Φθινοπωρινές εικόνες από το Καλαμίτσι Λευκάδας…
Τρεις εκκλησιές έχει το Καλαμίτσι. Την Κοίμηση της Θεοτόκου, που είναι και ο ενοριακός ναός, την Αγιά Αναστασά και τον Άγιο Σπυρίδωνα.
Οι συχνοί και καταστροφικοί σεισμοί, καμιά φορά και τοπικοί, είχαν ως αποτέλεσμα να καταστραφούν πολλές φορές στο παρελθόν οι εκκλησίες και να οικοδομηθούν και πάλι από την αρχή. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας ανοικοδόμησης βρέθηκε στην εκκλησία της Παναγίας (Κοίμησης της Θεοτόκου) μια μαρμάρινη τετράγωνη πλάκα με σταυρό στη μέση και πάνω την ημερομηνία 1828, που ίσως να παραπέμπει στην αρχική θεμελίωση του ναού. Φυλάσσεται σήμερα μέσα στο Ιερό Βήμα.
Το θύρωμα στη νότια πλευρά του ναού έχει ανάγλυφο φυτικό κυρίως διάκοσμο και στο κέντρο του τόξου τον δικέφαλο αετό.
Τα τέσσερα δεσποτικά είναι έργα του Λευκαδίτη αγιογράφου Δημητρίου Καμπίσoυ – Μπέλλου (έχουν την υπογραφή: «Δημήτριος Μπέλλος 1850»), που ήταν επηρεασμένος περισσότερο από κάθε άλλο σύγχρονό του Λευκαδίτη αγιογράφο από την ιταλική ζωγραφική, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι παραστάσεις της ουρανίας του ναού.
Ο ναός του Αγίου Σπυρίδωνα μέσα στο χωριό
Τα εξωκκλήσια του Καλαμιτσίου είναι τέσσερα: Η Αγία Παρασκευή, προς τ΄ Άρμενο, η Παναγία των Κήπων, ο Άγιος Κωνσταντίνος και η Θεοτόκος.
Η Παναγία των Κήπων, Μετόχι σήμερα της Μονής Φανερωμένης, χτισμένη σε μια προνομιακή θέση που αγναντεύει το Ιόνιο, ήτανε κάποτε Μοναστήρι με εφτά κελιά, καλόγερους και πολλά χτήματα. Χτίστηκε από την οικογένεια Μακρυγιώργου. Στα 1620 (κατά τον Μαχαιρά το 1625) γκρεμίστηκε από τον σεισμό και ξαναχτίστηκε από την οικογένεια Μακρυγιώργου που πήρε ως συμπάτρωνα της Μονής και τον συχωριανό τους Παναγιώτη Καρύδη. Ήταν αυτόνομο μοναστήρι μέχρι το 1751, οπότε και παραχωρήθηκε στη Μονή Φανερωμένης.
Στα 1805 που έπεσε βλογιά στο χωριό πήραν την εικόνα της Παναγίας των Κήπων και την κατέβασαν στο χωριό, όπου έγινε λιτανεία.
Τα ηλιοβασιλέματα από την περιοχή αυτή που βρίσκεται το εκκλησάκι και οι παλιές βρύσες του χωριού είναι μαγευτικά…
Οι πηγές στο Καλαμίτσι όπως και σε άλλα χωριά της Λευκάδας ήταν μακρυά από το χωριό. Από τα βαθειά χαράματα ξεκίναγαν οι γυναίκες για να φέρουν νερό με τις βαρέλες και τις τζεντζερέδες στο κεφάλι τους. Υπήρχαν βέβαια πηγάδια που δεν όμως ήταν αναβρυτικά αλλά στέρνες και το νερό σωνόταν το καλοκαίρι.
Αργότερα χτίστηκε από την κοινότητα μια στέρνα στην κορυφή της Ράχης που τροφοδοτούσε με φυσική ροή τα σπίτια του χωριού.
Παρότι έχει ξεκινήσει η ελαιοκομική περίοδος πολλοί αγροτικοί δρόμοι είναι απροσπέλαστοι με αποτέλεσμα οι αγρότες της περιοχής να μην μπορούν να πάνε στα χωράφια τους, πόσο μάλλον πυροσβεστικά οχήματα σε περίπτωση ανάγκης κατά την περίοδο του καλοκαιριού. Κι αυτό δεν είναι αποτέλεσμα των πρόσφατων βροχοπτώσεων, που όσο περνάει ο καιρός θα επιδεινώνουν σίγουρα το πρόβλημα, αλλά έχει να κάνει με το γεγονός ότι έχουν χρόνια να συντηρηθούν. Ένα φαινόμενο που δεν αποτελεί ιδιομορφία της ευρύτερης περιοχής του Καλαμιτσίου, αλλά απαντάται σε όλο, σχεδόν, το αγροτικό δίκτυο του νησιού μας, κρίνοντας και από τις παρατηρήσεις δημοτικών συμβούλων στις κατά καιρούς συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου Λευκάδας.
Στο νεκροταφείο του χωριού βρίσκεται και το μνήμα του πρωτοπόρου Λευκαδίτη κομμουνιστή και αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης (μονιμοελασίτης στο 2/39 Σύνταγμα της 7ης Ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ) Στάθη Καράμπαλη (1919-1999). Να ΄ναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
Αυτός πάντως το ΄δεσε ότι θα «φύγει» το 2060, σε ηλικία 115 ετών! Του το ευχόμαστε…
Άλμπουμ με 59 φωτογραφίες
Για να το δείτε σε ξεχωριστό παράθυρο κάντε κλικ στον τίτλο με τα άσπρα γράμματα
Πηγές:
– Γιάννης Αθηνιώτης, «Οδοιπορικό Λευκάδας», Λευκάδα 1989
– Κωνστ. Γ. Μαχαιράς, «Ναοί και Μοναί Λευκάδος», Βιβλιοθήκη Ιστορικών Μελετών, Αθήναι 1957
– «Χριστιανική Ζωγραφική – Η Μεταβυζαντινή και Επτανησιακή Τέχνη στις Εκκλησίες και τα Μοναστήρια της Λευκάδας (15ος-20ος αι.)», Εταιρεία Λευκαδικών Μελετών, Αθήνα 1999
