Σαν σήμερα το 1955 εκτελείται για κατασκοπεία ο Νίκος Καρδαμήλας
Εκτελεστικό απόσπασμα της εποχής εκείνης
Σαν σήμερα το 1955 εκτελείται με την κατηγορία της κατασκοπίας ο Νίκος Καρδαμήλας, μετά τη σχετική του καταδίκη από το Διαρκές Στρατοδικείο της Θεσσαλονίκης.
Οι τελευταίες εκτελέσεις έγιναν επί διακυβέρνησης Παπάγου. Στις 14 Αυγούστου 1954 εκτελέστηκε στο Δαφνί ο Νίκος Πλουμπίδης, την 1η Μάη 1955 ο Χρήστος Καρανταής («Χρηστάκος») στις φυλακές Αλικαρνασού και στις 29 Αυγούστου 1955 ο Νίκος Καρδαμήλας. Και οι τρεις καταδικάστηκαν για διενέργεια κατασκοπίας.
Σε εφημερίδα της εποχής διαβάζουμε στα ψιλά γράμματα (ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Τρίτη 30 Αυγούστου 1955):
«ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ ΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΝ ΔΙΑ ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑΝ.
Θεσσαλονίκη 29. (Του ανταποκριτού μας). Εξετελέσθη σήμερον ο Νικόλαος Καρδαμήλας, ετών 46, εκ του χωρίου Βαθύλακος, καταδικασθείς προ έτους εις θάνατον υπό του Διαρκούς Στρατοδικείου της πόλεώς μας επί κατασκοπεία».
Δηλαδή το Ελληνικό κράτος του 1955 , προσδιορισμένο και προστατευμένο συνοριακά από το ΝΑΤΟ και ενταγμένο στην κατά ΗΠΑ Βόρεια γραμμή ή Βόρειο Σύνορο από το 1947 ( Ελλάδα Τουρκία Ιράν), κινδύνευε από τους εκτελεσθέντες Καρανταή και Καρδαμήλα με βάση και τον νόμο κατασκοπίας του Μεταξά και τον μετέπειτα νόμο του Γ ψηφίσματος του 1946 , περί απόσπασης τμήματος επικράτειας, 509 κλπ ???
Και καλά και τα έκτακτα ή διαρκή στρατοδικεία( χειρότερα απ τα έκτακτα και γιατί δικαιολογούνταν τα διαρκή εν εποχή κοινοβουλευτισμού στρατοδικεία ακόμα ?? ) έβγαζαν αποφάσεις για να δικαιολογηθούν και οι μισθοί των στρατιωτικών και η προπαγάνδα του ΙΔΕΑ , ο τότε πανίσχυρος Παπάγος ( για χάρη του έγινε πραξικόπημα την 30-31/05 /1951 που το σκεπάσανε και ουσιαστικά επιβραβεύσανε τους πραξικοπηματίες ( Καραγιάννης, Κουρούκλης, Ιωαννίδης κλπ ), ο πανίσχυρος Παπάγος και ο συνταγματικός Βασιλεύς του 1952 δεν μπορούσαν να δώσουν χάρη για να μην τουφεκιστούν 2 άνθρωποι μετά τον Πλουμπίδη το 1954 ???
Αλήθεια το 1951 τον Μάη πως και σε πραξικόπημα στον προαύλιο χώρο της βουλής , απειθαρχία και στάση του στρατεύματος εν καιρό διαρκών και εκτάκτων στρατοδικείων , δεν εκτελέσανε τους πτωτοστάτες αλλά τους επιβραβεύσανε επαναφεροντάς τους στο στράτευμα ( το πλήρωναν οι βλάκες οι νηστικοί έλληνες τότε με την πείνα των ) δήθεν μετά από 15 μέρες πειθαρχική ποινή ή καθόλου ποινή??? Ο μεγάθυμος συνταγματικός άνακτας και ο στρατάρχης Παπάγος ( στρατηγό του Ξενοδοχείου Μεγάλη Βρεττανία ή στρατηγό της Μεγάλης Βρετανίας τον ονόμαζαν οι υπόλοιποι μπαρουτοκαπνισμένοι αξιωματικοί ), ανέχτηκαν το 1951 την πραξικοπηματική στάση αξιωματικών μέσα στο κέντρο της Αθήνας στο κτίριο της βουλής , που ουσιαστικά είχαν επικρατήσει ??? Και δεν ήταν η πραξικοπηματική στάση αυτή στοιχείο καταδίκης από τακτικό στρατοδικείο και εκτελέσεων ή τουλάχιστον εκδιώξεων απ το στράτευμα εν καιρό Γενικής επιστράτευσης που επιβάλλανε ώς το 1974 και μετά όπως φοβίζανε τον κόσμο ακόμα μέχρι την δεκαετία του 1980??? Ή μόνο τους φαντάρους ή τα καραβονοκαρακόλια ( καραβανάδες και καρακόλια ) κάθε βαθμού του στρατού ξέρανε να φοβίζουν να τιμωρούν και να εκτελούν ??? Αφού αυτά τα στρατιωτικόνούμερα και καρακόλια της εποχής τα τά’ι’ζε η φτώχεια η εξαθλίωση η έλλειψη τρεχούμενου νερού , η έλλειψη σαπουνιού και η έλλειψη τροφής των Ελλήνων πολιτών .
