Σαν σήμερα το 1969 το Παλαιστινιακό Εθνικό Κογκρέσο επιλέγει τον Γιασέρ Αραφάτ στην ηγεσία της PLO

Ο Γιασέρ Αραφάτ ανάμεσα στο προεδρείο του Παλαιστινιακού Εθνικού Κογκρέσου

Σαν σήμερα το 1969 το Παλαιστινιακό Εθνικό Κογκρέσο επιλέγει τον Γιάσερ Αραφάτ στην ηγεσία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO).

Ο Γιάσερ Αραφάτ

Ο ίδιος επέμενε ότι γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ, ενώ οι περισσότεροι βιογράφοι του υποστηρίζουν ότι γεννήθηκε στο Κάιρο. Η οικογένειά του κατάγεται από τη Λωρίδα της Γάζας. Ο Γιάσερ Αραφάτ γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1929.

Σε ηλικία μόλις 19 χρόνων, παίρνει μέρος στις πρώτες μάχες μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών, που ακολούθησαν την αποχώρηση των Βρετανών από την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η πολιτική του δράση αρχίζει, όταν είναι φοιτητής Μηχανολογίας στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου, το 1952, όπου αναλαμβάνει τα ηνία της Φοιτητικής Ένωσης Παλαιστινίων.

Το 1958, και ενώ εργάζεται ως μηχανικός στο Κουβέιτ, θέτει τα θεμέλια της «Φατάχ», μαζί με μικρό αριθμό Παλαιστινίων. Το 1964 ιδρύεται η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Την 1η Γενάρη του 1965 ανακηρύσσεται επισήμως η ίδρυση της «Φατάχ», υπό την επωνυμία «Ασίφα – Καταιγίδα», και εξαπολύει τις πρώτες αντάρτικες επιθέσεις κατά του Ισραήλ.

Το Μάρτη του 1968, ένα χρόνο μετά την κατάληψη από τον ισραηλινό στρατό της Λωρίδας της Γάζας, της Δυτικής Όχθης, της ανατολικής Ιερουσαλήμ, των υψωμάτων του Σινά, οι Παλαιστίνιοι αντάρτες, με κύρια δύναμη τη «Φατάχ», δίνουν την πρώτη μεγάλη τους μάχη με τον ισραηλινό στρατό στο Καραμέχ της Ιορδανίας. Η υποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων ενισχύει τη θέση του Αραφάτ, ο οποίος εντάσσει τη «Φατάχ» στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ένα χρόνο αργότερα, το Φλεβάρη του 1969, ο Αραφάτ εκλέγεται Πρόεδρος της ΟΑΠ.

Το 1970, οι αντάρτες της ΟΑΠ υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν την Ιορδανία, κατά τη διάρκεια του γνωστού ως «Μαύρου Σεπτέμβρη», όταν ο ιορδανικός στρατός επιτέθηκε εναντίον τους μετά την εκδήλωση 4 αεροπειρατειών σε εγκαταλειμμένο αεροδιάδρομο της χώρας. Ο μεγαλύτερος αριθμός των ανταρτών εγκαθίσταται στο Λίβανο.

Στις 13 Νοέμβρη του 1974, ο Γιάσερ Αραφάτ, ως αναγνωρισμένος από τη διεθνή κοινότητα, πλέον, ηγέτης της ΟΑΠ και του παλαιστινιακού αγώνα, εμφανίζεται, για πρώτη φορά, ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, φορώντας στρατιωτική στολή και κρατώντας στο ένα χέρι «κλάδο ελαίας» και στο άλλο το όπλο του. «Κρατώ ένα κλαδί ελιάς και ένα όπλο ενός μαχητή της ελευθερίας. Μην αφήσετε να πέσει από τα χέρια μου το κλαδί ελιάς», λέει στους αντιπροσώπους των Ηνωμένων Εθνών, σε μια εμφάνιση που θα καταγραφεί ανάμεσα στις ιστορικότερες στην πορεία του ΟΗΕ.

Το 1982, ο ισραηλινός στρατός εισβάλλει στο Λίβανο, διακηρύσσοντας ότι στοχεύει να εκδιώξει από εκεί τους Παλαιστίνιους μαχητές. Τα ισραηλινά στρατεύματα φτάνουν στη Βηρυτό και η ΟΑΠ απομακρύνει τους αντάρτες της. Ένα χρόνο αργότερα, ορισμένα στελέχη της «Φατάχ», μαζί με συριακά στρατεύματα που βρίσκονται στο Λίβανο, εξεγείρονται ενάντια στην ηγεσία της ΟΑΠ και του Αραφάτ, που μεταβαίνει στην Τυνησία.

Τον Οκτώβρη του 1985, ισραηλινά μαχητικά βομβαρδίζουν την έδρα της ΟΑΠ στην Τύνιδα. Ο Γιάσερ Αραφάτ βγαίνει ζωντανός.

Το 1987, ξεσπά η πρώτη εξέγερση – Ιντιφάντα των Παλαιστινίων, που ζουν στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας. Ο Αραφάτ, εκπροσωπώντας την ΟΑΠ, τάσσεται στο πλευρό τους και επιτείνει το διπλωματικό του αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Το Δεκέμβρη του 1988, μετά από έντονο διπλωματικό παρασκήνιο και ισχυρές αμερικανικές πιέσεις, διακηρύττει την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης και με δημόσια δήλωσή του «απορρίπτει κάθε μορφή τρομοκρατίας» και δηλώνει ότι αποδέχεται το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ, προχωρώντας σε ένα αδιανόητο, μέχρι εκείνη τη στιγμή, βήμα για το σύνολο της παλαιστινιακής πολιτικής σκηνής.

