Η ιμπεριαλιστική επιδημία…
Του Τάσου Μανωλίτση – Κουβαλιά
Σήμερα η παγκοσμιοποιημένη προπαγάνδα του καπιταλισμού χύνει κροκοδείλια δάκρυα, για την παγκόσμια υγεία λόγω της επιδημίας του Κορονοϊού, και δίνει συμβουλές (;)…
Και τσιμουδιά, για την παγκόσμια ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΔΗΜΙΑ, που εξαπλώθηκε μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο με πολέμους και επεμβάσεις, από την ΑμερικανοΝΑΤΟϊκή συμμαχία, εναντίον των Λαών και συνεχίζεται…
Ελλάδα, Κορέα, Γουατεμάλα, Αγ. Δομίνικος, Κούβα, Χιλή, Νικαράγουα, Αίγυπτος, Κογκό, Βιετνάμ, Αγκόλα, Αλγερία, Ινδονησία, Κύπρος, Παλαιστίνη, Παναμάς, Ιράκ, Συρία Λιβύη… Τι να πρωτοθυμηθούμε;;
10δες ίσως και 100δες εκατομμύρια νεκροί και τεράστιες καταστροφές και μόλυνση περιβάλλοντος!!!
Μην ξεχνάμε και τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι!!
Ας θυμηθούμε τη 10ετία του 1980 που οι ΗΠΑ εξήγγειλαν τον πόλεμο των άστρων (Ρόναλντ Ρέιγκαν) και απειλούσαν με νέο Π.Π. και με εξαφάνιση τη Σοβιετική Ένωση… ίσως αυτή η απειλή να΄ταν μιά απ΄ τις αιτίες των ανατροπών του Σοσιαλισμού, η αναγκαιότητα του οποίου σήμερα διαφαίνεται ΑΜΕΣΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ.
Το τι επακολούθησε μετά το 1989 είναι κοντινό και το ζούμε μέχρι σήμερα και ΄δω κοντά στη γειτονιά μας…
Ας προσέξουμε το γεγονός, ότι τις προάλλες η εισαγγελία των ΗΠΑ επικήρυξε με 10 εκατομμύρια δολάρια (ως εγκληματία), τον Πρόεδρο της Βενεζουέλας Νικολά Μαδούρο… πού ξανακούστηκε!!!
Θυμηθείτε στα παλιά κινηματογραφικά γουέστερν, τους κυνηγούς κεφαλιών (Ντόναλντ Τράμπ)…
Κι επειδή οι επιδημίες είναι σοβαρά γεγονότα, παρακάτω προτείνουμε άρθρο του 2016, αλλά πολύ ΕΠΙΚΑΙΡΟ, με τίτλο «Ισλαμικός Φονταμενταλισμός, ποιός κερδίζει – ποιός χάνει» που δημοσιεύτηκε στο σάιτ dioti.gr:
Ανανέωσαν τους όρκους τους οι Ευρωπαίοι ηγέτες “για τη συντριβή της τρομοκρατίας, που έχουν εξαπολύσει οι ισλαμιστές φονταμενταλιστές”. Στην ίδια ρότα κινήθηκε και ο Έλληνας πρωθυπουργός. Πριν μάλιστα εκδηλωθούν οι τελευταίες βομβιστικές επιθέσεις στις Βρυξέλλες, κατά τη συνάντησή του με τον Αιγύπτιο πρόεδρο, δήλωνε ότι “απέναντι στον ακραίο θρησκευτικό φονταμενταλισμό οφείλουμε όλοι να είμαστε πιο αποτελεσματικοί”. Η τρομοϋστερία από τις δηλώσεις των Ευρωπαίων ηγετών έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός μετατράπηκε σε δακτυλοδεικτούμενο εχθρό των Ευρωπαίων.
Η αντιτρομοκρατική προπαγάνδα ενάντια στον ισλαμικό φονταμενταλισμό στηρίζεται στο ιδεολόγημα της “σύγκρουσης πολιτισμών”. Τοποθετείται έξω από την ταξική ανάλυση της κοινωνίας. Δημιουργείται σκόπιμα μια τεχνητή ομίχλη γύρω από τις τρομοκρατικές επιθέσεις των φονταμενταλιστών, που δεν είναι δυνατόν να ξεκαθαρίσει αν δεν απαντηθεί ένα βασικό ερώτημα: Ποιον τελικά ζημιώνει και ποιον ουσιαστικά εξυπηρετεί ο φονταμενταλισμός; Ας βάλουμε το θέμα σε μια τάξη.
