Φωτογραφικό αφιέρωμα στα 70 χρόνια από την υποχώρηση του ΔΣΕ στην ιστοσελίδα του Αρχείου του ΚΚΕ
Με αφορμή τη συμπλήρωση 70 χρόνων από την υποχώρηση του ΔΣΕ, στην ιστοσελίδα του Αρχείου του ΚΚΕ έχει αναρτηθεί ένα αφιέρωμα στο ΔΣΕ, το οποίο αποτελείται από μια σειρά θεμάτων πλαισιωμένων από φωτογραφίες από το κινηματογραφικό συνεργείο του ΔΣΕ, που βρίσκονται στο Αρχείο του Κόμματος.
Το αφιέρωμα περιλαμβάνει 11 αναρτήσεις με φωτογραφικό υλικό, χωρισμένες στις παρακάτω θεματικές ενότητες: Στρατιωτική εκπαίδευση και μάχες, εκπαίδευση προσαρμοσμένη στις επιδιώξεις του ΔΣΕ, η οργάνωση της ζωής στις ελεύθερες περιοχές, το Υγειονομικό του ΔΣΕ, η γυναίκα και η νεολαία στο ΔΣΕ, εικόνες από καθημερινές στιγμές στις ελεύθερες περιοχές, η φροντίδα για την επιβίωση και προστασία των παιδιών, η επίσκεψη του Γάλλου κομμουνιστή ποιητή Πολ Ελιάρ στο Γράμμο και το Βίτσι μαζί με γαλλική αντιπροσωπεία τον Ιούνη 1949, οχυρωματικά έργα.
Στρατιωτική εκπαίδευση και μάχες
Εκπαίδευση προσαρμοσμένη στις επιδιώξεις του ΔΣΕ
Η οργάνωση της ζωής στις ελεύθερες περιοχές
Το Υγειονομικό του ΔΣΕ
Η γυναίκα και η νεολαία στο ΔΣΕ
Εικόνες από καθημερινές στιγμές στις ελεύθερες περιοχές
Η φροντίδα για την επιβίωση και προστασία των παιδιών
Η επίσκεψη του Γάλλου κομμουνιστή ποιητή Πολ Ελιάρ στο Γράμμο και το Βίτσι το 1949
Οχυρωματικά έργα
Οι φωτογραφίες αποτελούν μοναδικά ιστορικά τεκμήρια που μας φέρνουν σε επαφή με την ηρωική δράση και το μαχητικό πνεύμα των μαχητριών και μαχητών του ΔΣΕ, αλλά και απλών ανθρώπων, που με αισιοδοξία πάλεψαν σε αντίξοες συνθήκες.
Στις φωτογραφίες, αποτυπώνονται τόσο στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής, όσο και η οργάνωση της στις Ελεύθερες Περιοχές.
Οι φωτογραφίες βρίσκονται στο Αρχείο του ΚΚΕ και αποτελούν υλικό του κινηματογραφικού συνεργείου του ΔΣΕ, το οποίο αποτελούνταν από τους: Γιώργο Σεβαστίκογλου, υπεύθυνο και σκηνοθέτη, τον Μάνο Ζαχαρία, σκηνοθέτη και τους οπερατέρ-φωτογράφους Απόστολο Μουσούρη και Φώτη Ματσάκα, με βοηθούς τον Φαέθωνα, Βλαδίμηρο, Γιάννη και άλλους.
Υπενθυμίζουμε, ότι μεγάλος όγκος φωτογραφιών, δημοσιεύεται στο λεύκωμα φωτογραφιών του Απόστολου Μουσούρη «Φωτογραφίζοντας το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».
Μπορείτε να δείτε το αφιέρωμα στην ιστοσελίδα του Αρχείου του ΚΚΕ, πατώντας ΕΔΩ.
(Πηγές: 902.gr, Αρχείο ΚΚΕ)
Στο βιβλίο του » Φωτιά και Τσεκούρι » ο Ευάγγελος Αβέρωφ ( σκληρός αντιδραστικός και πάτρωνας των γιδοβοσκών που γίνονταν χωροφύλακες -Τζουμέρκα λέω-) παραθέτει, όπως γράφει, : »φωτογραφίες από λεύκωμα του ΔΣΕ που είναι εξαιρετικής τεχνικής επεξεργασμένες από ειδικό τσιγκογράφο ». Συνεχίζει ότι : »είναι κάτοχος ενός απ τα ελάχιστα αντίγραφα του λευκώματος που διασώθησαν ».