Εξηγείται γιατί το απύθμενο θράσσος των συνταγματαρχών και στρατηγών και του άνακτα , και κάποιων πολιτικών ουσιαστικά να επιβάλλουν την δικτατορία το 1967 .
Το 1955 – μπορεί να ήταν άρρωστος ο Παπάγος – αλλά το παλάτι είχε τον πρώτο λόγο και από το 1955 αρχή είχε προετοιμάσει την διαδοχή Καραμανλή, όπως είχε αφηγηθεί ο Μπότσης της Απογευματινής στον τότε πολιτικό συντάκτη Παύλο Καμβύση : » να φέρεσαι στον Καραμανλή σαν αρχηγό κόμματος » …
Τέτοια δύναμη του άνακτα το 1955 , να καθορίζει ηγεσίες κομμάτων και πρωθυπουργούς, και δεν μπορούσε να δώσει χάρη σε 1-2 ανθρώπους που και να ήθελαν δεν μπορούσαν να παραδώσουν την προφυλαγμένη συνοριακά απ το ΝΑΤΟ Ελλάδα στους Εαμοβουλγάρους και μπολσεβίκους, και μάλιστα σε εποχή ???
Το πώς γλύτωσε το 50% των Ελλήνων πολιτών την εκτέλεση τα χρόνια μετά το 1947 ώς το 1955 , δεδομένης της αποχής του 1946 – ακόμα ισχύει ο νόμος της υποχρεωτικής ψήφου – είναι ένα άλλο θέμα που οι ρίζες του έχουν άλλο προσδιορισμό και καθόλου και καμμία σχέση με την ιδεολογία , αλλά με αυστηρά ποσοτικά μεγέθη απόσπασης του πλούτου και της αξίας και υπεραξίας της εργασίας των νηστικών την εποχή Ελλήνων. Μέχρι και το 50% του Ελληνικού πληθυσμού σκόπευαν να εξολοθρεύσουν με εκτελέσεις αν παρίστατο ανάγκη για την διατήρηση της καθεστυκίας κατάστασης, και σύμφωνα με διακονούμενες και διακινούμενες τότε απόψεις στα στρατιωτικό μοναρχικά επιτελεία. Και αυτές οι απόψεις είναι σίγουρο ότι δεν βρίσκονται , έστω και αν καταγράφησαν , σε κανένα αρχείο ούτε του στρατού ούτε του κράτους. Αλλά υπήρξαν και καταγεγραμμένες απόρρητες και ώς προσωπική μνήμη παροικούντων τότε μέσα στο στράτευμα.
Η ανάληψη της πρωθυπουργίας απ τον Καραμανλή το 1955 ( όπως και να έγινε ώς συνταγματικός κηπουρός κατά άνακτα Παύλο ), έθεσε ώς προυπόθεση την παύση των εκτελέσεων. Και αυτό ήταν ένα θετικό για την εποχή. Μόνο που αργότερα και ο Καραμανλής παρέκλεινε σε μπερδεμένες κατασταλτικές πρακτικές, ώσπου στο τέλος αυτοκαταστάλθηκε ( έτσι γίνεται στην ζωή ) και ο ίδιος.. και πήγε στο Παρίσι για να πίνει καφέ σοκολάτα βιεννουά.
Κάποια εποχή την δεκαετία του 1960 αρχή ώς το 1965 σε δημόσιο ψυχατρείο καταγράφησαν με μεγάλη συχνότητα ασθενείς που υπήρξαν ώς στρατιώτες υποχρεωτικά μέλη εκτελεστικών αποσπασμάτων.
Όχι πώς δεν υπήρχαν νωρίτερα χρόνια, αλλά απλά δεν καταγράφονταν -το έκρυβαν-.
Αλλά απ την αρχή της δεκαετίας του 1960 άρχισε και η θεραπευτική της αποσυλοποίησης ( η Ελλάδα ήταν απ τους πρωτοπόρους χάρις σε φωτισμένυς ψυχίατρους και την ομάδα τους διεθνούς κύρους τα επόμενα χρόνια στην ψυχιατρική. Ήταν βέβαια και η εποχή της πίεσης που ασκούσε το ρεύμα της αντιψυχιατρικής παγκόσμια.
