Η Μάχη του Στάλινγκραντ και το κομμένο πόδι (Του Τάσου Μανωλίτση – Κουβαλιά)

«Το 1944 στο χωριό Αλέξανδρος της Λευκάδας, τραγουδούσαμε στα αετόπουλα το αντάρτικο τραγούδι: “Το Σταλιγκράτι μας μολογάει, το Σταλιγκράτι μας μολογεί, πως οι τιτάνες ήταν οι Ρώσοι και ντενεκέδες οι Γερμανοί …..”…»

Αυτές τις μέρες, στις 2 Φλεβάρη κάθε χρόνο, η ρωσική μεγαλούπολη Βόλγκογκραντ μετονομάζεται πάλι σε “Στάλινγκραντ” για 5 μέρες, όσο διαρκούν οι εκδηλώσεις της επετείου της πιο θρυλικής μάχης του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, που δόθηκε εκεί το 1942-1943.

Στις 17 Ιούλη 1942 τα γερμανικά στρατεύματα όρμησαν σαν τα μαύρα κοράκια, για να κατασπαράξουν τη μεγάλη βιομηχανική εργατούπολη στον ποταμό Βόλγα, το ξακουστό Στάλινγκραντ, που αποτελούσε το κλειδί για τα πετρέλαια της Κασπίας. Οι χιτλερικοί με τους άγριους βομβαρδισμούς μετέτρεψαν το 90% της πόλης σε ερείπια, σκοτώνοντας δεκάδες χιλιάδες αμάχων. Μέχρι το Σεπτέμβρη είχαν καταλάβει το μεγαλύτερο τμήμα της πόλης και περιόρισαν τα σοβιετικά στρατεύματα σε μια λουρίδα πλάτους 4 και μήκους 15 χλμ, στη δυτική όχθη του Βόλγα.

Αυτή τη στιγμή οι εισβολείς, δια στόματος Γκέμπελς (υπουργού προπαγάνδας), ανακοίνωσαν από το ραδιόφωνο την πτώση του Στάλινγκραντ και λέγανε με περισσή έπαρση, ότι πήρανε την απόφαση να κάνουν παραπέρα ένα βηματάκι, για να καταλάβουν όλη την πόλη, ύστερα τις πετρελαιοφόρες περιοχές της Κασπίας και στη συνέχεια ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση… Και τι χοροί και γλέντια στο Βερολίνο…

Τότε όλα θα τελείωναν για το Στάλινγκραντ, αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο…

Όμως την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι πήρανε μια άλλη απόφαση. Οι εργάτες, οι στρατιώτες, οι νεολαίοι και οι γέροι, άντρες και γυναίκες, απ΄ τον απλό κάτοικο μέχρι τον στρατιωτικό διοικητή με τους κομμουνιστές μπροστά, είπανε: «ΓΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΗ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΛΓΑ, ΜΟΝΟ ΝΕΚΡΟΙ, ΘΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠ΄ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΛΗ». Αυτό ήταν το σύνθημα που αντηχούσε απ΄ άκρη σ΄ άκρη μεσ΄ τα ερείπια και μείνανε όλοι σ΄αυτή την πόλη… στο ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ!!

