Η ιστορία μιας εκατοχρονίτικης ολάνθιστης ονάδας (ποικιλία απιδιάς) «στου Κουβαλιά»…
Τη θυμάμαι καλά από τότε που ήμουνα πιτσιρικάς. Ήταν το μεγαλύτερο δέντρο στη λάκα του χωραφιού. Καβατζάραμε τα εξήντα οπότε κι αυτή λογικά θα πρέπει να έχει εκατοχρονήσει. Έχασε κλώνους, μίκρυνε με τον καιρό, όμως παρ΄ όλα τα γεράματά της συνεχίζει να είναι ακόμη επιβλητική στο ακαλλιέργητο σήμερα χωράφι. Την είδαμε τις προάλλες ολάνθιστη από ψηλά, από το Κατούνι, με φόντο το κανάλι της Λευκάδας, και καθίσαμε αρκετή ώρα και την καμαρώναμε.
Ο λόγος για μια γέρικη ονάδα (ποικιλία απιδιάς) στο χωράφι μας, στη θέση «Κοντολιού Λάκους», όπως είναι το τοπωνύμιο της περιοχής. Εμείς όμως στην οικογένεια το λέμε ακόμη «στου Κουβαλιά», από το παρατσούκλι του πρώην κατόχου του από τον οποίον είχαμε αγοράσει το χωράφι. «Τοις μετρητοίς έναντι τεσσάρων εκατομμυρίων δραχμών», όπως γράφει το συμβόλαιο αγοραπωλησίας του συμβολαιογράφου Λευκάδος Άρη Ι. Σκληρού. Το χωράφι ήταν «σύνδενδρος άμπελος μετά των εν αυτή οπωροφόρων δένδρων». Ένα από τα δένδρα αυτά ήταν και η εν λόγω απιδιά (αχλαδιά).
Τη θυμάμαι τα καλοκαίρια να είναι κατάφορτη από απίδια, που όταν ωρίμαζαν έπεφταν και σχημάτιζαν ολόκληρο στρώμα, με τους σερσέλους, τους κόκκινους όχι τους άλλους τους μαύρους, να ζουζουνίζουν ασταμάτητα. Αυτή η ποικιλία της αχλαδιάς που έχει αποδειχτεί πολύ ανθεκτική στις κλιματικές συνθήκες της ορεινής Λευκάδας, έχει την ιδιαιτερότητα να ωριμάζει όλα τα αχλάδια μαζί. Η παραγωγή δεν διαρκεί πολύ καιρό. Το αχλάδι τρώγεται καλύτερα όταν είναι σκωτιασμένο, όταν δηλαδή αρχίζει να παίρνει καφετί χρώμα.
Ο Κουβαλιάς, λοιπόν, ο Γιώργος Μανωλίτσης όπως ήταν το όνομά του ήταν αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης. Έζησε όλες τις ταλαιπωρίες των χρόνων που ακολούθησαν. Το σπίτι του, το μοναδικό στον μαχαλά Μαυρογιαννάτα (Αλέξανδρος) της Κοινότητας Αλεξάνδρου, το είχαν κάψει οι κατσαπλιάδες. Για να γλυτώσει αναγκάστηκε να κατέβει αρχικά στην πόλη της Λευκάδας και να φύγει κατόπιν στη Αθήνα, όπου άσκησε το επάγγελμα του οργανοπαίχτη, εγκαταλείποντας το χωριό του, όπως έγινε και με πολλούς άλλους αγωνιστές από χωριά και πόλεις της επαρχίας τα δύσκολα εκείνα χρόνια, τα πέτρινα χρόνια. Πούλησε ότι είχε στο χωριό.
Το άλλοτε σπίτι του Γιώργου Αναστ. Μανωλίτση (Κουβαλιά) που έκαψαν οι συνεργάτες των Γερμανών
Στον μικρότερο μαχαλά της κοινότητας Αλεξάνδρου, τα Κολυβάτα, οι συνεργάτες των Γερμανών (Ράλληδες) είχαν κάψει την ίδια πάνω κάτω εποχή τρία σπίτια. Του Γιάννη Βρεττού (Μπόθα) και του Σπύρου Κονδυλάτου (Σβολή) (στο σπίτι αυτό στεγάζονταν και η Λέσχη της ΕΠΟΝ), δικηγόρου στο επάγγελμα, που είχαν πάρει κι αυτοί ενεργά μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Το τρίτο σπίτι είχε αρπάξει κατά λάθος φωτιά, αφού ήταν κολλητά με το σπίτι του πρώτου.
