Κυκλάμινο! (Ποίημα του Θοδωρή Γεωργάκη)

ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ!

Αν είναι που σε γεύομαι στα σώψυχα κερνίτη
είναι γιατί μου δάνεισες κομμάτι απ’ τον
ακοίμητο τον ξαφνιασμένο νου σου…

Μου αιματίζεις τις φλεβιές με τ’ άλικό σου
χρώμα, έναν μοναδικό θεό γεννούν οι ροδαμοί σου,
θεός που σε ζωγράφισε μ’ ακόρεστο χρωστήρα!

Κινάς στα μάτια φλογισμούς τον μίσχο
όταν σαλεύεις, κυκλάμινο τα χνώτα σου μύρο
τρισαγιασμένο, τα χώματά σου ευλογά, κρατά
μια ηλιαχτίδα, γλυκό ηλιοβασίλεμα να σβιέται
στα μαβιά σου!

Το θαύμα είναι η ζωή, η λύτρωση το θαύμα,
που πέμπεις, σαν ανοίγεσαι στου βράχου οπτασία
και να μιλήσω δεν μπορώ, μήτε και να σωπάσω
ποιος μάγιστρος της νίκης σου έπλασε τα φτερά της
και σκόρπισε τους έρωτες, τους βύθισε στα μάτια…

Γελάς καθώς φαντάζεσαι την αθωότητά σου!

Ξυπνάς μες στο Φθινόπωρο ωσάν να
δραπετεύεις, απ’ τις αυλές του Πλούτωνα
στης Περσεφόνης τ’ άτια…

Ανθείς και λάμπουν τα γκρεμνά μ’ άσωστη αρμονία!

Η χάρη σου θεόπλαστη μες στον δικό σου μίσχο,
πέτρα και χρώμα έκλεισε, τα δύο ένστικτά σου,
που πρόβαλαν, κυκλάμινο, άγγελοι παραστάτες
και νοιάστηκαν και ξόδεψαν ολόκληρο το βιός σου…

Έδωκες βάμα στα παιδιά το χρώμα της ψυχής σου…
Όμοια ντουφέκι το κρατούν στα χέρια κι αλαλάζουν…
Εδώ σε τούτα τα γκρεμνά εδώ είν’ η πατρίδα…

(Ποίημα απ’ την υπό έκδοση Ποιητική Συλλογή του Θοδωρή Γεωργάκη με τίτλο: «Ιππάριον Χαρίεν»).