Published On: Τρ, Ιαν 21st, 2020

Σε εκδήλωση της ΤΕ Λευκάδας του ΚΚΕ για τις εξελίξεις στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου μίλησε ο Περικλής Κουρμούλης

Σε εκδήλωση της Τομεακής Επιτροπής Λευκάδας του ΚΚΕ με θέμα τις επικίνδυνες γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου μίλησε το απόγευμα της Δευτέρας 20 Γενάρη ο Περικλής Κουρμούλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Την εκδήλωση «άνοιξε» εκ μέρους της ΤΕ ο Βαγγέλης Βερροιώτης, ο οποίος υπενθύμισε ανάμεσα στα άλλα ότι το Εργατικό Κέντρο Λευκάδας-Βόνιτσας συμμετέχει, μαζί με άλλα Εργατικά Κέντρα της ευρύτερης περιοχής, στο συλλαλητήριο ενάντια στην επικίνδυνη συμφωνία με τις ΗΠΑ για τις βάσεις θανάτου στη χώρα μας που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 25 Γενάρη στις 12.00 το μεσημέρι στο Φόρο Πρέβεζας. Η αναχώρηση του λεωφορείου θα γίνει στις 11.00 π.μ. από το Πάρκο Παραλίας στην πόλη της Λευκάδας.

Ο Π. Κουρμούλης έκανε ανάμεσα στα άλλα εκτενή αναφορά στις ανακατατάξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και το «κουβάρι» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών καθώς για το πως μεταφράζονται όλα αυτά στη γειτονιά μας και πως επηρεάζεται η χώρα μας, λέγοντας:

«Για πρώτη φορά μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο διεθνείς αναλυτές και δεξαμενές σκέψεις αναγνωρίζουν ότι οι αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που οδήγησαν στον πρώτο και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ήταν μικρότερης έντασης από τις σημερινές. Για πρώτη φορά μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο μία άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη, η Κίνα, αμφισβητεί ανοιχτά την κυριαρχία των ΗΠΑ στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Σε αυτή τη φάση το κάνει ακόμα οικουμενικά, όχι ακόμα στρατιωτικά και πολιτικά. Για πρώτη φορά μετά την ίδρυσή του πριν από εβδομήντα χρόνια τίθεται στο ΝΑΤΟ με τέτοια ένταση το ζήτημα της συνοχής του, με τη Γαλλία να χαρακτηρίζει τη συμμαχία ακόμα και εγκεφαλικά νεκρή. Οι αντιθέσεις στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ έχουνε μεγαλώσει, τόσο ανάμεσα στις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους όσο και στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών δυνάμεων.

Για πρώτη φορά μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο δεν υπάρχει μία δύναμη για να παίξει το ρόλο της ατμομηχανής στην παγκόσμια οικονομία, όπως γινόταν μέχρι τώρα με τις ΗΠΑ. Κι όχι μόνο αυτό αλλά πάνω από το κεφάλι της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, που αναπτύσσεται με αναιμικούς ρυθμούς, επικάθεται η απειλή μιας νέας συντονισμένης κρίσης. Για μια τέτοια εξέλιξη προειδοποιεί και το ΔΝΤ με την τελευταία του ανακοίνωση, όπου συγκρίνει τις σημερινές οικονομικές συνθήκες με εκείνες που οδήγησαν στην μεγάλη κρίση του 1929.

Είναι φανερό επομένως ότι ζούμε σε μια νέα ιστορική φάση όπου οι ΗΠΑ απειλούνται ανοιχτά να χάσουν την πρώτη θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και μια ανερχόμενη καπιταλιστική δύναμη, η Κίνα, διεκδικεί με αξιώσεις τα σκήπτρα. Η Ρωσία από την πλευρά της αξιοποιεί τις τάσεις υποχώρησης των ΗΠΑ και τα προβλήματα συνοχής του ΝΑΤΟ για να αναβαθμίσει τη δική της θέση, έχοντας τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στον κόσμο και συμμαχίες που την καθιστούν πλέον υπολογίσιμη δύναμη, αφού πρωταγωνιστεί σε περιοχές με μεγάλη γεωπολιτική αξία, όπως είναι η Μέση Ανατολή, η Μεσόγειος, χώρες της κεντροδυτικής Ασίας και άλλες.

Όλες αυτές τις εξελίξεις το Κόμμα μας τις περιέγραφε στις Θέσεις για το 20ο Συνέδριο, διαπιστώνοντας τους κινδύνους από τους ανταγωνισμούς που δυναμώνουν. Και έχει μεγάλη σημασία να αξιοποιούμε αυτές τις αναλύσεις και τις εκτιμήσεις, που εμπλουτίζονται διαρκώς με νέα στοιχεία και πείρα από τις εξελίξεις, για να έχουμε πάντα μπροστά μας τη μεγάλη εικόνα. Αυτό είναι που θα μας βοηθάει να εξηγούμε και να προβλέπουμε σωστά τις εξελίξεις. Να γινόμαστε πιο αποτελεσματικοί στη συσπείρωση και στη κινητοποίηση λαϊκών δυνάμεων ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στις ξένες βάσεις, ενάντια στην αλλαγή των συνόρων. Αυτό είναι που μας θα κάνει πιο ικανούς στην προετοιμασία της εργατικής τάξης να ανταποκριθεί σε απότομες στροφές της ιστορίας και να φέρει σε πέρας την ιστορική της αποστολή, να κατακτήσει δηλαδή την εξουσία.

