Σαν σήμερα το 1972 πεθαίνει στην Πράγα ο Ανδρέας Τζήμας (Βασίλης Σαμαρινιώτης)
Ο Ανδρέας Τζήμας (Βασ. Σαμαρινιώτης) με τον Άρη Βελουχιώτη και στον Στ. Σαράφη
Σαν σήμερα το 1972 πεθαίνει στην Πράγα ο Ανδρέας Τζήμας (Βασίλης Σαμαρινιώτης). Ο Α. Τζήμας εντάχθηκε στην ΟΚΝΕ το 1924, μετέχοντας δραστήρια στους φοιτητικούς αγώνες της Θεσσαλονίκης.
Στις εκλογές του Ιανουαρίου 1936 εκλέχθηκε βουλευτής του ΚΚΕ στη Φλώρινα-Καστοριά. Την περίοδο της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης διετέλεσε αρχικά πρώτος Γραμματέας της ΚΟ Αθήνας του ΚΚΕ (1941-1942) και κατόπιν μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ από το Μάη του 1943 υπήρξε το τρίτο μέλος της Διεύθυνσης του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ (ως καθοδηγητής) μαζί με τον Στέφανο Σαράφη (στρατιωτικός) και τον Άρη Βελουχιώτη (καπετάνιος).
Σαν ατσάλινο τείχος
Σαν ατσάλινο τείχος που αλύγιστος ορμάει
στα πεδία των τίμιων μαχών,
Με αρχηγούς τον Σαμαρινιώτη, το Σαράφη και τον Άρη
που είν’ οι μάνες του λαϊκού στρατού.
Δίχως τανκς, αεροπλάνα, μόνον όλμους, πολυβόλα
και ψυχή σαν του λαϊκού στρατού,
Με καθοδήγηση λαμπρή του αρχηγού μας Βελουχιώτη
ξεψυχάει ο αγκυλωτός του φασισμού.
Να η ώρα, που μας ήρθε και σαν θύελλα ξεσπάει
στον Αγώνα η παγκόσμια εργατιά
Μια φωνή που αντηχεί στον αέρα, πέρα ως πέρα:
μ΄ επανάσταση θα διώξουμε τη σκλαβιά.
Κι ο αέρας που μουγκρίζει, τη σημαία κυματίζει
τη βαμμένη μέσ΄ στο αίμα του λαού
Κατακόκκινη τη νίκη μας αγγέλει του λαού μας
μ’ ένα ζήτω γύρω-γύρω από παντού.
(902.gr)
Στον Λίβανο , ο Αντρέας Τζήμας ήταν αυτός που τράβαγε το σακάκι από πίσω του Μιλτιάδη Πορφυρογένη λέγοντας του : » τι είναι αυτά που λές » στην συνδιάσκεψη παρωδία με τους αστούς πολιτικούς του Κα’ί’ρου και την απρεπή έως περίεργη στάση του με κοντοβράκια σαφάρι προσερχόμενου στην συνδιάσκεψη Βολιώτη ( που οκάδες κοπάναγε ουίσκυ από τότε ) Γεωργίου Καρτάλη απέναντι στον μειλίχιο Στέφανο Σαράφη ως τεχνικό σύμβουλο της επιτροπής του ΕΑΜ. Όταν έφτασε η επιτροπή του ΕΑΜ στο Λίβανο αεροπορικά εξαντλημένη.. τους κλείσανε- απομονώσανε σε ένα ξενοδοχείο 3 μέρες δήθεν για να ξεκουραστούνε και χωρίς καμμία επαφή με τον έξω κόσμο και μια ωραία πρωία μετά το τριήμερο παρουσιάσθηκαν οι αστοί – πράγμα και όνομα πολιτικοί- και είπαν αρχίζουμε την συνδιάσκεψη.
