Προλήψεις της Λευκάδος

Κάποια θυμάμαι πιτσιρικάς να τα λένε και στο χωριό μου, τα Κολυβάτα Αλεξάνδρου. Ιδιαίτερα τις μακριές νύχτες του χειμώνα κοντά στην γωνιά μαζί με άλλες ιστορίες για αερικά και νεράιδες, για σατανάδες και βρυκολάκους … για αφορισμούς κλπ.. Που έπαιρναν μυθικές διαστάσεις στο παιδικό μου τότε μυαλό. Κι άντε μετά να πας προς νερού σου, που έπρεπε αναγκαστικά να βγεις και έξω από το σπίτι…

«Στη Λευκάδα πιστεύουν ότι τη νύχτα δεν πρέπει κανένας να σφυρίζει, γιατί ακούν το σφύριγμα οι δαιμόνοι και τον παίρνουν από πίσω.

Όποιος περπατάει τη νύχτα, για να προφυλάγεται από τα ξωτικά, πρέπει νά ΄χει πάνω του μαχαίρι μαυρομάνικο, ή σπίρτα, ή ρίγανη, ή μπαρούτι, ή βαγιόκλαδο, ή φυλαχτό, ή κομμάτι από αντίδωρο, ή σταυρό κλπ.

Όταν μετράει κανείς τ΄ αστέρια, βγάζει στο κορμί του εξανθήματα, που με τον καιρό πληθαίνονται και μεγαλώνουν ολοένα.

Επίσης πιστεύουν στη Λευκάδα ότι δεν πρέπει να δρασκελίζει κανείς έναν άνθρωπο, γιατί ο άνθρωπος αυτός μαζεύεται κουβάρι και δεν μεγαλώνει. Άμα δρασκελίσει κανείς έναν άλλο κατά λάθος, πρέπει να τον δρασκελίσει και ανάποδα για να εμποδίσει το κακό.

Στο μέρος όπου έχει γίνει φονικό, τη νύχτα μαζεύονται διαβόλοι που χορεύουν και τραγουδούν ως τα ξημερώματα.

Απαγορεύεται να πετάει κανείς έξω τα σκουπίδια τη νύχτα και προ πάντων κατά τα χαράματα.

Όταν ιδεί κανείς διάβολο μέσα στο σκοτάδι, πρέπει να βγάλει το μαυρομάνικο μαχαίρι του και να το κρατήσει με το δεξί χέρι, ενώ με το δείχτη του ενός και του άλλου χεριού πρέπει να σχηματίσει σταυρό και να τον φιλήσει λέγοντας τρεις φορές το Πιστεύω».

Πηγή: [ανυπόγραφο], περιοδικό «Μπουκέτο», τεύχος 384, 30.07.1931