Τον είχε πιάσει το καλλιτεχνικό του τον Αβέρωφ τον σκληρό του Εθνικοφρωνισμού και είπε να κάμει λίγο κράτει και να ασχοληθεί με το καλλιτεχνικό μέρος του αγώνα του ΔΣΕ. Στα διαλείματα έβρισκε και κάνα γιδοβοσκό και τον έχριζε χωροφύλακα , αφού τον πέρναγε από ειδικό σεμινάριο υπερεθνικοφρωνιστικού λαγωνικού και κουμουνιστο- αριστερής ιχνηλασίας. Τα σεμινάρια γινόντανε στην πράξη με βάση την εμπειρία των γιδοβοσκών στα χνάρια των προβάτων και των κατσικιών των Τζουμέρκων της Κόνιτσας και του Μετσόβου.
Ο τίτλος των αστυνομικών σειρών » Αστυνόμος Μπέκας » χρωστάει τον τίτλο του ονόματος »Μπέκα» απ την έκφραση των γιδοβοσκών της Αβερώφειας περιοχής , όπου λένε: “Μπέκα μέσα” στον ενικό ή “Μπεκάτε Μέσα” στον πληθυντικό όταν θέλουν προστακτικά να μπουν σε κάποιον ή σε κάποιους να μπεί/ μπούνε μέσα. Η Εθνικοφρωνική διδαχή στην Χωροφυλακίστικη κατά Αβέρωφ άποψη, ήταν η παρότρυνση στους επίδοξους χωροφύλακες .. να μπούνε μέσα ( μπεκάτε μέσα ) στα σπίτια των μη εθνικοφρώνων και πιάστε τους και βαράτε ή στείλτε τους σε εξορία.
Μπέκα Μέσα … να ο Αστυνόμος Μπέκας .. ως έκφραση.
Μπεκάτε Μέσα … να η χωροφυλακή μέσα στα σπίτια της εποχής.
Κάποθα εποχή σε ορειο χωριό της Λευκάδος Δεκαετία του 1970 υπηρετούσε χωροφύλακας κάποιος επωνομαζόμενος ψαρής.Το ψαρής ήταν το παρατσούκλι που του είχαν βγάλει στο χωριλοβγιατί είχε γκρίζα ψαριά μαλιά. Ήταν ο φόβος και ο τρόμος της ιχνηλασίας της μη Εθνικοφροσύνης , νευρικός λίγο μάγκας με τα χέρια πίσω περπάταγε , φτενός το δέμας , και πολύ λαγωνικό καλύτερο από τα καλύτερα λαγωνικά σκυλιά για τον λαγό ή την πέρδικα.
Κοπάναγε και κάνα ουζάκι , προτιμούσε το ολυζο Χρυσανθακόπουλου Extra Πάτρας , έχει ακίμα καλό ούζο η φίρμα, και όλα ήταν μια χαρά.
Με τέτοιο λαγωνικό η εθνικοφροσύνη κοιμόνταν ήσυχα. Είχε όμως και κάτι παρτίδες με κάποιυς εθνικόφρωνες απ το χωριό και τα ραντεβού γινόνταν στην βόλτα πιυ πήγαινε με τα πόδια ο ψαρής έξω απ το χωριό και αοό άλλο δρόμο από πρίν ιχε πάει ο εθνικόφρων κάτοικθς του χωριού.
Εκεί μιλάγανε για την κατάκτηση του φεγγαριού απ τους αστροναύτες, για το διαστημόπλιο ΑΠΌΛΛΩΝ 13 , για την πυρηνική σχάση και σύντηξη και τον χονο υποδιπλασιασμού του ουρανίου, για την αρχή της απροσδιοριστίας του Χαιζενμπέργκ, κλπ επιστημονικά ανάλογα.
Κάποια εποχή ασχολήθηκαν και με Σολωμονική και φα λιοκόρνθα ώς μέθοδος μαντείας για να εντοπίσουν επιστημονικά τους μη εθνικόφρονες της περιοχής.Ακούστηκε ότι στην χωρφυλακή τότε μέσα στο κτίριο κάνανε και πνευματιστικά τραπεζάκια που καλούσαν το πνεύμα του κουμουνιστοφάγου Μανιαδάκη για να βελτιώσουν το ξευρύπωμα των μη εθνικοφρώνων .
Τότε
Το Γ ψήφισμα της βουλής αρχή καλοκαιριού 1946 , δεν το ψήφισε ο Κώστας Καλκάνης συνολικά, απείχε. Το ψήφισμα αυτό ψηφίστηκε από 140 περίπου με 38 /όχι και 180 και πλέον αποχές. Δηλαδή το νομοθέτημα που ουσιαστικά νομοθέτησε και επέβαλε τον διχασμό , ψηφίστηκε με το 1/3 των βουλευτών. Κανείς δεν έλεγε απ το κράτος – και όσους το κρατούσαν- να βάλουν μυαλό. Και κύρια απ το κράτος μ και κατόπιν απ την αριστερά. Δηλαδή το κράτος δεν πίστευε ότι είναι κράτος. Ο Τσαλδάρης ο Ντιντίς κλπ – οι του Καίρου- ακόμα δεν ήξεραν αν τους νομιμοποιούσε ο πληθυσμός. Το κράτος λειτουργούσε φοβιστικά.