Οι εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο και κυρίως στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, καθώς και η δημόσια υποστήριξή του προς τον Σαντάμ Χουσεΐν, στον πόλεμο του Κόλπου, εντείνουν τις αμερικανικές πιέσεις προς την ΟΑΠ και τον ίδιο, και έτσι ο Γιάσερ Αραφάτ συμμετέχει στην πρώτη «ειρηνευτική σύνοδο» για τη Μέση Ανατολή, στη Μαδρίτη, το 1991 (παρά το γεγονός ότι δεν είναι ξεκάθαρο το αν η όποια απόφαση θα βασίζεται στην υλοποίηση των σχετικών, με το Παλαιστινιακό, ψηφισμάτων του ΟΗΕ).

Το 1992 επιβιώνει από ένα σφοδρό αεροπορικό δυστύχημα στην έρημο της Λιβύης, κατά το οποίο σκοτώθηκαν 3 μέλη του πληρώματος. Ένα χρόνο μετά, το Σεπτέμβρη του 1993, μετά από μήνες συνομιλιών στο Όσλο, υπογράφει στο Λευκό Οίκο μαζί με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Γιτζάκ Ράμπιν, την πρώτη ισραηλινο-παλαιστινιακή «ειρηνευτική» συμφωνία.

Το 1994, τον Ιούλη, επιστρέφει για πρώτη φορά στη Λωρίδα της Γάζας και θέτει τα θεμέλια της Παλαιστινιακής Αρχής, ενώ το Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς, τιμάται με το βραβείο Νόμπελ, για την ειρήνη, το οποίο μοιράζεται με τον Γιτζάκ Ράμπιν και τον τότε Ισραηλινό ΥΠΕΞ, Σιμόν Πέρες.

Το 1995, μετά από νέο κύκλο διαβουλεύσεων, υπογράφει νέα «ενδιάμεση» συμφωνία για αναδίπλωση των ισραηλινών στρατευμάτων από ορισμένα σημεία των παλαιστινιακών εδαφών, με τον Γιτζάκ Ράμπιν, που δολοφονείται το Νοέμβρη από ακροδεξιό εβραίο. Το Γενάρη του 1996, ο Αραφάτ αναδεικνύεται, μετά από γενικές εκλογές, Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής. Η τελμάτωση στην «ειρηνευτική διαδικασία» οδηγεί σε μια ακόμη «ενδιάμεση» συμφωνία, που υπογράφεται από τον Αραφάτ και τον νέο πρωθυπουργό του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, στο Ουάι Πλαντέισον, των ΗΠΑ, τον Οκτώβρη του 1998.

Το 1999, ο Γιάσερ Αραφάτ υπογράφει μία ακόμη «ενδιάμεση» συμφωνία, που προβλέπει χρονοδιάγραμμα για την ολοκλήρωση της «ειρηνευτικής διαδικασίας» με τον νεοεκλεγέντα Ισραηλινό πρωθυπουργό Εχούντ Μπάρακ. Οι αλλεπάλληλες χρονοτριβές και αναβολές εκ μέρους του Ισραήλ, φέρνουν, τον Ιούλη του 2000, τους δύο άνδρες επί 9 μέρες στο Καμπ Ντέιβιντ των ΗΠΑ, όπου ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον ασκεί πιέσεις στον Γιάσερ Αραφάτ να αποδεχτεί μια τελική συμφωνία, που, όπως αποδεικνύουν πλέον τα στοιχεία, δεν προσέφερε τίποτε συγκεκριμένο στους Παλαιστινίους. Ο Αραφάτ αρνείται, οι συνομιλίες καταρρέουν.

Το Σεπτέμβρη του 2000 ξεσπά η δεύτερη παλαιστινιακή εξέγερση – Ιντιφάντα. Ο ισραηλινός στρατός σαρώνει τα παλαιστινιακά εδάφη με μεθοδικότητα και σχέδιο, κλιμακώνει τη βία και, ουσιαστικά, προχωρεί σταδιακά σε ανακατάληψη της Δυτικής Όχθης. Το 2002, ο Αριέλ Σαρόν, ως πρωθυπουργός, ανακηρύσσει τον Αραφάτ «εχθρό του Ισραήλ», παγώνει κάθε διαπραγμάτευση και ουσιαστικά τον περιορίζει στο αρχηγείο του στη Ραμάλα, αφού ισραηλινά μαχητικά καταστρέφουν όλα του τα ελικόπτερα. Από τη Μουκάταα ο Γιάσερ Αραφάτ έφυγε, για πρώτη φορά αυτά τα τελευταία 2 1/2 χρόνια, μόλις πριν από λίγες μέρες, στις 29 Οκτώβρη 2004, όταν η ραγδαία επιδείνωση της, ήδη, ευάλωτης υγείας του κατέστησε αναγκαία τη διακομιδή του στο στρατιωτικό νοσοκομείο «Περσί» του Παρισιού.

Σύμφωνα με τα ιατρικά αρχεία, ο Αραφάτ πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία, που προήλθε από εντερική φλεγμονή, σε ηλικία 75 ετών. Σύμφωνα με αναλύσεις που έγιναν σε ελβετικό εργαστήριο το 2012, εξετάστηκε η πιθανότητα δηλητηρίασης του με ραδιενεργό πολώνιο. Ο έλεγχος προσωπικών αντικειμένων του Αραφάτ έδειξε την ύπαρξη ιχνών πολωνίου. Παρόλα αυτά, Ρώσος αξιωματούχος δήλωσε στις 15-10-2013 πως τελικά δεν βρέθηκαν ίχνη πολωνίου σε έρευνα από ρώσικο εργαστήριο.

(Πηγή: rizospastis.gr, Βικιπαίδεια)