«…Και τέσσαρες τοίχοι, οι οποίοι απετέλουν άλλοτε οικίαν εμπρησθείσα υπό των ταγμάτων ασφαλείας…»
Πάνε κάμποσα χρόνια που είχαμε βρει το συμφωνητικό αγοραπωλησίας για την πώληση του σπιτιού του Σπύρου Κονδυλάτου. Συντάχτηκε τον Ιούλιο του 1946 και έγραφε καθαρά και ξάστερα ότι ο αγοραστής αγοράζει «…εν οικόπεδον επί του οποίου είναι και τέσσαρες τοίχοι, οι οποίοι απετέλουν άλλοτε οικίαν εμπρησθείσα υπό των ταγμάτων ασφαλείας…» και ότι αντί χρημάτων (το ποσό που συμφωνήθηκε ήταν έντεκα χιλιάδες προπολεμικές δραχμές) «θα δοθεί ως τίμημα το ανάλογον ποσόν ελαίου αποτιμώμενον προς τριάκοντα (30) δραχμάς προπολεμικάς καθ΄ οκάν». Τα πράγματα δηλαδή τα έλεγαν ακόμη στα χωριά μας με τ΄ όνομά τους, όπως είχαν γίνει, κι ας προσπαθούν σήμερα κάποιοι να ξαναγράψουν την ιστορία: «Οικία εμπρησθείσα υπό των ταγμάτων ασφαλείας…».
Το συμβόλαιο αγοραπωλησίας του χωραφιού με την ονάδα…
Διόλου τυχαίο ότι ο δικηγόρος Σπύρος Κονδυλάτος, που έμενε την εποχή εκείνη ακόμη στη Λευκάδα, ήταν και ο πληρεξούσιος του Γιώργου Μανωλίτση στην αγοραπωλησία του χωραφιού με την απιδιά.
Η απιδιά ονάδα δεν κάνει τα καλύτερα ποιοτικά και γευστικά αχλάδια ( η κοντούλες είναι η κορυφή) , αλλά δεν παύει νάναι φρούτο. Και απετέλεσε φρούτο για την ημιορεινή και ορςινότερη Λευκάδα και αντίστοιχα στην Κεφαλοννιά.
Παλαιότεροι θα μπορούν να πούν για την σημασία του απιδιού ( άπιον) ονάδα στην παλαιότερη εποχή που η εμπορία και η συντήρηση των φρούτων επέφερε πρόσβαση σε κατανάλωση αχλαδιού κρυστάλι ή εποχικά κοντούλες.
Τα τελευταία 40 χρόνια η ονάδα δύσκολα υπάρχει μια και έχουν εγκαταληφθεί όλα και λογγόσανε και πνίγηκαν τα πάντα απ τα βάτα και την αγριοβλάστηση.
Ουσιαστικά για την αντιπαροχική πολιτική είχανε βάλει φωτιά σε όλα τα σπίτια της επαρχίας. Και δεν έμεινε τίποτα όρθιο…….
Η μεταπολεμική Ελλάδα , δεν μελετήθηκε σε όρους κοινωνικούς παραγωγικούς και σχετικά με τους μετασχηματισμούς που έγιναν στην βάση του νεοπλουτιστικού κατσαπλιάδικου.
