Την 25η Μαρτίου του 1944 οι Ναζί κατακτητές αφάνισαν την Εβραϊκή κοινότητα της Πρέβεζας…
Για ένα ξεχασμένο Μνημείο…
Την 25η Μαρτίου του 1944 οι Ναζί κατακτητές αφάνισαν την Εβραϊκή κοινότητα της Πρέβεζας οδηγώντας 235 από τούς συνολικά 250 Εβραίους συμπολίτες μας στα στρατόπεδα θανάτου, εξολοθρεύοντας τους… Το 2015 με αφορμή αποκαλυπτήρια ανδριάντα (προσφορά τού Πολιτιστ. Συλλόγου Πρέβεζα) με τα ονόματα άμαχου πληθυσμού πού χάσανε την ζωή τους κατά την Γερμανική κατοχή δημοσιοποίησα επιστολή πού ζητάει από τούς δημόσιους φορείς Μνημείο Εβραίων Πρεβεζάνων για την αποκατάστασή τους… Επανέρχομαι πάλι σήμερα ξαναδημοσιεύοντας την ίδια ακριβώς μπας και …
… Για Ένα Ξεχασμένο Μνημείο…
Μνήμη. Μνήμη ιστορική. Αποκαλυπτήρια μνημείου Άμαχου Πληθυσμού Πρέβεζας στις 25 Οκτωβρίου 2015 που σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου μέχρι την Απελευθέρωση της Πρέβεζας στις 15/09/1944. Ένα μνημείο που άργησε. Συγκίνηση. Ρίγος. Δέος. Σεβασμός. Αποκατάσταση. Ιστορική. Ηθική. Και η ερώτηση. Προς όλους. Δήμο, πολιτικά κόμματα, ιδρύματα, πολιτιστικούς φορείς κλπ.
Για τους Πρεβεζάνους Εβραίους; Για τους 235 συμπατριώτες μας που τα ανθρωποειδή του Χίτλερ εξαφάνισαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Σιωπή; Απόκρυψη; Λήθη; Γι’ αυτούς ένα μνημείο; Ένα δάκρυ; Ένα λυγμό; Ένα κερί;
Εβραϊκή Κοινότητα που δημιουργήθηκε πριν το 1800 από τις γύρω πόλεις και την Θεσσαλονίκη. Και το 1842 η πρώτη γέννηση Εβραίου που αναφέρεται στα μητρώα του Δήμου Πρέβεζας και αφορά τον Κοφινά Σιμαντώβ του Σαμουήλ. Μαζί ζούσαμε. Αδιάλειπτα. Χωρίς ιστορικές παύσεις. Σε πόλη πολυπολιτισμική. Που σεβόταν τις διαφορετικότητες εθνοτήτων, ομάδων, πολιτισμών.
Η υπερηφάνεια μας είναι αυτή. Η ανθρωπιά μας. Ο πολιτισμός μας. Έτσι ήταν η Πρέβεζα μας. Κι ακόμα έτσι είναι. Τιμούμε ανθρώπους και καταστάσεις. Πολεμάμε το κακό. Θωρακιζόμαστε στις καταστροφές.
Πιστεύω και το πιστεύω βαθιά πως πρέπει να προχωρήσουμε χωρίς προκαταλήψεις, στερεότυπα και ιδεοληψίες στην ανέγερση μνημείου για τους Εβραίους Πρεβεζάνους συμπατριώτες μας που εξοντώθηκαν από τα ναζιστικά τέρατα. Ένα μνημείο που κι αυτό έχει αργήσει να έρθει και να στηθεί στην πόλη μας. Το χρωστάμε. Στην Ιστορία. Στην Ανθρωπιά. Στον Πολιτισμό. Για καθαρό βλέμμα. Προς την Ψυχή. Προς την Οικουμένη. Στην Ανοιχτότητα.
ΥΓ: Μια μικρή αναθηματική πλάκα υπάρχει στην είσοδο του ΙΚΑ που γίνεται αναφορά στον χαλασμό τους θα ήταν αστείο να θεωρηθεί αυτό ως μνημείο.
Σπύρος Σίσκας
Πρέβεζα 2015 Οκτώβριος
Πηγή: atpreveza.gr
Ακόμα στην σύγχρονη Γερμανία ( κύρια στο κομμάτι του Δυτικού Βερολίνου ) υπάρχει ριζωμένη στην σκέψη κστανοημένη μια αποδοχή της αναγκαιότητας τότε για τον διωγμό των Εβραίων.