Η εμφάνιση του φονταμενταλισμού
Φονταμενταλισμός (fundamentum = Θεμέλιο) σημαίνει επιστροφή σε κάποιες θεμελιώδεις αξίες και εκφράζει τις τάσεις εμμονής ή επιστροφής σε συντηρητικές, κυρίως θρησκευτικές δοξασίες του παρελθόντος. Συνοδεύεται από την τυπολατρεία, την εμμονή στην παράδοση. Συχνά εκφράζεται με βίαιες πράξεις, που έχουν καταστροφικές συνέπειες.
Σαν όρος έχει Χριστιανική προέλευση και αρχικά αναφερόταν στους Αμερικανούς Προτεστάντες κατά τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Αργότερα ο Χριστιανικός φονταμενταλισμός επεκτάθηκε και στις υπόλοιπες Χριστιανικές Ομολογίες και περιστρέφεται γύρω από το θαύμα, το μυστικισμό, τους μάρτυρες της Πίστης κλπ. Στη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία εκφράζει την αντίσταση σε κάθε εκσυγχρονιστική τάση. Σαν ουσία ο Χριστιανικός φονταμενταλισμός έχει τις ρίζες του στο Βυζάντιο.
Ο Ιουδαϊκός φονταμενταλισμός χαρακτηρίζεται από την εμμονή του στην παράδοση και τη θρησκευτική πρακτική. Τμήμα του είναι ο Σιωνισμός, που συνδέεται με τον επεκτατισμό και έχει ρατσιστικά και αντιδραστικά χαρακτηριστικά.
Ο Ισλαμικός φονταμενταλισμός διαμορφώθηκε από τον 7ο αιώνα και μετά στην Αραβική Χερσόνησο και στράφηκε ενάντια στη “δυτική” ηθική και σε οτιδήποτε είναι ξένο προς την ισλαμική παράδοση. Χρησιμοποιεί τον ιερό πόλεμο, δηλαδή την Τζιχάντ, για την υπεράσπιση της ισλαμικής παράδοσης αλλά και για την επέκταση της ισλαμικής κυριαρχίας.
Η οικονομική βάση του ισλαμικού φονταμενταλισμού
Πίσω από τη θρησκευτική μορφή κρύβονταν οικονομικά κίνητρα. Οι άραβες χαλίφηδες, δηλαδή οι τότε επιχειρηματίες, από τον 7ο αιώνα και μετά αντιμετώπισαν με πολεμικές επιχειρήσεις τους Βυζαντινούς και Εβραίους εμπόρους, που λυμαίνονταν τις Μεσογειακές χώρες και την Αραβική χερσόνησο κάνοντας μπίζνες ακόμη και στη Μέκκα. Εκμεταλλευόμενοι τη θρησκευτική πίστη των λαϊκών μαζών, που είχε θεμελιώσει ο Μωάμεθ, έβαλαν τέλος στη μοιρασιά του πλούτου με τους “ξένους”. Κατακτώντας τη μία νίκη μετά την άλλη, με πολεμικές επιχειρήσεις οι χαλίφηδες κατέλαβαν τμήματα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, την Περσία, τη Βόρεια Αφρική φτάνοντας μέχρι την Ιβηρική.
Αυτό δεν σήμαινε πισωγύρισμα του κόσμου, όπως προπαγανδίζεται. Αντίθετα, η ιστορία αποκαλύπτει ότι εκείνη την περίοδο το Ισλάμ βοήθησε στην ανάπτυξη της οικονομίας και στη μελέτη των γνώσεων, που είχαν αποκτηθεί από τον Αρχαίο Ελληνικό, τον Ινδικό, τον Κινέζικο και τον Περσικό πολιτισμό.
Οι Βυζαντινοί, που απαγόρευαν οποιαδήποτε άλλη θρησκεία, βλέποντας τη ζώνη της οικονομικής τους επιρροής να συρρικνώνεται προσπαθούσαν να ανακτήσουν τις οικονομικές τους απώλειες. Οι φεουδάρχες της Δύσης και η παπική εκκλησία χρησιμοποίησαν τις Σταυροφορίες για να αντιμετωπίσουν τον επεκτατισμό του ισλάμ. Πίσω από τις θρησκευτικές σημαίες των συγκρούσεων κρυβόταν ένας αδυσώπητος οικονομικός πόλεμος ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις των χωρών της εποχής. Ποιος κέρδιζε και ποιος έχανε τότε; Ενώ οι χαλίφηδες και η αραβική αριστοκρατία νέμονταν τον απέραντο πλούτο από την εκμετάλλευση των κατακτημένων περιοχών, οι λαϊκές μάζες συνέχιζαν να χύνουν το αίμα τους με το όνομα του Αλλάχ στα χείλη χωρίς η ζωή τους να βελτιώνεται στο ελάχιστο.
