Μυστήριο το πως βρέθηκε στο Στάλινγκραντ…

Το μέταλλο Μαγιάπ.

Το είδος του μετάλου είναι το λεγόμενο μαγιάπ.
Είναι ένα φτηνό μαλακό μέταλο , που δεν μπορούσε να φκιαχτεί σε μικρό πάχος, αλλά για να τρυπιέται και να χαράζεται έπρεπε νάναι μαλακό. Χρησιμοποιούνταν και σε παλιούς μεντεσέδες για πόρτες, κιβώτια τότε συσκευασιών και γενικότερα ελαφρύτερες κατασκευές που είχαν ανάγκη τρυπημάτων.
Το μέταλλο αυτό μπορούσε να κατασκευάζεται και σε μικρότερα χωνευτήρια- καμίνια και με άνθρακα όχι τόσο καθαρής ποιότητας όσο το κόκ άνθρακα – σε χαμηλότερη θερμοκρασία καύσης τα σιδηροχώματα, απ ότι τα μέταλα για τα πολεμικά όπλα που είχαν ανάγκη για τις μεγάλες χαλυβουργίες και τις τεράστιες χυτοπρέσες ώς τα μέσα του εικοστού αιώνα, μαζί με τις καλύτερες μεθόδους εξανθράκωσης ( άπιο του Μπάσεμμερ ).
Το είδος σιδηρομετάλου μαγιάπ , ήταν σε διαρκή βιομηχανική χρήση όλο τον 19ο αιώνα, ήταν ευκολότερο στην παραγωγή του αλλά και κάπως υποδεέστερης ποιότητας , ήταν απ της μέταλλα προ’ι’όντα της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης στην Αγγλία , και είναι ένα απ τα προ’ι’όντα που οδηγούν στην εξελικτική μετάβαση στα ποιοτικότερα ανθεκτικότερα σιδηρομέταλλα με τα οποία συγκροτείται και η ύστερη βιομηχανική πρόοδος από το 1870 στην Κεντρική Ευρώπη κύρια.
Οι κατασκευές και τα εξαρτήματα από μαγιάπ είναι νοσταλγικές κατασκευές της βιομηχανικής εξέλιξης σχετικά με την σημασία του υλικού σιδήρου, έχουν με τα χρόνια – προφυλάσονται απ την σκουριά- την συγκεκριμένη αναγνωρίσιμη υφή και χρωματισμό με χαρακτηριστικά το εμφανησιακά πορώδες και με την οηείδωση χρόνων το χρώμα αποδίδεται στην ποσότητα άνθρακα που περιέχει και στην περίπου όχι υψηλή θερμοκρασία παραγωγής του και την κάπως ατελή εξανθράκωση.
Παλιές φρεμενέλες ( εξωτερικοί στα ενιαία παραθυρόφυλα μεντέδες που εδράζονταν πάνω στους γωνιόλιθους των παραθύρων των σπιτθιών), μεντεσέδες για εσωτερικές πόρτες με διαγώνια εγκοπή για να σηκώνεται η πόρτα όταν ανοίγει πρός τα πίσω, παλιά κιβώτια και σκεύη , παλιές ρόδες από τροχαλίες και ιμάντες βιοτεχνικών εργαστηρίων, και σιδερένιες επιφάνειες αναλόγου πάχους, είναι από μέταλλο μαγιάπ.
Στην Ελλάδα τα τέλη του 19ου αιώνα και πέρα και με την τότε ανοικοδόμηση μετά και τις Τρικουπικές αναπτυξιακότητες που βασιζόνταν ,και στην εισαγωγή βιομηχανικών τότε κεφαλαιουχικών προ’ι’όντων , αλλά και βιοτεχνικών προ΄ι’όντων σιδηρομετάλλων και ένεκα κύρια και της Αγγλικής προσδεσής της στην εξωτερική πολιτική, εισήγαγε τα απ την Αγγλία τα αναγκαία σε ποιότητες μαγιάπ. Και ασφαλώς θα είχε αναπτυχθεί και στην Ελλάδα η βιοτεχνική ή πρώ’ι’μη μικροβιομηχανική παραγωγή του σιδηρομετάλλου μαγιάπ για διάφορες χρήσεις κα εξαρτήματα.
Αν σε κάποιο παλιό σπίτι της Λευκάδος του τέλους του 19ου αιώνα ή αρχών του εικοστού , έχουν μείνει εσωτερικοί μεντεσέδες διαγωνίου εγκοπής για να σηκώνεται το φύλλο της πόρτας όταν αυτή ανοίγει, ή πόμολα σιδερένια ή γωνίες σιδερένιες ή ΄τι άλλο κατασκευαστικό, ακόμη και παλιά σίδερα μπαλκονιών ή βιομηχανοποιημένα καρφιά για τις συνδέσεις των ξύλινων δοκαριών κατά κύριο λόγο θάναι μαγιάπ, αν ήταν εκ του εμπορίου, (και όχι αυτοσχέδειες τότε σε ντόπια σιδηρουργία που όμως ώς ντόπιες θα ξεχωρίζουν). Και που συνήθως τότε τα εισαγόμενα εξαρτήματα έφεραν και την βιομηχανική σήμανση κατά παρτίδα εισαγωγής.
Η παραπάνω πινακιδα γράφει : »ΠΥΡΒΟΛΑΡΧΙΑΣ » Πιθανότητα και η χάραξη των γραμμάτων και συσκευασία σε κιβώτιο με την πινακίδα αυτή ( άρα το λάθος παράλειψη του Ο) να έγινε στο εξωτερικό απ όπου εισήχθησαν τυποποιημένα τα οπλικά αυτά εξαρτήματα. Και να μην έγινε η χάραξη πάνω στην πινακίδα στο εσωτερικό που ασφαλώς γνώριζαν την Ελληνική.
Εκτός και αν τα χρόνια που ανατρέχει η εν λόγω πινακίδα, η πυροβολαρχία ονομαζόνταν πυρβολαρχία , στον Ελληνικό στρατό.