Ένας κατσαπλιάς της δεκαετίας του 1940 , ανέβηκε στην πρωτεύουσα και έκανε αντιπαροχές. Είχε και έναν μηχανικό , απ τους πρώην αξιωματικούς του μηχανικού που είχαν μπεί στο πολυτεχνείο το 1942( είχε μπεί και ο Γ. Παπαδόπουλος μαζί του του πυροβολικού αλλά δεν συνέχισε ), είχε τον μηχανικό που υπέγραφε άδειες , αλλά την διαρύθμιση των ορόφων των αντιπαροχικών πολυκατοικιών τις έκανε ο ίδιος ο κατσαπλιάς, αυτοσχέδιος κατασκευαστής, προπολεμικά είχε 5-6 γίδες και τις έβοσκε. Παραβιάζοντας κάθε έννοια δομικής λειτουργικότητας στην σχεδίαση των διαμερισμάτων ανά όροφο, έφκιαχνε ότι ήθελε , όπου ήθελε έβαζε παράθυρα , εισόδους, wc κουζίνες , δωμάτια σε κάθε διαμέρισμα που χάραζε ανά όροφο. Και ο μηχανικός – πρώην καραβανάς και στρατιωτικό καρακόλι και Γερμανοτσολιάς φοιτητής στο κατοχικό πολυτεχνείο- υπέγραφε ότι ήθελε ο πρώην γιδοτσοπάνης κατασκευαστής πολυκατοικιών. Σε κάποια εποχή τέλη της δεκαετίας του 1950, σε μια υπό ανέγερση πολυκατοικία κάπου Βορειοδυτικά στο Λεκανοπέδιο Αττικής, σε μια επιφάνεια ορόφου δεν επαρκούσε για να βγούν όσα διαμερίσματα δυάρια (52 τμ ) , τριάρια (72 τμ ) και ότι απέμεινε σαν γκαρσονιέρα – καζέτο – από 20-30 τμ. Ο καραβανάς πολιτικός μηχανικός του είπε ότι δεν βγαίνει η ποσότητα διαμερισμάτων στον όροφο , αυτή που ζήταγε ο γιδο-κατασκευαστής. Και θα πρέπει να αλλάξουν τον σχεδιασμό για να βγάλουν και κάποιο διαμέρισμα 4σάρι ή πεντάρι όπως τα λέγανε τότε.
Η απάντηση ήρθε με μια από τον κατασκευαστή πρώην γιδοβοσκό : »Και πώς θα μαζέψουμεπερισσότερες οικογένειες στην Αθήνα , όταν αντί για 2 διαμερίσματα δυάρια βγάλουμε ένα διαμέρισμα τεσσάρι ????» — Και συνέχισε ο κατασκευαστής διδοβοσκός απευθυνόμενος στον μηχανικό- καρακόλι: » Δεν μας είπε ο κος Γενικός Γραμματέας του υπουργείου, να κανονίζουμε να βγάζουμε περισσότερα διαμερίσματα ανά όροφο , έστω και αν στριμώχνουμε τους χώρους, γιατί αυτό εξυπηρετεί το υπουργείο ??? ».
Κάθισε λοιπόν ο εν λόγω κατσαπλιάς πρώην γιδοβοσκός και τότε κατασκευαστής πολυκατοικιών , κάθισε λοιπόν όλη την νύχτα και μόνος του σχεδίασε σε άλλη βάση όλο τον όροφο , και κατάφερε στριμώχνοντας από δώ και από κεί χώρους και τετραγωνικά μέτρα να επιτύχει τον στόχο που ήθελε, καλύπτοντας τον όροφο με δυάρια κύρια , και γκαρσονιέρες, και 1-2 τριάρια. Τα σχέδια πέρασαν στην πολεοδομία ΄, πρόβλημα δεν υπήρχε γιατί το υπουργείο πετύχαινε τον στόχο του, και όταν ήρθε η ώρα να πληρωθεί και το μεριδιό του ως υπεραξία αντιπαροχής ο υπογράφων πολιτικό μηχανικός και την αμοιβή του , ο κατσαπλιάς κατασκευαστής του λέει : » δεν θα σε πληρώσω υπεραξία ( μίζα δηλαδή πέραν της νόμιμης αμοιβής της άδειας) για τον συγκεκριμένο όροφο , διότι τα διαμερίσματα τα χάραξα εγώ , αφού δεν μπορούσες εσύ. Και αν διαμαρτυρηθείς ή μαθευτεί τίποτα στην πολεοδομία — για τυχόν παραβάσεις που είχαν γίνει — τότε θα έχεις να αντιμετωπίσεις και τον Γενικό γραμματέα του υπουργείου και δεν θα ξαναβρείς δουλειά ούτε να υπογράψεις μια άδεια οικοδομής».
