«Λευκάδας τετερίσματα»: Η νέα ποιητική συλλογή του Θοδωρή Γεωργάκη

Κυκλοφορεί σε ηλεκτρονική μορφή η νέα ποιητική συλλογή του Θεόδωρου Στ. Γεωργάκη με τίτλο «Λευκάδας τετερίσματα» (Λευκάδα, 2021), ποιήματα της οποίας έχουμε κατά καιρούς δημοσιεύσει, που ο συγγραφέας την αφιερώνει «στους Σκαπανείς της Επτανησιακής Μουσικής Κουλτούρας στο νησί μας!».

Η ποιητική συλλογή απαρτίζεται από 21 ποιήματα, τα περισσότερα από τα οποία ξεχειλίζουν από Λευκαδολατρεία, ενώ στην αρχή του βιβλίου υπάρχει ένα απόσπασμα από τον «Αλαφροΐσκιωτο. O Βαθύς Λόγος» του Άγγελου Σικελιανού.

Nησί,
Αβασίλευτο στο πέλαο δόξα
Ω ριζωμένο
Στο πολύβοο διάστημα
Και στου Ομήρου το στίχο
Λουσμένο
Βυθισμένο στον ύμνο!

(Άγγελος Σικελιανός)

Του πέλαου δόξα!

NΑ EΙΔΟΘΟΥΜΕ…

Δός μου μια Κυριακή! Δισκοπότηρο μαγείας τ΄
αγιόβρυτο ανάμα σου να πιω Λευκάδα

Άγγιγμα στην ψυχή μου σαν σταλάξει, πέρα απ΄ του
άβατου την πόρτα τραβάω

Γαλανό κορίτσι σε θωρό, στου Ιόνιου το ρότιασμα
σε βρίσκω!

Μ΄ έρωτες γιορντάνι ζωγραφίζω τα χρυσάφια σου
μαλλιά, παιδούλα παραδομένη στο θαύμα των φιλιών!

Δoς μου μια μοσχοβολιά, στον κόρφο της άνοιξης
να την πιθώσω

Δεν έχω γη, δεν έχω ρυθμό, ανάσα δεν έχω…
Τεχνίτης της λύρας σου ξέμεινα Λευκάδα…

Ο οίστρος σου μ’ έχει βαλαντώσει…

Δυο πήχες απ΄ το χώμα σου αιωρούμαι,
άγγελος λιγνός με τον Μάη στις πλάτες…

Συχνοκέρασμα σου δίνω την καρδιά μου!

Εψές με νανούρισε το πρώτο σου κλάμα,
με γοήτεψε τ’ αρμυρό σου δάκρυ…
Πότε θα ειδοθούμε στο λιόκαμα Λευκάδα; Ν΄
αργοπορήσουμε της ζωής το ποτάμι…
Ανάγκη τόχω, νησί μου, να μου πεις:
«Απάνω μου στυλώσου… Στα χέρια μου απώθεσε
της ψυχής σου τις φλέβες…»

Της ψυχής νεχτάρι!

Η ΒΑΡΚΑ

Ας τη βάρκα στο κύμα, όπου θέλει να τρέχει
να πλανιέται η αύρα στων χειλιών σου τη στέψη

κι oι αγγέλοι να λάμνουν στα κουπιά ξανοιγμένοι
στο σκαρί του ονείρου χέρι – χέρι πιασμένοι!

Τόσες ώρες στην πλώρη την εικόνα σου πλάθω
τα τραγούδια σκαρώνω και στην άφρη τα γράφω!

Ω, ψυχή μου, λαλιά μου, στου νερού το γαλάζιο
σαν απλώνω τα χέρια το κορμί σου αγκαλιάζω

Έλα πάμε στα μέρη στα πελάγη του πόθου
αγκαλιά στις φτερούγες του αιώνιου όρκου!

Άστη βάρκα στο κύμα δυο ψυχές σεργιανάει
δυο αγάπες δοσμένες στις χορδές τραγουδάει!

Πάνε, έρχονται, φεύγουν πελαγίσιες αρμύρες
Αλισάχνη βαμμένες των φιλιών οι πορφύρες

όσες τ΄ όνειρο θρέφουν και ξυπνούν τις αγάπες
ερωτόθρεφτες λάμνουν στου πελάγου τις άπλες!

Άς τη βάρκα στο κύμα, στου γαλάζιου τη μέθη
που ο έρωτας λάγνος στο αϊτέρι του γνέφει

και πετά φτερουγίζει, δε βαστιέται στο σώμα
σαν τα χέρια ανοίγει αγκαλιά σ’ άγιο σώμα…

Σαπφώ! Με την βάρβιτο στα νερά σου Λευκάτα!

ΤΗΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ ΦΑΡΕΤΡΑ!