Για τα κέρδη της τότε πλουτοκρατίας και των δύο αντιμαχόμενων πλευρών, έχαναν τη ζωή τους στα πεδία της μάχης οι άνθρωποι του λαού. Άλλοι πολεμούσαν κάτω από τα Χριστιανικά λάβαρα και άλλοι κάτω από τη σημαία του Ισλάμ.
Με λίγα λόγια πίσω από τις φονταμενταλιστικές διαμάχες της εποχής, πίσω δηλαδή από τη διάδοση με σίδερο και αίμα του Ισλάμ και πίσω από τις εκστρατείες για την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων κρυβόταν ο πόλεμος συμφερόντων των “εχόντων και κατεχόντων” της εποχής με θύματα τους απλούς ανθρώπους και της επιτιθέμενης και της αμυνόμενης πλευράς. Τη ζημιά πλήρωναν οι λαοί και των δύο πλευρών.
Φονταμενταλισμός και κρατική εξουσία
Η ουσία δεν άλλαξε με το πέρασμα του χρόνου. Τους τελευταίους αιώνες οι Δυτικές οικονομικές αυτοκρατορίες δεν δημιουργήθηκαν σαν αποτέλεσμα μόνο της εκμετάλλευσης των εργαζομένων κάθε χώρας. Η οικονομική τους δύναμη στηρίχθηκε και στον πλούτο που απέκτησαν με αιματηρές επιδρομές ενάντια στον ισλαμικό κόσμο και σε άλλες μη ανεπτυγμένες χώρες. Μέσα σ΄ αυτό το κλίμα οι ηγεσίες των ισλαμικών χωρών δεν είχαν κανένα πρόβλημα θρησκευτικής συνείδησης όταν συνεργάζονταν με τους Χριστιανούς αποικιοκράτες και νεοαποικιοκράτες. Οι ισλαμικές ηγεσίες αποδέχονταν για την ανάπτυξη των χωρών τους την καπιταλιστική οικονομία. Όπως ήταν φυσικό στην πορεία της καπιταλιστικής ανάπτυξης δημιουργήθηκαν αλληλοσυγκρουόμενες τάσεις στα διάφορα τμήματα της ανερχόμενης αστικής τάξης κάθε χώρας. Κάποια από αυτά τα τμήματα έκαναν επιτυχημένες επιχειρηματικές σχέσεις με τους “αλλόθρησκους” ενώ άλλα αισθάνονταν την οικονομική καταπίεση, που προέρχεται από τις ανισότιμες σχέσεις τους με τους ιμπεριαλιστές.
Ο φιλοδυτικός Σάχης, για παράδειγμα, ήταν εξ ίσου Μουσουλμάνος με τον “εχθρό” της Δύσης Αγιατολάχ Χομεϊνί που τον αντικατέστησε με επανάσταση. Όμως ούτε η εξουσία του ενός, ούτε η εξουσία του άλλου αμφισβήτησαν ποτέ τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας. Το ίδιο ισχύει και για τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες της Μέσης Ανατολής, καθώς και για όλες τις πλούσιες σε φυσικούς πόρους χώρες.
Προκειμένου να διατηρήσει η εκάστοτε άρχουσα τάξη την εξουσία της δεν διστάζει να μοιράζεται τα κέρδη από την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου με τους ιμπεριαλιστές. Στο Ιράν όταν κατέλαβαν την εξουσία οι φονταμενταλιστές οι εργάτες δεν κέρδισαν κανένα δικαίωμα. Τα «Ισλαμικά Συμβούλια», που δημιουργήθηκαν στις επιχειρήσεις, αποδείχτηκαν θαυμάσια όργανα ενίσχυσης της εκμετάλλευσης, που ήταν αποδεκτή επειδή ήταν “ισλαμική”. Όσοι εργάτες αντέδρασαν σ΄ αυτήν εξοντώθηκαν χωρίς έλεος.
Θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κάθε μορφής ήταν και είναι οι καταπιεσμένοι λαοί, που αντιλαμβάνονται ευκολότερα την “ξένη” εκμετάλλευση από τη ντόπια, θεωρώντας ότι αιτία της δυστυχίας τους είναι οι τάσεις εκσυγχρονισμού που φέρνει ο “δυτικός πολιτισμός”. Δεν βλέπουν τον πραγματικό εχθρό τους, δηλαδή τις οικονομικές σχέσεις που καταδυναστεύουν τη ζωή τους, αλλά τον προκλητικό ξενόφερτο τρόπο ζωής. Αυτό συμβαίνει επειδή έχουν διδαχθεί να ερμηνεύουν και να αντιμετωπίζουν τα κοινωνικά φαινόμενα με βάση τις θρησκευτικές τους αντιλήψεις, ενώ δεν διακρίνουν εύκολα τις εκμεταλλευτικές σχέσεις. Πληρώνουν το τίμημα της καθυστέρησης για τη διαμόρφωση της ταξικής τους συνείδησης. Έχει περάσει πάνω από ενάμισι αιώνας από τότε που ο Μαρξ απέδειξε τον ταξικό χαρακτήρα της εκμετάλλευσης και η μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας δεν είναι σε θέση ακόμη να τη διακρίνει.
Μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων
Την εποχή της ανάπτυξης των οικονομιών των σοσιαλιστικών χωρών του 20ου αιώνα ο ιμπεριαλισμός αναγκάστηκε να υποχωρήσει σε μια σειρά ζητήματα. Πολλές Ισλαμικές ηγεσίες προχώρησαν στη σύναψη οικονομικών σχέσεων με τις σοσιαλιστικές χώρες που υπέσκαπταν τις σχέσεις εξάρτησης των χωρών αυτών με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Ο ιμπεριαλισμός αντιμετώπισε δυναμικά αυτές τις τάσεις ενισχύοντας με κάθε τρόπο τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα και ενισχύοντας τους πιο συντηρητικούς και αντιδραστικούς θρησκευτικούς μηχανισμούς στις ισλαμικές χώρες. Έτσι άρχισε να αναπτύσσεται έντονη πολιτική και ένοπλη δραστηριότητα ισλαμικών οργανώσεων όπως η Χαμάς, η Χεζμπολάχ, η Τζιχάντ και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι. Η Αλ-Κάιντα, μια οργάνωση ύποπτης προέλευσης αποκτά διεθνή πολιτική και ένοπλη δραστηριότητα. Έχει αποκαλυφθεί ότι η χρηματοδότηση και η στρατιωτική εκπαίδευση αυτών των οργανώσεων πραγματοποιείται από …τους αντιπάλους τους, δηλαδή από τη “Δύση” και τα αντιδραστικά Αραβικά καθεστώτα.
Οι ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων έδωσαν το εναρκτήριο λάκτισμα για τη γενική επίθεση των ιμπεριαλιστικών χωρών. Με πολεμικές επιδρομές από τα τέλη του 20ου αιώνα επεκτείνουν το “ζωτικό τους χώρο”, δηλαδή το οικονομικό τους μερτικό. Σπέρνουν τον όλεθρο στο όνομα της προάσπισης της αστικής “δημοκρατίας” και “ελευθερίας”. Στα θύματά τους στις ισλαμικές χώρες καλλιεργείται εύκολα ο ισλαμικός φονταμενταλισμός διότι δεν διαθέτουν την απαραίτητη πολιτική ωριμότητα. Ουσιαστικά αντιδρούν με τον τρόπο που έχουν προγραμματίσει και που συμφέρει τους επιδρομείς.
Μεγάλα τμήματα του ισλαμικού πληθυσμού θεωρούν ότι οι διαφορετικές θρησκευτικές αντιλήψεις είναι αυτές που ευθύνονται για τη δυστυχία τους. Θεωρούν ότι το κατάλληλο μέσο αντίστασης στον πόλεμο και την κοινωνική καταπίεση είναι η “επιστροφή στο Ισλάμ”. Ενισχύουν τον θρησκευτικό τους πουριτανισμό και προσπαθούν να βρουν ατομική λύση στην απειλή που δέχεται η ίδια τους η ζωή. Θεωρούν ότι για όλα φταίει η βιτρίνα του ιμπεριαλισμού. Στρέφουν την αντίδρασή τους απέναντι στα φαινόμενα και όχι στην αιτία που τα γεννά και τα αναπαράγει.