Με τα χρόνια.. συνταξιούχος πλέον ο πολιτικός ( πρώην καραβανάς- καρακόλι )μηχανικός, αφηγούνταν την ιστορία ως πεπραγμένα του επαγγελματικού βίου του , μια και είχε κολλήσει το μυαλό του σε αυτή την κατεύθυνση της αντιπαροχικής χύμα αρπαχτής. Και είχε μετανοιώσει , όπως έλεγε, γιατί έπρεπε να χτίζει τα πάντα όπως ήθελαν οι αυτοσχέδιοι κατσαπλιάδες κατασκευαστές ή άλλοι μηχανικοί, αλλά προσπαθούσε – όπως ο ίδιος έλεγε πάλι- να τηρεί ελάχιστους δομικούς λειτουργικούς κανόνες. Ανέφερε ότι , η μίζα προμήθεια που έχασε από τον όροφο εκείνο ισοδυναμούσε με μισό ισόγειο κατάστημα στα δεξιά της εισόδου της πολυκατοικίας αυτής , που για να το αποκτήσει ολόκληρο το πλήρωσε στον κατασκευαστή πρώην κατσαπλιά γιδοβοσκό.
Βέβαια πίσω από όλα αυτά υπήρχε, ο κάθε γενικό( ώ)ς γραμματέας του κράτους ( γενικός ως όρος που όλα τα έσφαζε όλα τα μαχαίρωνε .. για τούτο και γενικώς ), και το κράτος που ήθελε σε κάθε όροφο πολυκατοικίας να στοιβάζονται όσες περισσότερες οικογένειες μπορούσαν απ την επαρχία. Με το αζημίωτο όλων.
Έχει υπερβληθεί σε μελέτες και έρευνες η αναπτυξιακή ωφελιμότητα των πολιτικών κοινωνικών κσι οικονομικών επιλογών της δεακετίας 1953-1963, για να στηριχτεί αιτιακά και επιστημοκικοφανώς ( όχι επιστημονικά κστ ανάγκη) το μεταπολεμικό ακολουθητέο μοντέλο. Και βέβαια το άλλοθι είναι ότι για τα χρόνια 1958-1963 υπάρχει καταγεγραμένο σε αδχεία το ανσπτυξιακό πενταετές , με εισαγωγικά προγραμματισμού τα έτη 1954-1957.
Όξες αυτές οι «» επιτηδευμένες»» και αναγνωρισμένες μελέτες δεν έχουν εδραστεί πάνω στην μελετητική αποδειξιμότητα των αντιθετων τους από τοτε αιτιάσεων για τις αρνητικοτήτες του ακολουθηθέντος αναπτυξιακού εφηρμοσμένου προγραμματισμού.
Και βέβαια η μελετητική επιτήδευση ινιμα μένει στην επιτευχθείσα μετρήσιμη ωφέλεια , σποφεύγοντας όμως να μπεί στον κόπο να προσεγγίσει έστω και προσομιοτικά τονσωρευμένο παραχθέν κόστος του αναπτυξιακού ακολουθηθέντος μοντέλου.
Κατά περίεργο τρόπο οι αναλύσεις κόστους-ωφελειών χρόνια των μελετών στέκουν στην πλευρά αποτίμησης των ωφελειών χωρίς παρουσία όμως της έστω προσομειοτικά οικονομετρικά προβολής του σωρευμένου κόστους. Στην μελέτη μπούσουλα για το αναπτυξιακό του 1958 του Ζολώτα αναφέρεται ότι η βαθμός τραπεζικοκρατικής χρηματοδότησης της βιομηχανίας είναι εξλοχως μεγαλύτερος του βαθμού αύξησης της παραγωγικοτητός της βιομηχανίας. Και ασφαλώς αποφασίστηκε μέσα στο οικονομικό μοντέλο η πολιτική της παραπέρα εκβιομηχάνισης.