Άρχισε ο βομβαρδισμός κατηγοριών στους αντιπροσώπους του ΕΑΜ και μια και ήταν νωπή η αναίτια δολοφονία του Ψαρρού ( φίλος του Σαράφη ) της ΕΚΚΑ ( υπαρχηγός ο Γεώργιος Καρτάλης ) – απ τον σκληρό και ανεγκέφαλο πυρήνα του κκε μέσα στο ΕΑΜ – βρήκαν οι του Κα’ί’ρου πολιτικοί απ το 1941, την ευκαιρία να εξοντώσουν ηθικά όλη την αντιστασιακή προσπάθεια στην Ελλάδα.. βρίζοντας και κατηγορώντας την. Ο κύριος συμβολικός όγκος βρισιάς ήρθε ΄σκόπιμα απ τον Γ. Καρτάλη προς τον Στέφανο Σαράφη ( στρατιωτικό διοικητή του ΕΑΜ),με βαριούς χαρακτηρισμούς – ανεπίτρεπτους σε συνδιάσκεψη πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών για το παρών και μέλλον της χώρας-. Αντ αυτού ο Σαράφη απάντησε μειλίχια και έδειξε την διάστασγη μεταξύ αυτών που αντιστέκονταν πολεμώντας στην Ελλάδα και αυτών που ήταν κλεισμένοι στο Κά’ι’ρο απουσιάζοντας απ την ενεργή αντίσταση. Ήταν τόσο βαριοί και περιφρονητικοί οι χαρακτηρισμοί του Γεωργίου Καρτάλη ( έμπτυστο τον απεκάλεσε).. που ακόμα και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος χρόνια ολόκληρα μόνιμα το επεσήμαινε. Και από πλευράς ΕΑΜ στην συνδιάσκεψη συμμετείχε αν μη τι άλλο ότι καλύτερο είχε να επιδείξει η αντιστασιακή τότε του ΕΑΜ δομή , όπως τον κορυφαίο συνταγματολόγο της εποχής Αλέξανδρο Σβώλο, τον οικονομολόγο Άγγελο Αγγελόπουλο, τον με μεγάλή φήμη δικηγόρο διανοούμενο Μιλτιάδη Πορφυρογένη. Ακόμα και μετά από χρόνια ο Φίλιππος Δραγούμης ( γαμπρός Βαλαωρίτη και αδελφός του Ίωνα Δραγούμη ) είχε να αναφέρεται στην βιαιότητα ωρισμένων απ τους πολιτικούς του Καίρου απέναντι στους αντιπροσώπους του ΕΑΜ στον Λίβανο.
Ο Άγγελος Αγγελόπουλος χρόνια αργότερα μέσα στην λήθη την οποία επέβαλε στον εαυτό του για τις ταραγμένες εποχές που βίωσε ( ποτέ δεν αρνήθηκε την ενεργή και ηθελημένη συμμετοχή του στο ΕΑΜ για τούτο και απελύθη από καθηγητής πανεπιστημίου τα επόμενα χρόνια ). ο Αγγελόπουλος λοιπόν ανέφερε την εντύπωση για το θάρρος της απρέπειας ιδιαίτερα κάποιων » εννοώντας και τον Καρτάλη » απέναντι στην αντιπροσωπεία του ΕΑΜ και μεταξύ ανθρώπων που ως τότε προπολεμικά ήταν γνωστοί και είχαν διατελέσει και σε πολιτικές θέσεις, για τις οποίες υπήρχε μια συμφωνία κυρίων συμπεριφορικά έναντι αλλήλβμ μια και απώτερος σκοπός ήταν το καλό και η πρόοδος της χώρας, απ την πλευρά του ο καθένας.
Κάποιος άλλος πολιτικός του Κα’ι’ρου , δασκαλεμένος απ τους Εγγλέζους- έπαιξαν και αυτοί ρόλο στο όλο σκηνικό και συμβάν, είπε κατά την λήψη της απόφασης για την συνδιάσκεψη και τον τόπο που θα πραγματοποιούνταν: » εμείς θα τους φέρουμε εδώ δεν θα πάμε εμείς σε αυτούς ». Υπονοοώντας ότι το παίγνιο της συνδιάσκεψης θα έπρεπε να καθοριστεί με όρους αστών πολιτικών του Κα’ί’ρου, δηλαδή τβμ μη μετεχόντων στην ενεργή αντίσταση αλλά γραφειοκρατών εκ μακρόθεν που δεν έχουν εγκαταλείψει την ιδέα της ανέξοδης επανακατάληψης της κυβερνητικής εξουσίας στην Αθήνα, άμα το τέλος του πολέμου.
Η ευθύνη του πρωθυπουργού της του Καίρου -Λιβάνου συνδιάσκεψης , Γεωργίου Παπανδρέου τότε ήταν τεράστια και κύρια μια και αφέθηκε κατά κάποιους να συμπαρασυρθεί στο όλο σκηνικό, αλλά και κατ άλλους ως ενεργούμενος των Εγγλέζων ήταν αυτός που νομιμοποίησε ενεργητικά το όλο σκηνικό της συνδιάσκεψης του Λιβάνου. Η δεύτερη απόψη της ενεργού συμμετοχής κερδισε με τα χρόνια έδαφος και για εκ των υστέρων συμβάν, για το ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός συναντήθηκε 3 μήνες μετά κρυφά με τον Τσώρτσιλ φεύγοντας για δήθεν ταξίδι κρυφά απ το Κάιρο , και χωρίς να ενημερώσει τους υπουργούς της κυβέρνησης του Καίρου, οι οποίοι μετά την επιστροφή του του ξεσήκωσαν θύελα διαμαρτυριών.