Η απελπισία που προέρχεται από την αδυναμία να αντιμετωπιστούν στρατιωτικά και οικονομικά οι ιμπεριαλιστικές επιδρομές οδηγεί στις τρομοκρατικές επιθέσεις στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Πόσες από αυτές τις πράξεις βίας είναι αυθόρμητες και πόσες είναι προβοκατόρικες, δεν είναι εύκολο να τεκμηριωθεί. Ο μίτος της Αριάδνης για τη σωστή διάγνωση της πραγματικότητας είναι η αποκάλυψη των συμφερόντων που κρύβονται πίσω από τις τρομοκρατικές επιθέσεις των φονταμενταλιστών.
Ποιος κερδίζει – ποιος χάνει από το φονταμενταλισμό
Είναι φανερό ότι οι ισλαμικοί λαοί χάνουν από τις επιθέσεις των φονταμενταλιστών. Μήπως όμως κερδίζουν οι λαοί των “δυτικών” χωρών;
Στην ΕΕ μετά από κάθε τρομοκρατική πράξη προωθείται ένα νέο ή μπαίνει σε εφαρμογή ένα παλιό μέτρο που θωρακίζει την εξουσία των μονοπωλίων: Μετά τις επιθέσεις της 11 Σεπτέμβρη 2001 υιοθετήθηκε ένα συνολικό Σχέδιο Δράσης της ΕΕ «για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας», που περιλάμβανε την καθιέρωση του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης, τη δημιουργία της «Eurojust» και την «υιοθέτηση μιας απόφασης-πλαισίου για τη συνεργασία μεταξύ δικαστικών και αστυνομικών αρχών».
Δύο εβδομάδες μετά τις επιθέσεις στη Μαδρίτη το 2004, ορίστηκε ο πρώτος Συντονιστής της Αντιτρομοκρατίας της ΕΕ. Η βομβιστική επίθεση στο Λονδίνο τον Ιούλιο του 2005 λειτούργησε σαν προωθητής για την υιοθέτηση το Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου της «συνολικής Αντιτρομοκρατικής Στρατηγικής της ΕΕ». Τα κατά καιρούς δολοφονικά χτυπήματα αξιοποιήθηκαν για να προχωρήσει η εφαρμογή αποφάσεων της ΕΕ, που συναντούσε την αντίσταση των λαϊκών μαζών. Τα ίδια τα γεγονότα αποδεικνύουν πως μετά από κάθε χτύπημα δημιουργείται και ένας νέος κατασταλτικός μηχανισμός.
Νερό στο μύλο του ιμπεριαλισμού
Πρόσφατα οι Ευρωπαίοι ηγέτες κήρυξαν τις χώρες τους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης “για την αντιμετώπιση της απειλής ενάντια στη δημοκρατία και την ελευθερία” του λεγόμενου δυτικού κόσμου.
Στο όνομα της εξάρθρωσης του ισλαμικού φονταμενταλισμού, πάρθηκαν Δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, πραγματοποιήθηκαν έρευνες, συλλήψεις, απαγορεύσεις διαδηλώσεων και συναθροίσεων, εντάθηκε η αστυνομοκρατία και βγήκε ο στρατός στους δρόμους. Άρχισε με λίγα λόγια στην Ευρώπη να επικρατεί μια κατάσταση που λίγο ως πολύ θυμίζει τον ελληνικό λαό που “τον έβαζαν στο γύψο” στις πιο μαύρες εποχές.
Ανέβηκαν οι τόνοι στα κηρύγματα ρατσισμού κατά των προσφύγων και στις προτάσεις για απέλαση των ξένων. Οι συντηρητικές και κυρίως οι εθνικιστικές δυνάμεις ζήτησαν αύξηση των δυνάμεων του στρατού, της αστυνομίας, της χωροφυλακής, των μυστικών υπηρεσιών και των τελωνείων, καθώς και νέες κούρσες εξοπλιστικών προγραμμάτων για να προστατευθούν από τις “γνωστές απειλές”.
Τα τέρατα και οι μπαμπούλες που σερβίρονται από τα ΜΜΕ εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τους γενικούς στόχους του κεφαλαίου και τη θωράκιση της κερδοφορίας και της εξουσίας του. Πίσω από την άμυνα απέναντι στην τρομοκρατία κρύβεται η προσπάθεια των αστικών τάξεων κάθε χώρας να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της, σε ένα περιβάλλον διεθνούς όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Όλα αυτά φανερώνουν ότι και σήμερα όπως και στις προηγούμενες εποχές, η βία που εξασκείται στο όνομα του φονταμενταλισμού, ανεξαρτήτως θρησκείας έχει θύματα τους λαούς τόσο των επιτιθεμένων όσο και των αμυνομένων και υπηρετεί μόνο τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης των χωρών.