Το 1961-1962 οι μελετητές -χωρίς σκοπιμότητες-του ΟΑΣΑ και της παγκόσμιας τράπεζας Αμερικανοί επικεφαλής , στην σφαιρική μελέτη για την Ελληνική κοινωνικοοικονομία προσδιόρισαν ότι : το ακολουθούμενο αναπτυξιακό μοντέλο οδηγεί μέσω αποπαραγωγισμού και πτωτικής παραγωγικότητας στην μακροχρόνια οικονομική και παραγωγική αποδυνάμωση της Ελλάδος και μέσω της αστυφιλίας. Και την μελετητική συτή διαπίστωση κόστους -ωφελειών την διαβίβασαν στα αρμόδια κυβερνητικά καιβδιοικητικά της Ελλάδος χώρας όργανα. Μάλιστα επεσήμαναν την καταστροφική αναγκαιότητα οου θα παρουσιαστεί για την δημιουργία κρατικής υπερκοστοβόρας ζήτησης για να υποστηριχτεί το δρομολογηθέν μοντέλο , με ταυτόχρονη εγκατάλειψη και απομείωση του πρωτογενούς περιφερειακού εισοδήματος στο όλο οικονομικό κύκλωμα του ΑΕΠ,εξηγώντας έτσι και τις ακατανόητες σε όρους προγραμματικού ορθολογισμού -ώς αρνητικές- επιλογές της αστυφιλικής οργάνωσης του αναπτυξιακού μοντέλου. Προοδευτικά δε η μελέτη αυτή προέβλεπε την αναγκαιότητα αυξημένου εξωτερικού δανεισμού για να υποστηριχτεί η πρακτική της απ το κράτος δημιουργούμενης υπερβάλουσας ζήτησης και προσδιριζε την στροφή στον εισαγωγικό δανειακό καταναλωτισμό. Και ολα αυτά γιατί κάθε ώφελος έχει και εγγεγραμένες ζημίες ( οι επιλογές κοστίζουν ) και κάθε ωφέλεια έχει κόστος.
Οι Ελληνοπρεπείς , απ το ύψος των μελετητικών ικανοτήτων και σκοπιμοτήτων, αποφάνσεις των εγχωρίων μελετητών και επιστημόνων διέκριναν ή ήθελαν να διακρίνουν ( το ίδιο κάνει) μόνο τις ωφέλειες ώς μελετητικό επιστημονικό υψηλού επιπέδου τυφλοσούρτη, ώς τυφλοκούταβα ( τφλοκούταβα)που ήταν και παραμένουν. Και έβρισκαν ώς αντιεπιστημονικές και καουμπό’ι’κες από Αμερικανάκια τις προσομειοτικές μελέτες κόστους-ωφελειών των οργανισμών του οηε και της διεθνούς τράπεζας.
Θυμάμαι και΄γω την 100χρονίτικη απιδιά, Φλίππο, μέσ΄τ΄αμπέλι, όμως, με το ροζακί του, το πατρινό του και το βαρτζαμί του. Τι! σταφύλια ήταν αυτά, Χριστέ μου.
Θυμάμαι και το κάψιμο του σπιτιού μου. Ηταν μετά τη μάχη που έδωσε ο
Απ ότι φαίνεται στις εκμοντερνισμένες αντιπαροχικά
οικιστικά κοινωνίες,άρεσε η κατεργασία των με τσιμεντένιους ασυντήρητους καταμαυρισμένους από άγρια γκράφιτι τοίχους.
Και για τούτο ήρθαν στο προσκήνιο, πρός ικανοποίηση τιυ πλατωνικού : «» οι τοίχοι διδάσκουν»».
Η παιδευτική κοινωνικά λειτουργία αυτού που ονομάστηκε αρχιτεκτονική, απ ότι φαίνεται γοητεύτηκε από τα υλικά και την εξειδανικευσή των. Τόσο που ξέχασε τις μορφές και την λειτουργλια των.
Αλήθεια πώς και η μεταπολεμική στραμένη πρός τα έξω ( εξωστρεφής ) αρχιτεκτονική σύνθεση ,κατάφερε και έδωσε τέτοιο αντιπαροχικό (με επάρκεια πόρων) εκμοντερνισμένο κατά γκράφιτι αποτέλεσμα.?? Ήταν και παραμένει αρχιτεκτονική συνθήκη αυτή?? Τι να πεί και η τεκτονική του περιορισμένου των πόρων μόνο πέτρα ντόπια , σε έναν ορεινό μικροοοικισμό που μόνο απ την φωτογραφία έλκει την διάθεση -σαν γλυπτό- να την ανακαλύψεις ??