Υπήρχε αμέσως μεταπολεμικά παρά τα τραύμστα κσι τις πληγές που είχαν να αντιμετωπίσουν ιδιαίτερα οι Βερολινέζοι.Μια και το 1/6 των παγκοσμίων ερειπίων του Β παγκοσμίουνπολέμου ήταν στο Βερολίνο. Σε Δυτικοβερολινέζους αλλά και σε φοιτητές ή επισκέπτες ή ξέμπαρκους μετανάστες του Βερολίνου υπήρχε έτοιμη η απάντηση ότι :»» οι Εβραίοι που πούλαγαν ακόμα και το νερό ακριβά»» όταν η συζήτηση έφτανε στο Εβραικό επί ναζιστώμ θέμα.
Το Δυτικό Βερολίνο τα χρόνια μετά τον πόλεμο ( καλύτερα μετά το 1948 και μέχρι το 1989 που έπεσε το τείχος ( έγινεβτο 1961) ήταν μια παρηκμασμένη λούμπεν τριτοκοσμική χειρότερα και από υποσαχάρια κατάσταση ώς πόλη, που μαζεύονταν κάθε λογής ξετροχιασμένος άνθρωπος του πλανήτη, με έμφαση στους Κούρδους και διάφορα φύλλα της Εγγύς Ανατολής , Τούρκους κλπ. Η κυβέρνηση της Βόννης δε έδινε κίνητρα και ανοχή σε κάθε λογής παράνομο μετανάστη που έφτανε στο Δυτικό Βερολίνο. Και μαζί κάποθα εποχή το 1960 -61 επεδίωξε για να προσελκύση και φοιτητές Έλληνες από την Βόρεια κυρίως Ελλάδα πουλώντας τους μια φθηνότερα ενοίκια κατοικίας σε σπίτια στο φάσμα της περιοχής κοντά στο Βερολινέζικο τοίχος. Εκτός του ότι η περίφημη πλακατζίδικη τελικά Γερμανική πειθαρχία και επιστήμη ήταν μίνο για να δείνει πτυχία σωρηδόν δε όποιον ήθελε να γραφτεί δε πανεπιστημιακές σχολές.Ακόμη και διδακτορικά υπέγραφαν τα πανεπιστήμια σε όσους με κάποιο τοπο και ημιγνωριμία πολιτική έφτανε στο Βερολίνο για να κάνει μεταπτυχιακά χωρίς να γνωρίζει ούτε Γερμανικά ούτε Εγγλέζικα ή άλλη γλώσσα πλήν της μητρικής.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η ανοχή και η ανεκτικότητα μαζί με κάτι κίνητρα ενοικίων φθηνών , οι φτάνοντες στο Βερολίνο για να περνάει ο καιρος τους, εκμαυλισμένοι απ το ίδιο υο Γερμανικό κράτος, προσαρμοχόνταν στην Δυτικογερμανική κουλτούρα και σκόπιμα καλλιεργημένή βέβαια απ το κράτος, για την νομιμοποίηση κάπως της ναζιστικής πρακτικής έναντι των Εβραίων από το 1933 έως το 1945, μια και αυτοί οι Εβραίοι έπιναν το αίμα του Γερμανικού λαού και είχαν κυριαρχήσειβστην Γερμανία προπολεμικά.Εξ άλλουμκαιβη πολιτική πρακτική της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας για την αναγκια διακριτική θεσμική συνέχεια με το ναζιστικό καθεστώς ήταν κρατικό δόγμα και στην διοικητική και λειτουργική οργάνωση του Δυτικογερμανικού κράτους. Απλά είχαν τον όρο «»διακριτική θεσμική συνέχεια»».
Το μέγιστο του Γερμανικού πληθυσμού , με εξαίρεσηβτα Βόρεια Αμβούργο και πέριξ, δεν θεωρούσαν ούτε θεωρούν και τόσο κακό
τα όσα του ναζισμού σε βάρος των Εβραίων τα χονια 1933-1945, και πσντα υπό την επίκληση της δληθεν κυριαρχίας των Εβραίων στην προπολεμική Γερμανική καθημερινότητα.
Λίγο η ανάγκη για την μεταπολεμική ανασυγκρότηση της ψώρας των, λίγο ο ψυχρός πόλεμος πιυ η Γερβανία ηταν σύνορο , απέτρεψαν μια συνολική θεώρηση απ τις Γερμανικές συνειδήσεις των ανθρώπων; για το ολοκαύτωμα των Εβραίων.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που νομιμοποίησε πολλά φαινόμενα αναστολής διώξεων , την έκφανση της υπόθεσης Μέρτεν στην Ελλάδα το 1958, την εκλογήν του Θεσσαλονικιού ναζιστή Αυστριακού Κούρτ Βαλντχά»ι’μ και ώς πρόεδρος τπυ ΟΗΕ κσι πρόεδρος της χώρας του.