«Στο άχραντο χέρι του πατέρα το ψωμί, και το μαχαίρι που σταυρό χαράζει…»
ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ…
Από το δούγινο βαρέλι το κρασί,
φρεσκοπιασμένο στο γυαλί απ΄ τη μάνα.
Τα πολυσπόρια αχνίζουνε στο πιάτο το βαθύ,
κι ο απόηχος νωπός απ΄ την καμπάνα.
Στο άχραντο χέρι του πατέρα το ψωμί,
και το μαχαίρι που σταυρό χαράζει.
Σαν προγιαστός αρχίζει την ευχή,
να ξεκινήσει η γιορτή προστάζει.
Τώρα που μοιάζουν όλα μακρινά,
και την καρδιά χαράζει η απουσία,
θάθελα Θεέ μου να γινότανε ξανά,
να ζήσω της γιορτής την πανδαισία.
Μίμης Κούρτης, «ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΟΥ ΘΥΜΗΣΕΣ».
(Από το fb του Μίμη Κούρτη)
«Ο σταυρός των Χριστουγέννων αρωματισμένος και στολισμένος, βρισκόταν στο κέντρο του τραπεζιού. Δίπλα του το μπουκάλι με το μαύρο κρασί. Ο πατέρας έκανε το σημείο του σταυρού με το μαχαίρι, καθώς εμείς ψέλναμε: «Η Παρθένος σήμερον τον Προαιώνιον Λόγον…» Μετά, χάραξε πολλά κομμάτια και κράτησε το ψωμί πάνω από το κρασί. Απλώσαμε όλοι τα χέρια και τραβήξαμε από ένα κομμάτι. Ο σταυρός μοιράστηκε και μοσχοβόλησε η κάμαρα από την οσμή του κόλιαντρου. Ήπιαμε όλοι με τη σειρά από το ίδιο ποτήρι μια γουλιά κρασί και μετά καθίσαμε να φάμε το νηστίσιμο δείπνο μας: κουνουπίδι βραστό, καρύδια και λεφτοκάρια, σύκα και κάστανα. Έπρεπε να κοιμηθούμε νωρίς, διότι οι καμπάνες των Χριστουγέννων θα σήμαιναν τη γέννηση μέσα στη νύχτα, όταν: «… η Πούλια είναι ψηλά και της αυγής τ΄ ορνίθι ακόμα δεν ελάλησε…», όπως παραστατικά και με τους στίχους του ποιητή μας, μας προειδοποίησε η γιαγιά μου. (Παραμονή Χριστούγεννα – Ήθη και έθιμα Χριστουγέννων, Κωνσταντίνα Γεωργακάκη – Δες εδώ).
