Και ο Ηλ. Λογοθέτης στο αφιέρωμα για τον Π. Τζαβέλλα
Δέκα χρόνια χωρίς τον Πάνο Τζαβέλλα και δώδεκα σπουδαίοι ερμηνευτές ενώνουν τις φωνές τους και τραγουδούν για τον μουσικό αντάρτη, στη μουσική σκηνή «Σφίγγα» (Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής, είσοδος στον πεζόδρομο, Κιάφας 13), αύριο, Τετάρτη 30 Γενάρη, στις 9 μ.μ.
Τραγουδούν οι Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Γιάννης Ζουγανέλης, Νατάσσα Μποφίλιου, Καλλιόπη Βέττα, Λάκης Χαλκιάς, Πάνος Μπούσαλης, Ηλίας Λογοθέτης, Νίκος Μποφίλιος, Σταύρος Ξένος, Νατάσσα Παπαδοπούλου – Τζαβέλλα, Νίκος Λόλης και Γιώτα Γιάννα. Απαγγέλλει η Μαρία Ζαχαρή.
Τους ερμηνευτές συνοδεύει το Μουσικό Σύνολο «Ρωμιοσύνη».
Συμμετέχουν φιλικά οι Νίκος Φιλιππίδης (κλαρίνο), Κώστας Φιλιππίδης (λαούτο), Μάνος Αβαράκης (φυσαρμόνικα), Πέτρος Μπεράτης (πιάνο), Λευκοθέα Φιλιππίδη (τραγούδι) και Αλίκη Ζωγράφου (τραγούδι). Την καλλιτεχνική επιμέλεια έχει αναλάβει ο Τεό Λαζάρου.
Τηλέφωνο κρατήσεων: 211.4096.149, 6987.844.845.
Ο Πάνος Τζαβέλας ήταν και παραμένει η συμβολιστική της επαναστατικής μουσικής μεταπολιτευτικής μνήμης. Κάπως υπερβολικά βέβαια γιατί υπήρχε και η αποδοχή και η αναγκαιότητα μιας ηρεμότερης πολιτικής και κοινωνικής ζωής και καθημερινότητας.
Έσπρωχνε βέβαια το σύστημα με την μουσική υπαρξή του προς την κατεύθυνση του βραχύστερου εκδημοκρατισμού κατ άλλους. Είχε προηγηθεί όμως η δήλωση- ευρύτερα κοινωνικά αποδεκτή- »Καραμανλής ή Τάνκς» που έσπρωξε σε συνολικότερα κοινοβουλευτικό πολιτειακά αποτελέσματα, αλλά υπήρχε και η νεολαι’ι’στικη κύρια αναγκαιότητα εφηβική και μετεφηβική έως και πρώιμη αντρική.. για την επανάσταση. Την πρώτη τριετία του κοινοβουλευτισμού υπήρξε και το ερώτημα – επαναστατικοφοιτητικό και νεολαι’ι’κό σύμφωνα με το οποίο τέθηκε ο προβληματισμός : »για το αν θα γίνει πρώτα η δικτατορία του προλεταριάτου ή ο κομμουνισμός». ήταν ένα βασανιστική συνελευσιακή φοιτητικό νεολαια’ί’στικη αγωνία στην πρωτεύουσα που πήραν και μέρος Λευκάδιοι τότε φοιτητές και μεταφοιτητές , και γενικά ήταν το φάσμα του Πολυτεχνείου του 1973 και μετά.
Από τότε υπήρξε και μια διακριτότητα διαφοροποίησης μέσα στο αριστερό νεολαι΄ί΄κό φάσμα για τα επόμενα χρόνια , με διφοροποίηση των αποχρώσεων της ιδεολογικής βάσης ένδων της αριστεράς και ευρύτερα στην Νεολαία που τα επόμενα χρόνια πήρε διάφορες ερμηνευτικές αποχρώσεις σε χρώματα αμοιγή Κόκκινα, Πράσινα, και Μπλέ αλλά και λεγόμενα » μικτά χρώματα» (στα χρωματοπωλεία λέγονται »λερωμένα») του δημοσίου και ιδιωτικού βίου. Και αυτά τα μικτά λερωμένα χρώματα χρησιμοποιούνται και στην γκλαμουριαστική αυτοκινητοβιομηχανία τα τελευταία 20-25 χρόνια. Τελευταία ρεκλαμάρονται και ως χρώματα της νανοτεχνολογίας ( νανοχρώματα ).