Ω, Λευκάδα μαγεύτρα με σμαράγδι που μοιάζεις
τόσες λάγνες αγάπες στις καρδιές μας σταλάζεις!

Λυγερόκορμη στέκεις στου πελάγου τις άπλες
με τον ήλιο αρμενίζεις στων αιώνων τις στράτες!

Οι χρυσές αμμουδιές σου ζωγραφιές ανοιγμένες
απ’ της Γύρας τον κόρφο στο Λευκάτα απλωμένες!

Ερωτόπληχτη πέφτει η Σαπφώ στα νερά του
της αγάπης ο οίστρος στον αφρό του θανάτου

θάλασσά μου πλανεύτρα, λουλουδένιε μου Μάη
η καρδιά μου σε σένα στα βαθύσκιωτα χάη

σαν του έρωτα στρώνουν κρουσταλένιο κρεβάτι
με τους γλάρους αγγέλους της ψυχής μονοπάτι…

Ω, Λευκάδα γαλήνη των ματιών οπτασία
χίλιες δυο υποσχέσεις στο μυαλό υμνωδία

σαν αφέντρα διαβαίνεις στα παρθένα χωριά σου
κι αγαλιώνται, σκιρτάνε στη γλυκιά αγκαλιά σου!

Τέτοια μάνα Αφέντρα πως επόταξαν ψάλουν
απ΄ το χέρι πιασμένα σαν τα κάλλη σου άδουν!

Πέτα, παίξε, τραγούδα, οι αγάπες σου γνέφουν
τη δροσιά του Μαΐστρου που στα χείλη τους πλέκουν

και σε πάνε ταξίδι, της Μεσόγειος δόξα
Ω, Λευκάδα φαρέτρα, στην καρδιά τόσα τόξα…

Των ματιών οπτασία!

ΒΟΥΚΑΜΒΙΛΙΕΣ ΤΣΙΓΓΑΝΕΣ

Βουκαμβίλιες τσιγγάνες με κορμιά τορνευμένα
μεσοφόρια κλαράτα στα σοκάκια απλωμένα

σαν ξανοίγουν τα άνθη θεϊκή οπτασία
των ονείρων θεριεύει η τρελή φαντασία!

Τόσα χρώματα θεία σου θαμπώνουν τα μάτια
τις καρδιές πεταρίζουν σε συντρίμια κομμάτια

οδηγούνε στη μέθη και τους έρωτες ξαίνουν
ηλακάτες του πόθου τις ζωές μας υφαίνουν!

Του νησιού μου μαγνάδια βουκαμβίλιες τσιγγάνες
μαχαιρώστρες των σπλάχνων, ταξιδεύτρες σ’ αλάνες

που ο έρωτας στήνει γλεντοκόπι του πόθου
Άγια Μαύρα αφέντρα με λιμάνι του νόστου!

Μες το άλικο χρώμα Αφροδίτες λουσμένες
γειτονιές παραδώστρες στις φωτιές κεντημένες

ραβασάκια στα άνθη οι δανδήδες απλώνουν
τις αγάπες, τους πόθους, στα χαρτιά τους σκαρώνουν!

Για σιμώστε κοντά μου βουκαμβίλιες σπαθάτες
να το πρώτο σας βόλι στης καρδιάς μου τις στράτες

και μου λένε τραγούδα τα θεσπέσια άνθη
χρώμα, έρωτας, ζάλη, στην κιθάρα μου πάθη…

Στα Καντούνια του πόθου!

ΣΕΡΓΙΑΝΙ ΣΤΑ 1970…

Τι γλυκιά νοσταλγία! Σε γυρεύω Λευκάδα
στου εβδομήντα τα χρόνια αναμμένη λαμπάδα!

Με ποτάμι οι μνήμες το μυαλό πλημμυρούνε
και την πρώτη μου νιότη Ωσαννά ανυμνούνε!

Ο Ζακχαίος στολισμένος τα ζαχαρωτά πουλάει
μια δραχμούλα το καθένα και τη γεύση μας μεθάει

πάνω κάτω στο παζάρι πουκαμίσες με λουλούδια
και στο στήθος κρεμασμένος ο νταβάς με τα κουλούρια!

Φυσική, Κοσμογραφία, Άλγεβρα, Γεωμετρία
το μυαλό ανταριασμένο, στο ζενίθ η αγωνία

Να η λύση ξεπροβαίνει… Τι γλυκό σκασιαρχείο!
και στου Μπόνια τα μπιλιάρδα, αποχτήσαμε πτυχίο…

Κάθε βράδυ στο παζάρι βόλτα για τις γκομενίτσες
και σαν έβγει το φεγγάρι στα σοκάκια κανταδίτσες!

