Βιβλιοπαρουσίαση: «Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης», μυθιστόρημα του Λουίς Σεπούλβεδα
Της Κατερίνας Λιβιτσάνου-Ντάνου,
Φιλολόγου
Το 2012 κυκλοφόρησε στα Ελληνικά σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη το μυθιστόρημα του Χιλιανού συγγραφέα Λουίς Σεπούλβεδα, από τις εκδόσεις «opera». Πρόκειται για ένα λογοτέχνημα πολυδιαβασμένο και πολυβραβευμένο, με οικολογικό περιεχόμενο για τον Αμαζόνιο, τους ινδιάνους και την καταστροφή της παρθένας φύσης. Ο Louis Sepulbeda γεννήθηκε το 1949 στη Β. Χιλή και αγωνίστηκε ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς της χώρας του. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε. Έγραψε ποιήματα, διηγήματα, θεατρικά έργα και ασχολήθηκε με το θέατρο και τη δημοσιογραφία.
Συνδέθηκε με την οικολογική οργάνωση Greenpeace, ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο και κέρδισε μεγάλα λογοτεχνικά βραβεία. Στα Ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του: ο κόσμος του τέλους του κόσμου, όνομα ταυρομάχου, παταγονία εξπρές, η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει, το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου κίλλερ, αν δεν έχεις πού να κλάψεις, ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης.
Στις 135 σελίδες του βιβλίου διακρίνουμε: 1)σύντομο προλογικό σημείωμα του συγγραφέα, όπου το βραβείο Tigre Juan, που πήρε το βιβλίο το αφιερώνει στον οικολόγο συναγωνιστή του Τσίγκο Μέντες, ο οποίος δολοφονήθηκε εκείνες τις μέρες. 2)αφιέρωση στο Μιγκέλ Τσένκε, υπέρμαχο της Αμαζονίας, χάρη στις διηγήσεις του οποίου γράφτηκε αργότερα το βιβλίο 3)οκτώ κεφάλαια, όπου εκτυλίσσεται η δράση του μυθιστορήματος και 4)σημειώσεις του μεταφραστή.
Στο κεφ. 1 μεταφερόμαστε σε χωριό του Α. Εκουαδόρ, το Ελ Ιδίλιο, όπου ο οδοντογιατρός Ρουμπικούντο Ροατσαμίν περιποιείται με τον τρόπο του τα δόντια των χωρικών, οι γκρίνγκο φωτογραφίζουν και ο γέρος Αντόνιο Χοσέ Μπολίβαρ του προσφέρει ρούμι και θυμούνται την ιστορία του νεαρού, που έβγαλε όλα τα γερά δόντια του, για να κερδίσει ένα στοίχημα. Στο κεφ. 2 γίνεται αναφορά στο χοντρό δήμαρχο, που πίνει και δίνει εντολές, ενώ ο γέρος αποσύρεται στην καλύβα του με δύο βιβλία, που του δώρισε ο γιατρός, ο οποίος φεύγει από την περιοχή με το Σούκρε, που μεταφέρει κι έναν νεκρό γκρίνγκο. Στο κεφ. 3 μαθαίνουμε την ιστορία της ζωής του γέρου: για τη γυναίκα του, τη συμπλοκή με τους λευκούς, το φίλο του Νουσίνιο.
Στο κεφ. 4 ο γέρος κερδίζει την εμπιστοσύνη των ντόπιων, φτιάχνει τα δόντια του, συνομιλεί με ιερέα για τα βιβλία και πηγαίνει για λίγο στην πόλη Ελ Δοράδο, κοντά σε μια δασκάλα, όπου του δίνει βιβλία, που μαθαίνει να τα διαβάζει. Στο κεφ 5 έχει επιστρέψει στο χωριό και διαβάζει τα βιβλία, που δύο φορές το χρόνο του δωρίζει ο φίλος του οδοντογιατρός. Με το δήμαρχο και τους κατοίκους βρίσκουν άλλο ένα πτώμα χρυσοθήρα, που έπεσε θύμα αιλουροειδούς και μοιράζονται τα πράγματά του. Στο κεφ 6 ο γέρος πότε συγκρούεται με το δήμαρχο και πότε τον βοηθάει στην αντιμετώπιση προβλημάτων, που έχουν σχέση με το δάσος, τους ντόπιους και τους Αμερικάνους, που επισκέπτονται την περιοχή. Στο κεφ 7 μια ομάδα ξεκινά για το δάσος, να βρει την άγρια θηλυκιά γάτα, που στο μεταξύ έχει σκοτώσει δύο ακόμη ανθρώπους. Στο κεφ. 8 ο δήμαρχος με τους άλλους επιστρέφουν στο χωριό και αναλαμβάνει ο γέρος να σκοτώσει το ζώο. Η συνάντησή του με το θηλυκό αιλουροειδές και αφού έχει σκοτώσει το αρσενικό, είναι συγκλονιστική. Στο τέλος δε θεωρεί τον εαυτό του νικητή και επιστρέφει με τραυματισμένο πόδι στην καλύβα και τα βιβλία του, ενώ τα έχει βάλει με όλους.
«Ο Αντόνιο Χοσέ Μπολίβαρ… χωρίς να πάψει να βλαστημάει τον γκρίνγκο που έφταιγε για όλα, το δήμαρχο, τους χρυσοθήρες, όλους όσοι σπίλωναν την παρθενικότητα της Αμαζονίας του, έκοψε ένα μεγάλο κλαρί με τη ματσέτα, το ΄κανε μπαστούνι και ξεκίνησε να γυρίσει με τα πόδια του στο Ελ Ιδίλιο, στην καλύβα του και στα βιβλία του, που μιλούσαν γι αγάπη με λέξεις τόσο όμορφες, ώστε, κάπου κάπου, τον έκαναν να λησμονεί τη βαρβαρότητα των ανθρώπων». Ένα συγκλονιστικό βιβλίο, που μας μεταφέρει στην παρθένα φύση του Αμαζόνιου, στους κατοίκους και τις συνήθειές τους . Μας καθηλώνει με τις περιγραφές τοπίων και χώρων και τις αφηγήσεις των γεγονότων. Τονίζει τέλος, τη σημασία του βιβλίου στη ζωή ακόμη και του πιο απλού ανθρώπου Η ιστορία μεταφράστηκε στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου, μεταφέρθηκε το 2000 στον κινηματογράφο και αξίζει να γίνει γνωστή στον καθένα.
* Ο Λουίς Σεπούλβεδα αρρώστησε τον Φεβρουάριο του 2020 από την πανδημία του Covid-19 και νοσηλευόταν στην Ισπανία, σε νοσοκομείο στο Οβίδεο, όπου έχασε τελικά τη μάχη με την ασθένεια στις 16 Απριλίου του 2020.