Πως μεταφράζονται όμως όλες αυτές οι ανακατατάξεις στη γειτονιά μας; Και πως επηρεάζουν τη χώρα μας; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα χρειάζεται να δούμε τρία πράγματα. Πρώτον, τον αμερικανοΝΑΤΟϊκό σχεδιασμό στην περιοχή μας απέναντι σε ανταγωνίστριες δυνάμεις και κυρίως απέναντι στη Ρωσία και την Κίνα. Μαζί με την εμπλοκή της χώρας μας που είναι μεγάλη και βαθαίνει. Δεύτερον, την προσπάθεια της Τουρκίας να διατηρήσει τα κεκτημένα και να τα διευρύνει. Να αναδειχτεί δηλαδή σε μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη με ρόλο στην περιοχή. Και τρίτον τον τρόπο που αναπτύσσονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις μέσα σε αυτό το σύνθετο πλαίσιο.

Ας τα πάρουμε ένα ένα. Στόχος των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ είναι να ανακόψουνε τη ρώσικη επιρροή που αυξάνεται στην περιοχή μας ιδιαίτερα μετά τη νίκη του Άσαντ στη Συρία με την καθοριστική υποστήριξη της Ρωσίας. Το βλέπουμε αυτό στα Βαλκάνια με το σχέδιο της «ευρωαντλατικής ολοκλήρωσης» στο πλαίσιο του οποίου υπογράφτηκε η λεγόμενη συμφωνία των Πρεσπών. Το βλέπουμε στην επιθετική διάταξη του ΝΑΤΟ που στόχο έχει να περικυκλώσει στρατιωτικά τη Ρωσία και να εντάξει στην επιρροή του πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες. Να αποσπάσει από την επιρροή της Ρωσίας βαλκανικά κράτη, όπως η Σερβία. Το βλέπουμε με την αλλαγή του στρατιωτικού δόγματος ευρωπαϊκών χωρών που συνορεύουν με τις παγωμένες βόρειες θάλασσες της Αρκτικής όπου ήδη εξελίσσεται ένας αδυσώπητος ανταγωνισμός για τον πλούσιο ενεργειακά βυθό της και για τους νέους δρόμους του εμπορίου.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ αντιμετωπίζουν και αντιλαμβάνονται με ενιαίο τρόπο τον κίνδυνο της Ρωσίας, που για τις ΗΠΑ χαρακτηρίζεται ήδη στρατηγική απειλή. Το γεγονός ότι οι μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες, όπως για παράδειγμα η γερμανική, διατηρούν στενές σχέσεις με τη Ρωσία, κυρίως εξαιτίας της τροφοδοσίας τους με φυσικό αέριο, αυξάνει τις εντάσεις μέσα στο ΝΑΤΟ και την αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ. Η αντιμετώπιση της Ρωσίας είναι θεμελιακό ζήτημα που επιδρά στη συνοχή του ΝΑΤΟ στις σημερινές συνθήκες. Αλλά ούτε ανάμεσα στα κράτη της ΕΕ υπάρχει ενιαία κατεύθυνση και γραμμή απέναντι στη Ρωσία. Και ο λόγος είναι ότι ο βαθμός αλληλεξάρτησης των ευρωπαϊκών οικονομιών με τη ρώσικη διαφέρει πολύ από χώρα σε χώρα. Ο στόχος της ενεργειακής απεξάρτησης της Ευρώπης από το ρώσικο φυσικό αέριο εξυπηρετεί ακριβώς αυτό το σχεδιασμό. Να μειωθεί δηλαδή η επιρροή της Ρωσίας στην ΕΕ περιορίζοντας την ανάγκη που υπάρχει για μεγάλες οικονομίες να τροφοδοτούνται από το φθηνό και άφθονο ρωσικό φυσικό αέριο.

Στο επίπεδο των διακηρύξεων η ΕΕ υιοθετεί αυτό το στόχο και συντάσσεται με τις ΗΠΑ, οι οποίες έχουν ένα επιπλέον λόγο να καίγονται για την ευόδωση αυτών των σχεδίων. Τα τελευταία χρόνια η παραγωγή σχιστολιθικού πετρελαίου και φυσικού αερίου έχει καταστήσει τις ΗΠΑ εξαγωγική δύναμη και το ενδιαφέρον τους να πουλήσουν τους υδρογονάνθρακες στην Ευρώπη είναι πολύ μεγάλο. Ας το κρατήσουμε αυτό σαν ένα στοιχείο που επιδρά καθοριστικά στις φιλοδοξίες της ελληνικής αστικής τάξης, και ιδιαίτερα τμημάτων της όπως οι εφοπλιστές, να αναδειχτεί η Ελλάδα σε περιφερειακό ενεργειακό κόμβο προς την Ευρώπη.

