Άλλη μια κραυγή από την Ιταλία: «Όλοι πεθαίνουν σαν τα σκυλιά, σαν τα γουρούνια, δεν ντρέπομαι που το λέω αυτό»
Του Γιώργου Σαρρή
«Όλοι πεθαίνουν σαν τα σκυλιά, σαν τα γουρούνια, δεν ντρέπομαι που το λέω αυτό. Δεν είναι δίκαιο που ο μπαμπάς πέθανε έτσι. Οι άνθρωποι λένε ότι ήταν ηλικιωμένοι, ήταν άρρωστοι. Αλλά ήταν ο πατέρας μου, δεν ήταν ηλικιωμένος και δεν ήταν άρρωστος, άντε στο δ@@&o. Εδώ στη Val Seriana ακούγονται μόνο οι σειρήνες των ασθενοφόρων και οι καμπάνες που θρηνούν».
Άλλη μια συγκλονιστική μαρτυρία από το μαρτυρικό Μπέργκαμο.
Άλλη μια φωνή απόγνωσης από τη Β. Ιταλία, την Ιταλία του G7, την «πλούσια» χώρα που δεν μπορεί να εφοδιάσει τους γιατρούς της με ασφαλείς μάσκες, τη «μεγάλη βιομηχανική δύναμη» που ξέμεινε από γάντια και υλικά, με αποτέλεσμα να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές, αυτοί οι μαχητές της πρώτης γραμμής που τους αφήνουν μόνους να δώσουν τη μάχη, εφοδιάζοντάς τους με χειροκροτήματα, τους μάρτυρες υγειονομικούς που ήδη αποτελούν το 16% του συνόλου των ασθενών στη χώρα!
Μας έμαθαν να μετράμε την «ανάπτυξη» με αριθμούς όπως το ΑΕΠ, τα ισοζύγια συναλλαγών, τα κέρδη των επιχειρήσεων κλπ. Τώρα ο «πλούτος» αυτής της μεγάλης οικονομίας του καπιταλισμού μετριέται με φέρετρα ανθρώπων που «πεθαίνουν κάθε μέρα σαν σκυλιά και σαν γουρούνια», όπως λέει η ίδια η Roberta Zaninoni.
Αξίζει τώρα να σκεφτούμε. Τι είδους δικαιώματα παρέχει η οικονομία της αγοράς στον άνθρωπο; Τι είδους κόσμος είναι αυτός που η ανθρώπινη ζωή μετριέται στη ζυγαριά κόστους – οφέλους και αποφασίζεται εδώ και χρόνια να περικοπεί και λίγο ακόμη για να «αναπτυχθούν» οι αριθμοί και τα κέρδη;
Πόσο λογικό είναι να κλείνουν όλα αυτά τα χρόνια σε όλο τον «προηγμένο κόσμο», με τις περίφημες «μεταρρυθμίσεις», δημόσια νοσοκομεία και να εξαφανίζεται κυριολεκτικά η Πρωτοβάθμια Φροντίδα στις συνοικίες, στα σχολεία, στους παιδικούς σταθμούς κλπ. επειδή όλα αυτά θεωρήθηκαν κοστοβόρα;
Πόσο λογικό και χρήσιμο αποδεικνύεται το να μη διαθέτει ένα ανεπτυγμένο κράτος δική του φαρμακοβιομηχανία καθώς και βιομηχανία παρασκευής ιατρικών υλικών και να χρειάζεται να τα εισάγει από άλλες χώρες που όμως τώρα τα χρειάζονται κι εκείνες;
Πόσο κοστίζει η ζωή και πόσο ο θάνατος;
Οι άνθρωποι που ζουν στη γειτονική Ιταλία και στις άλλες «ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες» που κάθε μέρα ξεμένουν από μάσκες, γάντια και αντισηπτικά(!), είναι σήμερα φανερό ότι δεν έχουν το δικαίωμα να ζουν και να πεθαίνουν σαν άνθρωποι.
Ας το σκεφτούν, λοιπόν, καλά και αυτοί και εμείς.
Το παρακάτω απόσπασμα από το άρθρο-μαρτυρία το διάβασα στο «Πρώτο Θέμα»:
«Ο Giuseppe Zaninoni, 72 ετών, είναι ένα από τα θύματα του κορονοϊού στο Μπέργκαμο της Ιταλίας. Έχοντας κοντά του μόνο τους γιατρούς για αρκετές ημέρες, έφυγε από τη ζωή, χωρίς να μπορεί να αποχαιρετήσει τα αγαπημένα του πρόσωπα. Η κόρη του, Roberta Zaninoni, συγκλονίζει μέσα από τη συνέντευξή της στο δίκτυο «Ansa It», στο οποίο περιέγραψε την τραγωδία που ζει.
«Ο πατέρας μου πέθανε σαν το σκυλί, δεν είναι δίκαιο», λέει στον δημοσιογράφο με οργή και συνεχίζει: «Όλοι πεθαίνουν σαν τα σκυλιά, σαν τα γουρούνια, δεν ντρέπομαι που το λέω αυτό. Δεν είναι δίκαιο που ο μπαμπάς πέθανε έτσι. Οι άνθρωποι λένε ότι ήταν ηλικιωμένοι, ήταν άρρωστοι: Αλλά ήταν ο πατέρας μου, δεν ήταν ηλικιωμένος και δεν ήταν άρρωστος, άντε στο δ@@&o. Εδώ στη Val Seriana ακούγονται μόνο οι σειρήνες των ασθενοφόρων και οι καμπάνες που θρηνούν. Οι άνθρωποι που ζουν εδώ ίσως να μην το συνειδητοποιούν, αλλά στην κοιλάδα μας πεθαίνουμε σαν να είμαστε σε πόλεμο. Όλοι μας θρηνήσαμε μόνοι, όταν ήρθε ο υπεύθυνος κηδειών μας είπε ότι θα χρειαστούν δύο ή τρεις εβδομάδες για να τον αποτεφρώσουμε…».
(902.gr)