Για τον Αντρέα Τζίμα -Σαμαρινιώτη που δήλωσε βλάχος για να απελευθερωθεί με βουλγαρική υπηκοότητα απ την φυλακή, όταν μπήκαν οι Γερμανοί , μια και οι Βούλγαροι ήταν σύμμαχοι με τους εισβολείς Γερμανούς, για τον Αντρέα Τζήμα η πορεία ήταν σκληρή ιδεολογικά και ανθρώπινα.
Μέσα στο κλίμα εσωτερικού ελέγχου και Σοβιετικού δογματισμού της κυριαρχίας του κόμματος ακόμα και στην ανθρώπινη ύπαρξη,λοιδωρήθηκε, διαγράφηκε , εκτοπίστηκε ουσιαστικά σαν πλάνητας σε διάφορες Ανατολικές χώρες .. Γιουγκουσλαυία, Ουγγαρία, και πέθανε αγνοημένος – αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα για τους κομματικά αγνοημένους και στιγματισμένους κύρια πρωτοκλασσάτους του κκε στο όνομα των σημασιών του Σοβιετικού κομματικού νιτερέσου, με το σοβιετικό κομμουνιστικό κόμμα – αλλά και κάποιους ντόπιους κομματικούς αφελείς- να αυτοεκλαμβάνουν τον εαυτό τους ως »κυρίους των σημασιών».
Δεν είναι λίγοι απ την ιστορία της αριστεράς και του κκε οι πρωτοκλασσάτοι ιδεολόγοι και υπερασπιστές της ιδεολογίας των ως στάση ζωής, που αγνοήθηκαν και ταλαιπωρήθηκαν και ως πλάνητες στις Ανατολικές χώρες καιέφυγαν απ την ζωή, ή και αν γύρισαν στην Ελλάδα μετά το 1974.. κοντά στο τέλος του βίου των είχαν ταλαιπωρηθεί και αγνοηθεί. Και συμβολικότερος όλων με την στάση του .. ο Νίκος Ζαχαριάδης.. ο συμβολικότερος γενικόε γραμματέας στην ιστορία του κκε και της αριστεράς από καταβολής της στην Ελλάδα ως κοινωνικός και πολιτικός σχηματισμός.
Μια απ τις αφορμές της μεταπολεμικής κομματικήςνταλαιπωρίας του Τζήμα-Σαμαρινιώτη , ήταν το ότι με την εισοδο των Γερμανοβουλγάρων στην Ελλάδα αυτός απελευθερώθηκε απ την φυλακή που ήταν ( Απ τομ Μεταξάμανιαδάκη) διότι έκαμε χρήση Βουλγάρικης καταγωγής. Καίτοι η χρήση της Βουλγάρικόβλάχικης καταγωγής έγινε κατόπιν προτροπής της τότε ηγεσίας του κκε ( όλοι φυλακισμένοι απ τον Μεταξομανιαδάκη) για να βγολυν κάποιοι κομμουνιστές απ τις φυλακές να δουλέωουνωγια το κόμμα και να εκτιμήσουν την μέαωδιομορφωθείσα μετά την εισβολή των κατακτητών κατάσταση. Και επιλέχτηκε ο Ανδρέας Τζίμας λόγω καταγωγής απ την Δυτική Μακεδονία πουβφαινίνταν πιστευτό ώς βλάχος τη καταγωγή.
Στην Τσεχοσλοβακία που κατάληξε ο Ανδρέας Τζήμας -υπήρχαν ζώσες -εκ των υστέρων στην Ελλάδα – πληροφορίες για κάποια σκοπιμότητα κομματική κάποιων από άλλες χώρες Ανατολικές απέναντι στον Τζήμα Σαμαρινιώτη. Το πανίσχυρο δίκτυο της κομματικής Σοβιετικής επιρροής για χρόνια απεφάσιζε για την συμπεριφορά απέναντι στους Έλληνες κομμουνιστές που έφυγαν ώς μαχητές του ηττημένου ΔΣΕ σε όλες τις Ανατολικές χώρες.
Οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών έλεγχαν μέχρι κεραίας την ζωή του κάθε Έλληνα εκ του ΔΣΕ αντάρτη που έφτασαν στα εδάφη των χωρών αυτών , και η παρακολούθηση ιδιαίτερα των σημαντικών στελεχών του κκε ήταν ασφυκτική μέχρι εξοντωτικήβτις περισότερες φορές. Δεν είναι τυχαίοι οι θάνατοι σημαντικών κομμουνιστών στην φυλακή των Ανατολικβν χωρών ( Λαραγιώργης στην Ρουμανία) , η εκτόπιση άλλων στις πεδιάδες της Πολωνίας( Σταθιάς) ή στο νησί Μπέλενυ -φυλακή στην Βουλγαρία. Η υπόθεση της εκτόπισης του Ζαχαριάδη ακόμα το 1964 στην Γιακουτία ( ώς το αντικείμενο όπως τον αποκαλούσαν ) είναι η συμβολικότερη.
Η καχυποψία και ο φόβος απέναντι στους φυγάδες αντάρτες του ΔΣΕ των Ανατολικών χωρών υπό τον έλεγχο της Σοβιετικής Ενώσεως ήταν και εξηγήσιμη μέσα στα πλαίσια του αμέσως μεταπολεμικού ψυχροπολέμου.Αλλά και στα όσα συνέβησαν στην Τασκένδη με το πολύ ξύλο και επεισόδεια μεταξύ Ζαχαριαδικών και Αντιζαχαριαδικών το 1955.
Και ο Τίτο όλα τα χρόνια είχε σε στενή παρακολούθηση τους αντίστοιχους ηγετικούς που φτάσανε στην Γιουγκουσλαυία και ήθελε να τους ξεφορτωθεί για άλλες χώρες Ανατολικές.
Γενικά το όλο κλίμα για τους ηγετικούς του κκε και του ΔΣΕ που έφτασαν στις Ανατολικές χώρες ήταν κλίμα κρατικής καχυποψίας και διακριτικού αλλά μόνιμου ελέγχου κσι παρακολούθησης.
Ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης πέθανε νεοτατος ( κοντά 55 ετών) στην Τσεχοσλοβακία το 1957 από καρδιά.
Και ο Πέτρος Κόκκαλης έφυγε νέος γενικά -τιμημένος ώς επιστήμων όμως και κοινωνική δράση – από τους λιγότερο καχύποπτους Ανατολικογερμανούς αφού πρώτα όμως οικειοποιήθηκαν όλο το επιστημονικό του γνωσιακό δυναμικό ώς και προσωπικός Ιατρός του ηγέτη της χώρσς Βάλτερ Ούλμπριχτ.
Πληροφορίες και μαρτυρίες από την διαβίωση των Ελλήνων αυτών συνολικά στις Ανατολικές χώρες δεν υπάρχουν γραπτές ,αλλά και προφορικές ελάχιστες, μια και οι ηγετικοί είχαν φύγει οι περισοτεροι απ την ζωή την δεκαετία του 1980 πιυ επέστρεψαν μαζικότερα και πέρα , αλλά και μετά το 1974 που επέστρεφαν κάποιοι. Ούτε οι απόγονοι ώς νεότερη γενιά των αναγκαστικά το 1949 φυγάδων που επέστρεψαν, είχαν την διάθεση να αναφερθούν, κάτω απ τα προβλήματα προσαρμογής, αλλά ούτε και στην Ελλάδα την διάθεση να ακούσουν μέσα στο κλίμα της δημοκρατικής ευμάρειας που ζούσε.
Σκόρπιες πληροφορίες από δώ και κεί υπάρχουν , ακόμα για τα χρόνια μετά που έσμιξαν οικογένειες στις χώρες αυτές.Γενικά θα μπορούσε να υπάρξει και μια ευρύτερη αναφορά για τις συνθήκες διαβίωσης στις χώρες αυτές και των Ελλήνων από το 1949 και μετά , και για να κατανοηθεί και ο τοπος διαβίωσης όλα τα χρόνιαωστις χώρες των Ανατολικών καθεστώτων , πέρα από μυθολογίες κσι μη.κατανοημένες συγκρισιμότητες.
Και οι πρώην Ανατολικές χώρες δεν έδωσαν καμμία σημασία καταγραφής σε επιστημονικό μελετητικό επίπεδο των ιδιαιτεροτήτων και δυσκολιών προσαρμογής που αντιμετώπιζαν στην διαδρομή και συνολικά οι Έλληνες του ΔΣΕ που έφτασαν και εγκαταστάθηκαν εκεί.