Στην Ελλάδα βέβαια της χρεωκοπίας αυτά τα χρώματα απεμπολήθηκαν πλέον υπερ του μαύρου χρώματος ( μαύρο = απουσία χρωμάτων ) που είναι και το βασικό φθηνό χρώμα, αλλά το κυριότερο εκπροσωπεί και συνιστά την χρεωκοπική μαυρίλα της χώρας και ιδεολογικόχρωματικά.
Θάναι μια νοσταλγική αναφορά για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Σημαντικό αναλυτικό ιδεολογικά ρόλο και απ τις βασικές παρουσίες στο συνέδριο συνέλευση της φαιτητικής και μεταφοιτητικής νεολαίας που στο αμφιθέαυρο στον Άγιο Θωμά στο Γουδή ασχολήθηκε με το θέμα της δικατορίσς του προλεταριάτου ώς πρωθύστερη ή όχι του κομμουνισμού , ήταν μεταφοιτητής ηλικιακά τότε που ζεί χρόνια στην Λευκάδα.
Έχει μείνει ιστορική η αναλυτική ικανού σε διάρκεια χρόνου ομιλία του , που υπονοούσε ένα επεξεργασμένο ιδεολογικό γνωσιακό Μαρξιστικό και Λενινιστικό back round αλλά ταυτόχρονα και μια γνώση των αναγκαιοτήτων των προσαρμογών στην εποχή . Ο νεολαίος αυτός είχε λάβει μέρος και το Πολυτεχνείο το 1973 μαζί με άλλους και άλλες απ την Λευκάδα φοιτητές και στην οδό Πατησίων και Στουρνάρη υψώσανε το απόγευμα πρίν την νυχτερινή μπούκα του άρματος στην πύλη του πολυτεχνείου, το πανό που έγραφε : «»εμπρός να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ την Ελλάδα».
Μετά τις περιπλανήσεις του ώς νέος στα πνευματικό πανεπιστημικά μονοπάτια της σκέψης , την σημαντική παρουσία του στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, ήταν απ τους κύριους εμψυχωτές των εκφωνητών του Πολυτεχνείου τότε, οι παλιοί φίλοι και συναγωνιστές του Αθηναικού κέντρου δεν τον ξεχνούν, του μεταφέρουν εκάστοτε με κοινούς γνωστούς χαιρετισμούς.
Κάπου εκεί στην Ανατολική παραθαλάσια Λευκάδα που ζεί , γιομάτος μνήμη και μέθεξη ζωής ώς συνταξιούχος και ερασιτέχνης γεωργός πλέον με νεανική ορμή και διάθεση , θα μπορούσε αν ήθελε να ξεδιπλώσει κάπως τις αναμνήσεις του για τα χρόνια 1966 -1978 που θα αποτελούσαν ένα κομάτι της μικρής ιστορίας ανθρώπων.
Επέλεξε χρόνια να μείνει στον γενέθλιο τόπο. Δεν δελεάστηκε απ τις σειρήνες της δημοσιότητος ευρύτερα όλα τα χρόνια απ την μεταπολίτευση και μετά , και μπορεί να περνά και απ το μυαλό του και ο προβληματισμός για το αποτέλεσμα του ξοδέματος της γενεάς του σχετικάε την σημερινή Ελληνική οικονομικοκοινωνική κρίση της χώρας.
Νάναι εν οικογειακή υγεία και γάλήνη και κάποτε να αποφασίσει να μας πεί απ την προσωπική σκοπιά του για τα χρόνια που πέρασαν. Θάχει ενδιαφέρον η διηγησή του αν ποτέ την αποφασίσει.