Πρώτα το μεταπολεμικό κράτος δεν μιλούσε καθαρά στους πολίτες ούτε πίστευε σε αυτούς καικατόπιν η αριστερά – στο κενό αυτό εμπιστοσύνης του κράτους – προσπαθούσε να γίνει πιστευτή στους πολίτες.
Ο Κ.Καλκάνης έπρεπε να καταψηφίσει το Γ Ψήφισμα .Δεν αρκεί που απείχε. Η θεωρητική ανάλυση των πολιτικών της εποχής του 1946 ήταν ούτε για να πατάτες νερόβραστες.Γιατί το πατάτες γιαχνί με φύλο Δάφνης είναι πλήρες φαγητό της εποχής εκείνης ακόμα και σήμερα. Άσχετα αν στην Ελλάδα επικράτησε ο γλυρος πίτα ( Gyroys κατά ΗΠΑ) που τρώνε τελευταια κάτι χαμένα κσι βλάκες και σαβουριάζουν πατκώνοντας το στομάχι σαβούρα.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης το ηγετικό στέλεχος του κκε τουλάχιστον παραδέχτηκε ότι τον βασάνιζε μια έλλειψη θεωρητικής γνώσης, και ήταν λογικό για τις συνθήκες που το ΣΕΚΕ κκε από το 1918 ανδρώθηκε. Αλλά η αστική πολιτική τάξη που ήταν το πλεξστον δικηγόροι προπολεμικοί ή σπουδάσαντες στην Λωζάνη, Γερμανία, γενικά στην Ευρώπη τι άλλοθι ελιχαν για να μην βλέπουν τον επερχόμενο εμφύλιο χαμό.?? Που τον πρόβλεψε ο Πλαστήρας παρά του ότι και αυτός ώς πρωθυπουργός πρίν και μετά την Βάρκιζα όπως και ο Ναύαρχος Βούλγαρης και Σοφούλης ώς πρωθυπουργός δεν κατάφεραν να ελέγξουν το κράτος ώς τις εκλογές του 1946. Και καλά το πολιτισμένο επτανησιακό πνεύμα με τις δυτικές επιρροές πολιτισμού του Κ.Καλκάνη δεν μπόρεσε να διακρίνει την βενζίνη στην φωτιά που έριχνε το Γ ψήφισμα της βουλής του 1946 και μετά την αποχή όχι μόνο του κκε αλλά και άλλων ( που μέχρι οτε ήταν συντηρητικοί) ???
Ο Κ.Καλκάνης έπρεπε να καταψηφίσει με τα δυό χέρια το Γ Ψήφισμα λίγο διορατικότητα και μυαλό να είχε , και απ το γεγονός και μόνο ότι 3 μήνες μετά το Γ ψήφισμα η αριστερά και το κκε έλαβαν μέρος στο δημοψήφισμα Σεπτέμβριο του 1946 γθα την επιστροφή του άνακτα Γεωργίου του Β του επωνομαζόμενου και καψούρη. Πλέον στο ξαναδιάβασμα της ιστορίας ο Κ Καλκάνης το ότι έγινε υπουργός τα χρόνια εκείνα σε ανασχηματησχείσα κυβέρνηση του Τσαλδάρη σημαίνει ότι θεωρούνταν σημαντικότερος άλλων πολιτικών.Και για τις πληροφορίες που υπάρχουν από παλαιούς μεταπολεμικούς βουλευτές ( και τον Γεώργιο Ράλλη) πράγματι θεωρούνταν σημαντικός πολιτικός της τάξεως του Κόμη Κερκυραίου Τζών Θεοτόκη του Θ. Σοφούλη, του Ντίνου ( Ντιντί) Τσαλδάρη δηλαδή της ανώτατης βαθμίδας των έμπειρων πιλιτικών. Μάλιστα την εποχή έπαιξε το ονομά του για προέδρου της Βουλής , αλλά άλλοι ήταν κοινωνικά και οικογενειακά και γεωγραφικά ώς εκλογικές περιφέρειες ισχυρότεροι.
