Η τέχνη της συγγραφής… (Του Μπάμπη Λάζαρη)
Του Μπάμπη Λάζαρη
Γράφουν πολυσέλιδα βιβλία με πολύπλοκα θέματα με πολλά πρόσωπα να συνωστίζονται μέσα στις σελίδες και να κουράζουν μέχρι να φτάσεις στο τέλος.
Η Τασία Βενέτη είναι μια από τις λίγες εξαιρέσεις.
Αυτό που θέλει να πει το λέει λακωνικά, ποιητικά και σε συγκλονίζει, όπως εδώ μέσα σ’ ένα κείμενο-ποίημα 147 λέξεων καταφέρνει να περιγράψει ένα μεγάλο δράμα κάπου εκεί στα ορεινά της Ηπειρώτικης γης!
ΤΙ’ ΝΑΙ ΜΑΝΑ;
Είχε παιδάκια – και χρόνια να φανεί ο άντρας της απ’ το ταξίδι. Μόνο με τις δουλειές και τους γονιούς του αντρός της, ώσπου μια μέρα πέρασε απ’ το χωριό ένα λαδέμπορας – ένας πλάνος.
Όταν ήρθε ο καιρός της, πάει στην ερημιά, ξέλυσε την κοιλιά και γέννησε, μοναχή της, εκεί.
Χωρίς να του δέσει αφαλό, το πήρε στην αγκαλιά μαζί με το λούρο, και το’ σφιξε….
Παραμέρισε πλόκαρα και φύλλα κι είχε από κάτω τη γούρα έτοιμη, σκαμμένη.
Έζωσε πάλι την κοιλιά και πάει σπίτι της, στα παιδιά και στα γεροκόμια.
Ναι, αλλά γεννημένη ήτανε, λεχώνα, που θα πήγαινε το γάλα; Την πρόδωσε.
Είδε η πεθερά της τα ρούχα, μουσκίδι μπροστά…… Πάει κοντά και τη σκούντηξε. Πετάχτηκε κι αυτή μεσ’ απ’ τον ύπνο.
«Τι’ ναι μάνα;»
«Τι έκαμες, μωρ’ σκύλα, τι έκαμες;»
ΤΑΣΙΑ ΒΕΝΕΤΗ, «ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ», Έκδοση «Το Ροδακιό»
