27 Απρίλη 1941: Η αρχή της μεγάλης νύχτας της Κατοχής
27 Απρίλη σήμερα. Και σαν σήμερα, το 1941, τα γερμανικά μηχανοκίνητα τμήματα μπαίνουν στην Αθήνα.
Τους εισβολείς στην Αθήνα υποδέχτηκε Επιτροπή από τον ανώτερο διοικητή Αττικής, το νομάρχη Αττικοβοιωτίας και τους δημάρχους Αθήνας και Πειραιά, ενώ ο αθηναϊκός λαός, διαμαρτυρόμενος σιωπηρά, έκλεινε τα παράθυρα όταν περνούσαν τα ναζιστικά στρατεύματα. Λίγο πριν την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, η Κομματική Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ οργάνωσε στην Ομόνοια συγκέντρωση με συνθήματα για αντίσταση στους επιδρομείς ζητώντας να δοθούν όπλα στο λαό για να τους πολεμήσει.
Το επόμενο βήμα της άρχουσας τάξης της Ελλάδας ήταν συνεργασία με τους ναζί κατακτητές ενάντια στο λαό, με τη συγκρότηση κυβέρνησης από Έλληνες αστούς πολιτικούς. Επικεφαλής ο δοσίλογος στρατηγός Τσολάκογλου που υπέγραψε την παράδοση της Ελλάδας στο στρατό του Χίτλερ παρά τη θέληση των στρατιωτών, αλλά και αξιωματικών που συνέχιζαν την αντίσταση στους εισβολείς. Την κυβέρνηση αυτή στήριξε όλος, σχεδόν, ο τότε αστικός πολιτικός κόσμος.
Την ίδια ώρα εκτός από τους συνεργάτες των ναζί αστούς πολιτικούς, μια μερίδα πολιτικών εκπροσώπων της αστικής τάξης εγκατέλειπαν τη χώρα μαζί με τους Άγγλους συμμάχους τους.
Αντίθετα, το ΚΚΕ από την αρχή, με τη φασιστική επίθεση των Ιταλών που προηγήθηκε στη χώρα μας, με τα γνωστά τρία γράμματα του τότε ΓΓ της ΚΕ του, Νίκου Ζαχαριάδη από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας είχε καλέσει τον ελληνικό λαό σε παλλαϊκό πόλεμο κατά των φασιστών εισβολέων. Οι κομμουνιστές από τις φυλακές και τις εξορίες είχαν ζητήσει να τους επιτραπεί να πολεμήσουν στην πρώτη γραμμή κατά των εισβολέων που, όμως, το αρνήθηκε η μεταξική κυβέρνηση και, τελικά, παρέδωσε τους φυλακισμένους κομμουνιστές στον κατακτητή, με συνέπεια οι περισσότεροι απ΄ αυτούς να εκτελεστούν είτε να σταλούν στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Με αφορμή τη σημερινή επέτειο, ο Σπύρος Τζόκας, πανεπιστημιακός – συγγραφέας, μας θυμίζει ένα απόσπασμα από το βιβλίο του «Η κραυγή της σιωπής». Το ιστορικό αυτό μυθιστόρημα εστιάζει στη συγκλονιστική ιστορία του παίκτη της ΑΕΚ Σπύρου Κοντούλη, ο οποίος εκτελέστηκε από τους ναζί, λόγω της έντονης αντιστασιακής δράσης και της συμμετοχής του στην Ένωση Ελλήνων Αθλητών η οποία αποτελούσε στην ουσία παρακλάδι του ΕΑΜ στο χώρο του Αθλητισμού.
Παραθέτουμε το απόσπασμα:
«Στις 27 Απριλίου η Βέρμαχτ εισέρχεται στην Αθήνα και συναντά άδειους δρόμους και κατάκλειστα σπίτια, ενδεικτικό των αισθημάτων του ελληνικού λαού, με μόνη εξαίρεση τα μέλη της γερμανικής παροικίας στην Αθήνα κι ελάχιστους Έλληνες. Ο ελληνισμός πενθεί.