Έτσι ο κόκκινος στρατός όχι μόνο δεν απαγκιστρώθηκε απ΄ αυτή τη στενή λουρίδα, αλλά οργανώθηκε σε χιλιάδες μικρές ομάδες, απλώθηκε και οχυρώθηκε στα ερείπια και ανάγκασε τους Γερμανούς σε μάχες «σώμα με σώμα». Σ΄ αυτό το είδος του πολέμου, που οι Γερμανοί τον ονόμασαν «πόλεμο των αρουραίων», οι σοβιετικοί υπερτερούσαν σε μαχητικότητα και τεχνική και κράτησαν τις πρώτες γραμμές τους σταθερές στη δυτική όχθη, και τον ποταμό Βόλγα ελεύθερο, για τροφοδοσία και αναπλήρωση των απωλειών τους. Οι θυσίες βέβαια ήταν μεγάλες, αρκεί να πούμε, ότι ο μέσος όρος ζωής του σοβιετικού στρατιώτη στο Στάλινγκραντ ήταν 24 ώρες και του αξιωματικού μάχης 3 μέρες. Μ΄ αυτό το πείσμα και ηρωισμό ο κόκκινος στρατός στο Στάλινγκραντ βάσταξε μέχρι το Νοέμβρη, ώσπου μπήκε σε εφαρμογή το επιτελικό σχέδιο με την ονομασία «ΟΥΡΑΝΟΣ», που πρόβλεπε την περικύκλωση των γερμανικών στρατευμάτων. Και πράγματι στις 22 Νοέμβρη 1942, που έκλεισε η «τανάλια», οι Γερμανοί από πολιορκητές βρέθηκαν πολιορκημένοι και παραδόθηκαν, ντροπιασμένοι και ταπεινωμένοι, στις 2 Φλεβάρη 1943…

Ο Φρίντριχ φον Πάουλους (αριστερά) και ο Βασίλι Τσουίκωφ

Απ’ τη μιά μεριά ο στρατάρχης της Βέρμαχτ Φρίντριχ φον Πάουλους, γιος αριστοκρατών διοικητής της 6ης στρατιάς, παραδόθηκε με 92 χιλιάδες στρατιώτες στο στρατάρχη του Κόκκινου στρατού Βασίλι Τσουίκωφ, γιο Αγροτών διοικητή της φρουράς του Στάλινγκραντ, που την αποτελούσαν στρατιώτες και πολίτες, άντρες και γυναίκες…

Η μάχη του Στάλινγκραντ με τα δύο εκατομμύρια νεκρούς (1.130.000 Σοβιετικοί και 840.000 Γερμανοί), χαρακτηρίστηκε ως η μεγαλύτερη μάχη στην ιστορία των πολέμων. Η έκβασή της έκρινε το αποτέλεσμα του 2ου παγκοσμίου πολέμου και την τύχη της ανθρωπότητας, αφού αποτέλεσε την αρχή της υποχώρησης των Γερμανικών στρατευμάτων και την προέλαση του κόκκινου στρατού, που μπήκε θριαμβευτής στο Βερολίνο το Μάη του 1945 και έσωσε την ανθρωπότητα απ΄ την παγκόσμια σκλαβιά.

Στο Στάλινγκραντ της Σοβιετικής Ένωσης, πάνω στο μικρό λόφο Μαμάγιεφ κοντά στον ποταμό Βόλγα, είναι θαμμένα τα οστά χιλιάδων Σοβιετικών μαχητών, στρατιωτών και πολιτών, που έπεσαν για τη λευτεριά της πατρίδας τους και όλων των πατρίδων, νικώντας τον καπιταλισμό στην πιο ελεεινή του μορφή, δηλαδή το φασισμό. Στη μνήμη αυτών των πεσόντων κατασκευάστηκε ο ομώνυμος «Τύμβος Μαμάγιεφ». Πρόκειται για το μεγαλειωδέστερο μνημείο του 2ου παγκοσμίου πολέμου, στην κορυφή του οποίου δεσπόζει το άγαλμα «Η ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΛΕΙ». Μιά γυναίκα με τη ρομφαία υψωμένη να θυμίζει, πώς σ΄ αυτή την πόλη, ο στρατός των Εργατών και των Αγροτών με τους Κομμουνιστές μπροστά, σήκωσε το ανάστημά του και τσάκισε το στρατό των Αρίων. Αυτή η νίκη του πρώτου στον κόσμο εργατικού κράτους, έδειξε πώς ο φασισμός και ο μιλιταρισμός, που επικυρώθηκαν από τα αστικά κοινοβούλια και αιματοκύλισαν τους Λαούς, για χάρη του κεφαλαίου, ηττήθηκαν «στα ίσα» στα πεδία των μαχών.

