Έγινε η κεντρική προεκλογική συγκέντρωση της Νέας Δημοκρατίας

Nα μην παρακάμπτεται και το ιστορικό εμπειρικό πολιτικό κεκτημένο της μεθοδολογίας του Κ.Καραμανλή το 1974 για την μετάβαση στην ομαλότητα και οι επενδύσεις σε πρόσωπα ώς κύρια πολιτική απόφαση.Μάλιστα κατά ιστορικούς ήταν για πρώτη φορά που η πολιτική προείδια σημάνθηκε και προσωποποθημένα.
Μπορεί ο Κ Καραμανλής το 1974 και μετά να θεωρήθηκε ότι δεν έκανε την αναγκαία ανανεωτική τομή σε πρόσωπα στον κομματικό χώρο , που και αυτό αναφέρθηκε ώς σημείωση της πολιτικής των χρόνων εκείνων.
Αλλά ο Καρανλής του 1974 δεν ήταν ο πολιτικός που δεν μπορούσε να εκτιμήσει την ιστορικότητα της εποχής και τις αναγκαιοτητές της. Η επιλογή του να στηριχτεί στο προδικτατορικό στελεχιακό δυναμικό του κόμματος , ήταν απόφαση που διέτρεχε και υποβάθρωνε τις δημοκρατικές πολιτειακές στοχεύσεις και σε μια εποχή που αυτές οι στοχεύσεις απαιτούσαν κοινωνική ομόνοια.
Ήταν το αντίστοιχο του Βενιζέλου το 1910 όταν επέβαλε δια την αναθεωρητική βουλή -όχι την συντακτική που ζητούσε υο πλήθος στην πλατεία Συντάγματος-διότι η συντακτική θα έθετε τότε θέμα μοναρχίας και διχασμού, σε μια εποχή που η Ελλάδα είχε ανάγκη Εθνικής ομόνοιας για να βγεί ενωμένη και νικηφόρα στην περιπέτεια των Βαλκανικών πολέμων και να διπλασιστεί εδαφικά και πληθυσμιακά.
Οι σημερινές συνθήκες -δεν είναι ίδιες με το 1974 μην μπερδευόμαστε-έχουν όμως αναλογία σε κάποιες δομές.
Αυτό αποδικνύει το 75% του εκλογικού ψηφίσαντος σώματος που στις ευρωεκλογές τάχθηκε φανερά απέναντι στην κυβερνητική αποιδεολογικοποιημένη εφαρμοστική πολιτική του ευκαιριασμού και του εξουσιαστικού πιθαναγκασμού των πολιτών, ( για τούτο και αποιδεολογικοποιημένη) στην βάση των επιλογών δήθεν των οικονομικών αναγκαιοτήτων και πουλήθηκε ώς αριστερή προοδευτική ενώ ήταν σκόπιμη συσκοτιστικά συγκαλλημένη -και φανερά εκάστοτε- πολιτική επίδειξης πολιτικού και κυβερνητικού αυταρχισμού και καταστολής με βάση τις άθλιες ταμειακότητες. ( Δεν ήταν υπαρκτή αναγκαιότητα της ταμειακότητας αλλά η χρήση αυτής της ταμειακότητας ώς συριζαικό πρόταγμα που εξαθλίωσε κάθε έννοια πολιτικού κοινοβουλευτικού κοινωνικού συγχρωτισμού).
Η Σημερινή Νέα Δημοκρατία ασφαλώς και επέλεξε διακριτά την ανανέωση σε μεγάλο φάσμα του στελεχιακού δυναμικού της ώς και για την κοινοβουλευτική στελεχιακή ανανέωση. Να μην ξεχνάμε ότι και εσωκομματικός θόρυβος που προκλήθηκε το Χινόπωρο του 2015 με τις ηλεκτρονικές αστοχίες και βιασύνες της τελευταίας στιγμής υποψηφιοτήτων για την εκλογή του επικεφαλής της). Αυτό να μην αξιολογηθεί τούτη την ώρα , αλλά παραμένει στο ιστορικό συνεχές του μεγάλου κοινοβουλευτικού κόμματος που είναιη Νέα Δημοκρατία.
Υπάρχει και η άποψη όμως -και αυτή να επισημανθεί- ότι και τώρα ήταν υπαρκτή η αναγκαιότητα να στηριχτεί περισσότερο η Νέα Δημοκρατία σε στελέψη βιωμένης παρελθοντικής κοινοβουλευτικής εμπειρίας και διαχειριστικής του κράτους τριβής. Δεν σχετίζεται η άποψη τούτη με πρόσωπα ουδόλως αλλά με τις γενικές πολιτικές συνθήκες των αναγκαιοτήτων της εποχής. Σε όρους ιστορικούς μεθοδολογίας, το θέμα της κατάλληλης εποχής παραγωγής στελεχιακού πολιτικού προσωπικού ( Σβορώνος, Κουλουμπής, Βερέμης,) παραμένει πάντα καίριο.
Στα λεπτά και κρίσιμα σημεία της κάθε δύσκολης εποχής η στα όρια προσωπική απ τον πολιτικό αντιμετώπιση και προσωπικό βιωμένο εμπειρικά υπόβαθρο, των πολύ δυσκόλων καταστάσεων, αναδικνύει την ιδια την σημασία της πολιτικής και εισφέρει στην αποφυγή παραπέρα δυσκόλων συνθετοτήτων και προβλημάτων κοινωνικά.
Θ.Αραβανής