Ο Βασίλης Τσιτσάνης εμπνέεται τη «Συννεφιασμένη Κυριακή», ενώ η Πηνελόπη Δέλτα γίνεται τραγική αυτόχειρας παίρνοντας δηλητήριο, ενώ είχαν ήδη προηγηθεί άλλες δύο απόπειρες αυτοκτονίας στο παρελθόν. Θα κηδευτεί στον κήπο του σπιτιού της, κατόπιν δικού της αιτήματος σε ιδιόχειρο σημείωμα με μια μικρή τελετή που τελεί ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος. Στον τάφο της θα χαραχτεί μόνο μια λέξη… ΣIΩΠH.
Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών διά στόματος Κώστα Σταυρόπουλου ανακοινώνει: «Έλληνες, ύστερα από λίγα λεπτά ο ραδιοφωνικός μας σταθμός δεν θα είναι ελληνικός… αδέρφια ψηλά τις καρδιές…»
Έτσι αρχίζει η μεγάλη νύχτα της Κατοχής για την Αθήνα. Ένα κύμα μαύρης σκλαβιάς σκέπασε την Ελλάδα. Μια μεγάλη νύχτα που έπεσαν οι μάσκες. Συμβαίνει και αυτό τις νύχτες.
Οι πατριδοκάπηλοι, όπως το συνηθίζουν, έσπευσαν να δηλώσουν υπακοή στον κατακτητή. Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ, όπως και αυτές το συνηθίζουν, εγκατέλειψαν την πατρίδα και το λαό την ώρα της μάχης και έφυγαν από τη χώρα για ασφαλές μέρος. Κατά το συνήθειο τους επιστρέφουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές. Και ο λαός πάντα στη θέση του, σε αυτήν της μάχης, σε αυτή του πόνου, σε αυτή της καρτερίας… στις πεζούλες του.
Έτσι, ο Τσολάκογλου και αρκετοί από τους στασιαστές θα ανταμειφθούν από τους Γερμανούς, καθώς στις 2 Απριλίου 1941 διορίζονται από τους κατακτητές Γερμανούς ως πρόεδρος και μέλη, αντίστοιχα, της πρώτης κυβέρνησης του νεοσύστατου κρατικού φασιστικού εκτρώματος της «Ελληνικής Πολιτείας». Ο Τσολάκογλου κατοχικός πρωθυπουργός… δοτός πρωθυπουργός.
Η Κατοχή αποτέλεσε ίσως τη χειρότερη περίοδο της σύγχρονης Ελλάδας και την απαρχή των φοβερότερων δεινών για τον ελληνισμό. Η λεηλασία του εθνικού πλούτου και η πλήρης αποδιάρθρωση της εθνικής μας οικονομίας, η καταστροφή των υποδομών, η ληστεία της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, αλλά, πάνω απ’ όλα, οι εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι από πείνα, εκτελέσεις, ασθένειες, βασανιστήρια, άφησαν βαθύ το αποτύπωμά τους και υπονόμευσαν την πορεία της χώρας για δεκαετίες.
Κι όμως, ο ελληνικός λαός όχι μόνο δεν λούφαξε, αλλά δεν παραδέχθηκε την ήττα. Πύκνωσε από την πρώτη μέρα τις γραμμές των αντιστασιακών οργανώσεων και πάλεψε με αυτοθυσία για τη λευτεριά του. Δεν λύγισε ούτε όταν οι Γερμανοί κορύφωσαν την τρομοκρατία εις βάρος του, με τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας που ίδρυσε στις 7 Απριλίου 1943 η κατοχική δοσιλογική κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη, στρέφοντας Έλληνες εναντίον Ελλήνων.
Ο Σπύρος Κοντούλης από το σπίτι του στην Κοδριγκτώνος άκουγε το θόρυβο που έκαναν οι μοτοσικλετιστές που προπορεύονταν και ακολουθούσαν τα τανκς. Έβλεπε τα συμβαίνοντα από τις γρίλιες. Κάποια στιγμή ακούστηκε ο θόρυβος από τη γερμανική μηχανοκίνητη φάλαγγα που κατηφόριζε και τα τεθωρακισμένα των Γερμανών. Βλέποντας την εικόνα αυτή, έπεσε σε κατάθλιψη. Ήταν και η μέρα άσχημη, σαν την εικόνα. Ο καιρός ήταν μουντός, ανάλογος με τη διάθεση των Αθηναίων… ημέρα συννεφιασμένη, ημέρα θλιβερή. Είχε απόλυτο δίκιο ο Τσιτσάνης.
