Ο αφεσμός… (Επίκαιρο) – Του Μπάμπη Λάζαρη

Του Μπάμπη Λάζαρη

Από ένα κείμενο του ΠΟΙΗΤΗ Μιχάλη Γκανά:

[…Μ’ έβαλε στα μελίσσια να τα φυλάω μη «ρίξουν». Ότι είχαμε φάει κι αντί να πάω για ύπνο, μ’ έστειλε στα μελίσσια……

Πήγα στα μελίσσια, τι να’ κάνα; Μου’ χε βάλει και μια καρέκλα παράμερα, κάτω από μια κουτσουπιά, κρέμασα τη μαγκούρα στη ράχη της καρέκλας και τα κοίταζα που πήγαιναν κι έρχονταν πέρα δώθε. Τζάμπα κόπος. Σε λίγο θα τα τρυγούσαμε και θα τους αφήναμε λίγο μέλι, ίσαμε να περάσουν το χειμώνα.

Εννιά κυψέλες ήτανε με τρία πατώματα η κάθε μια, μου’ φερναν ένα βουητό στο κεφάλι, μια ζάλη, άσε ο ήλιος, με στράβωνε, τράβηξα το ψαθάκι ως τ’ αυτιά.

Εννιά κυψέλες, «Άντε να τις κάνουμε δέκα, να τις αυγατίσουμε» έλεγε η νύφη μου, εγώ ούτε να τα δω ούτε να τ’ ακούσω τα μελίσσια, βιό που δεν γνωρίζει το νοικοκύρη του τι να το κάμεις;

Ξέρεις τι θα πει να τα φροντίζεις όλο το χειμώνα να τα σκεπάζεις με κουρελούδες, να τα ταΐζεις ζάχαρη μην πεθάνουν, κι έρχεται η άνοιξη, περνάς από δίπλα τους και σου ρίχνονται, βζουν και βζουν, σα να’ σουνα ξένος.

Ακούς εκεί οι μύγες του διαόλου. Α μπα – μπα δεν τα θέλω.

Πρήζομαι κιόλας εγώ, με τσίμπησε ένα στο ριζαύτι μια μέρα κι έγινα τούμπανο, έκλεισαν μάτι και αυτί. Τόσο άχτι μωρέ!

Θα κοιμήθηκα φαίνεται, γιατί πετάχτηκα αλαφιασμένος από μια φασαρία αλλόκοτη. Ανοίγω τα μάτια, κανένας, αλλά τα χορτάρια εκεί στη ρίζα της άσπρης κερασιάς έτρεμαν, δέρνονταν, σφύριζαν (;), σηκώνομαι από την καρέκλα και τα δα: δυο φίδια ορθά να σμίγουν και να χωρίζονται μανιασμένα. Πάλευαν, βατεύονταν, χόρευαν; Ό,τι και να’ καναν, με μάγεψαν, δεν μπόρηγα να πάρω τα μάτια μου από πάνω τους.

Εκεί που κοίταζα σα χαμένος, άκουσα πρώτα το βουητό, γυρίζω και τι να δώ, ένα μελίσσι είχε «ρίξει» κι έφευγε ανταριασμένο.

Έβαλα τις φωνές, μ’ άκουσε η νύφη, ήρθε και το ’μασε. Το ’μασε με τα χέρια της!

Μωρέ το μάγεψε η κακούργα.

Με τα λόγια της, με τα μάτια της, με τα σουσούμια και τα καμώματά της, το μαύλισε, το ’φερε κοντά της και το ’βαλε να κάτσει απάνω της φρόνιμο σαν το σκυλί του σπιτιού και το ’κλεισε ύστερα στην κυψέλη, όπως έκλεισε ο Αγιαντώνης το διάολο στο μπουκάλι.

Άκου το. Άκου το που μουρμουρίζει σα γούμενος σε μοναστήρι.]

……………………………………………………….

Αφιερωμένο στον Πάνο Λ. (παλιό μελισσοκόμο) και σ’ έναν νέο…….. τον Θοδωρή Ρ. με την ευχή για καλές σοδιές!