Η βασίλισσα προβαίνει γαλανή στο παραθύρι
όλοι της καρδιάς οι χτύποι κουρδισμένο ξυπνητήρι…

Αχ Μαρία παινεμένη τα φιλιά σου είναι τρέλα
σα γλυκοσοροπιασμένη Ποικιλία του Αντρέα!

Τι γλυκιά νοσταλγία! Σε γυρεύω Λευκάδα
στου εβδομήντα τα χρόνια Αθηνά και Παλλάδα!

Έλα νιότη τραγούδα τους ρυθμούς σου σαν ψάλλεις
δισκοπότηρο μνήμη την ψυχή αγαλιάζεις…

Κυριακή πρωί στου Πάλλα τ΄ Αμπαλί με την τσομάδα
και για έπαθλο στα χείλη η θεσπέσια σουμάδα!

Στο κατόπι Τηλυκράτης, ο Τζομάς με τα αλάνια
βάλε Γερμανέ το τέρμα να βουήξουν τα Βαρδάνια!

Το ξανθό καλοκαιράκι νυφοπάζαρο στο Κάστρο

τρέξε Λευκαδιτοπούλα με το μαγεμένο τ΄ άστρο

να ο έρωτας σε κράζει θερινή μου ραψωδία
νιότη, νιότη ξελογιάστρα μου ξυπνάς τη νοσταλγία!

Του Μέντη ραψωδία!

ΜΕΓΑΝΗΣΙ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ!

Μες στο πέλαγο ριγμένο απ’ τα σωθικά του Δία
Μεγανήσι ξακουσμένο και του Μέντη ραψωδία

σαν κινάς απ΄ του Ομήρου θαλασσόπετρα διαμάντι
και βιγλάτορας σαν στέκεις στων αιώνων το σεργιάνι…

Βράχος λαξευτός, πανώριος! Πέτρα, φως, θείο γαλάζιο!
Ένα γρανιτένιο σώμα Μεγανήσι μου φαντάζιο!

Ταξιδεύεις μες στον χρόνο με τους γλάρους συνοδεία
και με τα Πριγκηπονήσια της Λευκάδας κουστωδία!

Σπαρτοχώρι, Κατωμέρι βασιλιάδες του ονείρου
μεγαλόπρεπα φαντάζουν ως τα διάσελα τ΄ απείρου

και μιλάνε με το χρόνο, στήνουνε χορό με ζάλη
τα χωριά σου ραντισμένα με τη θεϊκή πασπάλη

που τη γη τους νεκταρώνει και ξεσπά σε υμνωδία
σαν στις ρούγες τους αχνίζει του πελάγου η ευωδία..

Πιο τραγούδι ν΄ αβυζάρω, σερενάτα της μαγείας
της Οκτώηχος τροπάρι και παιδί της μελωδίας
που ο ήλιος θα σου ψάλλει στ’ Ακαρνανικά σαν βγαίνει
και φωτίζει και μυρώνει τ’ ακρογιάλια σου με μέλι!

Στους κολπίσκους της γαλήνης οι θεοί στήνουν τραπέζι
με μπροστάρισσα την Τέρψη το λαούτο της να παίζει

χίλιοι μύριοι τροβαδούροι σ΄ έρωτες αντιλαλούνε
Μεγανήσι μου πανώριο τα κορίτσια σου υμνούνε!

Τόσες όμορφες πλεξούδες με γιορντάνια στολισμένες
Πηνελόπες αϋφάντρες στην υπομονή ταγμένες…

Τ’ όνειρο κινάει…

ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ

Απ΄ τους Μύλους το δείλι πανδαισία χρωμάτων
στο μυαλό πεταρίζουν ποταμοί μηνυμάτων

όπου χύνονται λαύροι στης ψυχής μου τα βάθη
και ξυπνούν μελωδίες τυλιγμένες στα πάθη…

Τη γλυκιά μου κιθάρα τροβαδούρος στον ώμο
οι αχτίδες σου ήλιε στο δικό μου τον κόσμο

ένας κόσμος που λάμνει σαν χρυσίζει η δύση
και στο πέλαγο πέφτεις, δειλινό, τι μεθύσι!

Του Φαέθοντα τ΄ άρμα σε αφήνει Λευκάδα
και τραβά σ’ άλλους κόσμους πυρωμένη λαμπάδα

μα, για δες, πως σε ντύνει σ΄ ολοπόρφυρους στίχους
τι γλυκιά οπτασία, δειλινό μες στους μύθους!

Μύθους, θρύλους, τραγούδια, σαν τα τάστα αρχίζουν
Καλυψώ σε θωρούμε τα μαλλιά σου θροΐζουν

και σινιάλα σκαρώνουν στης καρδιάς τη γαλέρα
με τον έρωτα ταίρι σε προσμένω Οδυσσέα…

Κι ολόλευκοι γλάροι στο σεκόντο δοσμένοι
αρχινούν τις καντρίλιες στο χορό τους πιασμένοι

και πετάνε ψυχή μου σα μωβίζει η πλάση
στα φτερά τους και μένα, στα ουράνια πλάτη!