Δεν είναι τυχαίο που οι γερμανοτσολιάδες το κάψανε. Γιατί ήταν οι ίδιοι και ομοιοι που μεθοδεύανε την μεταπολεμική οικιστική της αντιπαροχής. Και ο συμβολαιογράφος ήξερε γιατί πιστοποίησε και κατονόμασε ιστορικά αρχειακά ( αυτό σημαίνει συμβολαιογραφικό έγγραφο) τους φορείς της καταστροφής .Γιατί και τους έβλεπε νάρχονται ώς φορείς αυτού που θα φέρνανε.Το οικιστικό αντιπαροχικό διαβιωτικό παρανάλωμα.
Κε Τάσο Μανωλίτση τώρα μόνο η χύμα κορινθιακή σταφίδα, σκεπασμένη για την ωρίμανση της με στόχο την βίαιη εμπορία της μέσα στα αντιπαροχούμενα και αντιπαροχικά,6γεμάτα σκοτεινά γκράφιτι, οικιστικά τοπία ξέρουν. Ο όρος «» πατρινά»» δεν είναι ούτε ψιλά γράμματα πλέον.
ΕΝΤΟΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ – ΑΣΒΗΣΤΕΣ ΜΝΗΜΕΣ
Θυμάμαι κι΄εγώ αυτή την απιδιά μεσ΄ το αμπέλι με τα ροζακιά του, τα πατρινά του και τα βαρτζαμιά του… Τι ωραίες λέξεις, τι ωραία σταφύλια… πάνε να ξεχαστούνε…
Θυμάμαι και το κάψιμο του σπιτιού μου. Έγινε το καλοκαίρι του 1944, μετά τη μάχη του ΕΛΑΣ στο Λαϊνάκι εναντίον των κατσαπλιάδων-ΕΔΕΣιτών της Λευκάδας. Αυτή τη μάχη την έχασε ο ΕΛΑΣ, λόγω της επέμβασης των Γερμανών. Το τι επακολούθησε μετά, μας το περιγράφει ο αγωνιστής-Κομμουνιστής Ζώης Κουτσαύτης στο βιβλίο του: Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΛΕΥΚΑΔΑ (τυποεκδοτική 1991).
(Είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς την τραγωδία του Λευκαδίτικου λαού. Λες και άνοιξε η κόλαση και ξέρασε τους πιο μαύρους κολασμένους. Η σκληρότητα των «οπλαρχηγών» ξεπέρασε κάθε στάδιο ανθρώπινης επινόησης. Ό,τι συνέβηκε κατά τη διάρκεια της μάχης ωχριά μπροστά σε κείνα που ακολούθησαν μετά. Με ένα σαδισμό χωρίς προηγούμενο οι «εθνικόφρονες πατριώτες» ξεπέρασαν κι΄ αυτά τα αίσχη των Γερμανών. Και οι ίδιοι οι Γερμανοί αισθάνθηκαν φρίκη μπροστά στο τόσο όργιο φόνου και αίματος. Λες και απελευθερώθηκαν τα πιο κακούργα ένστικτα των «οπλαρχηγών» για να ρουφήξουν το αίμα του ΕΑΜικού κόσμου.)
Καθόμαστε με τον αδελφό μου Νίκο στο τσιμεντένιο πεζούλι έξω απ΄ το καφενείο του Γαβρίλη στη Ρούγα. Ήταν καταμεσήμερο και βλέπαμε τον καπνό που ΄βγαινε απ΄την άκρη του Χωριού.
-Σας καίνε το σπίτι
-Να πάμε να δούμε?
-Θα σας κάψουν!
Τρεμούλα φόβου και δίψα… Κάποιος μας έφερε νερό σ΄ ένα καρτεζίνι ζαβό, ΤΟ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΛΑ!
Ο μπάρμπα-Μπογόρδας μάς πήγε στην Κιάφα, σέ συγγενή εθνικόφρονα, γιά προφύλαξη.
Η Μανά μας με άλλες Γυναίκες, κρατούμενες στην Καρυά.
Η 7μηνη αδελφούλα μας, εγκαταλελειμένη στο σπίτι του μπάρμπα-Μπογόρδα.
