«Μοναξιά», Ανέκδοτο ποίημα του Θοδωρή Γεωργάκη

Ανέκδοτο ποίημα του Θοδωρή Γεωργάκη.

ΜΟΝΑΞΙΑ

Τόση εξορία μέσα μου σταλάζεις, τα φτερά μου με
τη βία σπας, τα χέρια δεμένα αιωρούνται στο κενό
τολμηρόφτερα πουλιά τη λύτρωση παλεύω να
συνάξω…

Σε διάλεξα ή ήρθες απ’ τ’ ουρανού δεν ξέρω…

Μοναξιά, κανένας μου φωνάζεις πως σε λένε… Έχεις
αραιά μαλλιά γένια κοκκινωπά ένα μεγάλο στο
μέτωπο μάτι, μια σκοτωμένη περηφάνια, υπήρξες
τάχατες παιδί θεού…

Μοναξιά, θυμάσαι πάντα σε φοβόμουν… Προχωρείς
σε κατάσχεση τoυ νου, ένας κόσμος μόνο στην
άρνηση πλασμένος…

Έκταση των χεριών στο άπειρο, λαβύρινθος η
διαδρομή, δίχως καμιά προσμονή, ατάραχα νερά
τελματωμένα, το μάταιο αέρα φυσάτε στην ψυχή…

*******************************************

Δος μου το χέρι σου πάρε το δικό μου! Έλα να
μεγαλώσουμε το μπόϊ της καρδιάς… Τ’ απλά
πράγματα σου λείπουν, ένα ξημέρωμα, μια χάλκινη
εξωρυγμού τανάλια και το δρόμο μην αρνηθείς να
τρέξεις, αυτόν π’ ανοίγει τρύπες στα μιλίγγια

με κάρβουνο σε κομματιάζει κλέφτισσα της ζωής μου
μοναξιά…