Το ξημέρωμα της επόμενης μέρας η γειτονιά όλη στο δρόμο. Άλλοι να βρίζουν και άλλοι να καταριούνται, άλλοι να φοβούνται. Σαστισμένοι ήταν κυρίως. Προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν τη νέα κατάσταση. Και δεν ήταν διόλου εύκολο.
Και η γερμανική σημαία στην Ακρόπολη στη θέση της ελληνικής.
«Η σβάστικα κυματίζει πάνω στην Ακρόπολη. Ανάθεμά τους. Ούτε ιερό, ούτε όσιο έχουν. Ιερόσυλοι είναι. Έπρεπε να μας ταπεινώσουν έτσι; Δεν σεβάστηκαν τίποτα από την ιστορία αυτού του τόπου;».
Έλεγε με πίκρα και παράπονο ο κυρ Μιχάλης.
«Ποτέ οι κατακτητές δεν σέβονται, ποτέ. Κούφια τα λόγια των Γερμανών για την Ελλάδα. Ύβρις κυρ Μιχάλη, ύβρις», του απάντησε ο δάσκαλος.
Η ύβρις, όμως, δεν θα έμενε αναπάντητη: Ένα μήνα μετά, και συγκεκριμένα το βράδυ της 30ής προς την 31η Μαΐου 1941, οι πρωτοετείς φοιτητές Απόστολος Σάντας και Μανώλης Γλέζος κατεβάζουν τη μισητή σβάστικα από την Ακρόπολη και τοποθετούν τη γαλανόλευκη. Η αντίσταση του ελληνικού λαού ξεκινά από τις πρώτες μέρες. Η πρώτη αντιστασιακή πράξη που έδειχνε τις διαθέσεις του ελληνικού λαού.
Ο ελληνικός λαός πλέον πορεύεται το δρόμο του μαρτυρίου και των θυσιών που θα κρατήσει σχεδόν τέσσερα μαρτυρικά χρόνια. Στα χρόνια αυτά υφίσταται μύρια όσα κακά. Πείνα και φοβέρα, ταπεινώσεις και εξευτελισμούς, με αποκορύφωμα τα ολοκαυτώματα και τις ομαδικές εκτελέσεις. Θα έπρεπε να περάσουν 1.625 ατέλειωτα ημερόνυχτα, φρίκης, πείνας, αγωνίας, μαρτυρίου και θανάτου κάτω από τη μισητή ναζιστική κατοχή για να δει ο ελληνικός λαός τη μέρα του λυτρωμού και της λευτεριάς. Μιας λευτεριάς που δυστυχώς δεν είδαν εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων που θυσιάστηκαν για την πατρίδα ή πέθαναν από την πείνα και τις κακουχίες.
Στα δραματικά και φοβερά αυτά χρόνια ο ελληνικός λαός δεν λούφαξε, δεν έσκυψε το κεφάλι. Η αντίσταση αρχίζει από την πρώτη μέρα. Η αντίσταση ξεκίνησε σχεδόν αμέσως μετά την πτώση και τη συνθηκολόγηση της Ελλάδας, τον Απρίλιο του 1941. Αρχικά υπήρξε προϊόν αυθόρμητων ενεργειών μεμονωμένων πολιτών ή μικρών ομάδων πολιτών, αλλά σταδιακά απέκτησε οργανωμένη μορφή με την ίδρυση αντιστασιακών οργανώσεων. Από τα μέσα του 1942 εξελίχθηκε σε ένοπλο αγώνα στην ύπαιθρο. Ήδη από τα μέσα του 1943 οι αντάρτικές ομάδες είχαν προκαλέσει σοβαρά πλήγματα στους κατακτητές και είχαν κατορθώσει να απελευθερώσουν τμήμα της ορεινής ενδοχώρας. Η Εθνική αντίσταση των Ελλήνων ανακαλεί στη μνήμη του ελληνικού λαού τις ηρωικές παραδόσεις του και παλεύει για μια Ελλάδα ελεύθερη και ανεξάρτητη».
(902.gr)
Η παράδοση των πολιτικών ιδεολογικά κρατουμένων στους Γερμανούς το 1941 τον Απρίλη , και ιδιαίτερα εφ όσον οι κρατούμενοι είχαν ζητήσει 6-7 μήνες πρίν να συμμετάσχουν οικειοθελώς στο Αλβανικό μέτωπο εναντίον των Ιταλών, ήταν και παραμένει πράξη που μόνο άρρωστοι ψυχισμοί ανθρώπων μπορούσαν να υιοθετήσουν.