Χάραγμα ψυχής! (Φωτο Κ. Σκλαβενίτης)

ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΑΠΟΨΕ

Το φεγγάρι απόψε μεσοπέλαγα πέφτει
στα νερά ζωγραφίζει ασημένιο καθρέφτη

και κινάς φαντασία στα νερά ραψωδία
Νηρηίδα σαν στήνεις του χορού μελωδία.

Έλα δός μου το χέρι μες στ΄ ασήμι λουσμένη
με τον έρωτα πόρπη στην καρδιά φιορισμένη.

τα μαλλιά σου ριγμένα ως τους ώμους ποτάμι
με τo είδωλο παίζουν στο φοράνε γιορντάνι!

Πάμε στ΄ άπειρο βόλτα απ΄ το χέρι πιασμένοι
Στου ονείρου τη βάρκα όμοια γλάροι ανοιγμένοι

Τι λευκές οι φτερούγες! πόσο λάγνα η αγκάλη!
Να μη δύσεις απόψε ασημένιο φεγγάρι!

Πάμε σ’ άγνωστες ρότες, σ’ ακρογιάλια σμαράγδια
Που ο έρωτας πλέκει στα κορμιά τόσα χάδια

Με την τρίαινα παίζει, την καρδιά περονιάζει
Όμοια δίκοπη σπάθη που στα δυο τη μοιράζει…

Το πρωί η αυγούλα θα σου πει καλημέρα
απαλά θα σε κρύψει στην δική της βρατσέρα

κι η καρδιά μου στην όρτσα στο Ιόνιο ψάλλει:
«Σε προσμένω κι απόψε ασημένιο φεγγάρι!»

Ως το άπειρο καρδιά μου!

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ

Xαρταετέ που πέταξες
έφυγες και λευτέρωσες
τα όνειρα τις πεθυμιές
στου άπειρου τις αγκαλιές!

Ένα κομμάτι απ’ την ψυχή
δικό μου εκεί στη διαδρομή
να δω τον κόσμο από ψηλά
αν συνεχίζει να γελά

αν ζει και ονειρεύεται
ή σαν το φίδι σέρνεται
στο χώμα στα βαλτόνερα
στων πόλεων τ’ απόνερα…

********************

Έλα αδερφέ πετάξαμε
στα σύννεφα εφτάσαμε
ξωπίσω μας αφήσαμε
τη γη που αρνηθήκαμε
τη γη των μύριων στεναγμών
και των ανέραστων καρδιών…

Έλα αδερφέ στα ύψη μας
εδώ είναι η πίστη μας
εδώ ο έρωτας γυρνά
ασύδοτος μας κυβερνά
χωρίς του πρέπει τα δεσμά
χωρίς της γης μας τα δεινά…

Kαντάδα!

Του Ιόνιου δελφίνια!

ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ ΔΕΛΦΙΝΙΑ!

Στου κυμάτου σαν πλανιέμαι την άφρη
η κιθάρα στων χεριών μου την άκρη

μελωδίσματα χίλια κινούνε
θάλασσά μου εσένα υμνούνε

πόχεις πλάτη κι αγκάλη μεγάλη
σαν χωράς της Πανδώρας τα κάλλη!

Του Αρίωνα η άρπα σαν άδει
τα δελφίνια σου σμήνη συνάζει

πάνε κι έρχονται, πέρα καλπάζουν
με τους έρωτες δίπλα μονιάζουν

κι αρχινούνε λικνίσματα μύρια
στην ψυχή ξεχειλίζεις παλίρροια!

Ως το Νείλο την καρδιά σεργιανάνε
στις πυρόκορμες φελάχες μηνάνε

της Μεσόγειος λάγνα κορίτσια
με τον έρωτα βρύση στα στήθια

τα δελφίνια με φέρανε οίστρο
και στα μαύρα μαλλιά σας μαΐστρο…

Στο Ιόνιο χαράζουμε ρότα
στ’ ακρογιάλια του όπως και πρώτα

χτει ο έρωτας θεία τσαρδάκια
στις αγάπες ανοίγει αυλάκια

πλημμυρούν και λαούς ζευγαρώνουν
στων ερώτων τη γλώσσα που λιώνουν…

Ανάδεμα ψυχής!

ΠΡΙΓΚΗΠΟΝΗΣΑ ΜΑΓΕΙΑ!

