Η Μαρία Κάλας τραγουδά στην Λευκάδα!
«Η Μαρία Κάλας τραγουδά στη Λευκάδα (που ήξερε και εκτιμούσε αυτό που άκουγε), με συνοδεία πιάνου, του γνωστού μετέπειτα σύνθετη Κυριάκου Σφέτσα, όταν ακόμη έκανε τα πρώτα του βήματα.
Ένα ακόμη παιδί του αγαπημένου μας Ορφέα Λευκάδος, όπως και η κα Αγνή Μπάλτσα».
(Από το fb του Περικλή Αραβαντινού – Δημοσιεύτηκε από τον Κώστα Κατωπόδη).
Το φιλμικό αυτό ντοκουμέντο να παραχωρηθεί , ώς δημόσια Εθνοτοπική και Εθνολογική προσδιοριστική ιστορική πηγή , επί ιδιοκτησία κατόχου ιδιώτη σε κατάλληλο αρχείο φύλαξης και συντήρησης. Και για το γεγονός ότι :
η τεχνική του zoom για πρώτη φορά εμφανίστηκε το 1959 -1960 στο φίλμ La Dolce Vita του Φρεντερίκο Φελλίνι.
Πέρα απ το σπάνιο της παρουσίας της Κάλας ώς ερμηνεύτρια στην Ελλάδα ( Επίδαυρο-Λευκάδα μόνο).
Και για ένα άλλο συμβολικό γεγονός της τέχνης.
Είναι η εμφάνιση της Κάλας της αντιπροσωπευτικής αοιδού της τέχνης με την οποία τελείωσρ η εποχή που τα κριτήρια της τέχνης δεν έπρεπε να υποβληθούν στα κριτήρια της δημοσιότητας. Μετά ήρθε η εποχή που οι αναγκαιότητες της δημοσιότητας προσδιόρισαν και διαμόρφωσαν εν πολύς και τα κριτήρια της τέχνης (δηλαδή κάτι σαν τεχνική επικοινωνισμού).
Και η ερασιτεχνική εδώ κινατογράφηση στην απροετοίμαστη και ξαφνική τραγουδιστική παρουσία της Κάλας το 1964 στην Λευκάδα , σποτελεί έτσι ένα σημαντικό γεγονός για την πιλιτισμική ιστορία. Η Κάλας στο βίντεο αυτό φαίνεται καθαρά δεν είναι η απόμακρη θεά και ντίβα επιτηδευμένα σκηνικά για την δημοσιότητα, ειναι ανθρώπινη μεθεκτική , μέχρι ντροπαλή ,με τους ανθρώπους. Η μεγάλη τέχνη είναι για τον άνθρωπο ή οι άνθρωποι είναι για την μεγάλη τέχνη.
Πρίν λίγα χρόνια η άλλη σπουδαία Λυρική ερμηνεύτρια Αγνή Μπάλτσα τραγούδησε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με απαίτηση απ την ίδια την απουσία τηλεοπτικής κάμερας και καμμίας τεχνικής δημοσιότητας. Ήθελε τα κριτήρια τέχνης νάναι μόνο καλλιτεχνικά. Για τούτο και μεγάλη τέχνη.
Το παραπάνω κινηματογραφικό απόσπασμα απ το 1964 αποτελεί στοιχείο της Ελληνικότητας ώς στοιχείο του πολιτισμικής διεθνικής εξέλιξης.Και να προστατευθεί.
Δεν υπάρχει η γεννεά , και με κάπως μεγαλοαστική προέλευση που ως τα μέσα και προς περίπου ως το τέλος της δεκαετίας του 1950,θα είχε βιώσει ηλικιακά την εποχή των διαφορετικών ρυθμών ζωής, των πιότερο ταξινομημένων επαγγελματικών σχέσεων και με κάπως κοινωνική διακριτή διαβάθμιση, των ταξιδιών με τα τραίνα και τις βαλίτσες για ρούχα- καπέλα και αξεσουάρ, των ξενοδοχείων των μακρύτερων καλοκαιρινών διακοπών, των κοσμικών συγκεντρώσεων, των θαλαμηγών του τότε πλούτου ( φιγουροβάπορα για τους παλιούς παραδοσιακούς Έλληνες καραβοκύρηδες ), της όπερας που πολλοί ήταν ισόβιοι ιδιοκτήτες θεωρίων των κτιρίων της, της αναδεκτής υποκρισίας αλλά και της κοινωνικής προσχηματικότητας, γεννεά που ήταν η συνέχεια και το τέλος μαζί της κοινωνικής κατηγορικότητας του παλαιότερου μεγαλοαστισμού και της πελ εμπόκ που προοδευτικά τελείωνε με το τέλος της πρώτης μεταπολεμικής δεκαετίας και ως τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 1950 χανόνταν οριστικά. Ο προνομιακός χώρος αυτής της κατηγορικής κοινωνικής εκδοχής ήταν ο Ευρωπαϊκός ο παλιός Κόσμος, που μετά από δύο πολέμους σε διάρκεια 40 χρόνων παρήκμασε και κάτω απ την ανάδειξη προοδευτικά του νέου υπερ ατλαντικού ανταγωνιστικού και μηχανοποιημένα υπερπαραγωγικού κόσμου κοινωνικής και γεωπολιτικής ισχύος.
Για το υπάρχειν αυτής της γεννεάς και της τάξης της κατηγορικοτητός της, το φαίνεσθαι δεν ήταν απαραίτητο για για το είναι και το τελείται των εκδηλώσεών της,
και αυτή είναι η μεγάλη κεφαλαιώδης διαφορά που σηματοδοτεί και διαφοροποιεί εννοιολογικά τον όρο μεγαλοαστισμός ή παράγοντες του πλούτου μετά τις αρχές προοδευτικά της δεκαετίας του 1960 και ως τις μέρες μας,που το φαίνεσθαι είναι προυπόθεση του είναι και του υπάρχειν.
Η Μαρία Καλογεροπούλου – Μαρία Κάλας- ήταν και εκπροσωπούσε το συμβολιστικό όριο μιας κοινωνικής κατηγορικότητας ενός κόσμου που τελείωνε οριστικά.
Η Λευκάδα ευτύχησε να είναι συμβολιστικά προνομοιακός χώρος και το τελευταίο απωθημένο χρονικά όριο και εκδήλωση μαζί του κόσμου που τελείωνε.
Δεν είχαν, ούτε έχουν αυτή την τύχη και προνομοία, πολλοί τόποι.
Ο Ιταλική τέχνη ( λογοτεχνία και κινηματογραφία , με τα μυθιστορήματα κσι αντιστοιχα κινηματογραφικά έργα : «Ο Αθώος» του Ντ’Ανούτσιο και ο «ο Γατόπαρδος» του Λαμπεντούζα ( κινηματογραφικά ο σκηνοθέτης «ο κόκκινος κόμης»Λουκίνο Βισκόντι( φίλος και θεατρικός σκηνοθέτης της Μαρία Κάλας στην Όπερα του Μιλάνου) δισπραγματεύτηκαν σε όρους μεγάλης τέχνης το θέμα του τέλους του κόσμου του μεγαλοαστισμού των αρχόντων και της ιδεολογίας της τάξης ( αυτού του κόσμου) που χανόνταν.
Και τα μυθιστορήματα ( μεταφρασμένα) και τα αντίστοιχα φίλμ
μπορούν να αποτελέσουν πολιτιστικά ενδιαφέροντα για το πνευματικό κέντρο Λευκάδος.