Και τέτοιος εμπαθής , ακοινώνητος, μισερός και προβληματικός ώς άνθρωπος ήταν ο σιωπηλός στον βίο του αλλά κακύργος μισάνθρωπος στις πράξεις του άνακτας Γεώργιος Β” της Ελλάδος που από το 1935 είχε με νόθο δημοψήφισμα επανακάμψει.
Και ώς προβληματικός άνθρωπος για τούτο δέχτηκε να επανακάμψει- και οργάνωσε μέσω φίλων του – το νόθο δημοψήφισμα, μη ενδιαφερόμενος ουσιαστικά ώς μονάρχης για τους υπηκόους του.
Κάθε άλλη ερμηνεία και ώς άλλοθι , που στην όλη αναφορά πέφτει, και σχετικά με το σύμφωνο Ρίμπεντροπ- Μολότωφ το 1939, ή ότι οι κρατούμενοι κουμουνιστές αν έβγαιναν απ την φυλακή θα προκαλούσαν μετατροπή του Εθνικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο ( που αυτό στην μικρή τότε Ελλάδα που δεχόνταν την Ιταλική και Γερμανική εισβολή και κυριαρχία !!) είναι εκ του ιστορικού ακόμη και σήμερα πονηρού και σκόπιμου.
Μαζί με τον προβληματικό τότε ώς άνθρωπο άνακτα Γεώργιο Β”, ασφαλώς υπήξαν και οι στοιχισμένοι από πίσω ώς συμφέροντα διαχείρησης του ταμειακού κρατικού πλούτου του Αθηναικού κύρια κέντρου. Που και σε αυτούς ουσιαστικά ακούμπησε και αυτοί μεθόδευσαν την νόθα παλινόρθωση του 1935 μαζί με τον προβληματικό ώς άνθρωπο άνακτα.
Και ακόμη και δείγμα του προβληματικού εμπαθούς αυτού ανθρώπου , εμφανίστηκε μέχρι και την τελευταία στιγμή η αποπομπή του αρχιστρατήγου τότε Αλεξάνδρου Παπάγου απ το ταξίδι πρός το Κά’ι’ρο ώς μέλος απ την έξοδο της κυβέρνησης Τσουδερού και όλων των μοναρχικών του παλατιού και της Βασιλικής οικογένειας και στρατιωτικών. Ακατανόητη ενέργεια να φεύγει με άλλοθι την Γερμανική εισβολή όλο το παλάτι και η ορκισθείσα απ τον ίδιο τον άνακτα κυβέρνηση και μέρος του στρατεύματος και να μην συπεριλαμβάνεται στην αποστολή και ο επί 6 χρόνια Αρχιστράτηγος του Επιτελείου , στρατηγήσας το Αλβανικό μέτωπο, και απ τους κύριους- ο κυριότερος – υπεύθυνους και υποστηριχτές της παλινόρθωσης το 1935 Παπάγος που πραξικοπηματικά κατήργησε την εκλεγμένη κυβέρνηση του Τσαλδάρη για να επανέλθει ο προβληματικός άνακτας Γεώργιος Β.
Ο Ιωάννης Μεταξάς , και αυτός κατασκεύασμα του προβληματικού άνακτα από το 1936, είχε πεθάνει από το τέλος Ιανουαρίου 1936, και την 18 Απριλίου είχε αυτοκτονήσει ο Πρωθυπουργός Κορυζής, κατόπιν των βιαίων προσβολών που δέχτηκε απ τον προβληματικό άνακτα μέσα στο ξενοδοχείο Στρατηγείο της Μεγάλης Βρεττάνιας στο Σύνταγμα. Που και εδώ οι εκ των υστέρων όψιμοι ερευνητές καλά είναι να μην παρακάμπτουν τις ζωντανές μαρτυρίες σύμφωνα με τις οποίες : » οι φωνές και το βρίσιμο του βασιλέα Γεωργίου Β” πρός τον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή ακούγονταν μέχρι έξω στους διαδρόμους του ξενοδοχείου της Μεγάλης Βρεττανίας» . Και ο αυτοκτονήσας αμέσως μετά πρωθυπουργός Κορυζής ήταν επιλογή του ίδιου του προβληματικού άνακτα Γεωργίου β” μετά τον θάνατο του Μεταξά.