Από την κορφή των Σκάρων σαν θωρώ τη ζωγραφιά σας
η ψυχή αναγαλιάζει και γυρεύει τα κλειδιά σας

για ν΄ ανοίξει την μαγεία και στη σάλα της να ζήσει
την θεσπέσια εικόνα που σας πλούμισε η φύση!

Πράσινο, βαθύ γαλάζιο, του ονείρου διχρωμία
κι η μυρώτρα αλισάχνη στο κορμί σας ευωδία!

Ω, νησιά μου παινεμένα και της φύσης θεία κάλλη
η Λευκάδα σας βλασταίνει σαν του Δία το κεφάλι

όμορφα σαν την Παλλάδα και με θεϊκή μανία
στο Ιόνιο ριγμένα, στην ψυχή μυσταγωγία

και ζαφείρια του πελάγου με αμέτρητα καράτια
της καρδιάς ιπποδρομία σε αφηνιασμένα άτια!

Το βαθύ σας το γαλάζιο του πελάγου ο χρωστήρας
χτίστηκε στα σωθικά μου της ανάσας σας βατήρας

με πετά ως τα ουράνια με αγγέλων μελωδία
Πριγκηπόνησα του ονείρου με τη σμίλη του Φειδία
σαν σας στόρισε με οίστρο και στα σπλάχνα σας πλημμύρα
έλα θάλασσα μαγεύτρα ράντισέ μας την αρμύρα!

Γη εμπνεύστρα του Μεγάλου, του Λαμπρού Αποσπερίτη
Γη γεννήτρα παινεμένη, Κοίτη του Βαλαωρίτη

που τα χώματά σου τ΄ άγια ήπιαν τον ανασασμό του
σ΄ ασημοπλασμένο τάσι απ΄ τον Μέγα Φωτεινό του

και τρανέψανε οι θρύλοι Μαδουρή στα σωθικά σου
πέτρα γιγαντοπλασμένη σκόρπα τα μυρωδικά σου…

Σμαράγδι στο γαλάζιο!

ΣΤΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ ΤΟ ΝΗΣΙ!

Μες στο θεϊκό γαλάζιο ωσάν όνειρο προβάλλεις
Απ’ τη σμίλη του Ικτίνου άγιο λάξευμα φαντάζεις

Και πετάς τη φαντασία στα ολόλευκα ντυμένο
Όμοια της ψυχής ανάσα μες στο πέλαγο ριγμένο!

Οι νεράϊδες σ΄ ασπροντύνουν και μαζί σου ταξιδεύουν
Στου Ιόνιου τα πλάτη να σε παντρευτούν γυρεύουν

Μάτια θεϊκά γαλάζια και πολύφερνη νυφάδα
Του Σικελιανού, ω λίκνο, που λαμπρύνεις τη Λευκάδα

Πρωτοστάτης στα νερά σου ένας Άγγελος λυράρης
Ο Εξάγγελος σταλμένος τους χαιρετισμούς να πάρεις

Στόρισε την ομορφιά σου με του λυρισμού την πέννα
Και σου φόρεσε γιορντάνι ασημόπλαστη καδένα!

Ω! νησί ευλογημένο με το μπλε σου κουστωδία
στ΄ακρογιάλια σου φωλιάζεις της αγάπης μελωδία!

Να ο έρωτας σου γνέφει με τα μάτια του ονείρου
Πάμε να σε σεργιανίσω ως τα διάσελα τ΄ απείρου!

Μα, συ πάντα ξανοιγμένο μες στη θαλασσιά τη φλέβα
Σαν αιώνια μνηστή σου θα κρατάς μόνο την Εύα!

Στα νερά σου Αφροδίτη! με τ΄ ατέλειωτα μαλλιά της
Άφησε το άρωμά της και τη λάγνα ομορφιά της!

Ακροβασία στ’ όνειρο!

ΕΠΟΥΡΑΝΙΟ ΜΙΛΙ

Τ΄ ακριβά μυστικά μου αφανέρωτα τάχω
ουρανέ μυστολέκτη πα στις άπλες σου γράφω

σου ζητώ τις φτερούγες του ονείρου ν΄ αρχίσω
την καρδιά στους αιθέρες όμοια λάμψη ν΄ αφήσω…

Ένα αστέρι να γίνει να πλανάται στα ύψη
περατάρης ο χτύπος το ταξίδι ν΄ αρχίσει

Ως την Πούλια καρδιά μου, στον Ωρίωνα πέρα
ώσπου τ’ άρμα του ήλιου να σου πει καλημέρα!

Το λημέρι σου στείσε στ΄ ουρανού τη γαλήνη
Ραψωδίες αγγέλλων πλουμισμένες ειρήνη!