Στον Κ.Καλκάνη οφείλεται η κατανόηση απ το πολιτικό σύστημα του προβλήματος της ύπαρξης της προδιάθεσης του Τίτο να χρησιμοποιήσει τις συνοριακές πιέσεις και να παραγάγει Γιουγκουσλαυικές Εθνικιστικές Μακεδονικές διεκδικήσεις του Τίτο, προκειμένου να πιέζει την Δύση και την Μόσχα. Και για τούτο ο Νομάρχης Μανουσόπουλος στην Λευκάδα ( συγγενής και προστατευόμενος του Καλκάνη) σαφώς ανέφερε τον Τίτο ώς την κύρια πηγή προβλημάτων βλέψεων πάνω στην Ελληνική Εθνική επικράτεια.
Εθνικιστική και Εθνικοφρωνική σαβούρα είχε πιάσει τον αφελή ιστορικά και πολιτικά Κ.Καλκάνη και δεν μπόρεσε το 1946 να δεί τις ολέθριες συνέπειες του Γ ψηφίσματος και να το καταψηφίσει ή να κινηθεί έστώ μέ έλπίδα να μην φτάσει ώς νομοθέτημα.Ας ένενε αυτή η προσπάθεια απέλπιδα στην ιστορική του πιλιτική διαδρομή.
Η σύγχρονοι πανεπιστημιακοί ιστορικοί και ιστοριοδίφες κάθε λογής , εκλαμβάνουν απλά το Γ ψήφισμα ώς κρατικλο νομοθέτημα απλά ώς ενισχυτικό της διάθεσης ισυος του τότε κράτους. Ποιά διάθεση αφού το Γ ψήφισμα καταδίκνυε ότι οι ίδιοι οι κυβερνητικοί απεδίκνυαν ότι δεν πίστευαν ότι υπάρχει κράτος. Γιατί αν το πίστευαν δεν θα έφερναν το Γ ψήφισμα. Μέσα σε αυτό το κενό της αίσθησης ανυπαρξίας κράτους απ τους ίδιους τους κυβερνητικά κρατούντες και τους βουλευτές που προέκυψαν απ τις κολοβές εκλογές του 1946 ( που ώς κολοβές δικαιολογούσαν την αίσθηση των αυτή), θα πρέπει η σύγχρνη ιστορική έρευνα να αναζητήσει και να εξειδικεύσει και σε όρους ατομικής και μαζικότερης ψυχολογίας τις αιιες του εμφυλίου πολέμου. Η ιστορική κίνηση τα χρονια αυτά στην Ελλάδα δεν μπιρεί νάναι χωις την αναφορά των ατομικών αναφορών και επιδιώξεων των συμμετεχοντων σε αυτή. Γιατί οι συμμετέχοντες ώς άτομα σε αυτή την εποχή ώς νικητές κύρια ( αλλά και οι ηττημένοι σε μικροτερο βαθμό , δρομολόγησαν την μεταεμφυλιακή κοινωνική καθημερινότητα ( και όχι μίνο εκ των υστέρων ιστορία). Που η καθημερινότητα αυτή παρήγαγε τα επομενα χρονια την κοινωνικη διαστρωμάτωση και τις εξελίξεις ώς τις μέρες μας.
Η σύγχρονη ανάλυση του 20ου αιώνα που κατά την τελευταια άποψη θέλει να εξετάζεται η πολιτική ιστορία υπό το πρίσμα της κρίσης των θεσμών ( Νίκις Αλιβιζάτος κλποι) όλο τον 20ο αιώνα πάσχει εν τη γενέση της.
Διότι θεωρεί τους θεσμούς ώς κάτι και έξω απ τους δημιουργούς αυτών των θεσμών.
Μα η πολιτική ( ιστορία) θέλει πιλιτικά και όχιβθεσμικά κανονιστικά κριτήρια. Θέλει ούτω την αναφορά σε πρόσωπα του παρελθόντος ( έστω και ώς καταδίκη εκ των υστέρων) μια και αυτή ( η καταδλικη προσώπων εκ των υστέρων) συνιστά πολιτική
κατά Τολιάτι.
Η αναφορά στον Κ.Καλκάνη εδώ ( ώς πρόσωπο κυβερνητικό ή βουλευτής του παρελθόντος ) έτσι είναι πολιτική αναφιρά και όχι προσωπική.
Ποιοί ψήφισαν , ποιοί καταψληφισαν , και ποιοί απείχαν απ την ψηφοφορία για το Γ ψήφισμα την Άνοιξη του 1946 στην βουλή, καλά είναι να ειναι γνωστό στις επόμενες γενιές. Και συτή η γνώση θα βοηθάει για πολλές εξηγήσεις αιτιακότητας για τα επόμενα χρόνια και ώς τώρα και παραπέρα.