοτικής τομής της παρουσίας της αριστεράς και του κκε στην Ελληνική ιστορία.
Το διάστημα από την 30-31/05/1945 ( επιστροφή του Ζαχαριάδη απ το Νταχάου μέχρι την αποχή της αριστεράς απ τις εκλογές 31/03/1946 ) είναι πυκνό , πυκνότερο από την μαύρη τρύπα που σχηματίστηκε στα γεωγραφικά τότε κυβερνητικά όρια της Ελλάδος, για την ιστορία της αριστεράς κύρια του κκε, αλλά και για την πολιτική τότε κυβέρνηση του Σοφούλη αλλά και των λοιπών πολιτικών δυνάμεων, όλων μαζί.
Ο υποστηρίζων σφόδρα την αναγκαιότητα για την εφαρμογή της συμφωνίας της Βάρκιζας Νίκος Ζαχαριάδης ( για τούτο διέγραψε και αποκύρηξε τον ταραξία Θανάση Κλάρα, την ίδια στιγμή έβλεπε ότι είχαν δημιουργηθεί στην Ελλάδα επαναστατικές συνθήκες και για τούτο έπρεπε το κκε να καταφύγει στα όπλα για την κατάληψη της εξουσίας!!!!!
Και απ την άλλη ο Κεντρώος φιλελεύθερος μάλιστα Θεμιστοκλής Σοφούλης – αυτός που ζήταγε την συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων δεξιάς- αριστεράς κέντρου, απέρριπτε την ύστατη προσπάθεια της αριστεράς ( Σιάντος), να πάει πίσω 2 μέρες την προθεσμία υποβολής υποψηφιοτήτων ώστε να συμμετάσχει και η αριστερά στις εκλογές της 31/03/1946. ( Εδώ υπάρχει το αδιευκρίνιστο ερώτημα αν αυτό το αίτημα ήταν σε γνώση ή όχι του σε απουσία προς την Τσεχοσλοβακία Νίκου Ζαχαριάδη).
Η πολιτική αναφορά το χρονικό αυτό διάστημα τέλος Μαίου 1945 έως την αποχή της αριστεράς στις εκλογές του Μαρτίου του 1946, τις περνά υπό το πρίσμα της ολομέλειας του κκε τον Φλεβάρη του 1946 και στην κρυφή απόφαση του Ζαχαριάδη ( που δεν δημοσιεύτηκε στον τύπο σκόπιμα στο πόρισμα της ολομέλειας ) για την καταφυγή στην ένοπλη εμφυλιοπολεμική ρήξη. Κι ταυτόχρονα στην παρέμβαση- άρνηση- των Άγγλων να μην δεχτεί ο Σοφούλης την παράταση της προθεσμίας της υποβολής υποψηφιοτήτων της αριστεράς την τελευταία στιγμή.
Η συλλογική ηγεσία του κκε – αυτή που ουσιαστικά εκλέχτηκε στις τελευταίες εκλογές το 1936 10 χρόνια πρίν δηλαδή , με την προσθήκη του Ζαχαριάδη μετά το 1945, καταπινόνταν απ το καταποτήρα της ανεπάρκειας εκτιμητικά των συνθηκών που διαμορφωνόνταν αμέσως μετά την λήξη του πολέμου και ήθελε την εξουσία, όπως και η άλλη πλευρά ( των Μοναρχικών, των δεξιών και των κεντρώων ) καταπινόνταν και αυτή απ τον αντίστοιχο καταποτήρα ( της δικής της πολιτικής ανεπάρκειας και την εξουσιομανία της, που ήταν δίπλα απ τον καταποτήρα της αριστεράς. Και απ ότι φαίνεται οι δύο καταποτήρες ήρθαν σε επαφή στους στροβιλισμούς των και συμπτύχθηκαν σε μια μαύρη τρύπα πολιτικής ανεπάρκειας και εξουσιολαγνείας και εξουσιοκατάκτησης αυτή του ακολουθήσαντα εμφυλίου τρίχρονο και πλέον εμφυλίου πολέμου.
Τηρήστε την συμφωνία της Βάρκιζας τόνιζε το κκε και η αριστερά, αλλά την ίδια στιγμή προετοιμαστείτε για ένοπλη ρήξη με τους αντιπάλους. Τηρήστε την συμφωνία της Βάρκιζας έλεγε ο αυτοαποκαλούμενος αστικός κόσμος ( ΜΟναρχική Δεξιά και κέντρο ) αλλά ταυτόχρονα εξοντώστε τους αντιπάλους με την χρήση του κράτους.
Οι αντίπαλες παρατάξεις ήθελαν και επεδίωκαν να τηρήσουν τα συμφωνηθέντα ( στην Βάρκιζα ) για την ειρηνική κοινωνική συμφωνία και συμβίωση.
Αλλά ταυτόχρονα αυτή την συμφωνία ο καθένας απ τους συμβληθέντες την ερμήνευε όπως τον συνέφερε.
Ο χρόνος πύκνωνε μέρα την μέρα , η μαύρη τρύπα του εμφυλίου πολέμου τους κατάπιε όλους.