Μια μικρή πέτρινη θολωτή καλύβα στα Κολυβάτα Αλεξάνδρου

Είχε ανοιχτεί την εποχή εκείνη, Απρίλης του 2012, με μπουλντόζα ένα παλιό μονοπάτι που προϋπήρχε και το ακολουθήσαμε. Δεν ξέρω πως λέγεται ακριβώς η περιοχή αλλά είναι λίγο πριν το «Ξήλωμα» στα Κολυβάτα Αλεξάνδρου.

Ανήλιαγο το μέρος, ζήτημα αν το έβλεπε κάνα δυο ώρες την ημέρα ο ήλιος. Βρύα και λειχήνες παντού.

Στο έδαφος, σε πεσμένους κορμούς δέντρων, στους μεγάλους βράχους, πάνω στους οποίους είχαν επίσης αναπτυχθεί όλα τα γνωστά είδη φτέρης που απαντώνται στον τόπο μας.

Ακόμη και μια φωλιά πουλιών από βρύα ήταν φτιαγμένη.

Σε μια άκρη, στα δεξιά όπως μπήκα σε ένα κάπως ίσωμα, ήταν μια μικρή πέτρινη καλύβα. Με θόλο, όπως στους γνωστούς βόλτους στην Εγκλουβή. Με το ζόρι σπήλωναν δυο-τρεις άνθρωποι. Καλά διατηρημένη όμως ακόμα. Αυτός που την έκανε είχε πρακτικό μυαλό καθώς εκμεταλλεύτηκε το φυσικό κοίλωμα των βράχων, εξοικονομώντας έτσι πέτρες και εργασία.

Προσεκτικά φτιαγμένοι οι παραστάτες της μικρής εισόδου για να κρατούν το βάρος του θόλου, που ένα μεγάλο μέρος του ακουμπούσε στους βράχους. Το ανώφλι ήταν μια μεγάλη επίπεδη πέτρα.

Στην απέναντι άκρη του χωραφιού κατέβαινε ένα μικρό λαγκαδάκι, που οριοθετούσε, μάλλον, και τις όμορες ιδιοκτησίες.

Ακολούθησα τις όχθες του λαγκαδιού γιατί η υπόλοιπη περιοχή ήταν λογγομένη κι εδώ ήταν που έπεσα, για δεύτερη φορά την εποχή εκείνη, πάνω σε ολόκληρες «συστάδες» από την Δακτυλόριζα τη ρωμαϊκή (Dactylorhiza romana), μια από τις πιο όμορφες αυτοφυείς ορχιδέες του τόπου μας.