Στο φόντο όλων αυτών των εξελίξεων βρίσκεται η απειλή της Κίνας, η οποία υλοποιεί ένα πρόγραμμα κολοσσιαίο διαστάσεων. Το νέο δρόμο του μεταξιού, με τεράστιες οικονομικές και πολιτικές συνέπειες σε παγκόσμιο επίπεδο. Προσπαθεί να κυριαρχήσει τεχνολογικά απέναντι στις ΗΠΑ και την ΕΕ έχοντας κάνει τεράστια βήματα και σε αυτό τον τομέα τα τελευταία χρόνια, ενώ αναβαθμίζεται και στρατιωτικά, εκσυγχρονίζοντας τον στρατό της και αυξάνοντας την παρουσία της σε περισσότερες περιοχές του πλανήτη. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να βάλουν εμπόδια στην ανέλκυση της Κίνας συνειδητοποιώντας την απειλή που συνιστά για την παγκόσμια κυριαρχία τους. Αξιοποιούν κάθε μέσο και σε κάθε γωνιά του πλανήτη, και στην περιοχή μας. Για να αποδυναμώσουνε τα ερείσματα που αναζητάει η Κίνα για να επεκτείνει την παγκόσμια επιρροή της.

Σε αυτή τους την προσπάθεια ρίχνουνε το βάρος στην Ευρώπη όπου επίσης δεν υπάρχει ενιαία στάση απέναντι στην Κίνα, η οποία διαθέτει τεράστια κεφάλαια και τεχνολογία που μπορούν να ζεστάνουν την ευρωπαϊκή οικονομία σε μια περίοδο που έχει μεγάλη ανάγκη να αναπτυχθεί. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα ισχυρότερα κράτη – μέλη της ΕΕ, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία κ.ά., επιλέγουν μια πιο αυτοτελή διαπραγμάτευση με την Κίνα, έξω από τις δεσμεύσεις τους που επιβάλει η συμμαχία τους με τις ΗΠΑ σε στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο.

Για το ρόλο της Τουρκίας. Η Τουρκία ποτέ δεν χώρεσε στα στενά παπούτσια των συμφωνιών που ακολούθησαν την οριστική διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και τη δημιουργία του σύγχρονου τούρκικου αστικού κράτους. Ιδιαίτερα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής οι απώλειες ήταν μεγάλες και στρατηγικής σημασίας για την εξέλιξη της Τουρκίας σε μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη, ρόλο που διεκδικεί βέβαια και σήμερα. Στην πορεία το Κουρδικό ζήτημα και η αναζωπύρωσή του δημιούργησε τον κίνδυνο να μειωθεί ακόμα περισσότερο η εθνική της επικράτεια. Αυτοί είναι οι βασικοί λόγοι για τους οποίους σήμερα η σύγχρονη αστική τάξη της Τουρκίας κλιμακώνει την επιθετικότητά της, σε όλο το τόξο, από το Βόρειο Ιράκ, τα Βαλκάνια, μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα. Δεν είναι τυχαίο ότι η Τουρκία διατηρεί στρατεύματα στο Βόρειο Ιράκ και έχει εισβάλει στη Βόρεια Συρία. Παραβιάζει σταθερά τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου και κλιμακώνει την επιθετικότητά της ενάντια στην Ελλάδα, με τελευταίο παράδειγμα τη συμφωνία με το καθεστώς της Δυτικής Λιβύης για το καθορισμό ΑΟΖ.

Ποιος είναι ο στόχος της Τουρκίας; Να αναδειχτεί σε ένα ισχυρό περιφερειακό παίκτη, αξιοποιώντας τη γεωστρατηγική της θέση λόγω της εγγύτητας της χώρας με τη Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια, τη Ρωσία και βέβαια το Ιράν. Η Τουρκία αποτελεί σύνορο και πέρασμα για χώρες όπως το Ιράκ, το Ιράν και την Συρία, ενώ συνορεύει επίσης με την Ελλάδα, τη Βουλγαρία, τη Γεωργία, την Αρμενία και τον αζέρικο θύλακα Ναχιτσεβάν στην Αρμενία. Για να το πετύχει αυτό η Τουρκία δεν αξιοποιεί μόνο την ισχυρή στρατιωτική της δύναμη, αφού είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στρατός του ΝΑΤΟ, αλλά και τη θρησκεία, προβάλλοντας τον εαυτό της ως εκπρόσωπο του μουσουλμανικού κόσμου στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική…».

Δείτε στο παρακάτω βίντεο ένα εκτενές απόσπασμα από την ομιλία του Π. Κουρμούλη για τις προσπάθειες «αναβάθμισης» του ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης στην περιοχή, για την «εθνική γραμμή», με την οποία συμφωνούν τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση και τα άλλα αστικά κόμματα, για το δίλημμα «συμβιβασμός και συνεκμετάλλευση ή πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία», για την πατρίδα των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων και την πατρίδα των μονοπωλίων και καπιταλιστών, καθώς και για το πως θα πρέπει να αντιδράσουν οι κομμουνιστές και το λαϊκό κίνημα στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.