Τα συμπτώματα των ασθενών (πρώην στρατιωτών πουυ συμμετείχαν στις εκτελέσεις αναγκαστικά) δεν ήταν παρά ενοχές και άγχος και ήταν απλές ιατρικές περιπτώσεις οου όμως ήθελαν ιατρική φροντίδα. Αλλά και ώς τότε κύρια η κρυψίνοια και η επιβολή πάνω στην επιστήμη του πολιτικού κσθεστώτος και μαζί ο κοινωνικός φόβος των ασθενών και των συγγενών των , έκρυβαν το θέμα.Αλλά βέβαια οι νοτεροι επιστήμονες καταρτισμένοι σε περιπτωσιολογίες στο εξωτερικό αντίστοιχα και με την επιστημονική ισχύ των , μαζί με την βοήθεια που τους έδιναν οι επαφές με το εξωτερικό που είχαν ειδικευτεί, κατάφεραν να ανοίξουν το θέμα στην προοπτική πλήρους ιάσεως των ασθενών, νέων την εποχή ανθρώπων γενικά μια και είχαν υοηρετήσει ώς στρατιώτες τα χρόνια 1947 έως το 1950 που γίνονταν μαζικές εκτελέσεις. Η βοήθεια της εκπαλιδευσης και εμπειρίας των Ελλήνων επιστημόνων στις ΗΠΑ και με βάση την Αγγλοσαξωνική ροπή επιστήμης, ήταν το βασιο στοιχιο για την αντιμετώπιση των περιπτώσεων.Κάποιος απ τους πρωτοπόρους αυτούς ιατρούς της εποχής ,αναφέρθηκε στην τεράστια γνώση η οποία αποκτήθηκε σπ την ιατρική ψυχιατρική επιστήμη των ΗΠΑ την δεκαετία του 1950 και μετά το 1953 με την λήξη του πολέμου της Κορέας. Που περιστατικά στρατιωτών του Ελληνικού εκστρατευτικούω σώματος αντιμετωπίστηκαν ώς άγχη των στρατιωτών και κάποιων αξιωματικών που επέστρεψαν στην Ελλάδα με την λήξη του κορεατικού πολέμου το 1953 και χρόνιζαν κάπως ώς περί το 1960.
Η συμπτωματολογία των ασθενών και περίπου κοινή ήταν για όλους και αντιμετωπίσιμη εύκολα γενικά. Και έτσι το φαινόμενο βοηθούντος της επιστήμης της εποχής απέδωσε υγιείς και χωρίς άγχη και φόβο τους ασθενείς στην καθημερινότητα.
Το συμπέρασμα όπως το έδωσαν οι επιστήμονες ήταν ότι οι εκτελέσεις απ την πλευρά των εκτελεστών και δη νέων στρατιωτών παραγάγουν φαινόμενα αυτοενοχής στον στρατιώτη ή άνθρωπο που συμμετέχει ώς εκτελεστής στο αοόσπασμα. Κσι το φαινόμενο εκδηλωνόνταν όχι άμεσα, αλλκά μέτά από τον απεγκλωβισμό του στρατιώτου από την στρατιωτική θητεία του.
Διότι τότε κύταζε και βίωνε την κοινωνία όχι με τα μάτια του στρατού και της στρατιωτικής θητείας.
Έγινε λοιπόν η επιστημονική παρέμβαση θεσμικότερα πρός την πολιτεία σε συνέχεια σποραδικών εισηγήσεων μεμονωμένων
που εθχαν γίνει από το 1951 και μετά την λήξη του εμφυλίου το 1949 , αλλά και την επιστροφή των Ελλήνων στρατιωτών απ την Κορέα. Η πολιτεία όμως τα χρόνια της δεκαετίας του 1950 το όλο θέμα το πήγαινε κρυφά , η Ελληνική επιστήμη δεν ήταν εξελιγμένη, και απ όταν άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι μετακστοχικά σπουδαγμένοι ειδικευμένοι στην αλλοδαπή ιατροί-κύρια στις ΗΠΑ με τις υποτροφίες των Αμερικανικών ιδρυμάτων- μπόρεσαν ανοίξουν ερευνητικά και γνωσιακά το θέμα. Όλα τα περιστατικά αντιμετωπίσθηκαν σύντομα και οριστικά τα περισσότερα , οι αγχωμένοι ασθενείς ιάθηκαν, δεν υοήρχε και λόγος εγκλεισμού ( και εδώ εκφράστηκε απ τους ιατρούς με τα χρόνια η υποψία για την κρατική κρυψίνοια).
Ο βασικός επιστήμων ήταν κορυφαίος διεθνώς ιατρός της ψυχιατρικής , ώριμος γνωσιακά είχε γεννηθεί το 1916 αποφοίτησε απ την Ιατρική των Αθηνών το 1938, τον πήρε ο πόλεμος και η στράτευσή του ώς γενικός ιατρός , ειδικεύτηκε μετακατοχικά και στην Ελλάδσ και στην Αγγλία και στην ΗΠΑ , και ανέλαβε στην Ελλάδα εργασία από το 1958-1859. Υπήρξε καθηγητής της ιατρικής στην Ελλάδα , και άφησε ονομαστό ιατρικό έργο ακμαίος ώς το τέλος της ζωής του την δεκαετία του 2010. Είχε σοβαρές ενστάσεις απ την εφήμερη εκείνα τα χρόνια αντιψυχιατρική, μια και όπως έλεγε : «»η αντιψυχιατρική ιδεολογικοποιούσε πολύ την αρχή «».