Ακόμη και μετά την αυτοκτονία του πρωθυπουργού, ο ίδιος ο άνακτας Γεώργιος Β” ανέλαβε για μιά μέρα και πρωθυπουργός μόνο και μόνο και μόνο σκόπιμα για να μην χάσει αυτός και τα στοιχιζόμενα από πίσω συμφέροντα , την επαφή με την εξουσία αι την δυνατότητα να διαμορφώνει αυτός την πολιτική και τις αποφάσεις, στον Ελλαδικό χώρο μέχρι να φύγει απ την Ελλάδα για το Κά’ι’ρο. Και μέσα σε αυτές τις δυνατότητες ήταν και να έχει και την δυνατότητα αντίδρασης απέναντι σε τυχόν πρωτοβουλία Αλεξάνδρου Παπάγου που διατηρούσε υψηλό κύρος ακόμη στο στράτευμα και βρισκόνταν στην Αθήνα και ώς παραιτηθείς αρχιστράτηγος – μετά την συνθηκολόγηση στην Ήπειρο απ τους στρατιωτικούς διοικητές Ηπείρου-.
Ουσιαστικά ο προβληματικός και ώς μονάρχης και ώς άνθρωπος, εφάρμοσε την ίδια μεθοδολογία και απέναντι στους πολιτικούς κρατουμένους και απέναντι στον αρχιστράτηγο αλλά και απέναντι σε πολλούς απ την ηγεσία του στρατεύματος πέριξ της ιεραρχίας του αρχιστρατήγου. Με την ουσιαστική διαφορά βέβαια ότι οι πολιτικοί κρατούμενοι θα παραδιδόνταν για σφαγή και οι στρατιωτικοί θα ήταν απλά όμηροι των Γερμανών, όπως και έγινε.
Στις βιωμένες μαρτυρίες της εποχής, κάποιοι καίτοι εκ του δικτατορικού καθεστώτος ελαχίστως μετριοπαθέστεροι ώς άνθρωποι απέναντι στους πολιτικούς κρατουμένους, είχαν το θάρρος να ψελίσουν – και συναισθανόμενοι το βάρος της ιστορίας ώς ανθρώπινες πράξεις- είχαν το θάρρος να ψελίσουν στους παρατρεχάμενους του Γεωργίου του Β” ότι ώς οι πολιτικοί κρατούμενοι ώς Έλληνες δεν πρέπει να παραδοθούν στον κατακτητή. Και υπήρξαν αυτοί ονομαστικά . Αλλά ουδεμία απάντηση πήραν απ τον προβληματικό άνακτα , »του οποίου το μίσος ουσιαστικά για κάθε τι Ελληνικό πέραν της σωτηρίας του ίδιου ώς μονάρχης ήταν πρωτοφανές». Η τελευταία είναι διατύπωση της εποχής από κάποιους που ήταν στην εποχή κοντά και γνώστες των τεκταινομένων και των προθέσεων και απόψεων του προβληματικού αυτού ανθρώπου και μονάρχη Γεωργίου Β”.
Οι σχέσεις του Γεωργίου Β” και του αρχιστρατήγου Παπάγου και πολλων εκ της στρατιωτικής ιεραχίας ακόμη και μετά το 1946 την επιστροφή του Γεωργίου και τον θανατό του την 01/4/47 δεν απεκαταστάθησαν ποτέ. Και πολιτικοί εκ παραδόσεως μοναρχικοί του Λα’ι’κού κόμματος και εκδότης του μοναρχικού κατεστημένου , ουδέποτε νομιμοποίησαν ουσιαστικά τον Γεώργιο τον Β” και μετά την παλινόρθωση αλλά και μετά την επανοδό του το 1946, τον οποίον ο εν λόγω εκδότης τον περιέφερνε στις σελίδες της εφημερίδας του ώς » εστεμμένο φελλό».