Μπορούμε να πούμε σήμερα, πως ο καπιταλισμός δεν θα μπορέσει να πραγματοποιήσει τη σκλαβιά των Λαών, που την ονομάζει «παγκοσμιοποίηση», γιατί είναι «κουτσός». Το ένα του πόδι του το ΄κοψε ο κόκκινος στρατός στο ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ!!

Αυτό το λέμε όχι από φιλολογική έπαρση, αλλά από επιστημονική ιστορική γνώση, ότι ΗΤΑΝ ΑΥΤΑ τα αποτελέσματα του 2ου Π.Π. που αποτέλεσαν τη βάση της τελευταίας κρίσης του καπιταλισμού που διανύουμε σήμερα και που θα τον οδηγήσει στο θάνατό του. Ένα θάνατο βέβαια, που δεν θα προκύψει αυτόματα, αλλά με βασική προϋπόθεση την επαναστατική πάλη της παγκόσμιας εργατικής τάξης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Σ΄ αυτό το προτσές κύριο ρόλο έπαιξε η δημιουργία στο 1/4 της γης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, που παρά την ανατροπή του, σήμερα διαφαίνεται με μαθηματική ακρίβεια η «απουσία του» και η ανάγκη ανασύνταξης του παγκόσμιου εργατο-κομμουνιστικού κινήματος σε λενινιστική βάση. (βλ. θέσεις Κ.Κ.Ε).

Το 1944 στο χωριό Αλέξανδρος της Λευκάδας, τραγουδούσαμε στα αετόπουλα το αντάρτικο τραγούδι: “Το Σταλιγκράτι μας μολογάει, το Σταλιγκράτι μας μολογεί, πως οι τιτάνες ήταν οι Ρώσοι και ντενεκέδες οι Γερμανοί …..”. Εγώ τους ντενεκέδες τους ήξερα, γιατί εκεί βάζαμε το λάδι, ή όταν βρίζανε κάποιον τον λέγανε «ντενεκέ ξεγάνωτο». Τους τιτάνες όμως δεν τους ήξερα και μια μέρα ρώτησα τον πατέρα μου, που ήξερε λίγα γράμματα και ήταν και κομμουνιστής.

– Ε, πατέρα τί πα΄ να πει Τιτάνες;

– Δε γκζέρω ά παράτα με,

μου απάντησε με τα λευκαδίτικά του…

Το 1952 στο 9ο Νυχτερινό Γυμνάσιο Αθηνών την ώρα, που ο καθηγητής της Ιστορίας μας εξηγούσε, ότι Τιτάνες ήταν οι ΗΜΙΘΕΟΙ της αρχαιότητας, εμένα τα μάτια μου ήταν στραμμένα στο ταβάνι και ο νους μου πετούσε στα σύννεφα… εκεί πάνω στα σύννεφα του Στάλινγκραντ κι΄ αποκάτω έβλεπα τους Ρώσους στρατιώτες, με το κόκκινο σφυροδρέπανο στο δίκοχο και το αυτόματο στα χέρια, να παίρνουν φαλάγγι μεσ΄ το χιόνι τους γερμανούς στρατιώτες, με τα σιδερένια κράνη και τούς αγκυλωτούς σταυρούς τους…. Και ξαφνικά ακούγεται η φωνή του καθηγητή μου,

– Ε εσύ Μανωλίτση, γιατί δεν προσέχεις το μάθημα, πού έχεις το μυαλό σου, στα σύννεφα; Για πες μας ποιοί ήταν οι Τιτάνες;

– ΟΙ ΡΩΣΣΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΣΤΟ ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ, με το κόκκινο σφυροδρέπανο στο δίκοχο και το αυτόματο στα χέρια, Κύριε καθηγητά !!

2 Φλεβάρη 2019. Τάσος Μανωλίτσης (Κουβαλιάς)

Για την 75η επέτειο της μάχης του Στάλινγκραντ

Υ.Γ. Το μοντέλο για το αγαλμα ήταν εργάτρια του Στάλινγκραντ