5 μέρες χωρίς νερό και φροντίδα… ΠΕΘΑΝΕ.
Την επόμενη νύχτα η Μάνα μας δραπέτευσε τη νύχτα, νά ΄ρθει να θάψει τ΄ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ της… ΑΓΓΕΛΙΚΗ τη λέγανε.
Ο παπα-Θοδωρής, εθνικόφρονας, αρνείται να την θάψει και η Μανά μου πήγε να τον πνίξει!!
Όλοι κλαίγανε, εκτός απ΄τον παπά.
Εγώ σβουρνούσα στον αέρα ένα ψόφιο κοράκι, κι΄ έκανα πως πετούσε.
Εγώ έκλαψα πολύ, πολύ αργότερα!
Όταν τα γεγονότα γίνονται σκέψεις κι΄ αναμνήσεις
Πόσα μερόνυχτα μείναμε στους λόγγους δέν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως, ότι πολλά γυναικόπαιδα μας φρουρούσε ο Τσιροπούλης, (Δουβίτσας νομίζω).
Ήταν εφεδροΕΛΑΣίτης.
Απ΄ τους Σκάρους κατεβήκαμε στη Νικιάνα, ύστερα πήγαμε οικογενειακώς στη Χώρα και το 1952 στην ΑΘΗΝΑ…
Από τότε δεν ξαναείδα το καημένο το καμμένο το σπιτάκι μου ως το 1958, που επέστρεψα στο χωριό, (φοιτητής ων), με τον πατέρα μου που καμάρωνε(!)
Όταν ψηφίσαμε και βγήκαμε έξω απ΄ το Σχολείο, μας πλησίασε ο Άγγελος Μανωλίτσης (εκλ. αντιπρόσωπος της ΕΔΑ).
-Φύγετε αμέσως στη Νικιάνα να πάτε απ΄ το δημόσιο δρόμο.
-Γιατί μπάρμπα, κινδυνεύουμε?
-Μη φωνάζεις
και μου΄δωσε μιά φιλική αμπωσά στον ώμο, προς τα Κολυβάτα.
Πριν από λίγο μεσ΄ το εκλογικό τμήμα προέκυψε κάποιο «ζήτημα», όταν εγώ ζήτησα την απομάκρυνση του Ενωματάρχη, για να εξασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα ανεπηρέαστος.
…Φοιτητής, βλέπεις.
Περνώντας απ΄ τα Κολυβάτα, ρίξαμε μια ματιά στη μπασιά. Ήταν εκεί το σπίτι του Κομμουνιστή Γιώργου Κατσαρού (Καραγιάννη), που εκτελέστηκε στο Αγρίνιο το Φλεβάρη 1944, από τους Γερμανούς.
Λίγο πιο κάτω φτάνουμε στου Κουβαλιά τ΄ αμπέλι με την ΟΝΑΔΑ του. Δέν θυμάμαι αν μπήκαμε μέσα, μάλλον όχι, γιατί βιαζόμαστε(?)…
Ποιός φανταζόνταν, ότι μετά 2 χρόνια από ΄κείνη τη στιγμή θα γεννιόσουν εσύ Φίλιππε, για να ξαναζωντανέψεις σήμερα εκίνα τα ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ??!!
Οταν ξαναδιαβείς απ΄ αυτή την ΑΠΙΔΙΑ, που πεισματάρα ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΡΙΑ, δεν λέει να πεθάνει… δωσ΄ της ένα φιλικό σπρωξιματάκι με τον αγκώνα σου και πες της:
ΑΠΟ ΜΕΝΑ
Τάσος Μανωλίτσης-Κουβαλιάς Αθήνα Απρίλης 2020
Υ.Γ. Το Παρατσούκλι ΚΟΥΒΑΛΙΑΣ, απ΄ οτι λέγεται, βγήκε απ΄ το γεγονός, ότι ο παππούς μου σάν Δραγάτης που ήταν, όλο και κάτι ΚΟΥΒΑΛΟΥΣΕ(?) κατά το γυρισμό του απ΄τις περιπολίες….
Το κανονικό σόϊ που ανήκουμε είναι: ΚΑΣΑΝΔΡΗΣ