«Madonna di Santa Maura»: Ετικέτα κρασιού που κυκλοφόρησε παλιότερα το ΤΑΟΛ
Μια όμορφη ετικέτα εμφιαλωμένου κρασιού που κυκλοφόρησε παλιότερα η Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Λευκάδας «ΤΑΟΛ». Στο κέντρο της ετικέτας μια Λευκαδίτισσα με παραδοσιακή νυφιάτικη φορεσιά σερβίρει το κρασί. Μας είναι άγνωστο από ποιον σχεδιάστηκε.
Η ονομασία του κρασιού ήταν «Madonna di Santa Maura». Περασμένα μεγαλεία…
Νομιζω,Μαντονα ειναι τοποθεσια στην Καρυα!!
Γιαυτο εδωσαν αυτο το ονομα μ αυτη την πραγματι εμπνευσμενη ετικεττα.
Αυτο εγινε επι προεδριας του μακαρτη Μιχαλ Λαζαρη Κραπα αν δεν ταχω ξεχασει.Η ονομασια Μαντονα προηλθε απο μια περιοχη των Σφακιωτων. Αργοτερα αποσυρθηκε μετα το 1981 γιατι κατα την τοτε ΕΟΚ δεν ηταν συμφωνη η προελευση του κρασιου με την τοποθεσια Το σκιτσο ηταν του μακαριτη δημοσιογραφου και λογοτεχνη Γερ. Γρηγορη.
@Alekos – @μακης μελας
Ευχαριστούμε πολύ για τις πληροφορίες!
Η Μαντονα κυκλοφορησε σε ημιγλυκο και ξηρο κοκκινο κρασι σε 840 γραμ. (κι οχι 700 που ειναι σημερα), μαζι με 5 αλλες ετικετες. Αν θυμαμαι καλα ηταν Μαντονα, Κεροπατι(κοκκινο), Κεφαλιακο, Κιαρο (λευκο), Αγιομαυριτικος (λευκο, ροζε, κοκκινο) ,Santa Maura (λευκο, κοκκινο).
Δυστυχώς η πρωτοπορεία αυτή του εμφιαλομένου κρασιού χάθηκε για την Λευκάδα. Τότε σε όλη την Ελλάδα εμφιαλωμένο κραι δεν ήταν παρά η ρετσίνα Κουρτάκη Τα επόμενα χρόνια δικαιώθηκε ο νομιμοπιιημένος αντιπαραγωγισμός καιβστην Λευκάδα, όπωςψσ όλη την Ελλάδα.
Καο με τα χρόνια άρχισαν να κυκλοφορούν ποικιλίες από έγχρωμα μολύβια και τετράδια. Μόνο που δεν υπήρχαν οι ποικιλίες τουωΛευκαδίτικου κρασιού καιβσταφυλιού.
Καλύτερα δεν γινόνταν, μαζι και με ποικιλίες γύρο πίτα
σουβλάκι.
Η ίδια η κρατική τότε δομή και πολιτική οργάνωση το τέλος της δεκαετίας του 1970 και μετά πολέμησε και τις όποιες παραγωγικές ή βιοτεχνικές καθετοποιημένες προσπάθειες
σαν αυτή του ΤΑΟΛ Λευκάδος.
Το κόστος διαφήμισης στην κρατική τότε τηλοψία των προιόντων του ΤΑΟΛ ήταν ασήκωτο για τα οικονομικά του ΤΑΟΛ. Ακόμα και η διαφήμιση της υποδεέστερης σε επικοθνωνιακό κύρος και στρατιωτικά ελεγχόμενης ΥΕΝΕΔ.
Ακολούθησε το κρατικό κρεσέντο της γεωπονίας των γραφείων , της τηλεοπτικής κουλτουριάρικης άνοιξης της ΕΡΤ 2 και του επιδοτούμενου απ τους σημερινούς δανειστές σωτήρες ξαμπελώματος απ τα μέσα της δεκαετίας του 1980.
Έκλεισε και η βιοτεχνία στο Αίγιο που έφκιαχνε τα μυτοτσάπια γισ την καλλιέργεια των παλιών ημιορεινών αμπελιών. Και άρχισαν να χτίζονται πολλά σχολεία σε ελεύθερους χώρους που ήταν αυτοσχέδιοι και ανεξέλεκτοι και ρυπαροί αρχικά σκουπιδότοποι. Κυκλοφόρησαν στο εμπόριο πολλά έγχρωμα μολύβια και στυλό και έγχρωμα τετράδια μέσα στα οποία θα τελούνταν και η ιερή κοινωνική αγωνία των για την μόρφωση και την παραμόρφωση μαζί και την παιδεία.
Τουλάχιστον στους βρώμικους καταμαυρισμένους απ τα σκληρά γκράφιτι τύπου Γκόθικ city τοίχους των σχολικών κτιρίων,τα να έφκιαχναν οι παρα-μορφωμένοι μαθητές και οι εξοσχωλικοί γκραφίστες και καποια ζωγραφιά με αμπέλια και σταφύλια.
Αν υπάρχει εν ζωή κάποιος της εποχής διαχειριστής του ΤΑΟΛ και γνώστης να αναφέρει τι κόστος ζήτησε η τότε νοικοκυρούλα ΥΕΝΕΔ -τηλοψία για το κάθε δευτερόλεπτο διαφήμιση των κρασιών του ΤΑΟΛ, ακόμα και στην υποδεέστερη τηλεοπτική ζώνη ( έτσι τιμολογείται η διαφήμιση ανά ζώνη τηλεθέασης).
Η τότε ΕΡΤ τότε καιβη ΥΕΝΕΔ μαζί ( κρατικά ελεγχόμενες) ήταν το μέσον άσκησης της κυβερνητικής προτιμησιακής λογικής για κάθε προιόν και βιομηχανία. Κάτι σαν τις άδειες εισαγωγής καταναλωτικών αγαθών που χορηγήθηκαν προτιμησιακά στους κολλητούς και συγγενείς απ την μεταπολεμικές κυβερνήσεις στα πλαίσια του σχεδίου Μάρσαλ.
Έτσι και την δεκαετία του 1970 με την τηλοψία ώς πεδίο προβολής προιόντων για την δημιουργία καταναλωτικών αναγκών και συνηθειών στο πλαίσιο της τηλοψίας ΕΡΤ-ΥΕΝΕΔ.
Και απ ότι φαίνεται τελικά το ΤΑΟΛ ήταν αποκλεισμένο κυβερνητικά ώς παραγωγικός και βιοτεχνικός και εμπορικός καθετοποιημένος οργανισμός παρά την δημοκρατία μετά το 1974.
Προτιμούνταν ίσως τότε απ την κυβερνητική λογική η προβολή εμπορίας προιόντων εισαγομένων εκ του εξωτερικού ή των μεγάλων της Αττικής επιχειρήσεων , παρά τα προιίντα συνολικά της Ελλάδος και απ την επαρχία.
Και αυτό είναι ένα άλλο θέμα πελατειακής πολιτικής κυβερνητικής ίντριγκας και όσμωσης συμφερόντων διαπλοκής πολιτικού συστήματος και εμπορίας κύρια. Για τούτο και αποβιομηχανοποιήθηκε η χώρα και η πρωτογένεια έπεσε στο 4-5% του ΑΕΠ. Και λογικά ήρθε η χρεωκοπία.