Θάβρεις εύφορο τόπο η αγάπη ν΄ ανθίσει
Τις κακίες τα μίση δω στη γη μας ν΄ αφήσει…

Ουρανέ μυστολέκτη μες την όμορφη νύχτα
Μια ζωή ξεπροβάλλει, μια ολάνθιστη φύτρα

Η ανάσα μου είναι που στον έρωτα γνέφει
Έλα, πάμε στ΄ αστέρια, μας προσμένει η στέψη!

Του ονείρου το άρμα σε τριπλή συνοδεία
Με του έρωτα τ΄ άσμα, της καρδιάς μελωδία

Ξεκινάμε και πάλι κάθε βράδυ ταξίδι
Πόσο θέλγεις το νου μου επουράνιο μίλι!

Στο παράθυρο της δόξας!

ΚΙΘΑΡΕΣ – ΜΑΝΤΟΛΙΝΑ!

Πρόβαλε στο παράθυρο τ’ αγόρια σε καλούνε
Τα ξέπλεκά σου τα μαλλιά τα χρυσαφιά να δούνε

Στα χέρια μοσχολούλουδα, βασιλικούς και κρίνα
Κι η γειτονιά πλημμύρισε κιθάρες, μαντολίνα!

Μες στα σοκάκια αντιλαλούν ερωτικά τραγούδια
Πνοές Αγιομαυρίτικες, καντάδες με λουλούδια

Παν στα ουράνια τις καρδιές των αγοριών τα τάστα
Και στο μικρό παράθυρο ο Αυγερινός με τ΄ άστρα!

Σόλο κινάνε της καρδιάς του έρωτα ματζόρε
Και στ΄ ανοιχτό παράθυρο της Πεθυμιάς μινόρε!

Έρωτας στο περβάζι σου, θάλασσα στη ματιά σου
Και τα τραγούδια σύναξες με μύρα στην ποδιά σου!

Άπλωσε τις πλεξούδες σου κλίμακα να γεννούνε
Των αγοριώνε τα φιλιά ν’ ανέβουν λαχταρούνε!

Σαν αγροικούν τα κάλλη σου γλυκά, παραδομένα
Στου έρωτα την αγκαλιά σαν κύματα αφρισμένα!

Πρόβαλε στο παράθυρο, ένα χαμόγελό σου
Τα μαντολίνα ξαγρυπνούν απόψε στο πλευρό σου!

Ένα λιμάνι σου ζωή!

NAYTΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

Συντροφιά με την κούπα σεργιανάω τα βράδια
στα μουράγια του κόσμου ψάχνω έρωτες, χάδια

Ταξιδεύει στη ρότα η καρδιά η πλανεύτρα
στο κρασί να ξεχάσω τη ζωή μου την ψεύτρα

Βάλε μία ακόμα το μυαλό να πλαντάξει
Απ΄ τ΄ Αλγέρι κινάω κι ως του κόσμου την άκρη

Βερβερίνες μου γνέφουν τις ερήμου τα άτια
Με κορμιά τορνευμένα και μελάνι στα μάτια!

Καζαμπλάνκα, Μαρόκο! Ω! τι λάγνες κοπέλες
Με φουστάνια κλαράτα στα μαλλιά τις κορδέλες

Αραπίνες σπαθάτες με φιδίσια κορμιά τους
Με προσμένουν απόψε στη γλυκιά αγκαλιά τους

Βραζιλία αντίκρι… Δες κορίτσια με μπρίο
Μεθυσμένες αγάπες, Σαμπαδρόμιο, Ρίο

Λικνιστές πεταλούδες που του έρωτα άδουν
Και τον πόθο τους τόσο στην καρδιά μου σταλάζουν!

Γιοκοχάμα, Οζάκα τόσες Γκέϊσες φίνες
Μπρος στα κάλλη τους δούλος για ολόκληρους μήνες

Το τσαρδί μου θα στήσω, με σε κούπα μαγεύτρα
Μόνο εσύ στη ζωή μου δε μου στάθηκες ψεύτρα…

Στο χρώμα της αγάπης

ΚΟΚΚΙΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ

Κόκκινα τριαντάφυλλα στο χρώμα της αγάπης
Άρωμα αναβλύζουνε και των καρδιώνε κράχτης!

Ξανθή Αγιομαυρίτισσα στα ρόδα φιορισμένη
Στα κόκκινα αρχόντισσα και χιλιοπλουμισμένη!

Έχουν το μίσχο πράσινο τα πέταλα πορφύρα
Στα ερυθρά σε βάφουνε έρωτα με πλημμύρα!

Αίμα να γίνεις άλικο καρδούλες να ριπίζεις
Και στ΄ αγαλμάτινα κορμιά το μύρο να σκορπίζεις!

