Η «ρεαλιστική στατιστική των αστέγων» τους μάρανε…
Φωτό: imago – Emmanuele Contini
Της Κάλι Καρά
Οι «αριστερούληδες» του κρατιδίου του Βερολίνου (συγκυβέρνηση «Linke», Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι) κήρυξαν με βαρύγδουπο τρόπο «Νύχτα Αλληλεγγύης» για την απογραφή των αστέγων! Σε μια χώρα που είναι η ατμομηχανή της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ευρώπη, όπου οι άστεγοι έφτασαν σε ολόκληρη τη Γερμανία στους 680.000 -ανάμεσά τους 37.000 νέοι κάτω των 25 χρόνων- η στατιστική των αστέγων τούς μάρανε! Γνωστή η μέθοδος των «αριστερούληδων» να καταπιάνονται με την καταγραφή κοινωνικών φαινομένων, κρατώντας έντεχνα μακριά τις πραγματικές αιτίες που τα προκαλούν, μακριά τους ενόχους.
Ποιοι με τις εξώσεις πετούν χιλιάδες στο δρόμο κάθε χρόνο; Ποιοι ευθύνονται για τα εκατοντάδες παιδιά που ζουν σε οικογένειες που ζουν με επιδόματα; Τι απογίνονται τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ορφανοτροφεία και πετάγονται στο δρόμο όταν γίνουν 18 χρόνων; Ποια η τύχη αυτών που πετάγονται στην ανεργία σε παραγωγική ηλικία και με οικογενειακές υποχρεώσεις;
Αυτά μένουν στη σκοτεινή μεριά του φεγγαριού, κρύβονται κάτω από το χαλί, που στην ούγια του γράφει καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης, στον οποίο ορκίζονται οι απανταχού «αριστερούληδες».
Μπροστά στους λαούς υπάρχουν δύο δρόμοι: Ο ένας είναι δοκιμασμένος, αυτός που προβάλλουν το κεφάλαιο και τα κόμματά του, οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Είναι ο δρόμος των θυσιών διαρκείας, για να πλουτίζει μια χούφτα παράσιτα.
Ο άλλος δρόμος είναι αυτός της οργάνωσης της πάλης, της αγωνιστικής διεκδίκησης για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών που έχουν ο κάθε λαός και η νεολαία του, για να ζήσουν με βάση τις μεγάλες δυνατότητες της εποχής μας.
(902.gr)
Τραβάνε τα μαλιά τους οι Βερολινέζοι με την διαφανή ενωμένη δημοκρατία που συμβολίζεται με τον γυάλθνο τρούλο του Ρά’ι’χστάγκ( κτίριο Γερμανικού κοινοβουλίου) μετά την δήθεν πτώση του τείχους.
Μπροστά απ την πύλη του Βραδενβούργου δεξιά και αριστερκά στον ελεύθερο χώρο 200 χρόνια, οικοδομήθηκαν πολυόροφα κτίρια γραφείων άμεσα με την ένωση των Γερμανιών και έκλεισε ο ελεύθερος χώρος που σηματοδοτούσε την αρχή της λεωφόρου υπό τας φιλύρας.
Το κοινωνικό και αρχιτεκτονικό Βερολθνέζικο πλέον χάλι και τευτονικό kitsch και αηδία εμετική, δεν περιγράφεται. Και αυτό το ονομάζουν δημοκρατία , μόνο που αυτή η δημοκρατία θέλει να εξοντώσει τους ανθρώπους της.
Μέχρι που οι Βερολινέζοι βγήκαν στους δρόμους διότι με τις τιμές των ενοικίων πρέπει να φύγουν απ τα σπίτια, να ζήσουν σαν τα ζώα ασβούς και κουνέλια στα δάση γύρω απ το Βερολίνο ή να γίνουν τρωγλοδύτες στις υπόγεις στοές των καναλιών του Βερολίνου και τους υπονόμους των αποχετεύσεων.
Στην Γερμανία ( την Δυτική Γερμανία αοό το 1948) φάγανε μέσω νέου μάρκου τα ακίνητα ( πρίβαλαν ότι ήταν κατεστραμένα απ τον πόλεμο) των παλαιών ιδιοκτητών δημιουργώντας τις μεγάλες ιδιοκτησίες ακινήτων πρός εκμετάλευση.Υπάρχει ιδιοκτήτης 80 χιλιάδων σπιτιών διαμερισμάτων στο Βερολίνο τα οποία εκμεταλεύεται.
Η περίφημη λεωφόρος υπό τας Φιλύρας μετά την Γερμανική ενοποίηση έγινε ένα σκληρό αποκρουστικό τσιμεντένιο με γυαλί σαν κέλυφος κατασκεύασμα , για τον πολίτη είς δόξαν της κρατικής -δηλαδή της νομιμοποιημένης Γερμανικής των συμφερόντων αρπαχτής ώς κατασταλτικη εξουσία.
Τον συμβολισμό του Δόκτωρα Γκέμπελς σωματομετρικά και του Δόκτωρα Σό’ι’μπλε δεν τον είχαν καταλάβει ούτε οι ίδιοι οι Γερμανοί ,ώς τα ιστορικά γεννεαλιγικά κατασκευάσματα της κουλτούρας του Δκκτωρα Καλιγκάρι και του Μαμπούζε.
Καθηγητής πανεπιστημίου δτο Βερολίνο ώς συνταξιούχος πούλησε την κατοικία του για να επιβιώσει μισθολογικά, κάτω απ το κατά προβληματικού ανθρώπου δόκτορα Σόιμπλε δόγμα, ότι το ασφαλιστικόσυνταξιοδοτικό θα λυθεί στην Ευρώπη-και στην Γερμανία- με την γεννεαλογική ωρίμαση ( δηλαδή με τον θάνατο των εργαζομένων πρίν αυτοί πάρουν σύνταξη).
Και αυτή την κοινωνική εφαρμοστική αλητεία και μισανθρωπισμό στην σειρά των Δόκτορων Γκέμπελς και Σό’ι’μπλε ανέχτηηηαν όσοι την ανέχτηκαν -έστω και ώς άνθρωποι- στην Ελλάδα.Και το άσχημο είναι ότι την επέβαλαν στο όνομα του κοινωνικού και ανθρωπιστικού ορθολογισμού.