Published On: Πα, Μάι 22nd, 2020

Σαν σήμερα το 2005 «έφυγε» ο Καπετάν Γιώτης

Αύριο, Κυριακή 24 Μάη, στη γενέτειρά του, στον Αη Λια (Παλιοζογλώπι), το πολιτικό μνημόσυνο

Σαν σήμερα, πριν από 15 χρόνια, «έφυγε» ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης (καπετάν Γιώτης) και προς τιμήν του, η ΤΕ Καρδίτσας του Κόμματος οργανώνει πολιτικό μνημόσυνο στη γενέτειρά του, στον Αη Λια (Παλιοζογλώπι), την Κυριακή 24 Μάη, στις 10.30 π.μ. Ομιλητής θα είναι ο Αχιλλέας Κανταρτζής, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Θα χαιρετίσει η Μαρίνα Φυτσιλή, Γραμματέας του ΤΣ Καρδίτσας της ΚΝΕ.

Απρίλης 1943: Ο Χαρίλαος Φλωράκης (αριστερά) και ο Κωνσταντινίδης (αρχείο Χ. Φλωράκη)

Ήταν 22 Μάη του 2005, όταν ο Χαρίλαος Φλωράκης, γεννημένος στις 20 του Ιούλη 1914 στο Παλιοζογλώπι της Καρδίτσας, «έφευγε» για το τελευταίο του ταξίδι.

Μέλος της ΟΚΝΕ από το 1929, το 1933 μπαίνει στη Σχολή Τηλεγραφητών των ΤΤΤ (Τηλεγραφίας – Ταχυδρομείων – Τηλεφωνίας), παίρνοντας μέρος και στην ιστορική απεργία των «Τριατατικών». Στο σύλλογο των ΤΤΤ εκλέγεται γραμματέας και το 1934 προσλαμβάνεται ως τηλεγραφητής, οπότε και αρχίζει η περιπλάνηση «μεταθέσεων» από πόλη σε πόλη, εξαιτίας της συνδικαλιστικής του δράσης. Σε όποια πόλη κι αν βρεθεί, θα επιδιώξει και θα έχει σύνδεση με πυρήνες παράνομων κομμουνιστών.

Γιάννης Αλεξάνδρου – Διαμαντής, Χαρίλαος Φλωράκης – Γιώτης

Στις αρχές του Ιούνη του 1941 γίνεται μέλος του ΚΚΕ, τον Μάη του 1942 περνάει στην παρανομία και τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους ανεβαίνει στο βουνό. Το 1943-1945 αναλαμβάνει, διαδοχικά, λοχαγός και ταγματάρχης του ΕΛΑΣ, παίρνει μέρος στον Δεκέμβρη του 1944 και τον Οκτώβρη του 1945 συλλαμβάνεται.

Μάης του 1960: Η «Μεγάλη Δίκη» στο Στρατοδικείο Αθηνών. Ο Χαρίλαος Φλωράκης στο κέντρο της δεύτερης σειράς με το σκούρο κοστούμι

Τον Γενάρη του 1946 αμνηστεύεται από την κυβέρνηση Σοφούλη και τον Δεκέμβρη ανεβαίνει στο βουνό, στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Συμμετέχει σε δεκάδες μάχες, επικεφαλής στρατιωτικών ομάδων του ΔΣΕ. Ορίζεται στην αρχή αντισυνταγματάρχης και τον Νοέμβρη του ’48 συνταγματάρχης του Δημοκρατικού Στρατού, ενώ μετά τη μάχη του Καρπενησίου τον Γενάρη του ’49 γίνεται υποστράτηγος. Την άνοιξη του 1949 αναδεικνύεται αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ και στη συνέχεια τακτικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Τον Σεπτέμβρη περνάει στην ΕΣΣΔ, όπου φοιτά και ολοκληρώνει τις σπουδές του στη Στρατιωτική Ακαδημία Φρούνζε.

Ο Χαρίλαος Φλωράκης και άλλοι κομμουνιστές στο στρατοδικείο

Στις 5 του Απρίλη του 1954 επιστρέφει παράνομα στην Ελλάδα. Συλλαμβάνεται στις 27 του Ιούλη, ενώ τον Μάη του 1960 ξεκινά έπειτα από αρκετές αναβολές η μεγάλη δίκη του στο στρατοδικείο. Στις 20 του Απρίλη 1966 αποφυλακίζεται με όρους. Συλλαμβάνεται και πάλι ανήμερα του απριλιανού πραξικοπήματος και εξορίζεται μέχρι και την άνοιξη του 1971. Μετά τη διάσπαση του Κόμματος, ο Χαρίλαος συμμετέχει και συμβάλλει αποφασιστικά στη μάχη για την επικράτηση των Αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας. Τον Ιούνη του 1972, η 16η Ολομέλεια τον εκλέγει μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Στη 17η Ολομέλεια, τον Δεκέμβρη, εκλέγεται Α” Γραμματέας της ΚΕ του Κόμματος και επανεκλέγεται στο 10ο Συνέδριο (1978), στο 11ο (1982) και στο 12ο (1987). Το καλοκαίρι του 1989, σε μια χρονιά γεμάτη από γεγονότα και σημαντικές εξελίξεις τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και σε διεθνές επίπεδο, με τις δραματικές εξελίξεις στις σοσιαλιστικές χώρες, ο Χ. Φλωράκης κρίνει πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για αλλαγή του Γραμματέα του Κόμματος. Ο ίδιος εκλέγεται Πρόεδρος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Με τον Γιάννη Ρίτσο και τον Μάνο Κατράκη

Τον Φλεβάρη του 1991 πραγματοποιείται το 13ο Συνέδριο του Κόμματος, που οδήγησε στη διάσπαση, όπου ο ρόλος του Χ. Φλωράκη στη διάσωση του Κόμματος και στη μετέπειτα ανασυγκρότησή του, με επιστροφή στις αρχές του, υπήρξε καθοριστικός.

Όλα τα χρόνια που ακολούθησαν, ο Χαρίλαος Φλωράκης συνέχισε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Με το κύρος που διέθετε στην ελληνική κοινωνία και την πείρα του, με το πείσμα του και τον σοφό του λόγο, παρέμεινε πάντοτε στήριγμα για ολόκληρο το Κόμμα και σε κάθε του επιλογή. Ο λόγος του, πάντα μεστός και ουσιαστικός, αποτέλεσε σε όλες τις περιπτώσεις παρέμβαση – ύμνο για την πίστη στο Κόμμα, στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού.

(902.gr)

Με τον Γιάννη Ρίτσο και τον Λουί Αραγκόν (1977)