Να τριγυρνάς στις γειτονιές, να τριγυρνάς στις ρούγες
Και τα φλογάτα βέλη σου σκορπάς στις κοπελούδες

Κόκκινα τριαντάφυλλα, άνοιξη στο μαλλιά σου
Στα πορφυρά στολίζουνε τη λάγνα ομορφιά σου

Τρέχουν ξωπίσω σου παιδιά ξέστηθα, μαγεμένα
Του έρωτα οι τρυγητές παιδιά χαλκοπλασμένα

Ένα να δρέψουν κόκκινο ρόδο απ΄ την καρδιά σου
Μαγνάδι, άλικο λαμπρό πλεγμένο στα μαλλιά σου

Μες στα καντούνια να περνάς πορφυροστολισμένη
Ξανθή Αγιομαυρίτισσα στον έρωτα λουσμένη!

Πως γιγαντώνεσαι ψυχή

ΕΛΑ ΠΑΡΕΜΕ ΚΥΜΑ!

Έλα πάρε με κύμα, ο νοτιάς στα πανιά μας
Και ο μπάτης πυξίδα στα τρελά όνειρά μας

Στο Λευκάτα να πάμε στους θεόρατους βράχους
Οπτασίες να δούμε τ΄ αχαλίνωτου πάθους

Κι από κει στην Ιθάκη στης υφάντρας τα μέρη…
Πολυμήχανο στήνεις Οδυσσέα καρτέρι!

Έλα πάρε με κύμα στα μεγάλα ταξίδια
Ως της Κίρκης το δώμα μες σε κύματα μύρια

Σαν τους γλάρους ψηλάθε που λικνίζονται άσπροι
Έτσι λάμπεις καρδιά μου στου κυμάτου την άφρη

Με χερόχτια μετάξι με κρατάς απ΄ το χέρι
Και γλυκά με πηγαίνεις στης αγάπης τα μέρη

Που γοργόνες χορεύουν και λικνίζουν το σώμα
Σαν θωρούν τριαινάρχη το λαμπρό Ποσειδώνα!

Απ΄ τα γένια του τρέχει θαλασσιά η πλημμύρα
Κι η καρδιά πεταρίζει προς την άγια της μοίρα

Που θεός τηνε κλείνει σ΄ ασημένιο κοχύλι
Προσφορά και θυσία σε ολόγλυκα χείλη…

Του Φθινόπωρου λαμπράδες!

ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ

Στη σχισμάδα του βράχου σαν προβάλλεις με χάρη
Την καρδιά ξελογιάζουν τα παρθένα σου κάλλη

σαν το μίσχο λυγίζεις ντροπαλά στη δροσούλα
Τα μαβιά σου τα άνθη όμοια άγια ψυχούλα

Ω! κυκλάμινο θείο του Φθινόπωρου δόξα
Απ’ τη γης σαν πετιέσαι στην καρδιά τόσα τόξα!

Σαν η γη κιτρινίζει και τα φύλλα κινάνε
Το μεγάλο ταξίδι ως τον άδη να πάνε

κι η καρδιά μαραζώνει μες στο γκρίζο ντυμένη
η δική σου μωβάδα οπτασία ανοιγμένη

που το νου θα ξιπάσει και τα μάτια θα λιώσει
Ω! κυκλάμινο θείο μες στην πέτρα η νιότη…

Με ικμάδες η πέτρα σ΄ αναθρέφει παιδί της!
Και στα πράσινα φύλλα ακουμπά την ευχή της

Πάντα νάσαι αφέντης του Φθινόπωρου ρήγας
Στα γκρεμνά παραστάτης της δικής μας πατρίδας

Π΄ αυγαταίνει και λάμπει το μαβί σου το χρώμα
Σου προσφέρει λατρεία το δικό της το χώμα…

Φοίβος ο εμός!

ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΛΥΡΑ

Του Απόλλωνα η λύρα στο Δουκάτο σαν ψάλλει
στην καρδιά σου Λευκάδα χίλιους έρωτες θάλλει!

Ανυμνεί το γαλάζιο, του φωτός την πλημμύρα
της αγάπης τα σπλάχνα, τη γλυκιά αρμονία!

Οι χορδές ξαναμμένες μες στα δάχτυλα δόξες
Του θεού οι ανάσες ανοιγμένες με πόρτες

Π΄ οδηγούν με μαγεία σε ανείπωτες στράτες
Έλα λύρα μαγεύτρα σκόρπισέ μας τις καύτρες!