Μια καταγραφή ψυχολογικών εκφάνσεων της κατηγορίας των Ελλήνων πολιτών ώς τότε και φυγάδων αναγκαστικά μετά το 1949 και υπηκόων των χωρών αυτών τα επόμενα χρόνια , θα εισέφερεβστην επιστημονική γνώση της ψυχολογίας και στην προσπάθεια απάλυνσης και αντιμετώπισης και των δυσκοίών, αλλά θα άφηνε τεράστιο επιστημονικό ιστορικό γνωσιακό backround.
Βέβαια όλα αυτά δεν ήταν εύκολα στην αμέσως μεταπολεμική ρημαγμένη Μεσευρώπη , Βαλκάνια και Ανατολική Ευρώπη μέχρι και Σοβιετική Ένωση. Οι ανάγκες στέγασης και ένταξης προοδευτικά αυτών των προσφύγων στις χώρες αυτές, δεδομένου και του εγκαινιασθέντος από το 1946 ψυχρού πολέμου ( απ το Στετίν ώς την Τεργέστη είπε ο Τσώρτσιλ στην Αμερική το 1946 για να επιβάλει ουσιαστικά τον ψυχρό πόλεμο ) δεν άφηναν και πολλά περιθώρια πολιτικών επιλογών και αποφάσεων για να αντιμετωπισθεί σφαιρικά επιστημονικά το θέμα της αναγκαστικής μετανάστευσης. Πλέον καιωτα ώς το 1950 άλυτα προβλήματα πολιτειακών διευθετήσεων στις χώρες συτές με τις οριστικοποιήσεις των ιδεολογικοτήτων των καθεστώτων. Όπως γίνεται σε κάθε αναγκαστική μετανάστευση, πρώτα υπάρχει η ανάγκη άμεσης στέγασης διατροφής υγείας και μετά οι κάλυψη των κοινωνικών υπερδομών για τις μεταναδτευτικές ομάδες.
Μπορούσαν όμως τα επόμενα χρόνια μετκά τό 1960 -65 νά έχουν ανοίξει μια μελετητική επιστημονική πλατφόρμα σε επίπεδο κοινωνικής ιατρικής και ψυχιατρικής.
Όχι πώς λιλα αυτά γίνονταν και γίνονται σε Δυτικές χρόνια χώρες ..ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο ίσο η επιστήμη αναγνωρίζει και κάπως έωςωαρκετά τέτοιες μελετητικές σειρές έχουν γίνει σε κάποιο μπορετό βαθμό από την ψυχιατρική κυρίως εταιρεία των ΗΠΑ και της Γαλλίας μεταπολεμικά.
Δεν υστερεί η Ελλάδα μετις μικρές επιστημονικές αναλογικά δυνατότητες που έχει στον τομέα αυτό , όπου από τομ μεσοπόλεμο λόγω των προσφύγων Μικρασιατών είχαν γίνει στα πλαίσια της κοινωνικής υγιεινής και ιατρικής κάποιες καταγραφές -τότε χρησιμοποιήθηκε ώς υπόδειγμα βάσης η ευρύτερη περιοχή της Καισαριανής Βύρωνα Αττικής , όπου εγκαταστάθηκαν κύρια πρόσφυγες.Και πολλά απ αυτά τα τότε συγκεντρωμένα στοιχεία γίνανε αντικείμενο επεξεργασίας μεταπολεμικά με την ίδρυση της Ελληνικής ψυχιατρικής Εταιρείας.
Πίσω απ το πολιτικό ιδεολογικό κομματικό θέμα συτών των συμβεβηκότων υπάρχει και το θέμα τωνβυπαρξιοτήτων των ανθρώπων που με τον ένα ή άλλο τρόπο βρέθηκαν από οποθαδήποτε μετερίζι στο θέμα των μυλόπετρων που τριβόνταν κοινωνικοπολιτικά και συνέθλιβαν συλλογικότητες ατομικότητες ηγεσίες ηγέτες διαφωνούντες και γενικά συμμετέχοντες στην ιστορία της Αριστεράς και του κκε τον 20 αιώνα. Που είναι και ίσως το κυριότερο σαφέστερα μέρος της Ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής εξέλιξης τον αιώνα αυτό.
Στην φωτογραφία δεν υπάρχει ούτε φωτογραφία του Ανδρέα Τζήμα, μην πετάτε τα ονόματα στην τύχη