«Απωλεσθείσα δραχμή», ποίημα του Θοδωρή Γεωργάκη

Ανέκδοτο ποίημα του Θοδωρή Γεωργάκη.

ΑΠΩΛΕΣΘΕΙΣΑ ΔΡΑΧΜΗ…

Γρανιτένιο παραμένω στο χρόνο, κορμοστασιά
λυγερόκορμης κόρης, στο κεφάλι βαρέλα για τ΄
αγιόνερο στη βρύση παγαίνω! Ω, Μαρία, Μαρία, για
σένα μιλάω, τα κάλλη σου κρένω ερωτικά στο
περβάζι! Ξανθιά Παναγιά μου γαλάκτισες θρύλους
ψώμισες μύθους στ΄ αλαβάστρινα στήθη…

Ζυμωμένο στων αλέγρων ξωμάχων το τίμιο αίμα
αθεμωνιές αθανάτων ποιητάδων της πέτρας! Εσύ
στουρναρόκαρδη πέτρα σταυραδερφή μου στο
χρόνο, μαζί να πακτώσουμε των ανθών μας τις
μνήμες, κεχριμπαρένιο απόσταγμα σ΄ αμφορέα
κλεισμένες, αμφορέας πλεγμένος στ΄ αγκερίδι
ξωμάχας αϋφάντρας!

Σ΄ αψηφάω πανδαμάτορα χρόνε, στα μαρμαρένια
αλώνια, Διγενής, σε νικάω… Όμοια φίδι την κεφαλή
σου συντρίβω, κ΄ εσύ μου κεντρίζεις τη φτέρνα μου
μόνο…

Εδώ στ΄ άγια χώματα βιγλάτορας στέκω… Γερμένο
στ΄ ουρανού τη λάγνα αγκάλη, στα θολά μου
βαθύσκιοτα βράδια παρηγόρια είν΄ ο γκιώνης, στου
χειμώνα τις πάγρες η μυγδαλιά με ζωήζει! Χριστέ σε
προσμένω, σου ετοιμάζω τη φάτνη…

Στο σκοτάδι κιοτεύω, με κλάμα πενθώ σαν χάνεται ο
ήλιος απ΄ τ΄ αχόρταγα μάτια… Συνταξιδιώτης του
είμαι μαζί τριγυρνάμε τον κόσμο αγάπες να βρούμε
που φωλιάσαν στα σπλάχνα σκορπιστά σαν
διαβήκαν στου κόσμου τις ρύμες…

Νόστιμον ήμαρ! Πάντα η άνοιξη ν΄ ανθίσει
προσμένω, να δω τη μυρτούλα καντρίλιες ν΄
αρθρώνει, τον απήγανο κόβω κεχριμπαρένιο
στεφάνι, συντροφιά μου καινούργια χελιδόνι
σπαθάτο επιστροφή να μηνύει…

Και σαν η πόρτα πανώρια ανοίξει, κυκλωτικός και
λεβέντης χορός θα στηθεί στου κατωγιού μου τα
ρείθρα… Τον αγύρτη τον μπάλο να χορέψουμε όλοι!
Χορός λιονταρίσιος, της ψυχής μου ο θρήνος, του
αιμάτου βραστήρας, τις καρδιές πεταρίζει και με
λιόμελους λύθρους καταχυτά πλημμυρίζει τα
εβένινα στήθη!