Του αγρού ξαφνιάσματα… (Ποίημα του Μίμη Κούρτη)

ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ ΞΑΦΝΙΑΣΜΑΤΑ…

Του αγρού ξαφνιάσματα,
που ξεχερσώνουν με τα χέρια τους τη γη,
μορφές που βγάζουνε πληγές τα γόνατα τους.
Θάλασσες μελίχλωρες,
μπροστά στα ακούραστα τα μάτια η φακή,
θεότητες που η Δήμητρα,
βαθιά υποκλίνεται μπροστά τους.
Φακομαζώχτρες απλωμένες
στο όργο τους, προσκυνητές θυμίζουν,
της τύχης δεν αλλάζουν τη φορά.
Ξέρουν καλά,
ο καιρός κι η γη τους την ορίζουν,
τους δίνουνε την πίκρα ή την χαρά.
Μάνες, που στα χωράφια ξεγεννήσανε
σε κούνιες υφαντές, φακάχερο για στρώμα.
Αεικίνητες, ακούραστες,
τα θέλω τους καλά τα χιλιοκρύψανε,
πίσω από μπέρτες,
τσίπες, κότολα, όλα σε σκούρο χρώμα.
Σακούλια κρεμασμένα στην αγραπιδιά,
με όλα τα καλούδια γιομισμένα,
ψωμί,τυρί, ντομάτα καραμέλα στην ποδιά,
στο απόσκιο τα όνειρα
δροσάτα, γελαστά και κοιμισμένα.
Ήλιε καυτέ για δρόσισε,
τις γης τις ηρωίδες, μη ξεθωριάσουν γρήγορα,
τα μείχια όνειρά τους.
Κόρες της Δήμητρας κι αυτές,
μοντέρνες Τιτανίδες,
στα χέρια δος τους τον πανάκριβο καρπό,
φώτισε τη χαρά τους.

Μίμης Κούρτης – Εγκλουβή Λευκάδας 27 Ιουλίου 2020.

(Κοινοποιήθηκε από το Μίμη Κούρτη στη δημόσια ομάδα «Λευκαδίτικα Νέα» που διατηρεί η σελίδα μας στο fb)