Του Απόλλωνα η λύρα σαν κινάει τα τάστα
Το ταξίδι πηγαίνει στα ουράνια άστρα

Κι ανοιγμένες στον οίστρο οι καρδιές ταξιδεύουν
Τα ερωτόπληχτα κάλλη της Σαπφώς αναγγέλουν…

«Της ψυχής μου βατήρας αφρισμένο Δουκάτο
Στα γαλάζια νερά σου και στον βράχο σου κάτω

Οι αιώνες που θάρθουν τα μαλλιά μου θα ξαίνουν
Και του έρωτα εσάρπα με αυτά θα υφαίνουν…»

Του Απόλλωνα λύρα τη Σαπφώ ξαναπιάσε
Στου Λευκάτα το βράχο τ΄ αποτύπωμα βάψε

Πως ο έρωτας πάντα σαν τα βέλη του δείχνει
Τις καρδιές πεταρίζει και στα χάη τις ρίχνει…

Παντοβασίλισσα, Κυρά!

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΚΥΡΑ

Μ’ οδηγούνε τα βήματα στο βράχο σου πάλι
Να ανοίξεις προσμένω τη γλυκιά σου αγκάλη

Την ψυχή μου να κλείσεις μες στον θείο σου κόρφο
που γυμνή σιγολιώνει μες στον άγιο σου πόθο

σαν θα πάρω τη λύρα ν΄ ανυμνήσω τις χάρες
απ’ το Θρόνο σου πέμπεις αγνισμένες λαχτάρες

Θα σου ψάλλω το Χαίρε πρωτοστάτης της γης μου
Ως τους Μύλους της Γύρας ν΄ αντηχήσεις φωνή μου

Μελωδίες να πέμπεις στην Παντάνασσα Νύμφη
Να τις πάνε στα πλάτη των κυμάτων τα στίφη

Παναγιά να σε κράξουν ως την άκρη του κόσμου
Αγλαόμορφη Κόρη και Ανέσπερο φως μου!

Της Λευκάδας Αφέντρα, Κουροτρόφος, Παρθένα
Σ΄ ανυμνώ σε δοξάζω με ολόθερμη πένα

Ρωμανός θα γεννώ, Μελωδός και πυρφόρος
θα σε ψάλλω στην πλάση Αλατόμητον όρος

Πλατυτέρα νεφέλης και του κόσμου τη Σκέπη
Ω! Αγνή και Μεσίτρα των ψυχών μας η μέθη!

Της ζωής οδοιπόρος κουρασμένος, μονάχος
Στα σκαλιά σου Κυρούλα ταπεινός υμνογράφος

Της καρδιάς ακουρμάσου τη θερμή προσευχή μου
Αποκούμπι μου στάσου κι ιλασμός στη ζωή μου!

ΑΓΙΟΜΑΥΡΙΤΙΣΣΑ

(Ιδανικός Επίλογος)

Έσκυψε ο ανθότρεφος Απρίλης στου μπούστου σου
τα αλαβάστρινα μύρα ν’ απωθέσει τα φιλιά!

Κ’ ευθύς στα κρόσσια της καρδιάς αντάρτεψε
ο οίστρος!

Πλάστρα η φωνή μου ανέβηκε στα στήθια! Πόσο τα
μάτια σου τον έρωτα σκορπούνε!

Της γης μου γλυκόφρυδη Παλλάδα! Στο φως και στην
πέτρα ριζιασμένη! Στο αίμα της άνοιξης τρανεμένη!

Ξιπάζεται ο νους μου Αγιομαυρίτισσα, τα κάλλη σου
σαν μολογώ…

Φεγγίτης στ’ όνειρο…

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

Γεννήθηκα στους Σφακιώτες Λευκάδος. Σπούδασα στη Ριζάρειο Σχολή και Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Επαγγελματικά αρχικά δημοσιογράφησα σε Αθηναϊκές εφημερίδες. Καριέρα έκανα σαν Διευθυντικό Τραπεζικό Στέλεχος σε καταστήματα του Λεκανοπέδιου και της Λευκάδας. Απ’ το 2010 ασχολούμαι με την συγγραφή βιβλίων λαογραφικού, ιστορικού και ποιητικού περιεχομένου.

Έργα μου:

– Το ιστορικό και λαογραφικό βιβλίο: «Σφακιώτες Λευκάδος. Λίκνο καρδιάς». Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ, 2018.

– Το λαογραφικό βιβλίο: «Λευκαδίτικος Γάμος». Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ, 2018.

– Θεατρική Διασκευή του έργου «Φωτεινός του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, με την προσθήκη Παραρτήματος δύο νέων δικών μου Ασμάτων. Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ, 2018.

– Το ιστορικό βιβλίο: «Tο Ρεμπελιό των Χωρικών. Αγία Μαύρα στα 1819». Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ 2020

– Το λαογραφικό βιβλίο: «Tα που θυμάμαι μολογώ. Σεργιάνι στη Λευκάδα του χθες. Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ 2020.

– Η Ποιητική Σύνθεση με τίτλο: «Άδω σε Ελευθερία», αφιερωμένη στα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, (1821-2021). Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ 2020.

– H Ποιητική Τριλογία: «Ταυροκαθάψια». Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ, Αθήνα 2017.