Αν η μπάλα έγραφε επικήδειο…

Ένας σύντομος αποχαιρετισμός στον «μαέστρο» των γηπέδων, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα

Ήμουν εκεί και το 1986 όταν κατέκτησες με την αγαπημένη σου Αργεντινή το Μουντιάλ. Ήμουν εκεί, όταν λες και είχες μαγνήτη στα πόδια με κρατούσες με τόση δύναμη, αρχοντιά και στοργή παράλληλα και με ακουμπούσες στα δίχτυα του ανήμπορου να αντιδράσει Σίλτον. Και τι ωραία λόγια είπε, Ντιέγκο, ο Ουρουγουανός σπίκερ για εμάς τους δύο. Τα σκέφτομαι και συγκινούμαι «Gracias Dios, por el futbol, por Maradona, por estas lagrimas».

Και παρ΄ όλα αυτά, εσύ, Ντιέγκο, είχες τη δύναμη να πεις τα παρακάτω λόγια …«Τα μάτια μας γυάλιζαν, διψούσαμε για εκδίκηση. Το ξέραμε ότι δεν ήταν σωστό, όμως το μυαλό μας ταξίδευε στον πόλεμο των Φόκλαντς. Σαφώς και η νίκη ενάντια στην Αγγλία ήταν εκδίκηση, γλυκιά εκδίκηση και έτσι το νιώθαμε όλοι μας. Φυσικά, δεν καταφέραμε να αλλάξουμε τίποτα. Η τιμή του ψωμιού δεν μειώθηκε, οι άνθρωποι στην Αργεντινή δεν σταμάτησαν να πεινάνε και να ζητιανεύουν στους δρόμους».

Πηγή: Associated Press

Ντιέγκο μου, ήμουν εκεί και το 1990, όταν στον τελικό με τη Γερμανία ο Γκοϊκοετσέα δεν μπόρεσε να με πιάσει στο αμφισβητούμενο πέναλτι του Μπρέμε. Και πληγώθηκα, Ντιέγκο μου, όταν σε είδα να κλαις.

Ήμουν εκεί και όταν θα έκλεινες την ποδοσφαιρική σου καριέρα πίσω στην αγαπημένη σου Μπόκα. Εκεί που σε ματς προς τιμήν σου έβγαλες έναν λόγο που θα είναι για πάντα στην καρδιά μου. Την ώρα που οι οπαδοί φώναζαν ρυθμικά το όνομά σου και σε αποθέωναν, εσύ, καρδιά μου, αποθέωνες εμένα με την ιστορική σου ατάκα: «Το ποδόσφαιρο είναι το πιο όμορφο και υγιές άθλημα στον κόσμο. Αν κάποιος κάνει ένα λάθος, ας μην τα πληρώσει το ποδόσφαιρο… Εγώ έκανα λάθος και πλήρωσα, αλλά η μπάλα όχι. Η μπάλα δεν λεκιάζεται!» («La pelota no se mancha»).

Και για την παραπάνω αυτοκριτική σου, Ντιέγκο, θα ήθελα να σου πω να μην αισθάνεσαι τύψεις. Γιατί όπως έλεγε και ένα πανό στους δρόμους του Μπουένος Άιρες «Δεν έχει σημασία τι έκανες στη ζωή σου Ντιέγκο, σημασία έχει τι έκανες στις δικές μας ζωές».

Ήμουν και στην Αβάνα μαζί σου, και άκουγα τον Φιντέλ που αγαπούσες τόσο πολύ, να μιλάει τόσο ωραία. Και όταν σε ρώτησε ο Φιντέλ Κάστρο… «Δηλαδή, Diego, σουτάρεις χωρίς να κοιτάζεις την μπάλα;»… του απάντησες… «Σύντροφε, το τι μπορεί να κάνει ο ανθρώπινος νους δεν έχει όριο».

Αγαπημένε μου Ντιέγκο, είναι τόσα ακόμα που θέλω να σου πω. Ξέρω ότι σε πλήγωσα πολλές φορές και συγγνώμη για αυτό, όπως ξέρεις και εσύ ότι με πλήγωσες και με άφησες πολλές φορές για «ξένα πράγματα» προς τον Αθλητισμό.

Όμως, Ντιέγκο, δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο η γνωριμία μας. Και σε παρακαλώ πολύ, έμαθα ότι στον τάφο σου θα ήθελες να γράφει «Ευχαριστώ την μπάλα». Όχι, Ντιέγκο, εγώ σε ευχαριστώ, γιατί με άγγιξες και με αγάπησες όπως κανείς άλλος. Σκέψου ότι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές από όλο τον κόσμο λένε ότι ήσουν αιτία να με αγαπήσουν. Τι πιο όμορφο συναίσθημα!

Σε ευχαριστώ ξανά και ξανά, γιατί μου έμαθες να καταλάβω ότι δεν είμαι και τίποτα σπουδαίο, αλλά ότι σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα.

Και να ξέρεις, Ντιέγκο, δεν μου αρέσει που γράφουν χορηγούς πάνω μου και με εκμεταλλεύονται στη βιομηχανία του ποδοσφαίρου. Χίλιες φορές να ήμουν για πάντα στην αγκαλιά ενός 3χρονου παιδιού ή να έχω τη μορφή μιας μπάλας από κουρέλια και να με σουτάρουν σε αλάνες χωρίς δοκάρια. Περνάω πιο ωραία εκεί.

Σου υπόσχομαι ότι θα προσπαθώ πάντα να είμαι δίπλα σε αυτούς που σε αγάπησαν πραγματικά, στους απανταχού φτωχοδιάβολους του κόσμου, είτε παίζουν μπάλα δίπλα στο τείχος στην Παλαιστίνη, είτε στις φαβέλες της Λατινικής Αμερικής, είτε στις φτωχογειτονιές της Αθήνας, είτε στα κέντρα φιλοξενίας των προσφύγων, παντού.

Δίπλα σε όλους αυτούς που έχουν όνειρα!

Α. Θ.

Πηγή: 902.gr