Όργωμα χωραφιού με φόντο το νησάκι Σπάρτη το 1940 στη Νικιάνα
Όργωμα χωραφιού με φόντο το νησάκι Σπάρτη το 1940 στην περιοχή της Νικιάνας.
Η βίτσα στο αριστερό χέρι του ζευγολάτη για να σαλαγάει τα άλογα και ελαφρά καμπουριασμένος για να δίνει δύναμη στο δεξί του χέρι που κρατάει στιβαρά το χερουλάτη ώστε να μπήγεται το υνί βαθιά στο χώμα.
«Ο μεγαλύτερος κάμπος της Λευκάδας είναι όσο η πλατφόρμα ενός λεωφορείου», μας έλεγε κάποτε μεταξύ αστείου και σοβαρού, αλλά ειρωνικά περισσότερο, ένας Ριγανιώτης (από τη Ρίγανη Αγρινίου), μετανάστης στη Γερμανία, ο οποίος η μοίρα τα έφερε να ζει τώρα, μετά τη συνταξιοδότησή του, μόνιμα στη Λευκάδα.
Αν το καλοσκεφτεί και αν εξαιρέσει κανείς τους τρεις τέσσερις κάπως μεγάλους κάμπους και οροπέδια της Λευκάδας δεν είχε και άδικο. Λιγοστά τα μεγάλα χωράφια και το στάρι ποτέ δεν έφθανε για το καρβέλι σε πολλές οικογένειες. Οι λευκαδίτες ξωμάχοι αξιοποιούσαν και το τελευταίο ακόμη πέτσουρο γης για την καλλιέργειά του. Το όργωμα γινόταν με το ξύλινο χειροποίητο αλέτρι και τα άλογα…
Η φωτογραφία είναι ο συμβολισμός της παραγωγικής ανθρώπινης προσπάθειας και ανθρώπινου μόχθου , που πολύ εύκολα και μέσα σε λίγα χρόνια θεωρήθηκε αναποτελεσματικός κοινωνικά και αντινεοπλουτιστικός ατομικά ή οικογενειακά.
Είναι η αισθητική του ίδιου του αγώνα – χωρίς και δυσαρέσκεια – για την ζωή και χωρίς την πρωτοκαθέδρα των επιθυμιών έναντι των αναγκών.
Είναι αυτό που πολεμήθηκε και λοιδωρήθηκε στην μεταπολεμική υπανάπτυκτη – που θεωρήθηκε αναπτυσσόμενη και ανεπτυγμένη Ελλάδα- που δεν ήταν παρά εκ βάθρων και προ’ι’ουσα χρεωκοπημένη.