Γιέ μου νικήσαμε… (Ποίημα του Μίμη Κούρτη)

ΓΙΕ ΜΟΥ ΝΙΚΗΣΑΜΕ…

Γιέ μου νικήσαμε!
Με χέρια υψωμένα, κραυγή
στα ουράνια στέλνω.
Ν΄ ακούσεις πως ήρθε η αυγή
της νίκης, με κατάνυξη ψελνω.
Νοιώθω πως δικαιώθηκες
κι όλο δύναμη παίρνω.
Γιέ μου νικήσαμε.

Στου απέραντου το γαλάζιο ταβάνι
παράθυρο διάπλατα ανοίγω.
Δες, ατέλειωτο, μακρύ καραβάνι
ο κόσμος, μαζί του πως σμίγω.
Το δάκρυ που με καίει κατάστηθα,
με κόπο και πόνο το κρύβω.
Γιέ μου νικήσαμε!

Στο κρύο σου μάρμαρο, τα χείλη
ακουμπάω και καίω.
Στο πλάι μου τσούρμο οι φίλοι
κι άγνωστοι, με νοιώθουν στο λέω.
Τώρα στο ποτάμι της κάθαρσης
με σανίδα τον κόσμο μου πλέω.
Γιέ μου νικήσαμε!

Στο σπίτι μας γύρισα μόνη,
κι η πόρτα μας σφράγισε πίσω.
Σαν ίσκιος πέρασε στο πίσω μπαλκόνι
η μορφή σου, με εφιάλτες θα ζήσω,
και στο κάδρο το γέλιο σου
με λουλούδια θα ντύσω.
Γιέ μου νικήσαμε!

Το αγκάθι κι αν κόπηκε,
κατάβαθα μείναν οι ρίζες.
Γροθιά δυνατή κι αν τους δόθηκε,
οι μαύρες μέρες γίνανε γκρίζες.
Με αγρύπνια και πάλη θα σπάσουμε,
του θεριού τις θολές τις κορνίζες.

Μίμης Κούρτης – Εγκλουβή, 8 ΟΧΤΩΒΡΗ 2020