ΑΙΜΑ ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΟ … ( Νύχτα των Κρυστάλλων, σαν σήμερα ) !!!

Του Μίμη Κούρτη

Ήτανε κρύα μα γλυκιά η νυχτιά, γλυκιά σαν το φαρμάκι,
που αργοκυλάει σαν ποταμός, στο χρώμα της χολής βαμμένος.

Σου είπα, άφησε αγυάλιστα τα τζάμια του μυαλού,
γίνονται στόχος σε μυαλά φασιστομπολιασμένα.

Ραγίστηκαν και σπάσανε οι γυάλινες προθήκες,
κι έκλαιγες, που σου χάλασαν τις λαμπερές βιτρίνες.

Μπήκαν στα μάτια σου γυαλιά κι έτσι δεν είδες,
πως καρφωθήκαν στις καρδιές, καρφιά φαρμακωμένα.

Δέχτηκες της αρβύλας την κλωτσιά, κι ήταν σαν άγριο χάδι,
γιατί έχτισες γερά από καιρό, πέτρινο κι αλαβάστρινο στομάχι.

Κομμένες φλέβες. Ρέει το αίμα σαν του χειμάρρου το νερό,
δεν είναι κόκκινο, ούτ΄ άλικο, μα διάφανο, σαν του φονιά το αίμα

Περίτεχνοι ναοί, αγκαθωτοί, του ναζισμού τα κρεματόρια,
φτιαγμένοι από αρχιτέκτονες που σπούδασαν το φόνο.

Και όλα αυτά γιατί γεννήθηκες και θήτευσες Εβραίος,
γιατί αποτόλμησες στο σύστημα, ανάστημα να ορθώσεις.

Δεν φταίει το σαλεμένο του δικτάτορα άρρωστο μυαλό,
αλλά ο νους κι ανοχή αυτών που του άνοιξαν το δρόμο.

Κι αυτό το έγκλημα αβασάνιστα το βάφτισες πογκρόμ,
για να μην βάψεις με άλλες λέξεις της ντροπής την ιστορία.

Με λίγα λόγια και σκληρά θα σου τη μεταφράσω,
γιατί ποθώ της ανοχής, τ΄ ατσάλινα τα τείχη να γκρεμίσω.

Πύρινοι λέοντες, που ξεδιψούν, με αίμα ζεστό και φρέσκο.
Όρνια με νύχια κοφτερά, που μπήγονται σε σάρκες.

Γύπες με ράμφος κοφτερό, που τις καρδιές τρυπάνε.
Κτήνη που μόνο τρέφονται, με ανθρώπινα κοψίδια.

Ροπαλοφόροι που σκορπούν θάνατο και σαπίλα.
Ολόρθα αντρείκελα που έρπουν στις ζωές μας.

Μαντηλοφόροι σκοτεινοί, του φόνου προσωπεία.
Δεν έχει χρώμα ο φασισμός, μελανοχίτωνες τους στόλισε,
η ψευτοράφτρα φόνισσα, η ντροπή της ιστορίας

Μίμης Κούρτης – «ΣΚΟΡΠΙΑ ΚΙ ΑΝΕΚΔΟΤΑ».