Στο πανηγύρι της Μονής των Αγίων Πατέρων στις 5 Ιουνίου 1949 (ανανεωμένο)
Η φωτογραφία έχει ληφθεί στις 5 Ιουνίου 1949 στο πανηγύρι της Μονής των Αγίων Πατέρων. Τους μόνους που αναγνωρίζουμε είναι ο Σπύρος Σέρβος (Γαβρίλης) (δεύτερος από αριστερά μπροστά) και ο Κολυβιάτης Ηλίας Βρεττός (τελευταίος στη πρώτη σειρά από τους μεγάλους). Ο ιερέας είναι ο Αλεξανδρίτης καλογερόπαπας παπά-Θοδωρής (Φρεμεντίτης), που επιστατούσε την εποχή εκείνη και το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στους Σκάρους. Ευπρόσδεκτη οποιαδήποτε διόρθωση ή πληροφορία για τους υπόλοιπους εικονιζόμενους.
Όπως μας πληροφορούν οι αναγνώστες μας Δ.Μ. και Χ.Β. στη φωτογραφία διακρίνονται επίσης οι: Ανδρέας Χρ. Μανωλίτσης (Κασάνδρης), ο πιτσιρικάς πρώτος από αριστερά που κάθεται στο πεζούλι, και ο 7χρονος την εποχή εκείνη Χριστόφορος Ηλ. Βρεττός, τελευταίος στην πρώτη σειρά, δίπλα από τον πατέρα του, τον Ηλία Βρεττό. Ακόμη, ίσως, οι: Ευστάθιος Κατσαρός, στην πίσω σειρά ανάμεσα από τον Σπ. Σέρβο και τον Ενωματάρχη της Χωροφυλακής (ή ό,τι άλλο βαθμό είχε), Δημήτριος Σπ. Βλάχος, στην πίσω σειρά μεταξύ του παπά-Θοδωρή και του χωροφύλακα, και Κωνσταντίνος Δημοσθ. Βρεττός, ο πιτσιρικάς αριστερά του Χ. Βρεττού.
Εντύπωση προκαλεί εκ πρώτης όψεως το ένοπλο απόσπασμα της Χωροφυλακής. Σημειωτέον ότι την εποχή εκείνη υπήρχε στον Αλέξανδρο υποσταθμός της Χωροφυλακής. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι δεν είχε τελειώσει ακόμη ο εμφύλιος πόλεμος, αν και στην Λευκάδα είχε ουσιαστικά λήξει μετά την μάχη της Πούντας τον Ιούνη του 1947, όπου σκοτώθηκαν πολλοί αγωνιστές και διαλύθηκε το Αρχηγείο Ξηρομέρου-Λευκάδας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ).
Υπήρχαν όμως ακόμη στο νησί μας ένοπλοι επικηρυγμένοι και καταδιωκόμενοι αγωνιστές, όπως ο Βαυκερίτης Σπύρος Θερμός (Παπάς), ο οποίος έβρισκε τον περισσότερο καιρό καταφύγιο στην ευρύτερη περιοχή του Αλεξάνδρου συμπεριλαμβανομένου του δάσους των Σκάρων που του πρόσφερε μια σχετική προστασία.
Αξίζει ακόμη να αναφερθεί ότι στις 22 Μάρτη του 1946, πριν ακόμη την επίσημη έναρξη του εμφυλίου πολέμου που θεωρείται ότι είναι η 31η Μάρτη 1946 με την επίθεση τμήματος ανταρτών στο Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου, έλαβε χώρα στην περιοχή Γιαννουλάτα, απέναντι από τη Μονή των Αγίων Πατέρων, μία αιματηρή συμπλοκή μεταξύ των καταδιωκόμενων αγωνιστών με καπετάνιο τον Πάνο Γιαννούλη και χωροφυλάκων και ΜΑΥδων (ΜΕΑ και ΤΕΑ) του Αλεξάνδρου, που είχε σαν αποτέλεσμα να σκοτωθούν ο Αλεξανδρίτης Τάκης Σπ. Μανωλίτσης, ο οποίος είχε στρατολογηθεί από το Γιαννούλη μόλις το προηγούμενο βράδυ, και ο Καρσάνος Γιώργος Βλάχος (Μαντβάς), που ήταν οπλοπολυβολητής της ομάδας και κράτησε τους επιτιθέμενους μέχρι το τέλος για να μπορέσουν να διαφύγουν οι υπόλοιποι, ενώ τραυματίστηκε ο Αντώνης Καραμποΐκης.
Σύμφωνα με νεότερες «»ιστορικές εκτιμήσεις αυτοσχέδιων ιστορικών «» προερχόμενες από ήσυχους μουλουχτούς της νοικοκυρούλας δεξιάς κσι δή επιστήμονες, ο Γιανούλης κλπ δεν ήταν αντιστασιακοί , και κατ επέκταση και όλοι οι τότε της αριστεράς αντιστασιακοί.
— Έπεσε η Μόσχα — φώναζε παπάς σε πλατεία του χωριού ερχόμενος από την πόλη της Λευκάδος , και αναγγέλοντας θριαμβικά τα νέα απ την πόλη, το 1943, όταν οι Γερμανοί πλησίαζαν την Μόσχα.
Για τους αριστερούς του χωριού Αλεξάνδρου και Κολυβάτα, υπήρχε ειδικός φόβος απ τους Αμερικανούς και ειδικά τον πρόεδρο Χάρρυ Τρούμαν και τον Πρόεδρο Α’ι’ζενχάουερ ( δηλαδή απ το 1944 έως το 1959) , μήπως και φεύγανε απ τα χωριά αυτά οι Αλεξανδρίτες, και φτάνανε στην Ουάσιγκτων και βαράγανε τους προέδρους μες τον Λευκό οίκο, αφού σάλταγαν τα εξωτερικά κάγκελα του Λευκού οίκου, χωρίς να τους πάρει είδηση κανείς. Μια και οι Αλεξαντρίτες ήταν συνηθισμένοι και εξοικειωμένοι στα σάλτα από λιθιές και ψευτοφράχτες, για να αποφύγουν τα κρατικά αποσπάσματα που τους κυνηγούσαν από το 1945 και μετά.
Έπεσε η Μόσχα ..φώναζε ο παπάς , καίτοι η Μόσχα, το Λονδίνο και η ουάσιγκτων ήταν σύμμαχοι.
Κάποπιοι νοσταλγοί– του να πέφτει η Μόσχα αντίστοιχα σήμερα– εγγράματοι των βαριών πολυτεχνικών σχολών ονειρεύονται τα καλοκαίρια πεσμένες Μόσχες μηνησίκακα.
Να προσέξουν μην χάσουν τα γραμματά τους στις πλατείες που ακροβολίζονται.