Και αφηνόνταν σκόπιμα απ την ίδια την καμαρίλα ΤΟΥ γΕΩΡΓΊΟΥ ΤΟΥ β” να λέγεται ότι η αντιπάθεια πρός το πρόσωπο του Γεωργίου του Β” προέρχεται απ το ότι δεν παραιτήθηκε το 1922 για να αποτρέψει την εκτέλεση των έξι. Ενώ στην πραγματικότητα ήξεραν ότι ο λόγος της αντιπάθειας δεν ήταν αυτός, αλλά ουσιαστικά ο όλος από το 1935 βίος και πολιτεία αυτού του προβληματικού ανθρώπου άνακτα από το 1935 κύρια και την επιδιωξή του και μεθόδευση να επανέλθει με νόθο δημοψήφισμα , και την ουσιαστικά δική του κατάργηση του κοινοβουλευτισμού δια των μεθοδευσεών του , επιβάλλοντας με την βοήθεια των άγγλων την δικτατορία κα απαξιώνοντας ακόμη και τους παραδοσιακούς αντιβενιζελικούς πολιτικούς.
Ηταν πρωτοφανής η σφοδρότητα με την οποία αντέδρασε εναντίον του Γεωργίου του β ο εκ παραδόσεως μοναρχικός αλλά κοινοβουλευτικός Ιωάννης Θεοτόκης , όταν ο άνακτας ειδοποίησε τον Μεταξα την 22/7/36 να κάνει δικτατορία, για να μην συσταθεί κοινοβουλευτική κυβέρνηση μεταξύ Θεοτόκη και Σοφούλη , που είχε αποφασίσει να λύσει το αποτακτικό του 1935 και να αντιμετωπίσει η κοινοβουλευτική κυβέρνηση την κοινωνική και πολιτική κρίση. Και τότε ο Γεώργιος Β δια του Μεταξά έκλεισε σε κατ οίκον περιορισμό στην Κέρκυρα τον Ιωάννη Θεοτόκη.
Κοντά του αυτός ο προβληματικός μονάρχης , κατά την διαμονή του στο Κά’ι’ρο επεδίωξε να συνεργαστεί με κάθε τι υποχθόνιο στο στράτευμα που κυκλοφορούσε . Και μέσα σε αυτή την κατάσταση λογικό ήταν να συνεργαστεί ώς άμεσο εξ απορρήτων πανίσχυρο χρόνια συνεργάτη του, το αξιωματικό της αεροπορίας εκείνον, τον οποίο ο Καραμανλής για τα μεταπολεμικά χρόνια τον αναφέρει ώς » ο διαρκής συνωμότης» ο οποίος ταλαιπώρησε ώς σύβουλος του παλατιού για χρόνια και τον στρατό και την αεροπορία και την πολιτική ζωή.
Το να παραδώσεις ώς μονάρχης Έλληνες ώς ιδεολογικούς αντιπάλους για σίγουρη σφαγή ,στον βίαιο Γερμανό κατακτητή ο οποίος κυριολεκτικά αφάνησε για 3,5 χρόνια την ίδια την χώρα τους πολίτες της και τις υποδομές της, δεν βρίσκει αντιστοιχό του ούτε στην ιστορία της Κομμούνας του 1871 , μια και τότε στην Γαλλική κομμούνα οι σφαγιασθέντς ήταν τουλάχιστον εξεγερμένοι και έστω μπορούσαν να προβάλουν μια ελάχιστη έστω και απεγνωσμένη άμυνα.
Και καλά είναι μέρες τέλους Απριλίου που είναι επετειακές της Γερμανικής εισβολής το 1941 στην Ελλάδα, η μοναρχική αυτή αθλιότητα της εποχής να μην ξεχνιέται.
Το πρώην τραπεζίτη Αλέξανδρο Κορυζή επέλεξε για πρωθυπουργό ο ίδιος ο Γεώργιος Β’μετά το θάνατο του Μεταξά.
Ο χωρίς γνώση της πολιτικής Κορυζής δέχτηκε μια και ήταν ώς άνθρωπος ήθους , σοβαρός στην διαχείρηση των οικονομικών διοικώντας την Εθνική τράπεζα μετά το θάνατο του διοικητή Ι.Δροσόπουλου. Και είναι χαρακτηριστικό ότι με την ανάληψη των καθηκόντων του ώς τραπεζίτης διακανόνησε το θέμα των Εγγυήσεων της Εθνικής τραπέζης πρός την πυρκάλ του Μποδοσάκη. Και εφ όσον τον κάλεσε ο άνακτας σε δύσκολες στιγμές για την Πατρίδα δεν μπορούσε να αρνηθεί μεσούντος του Ελληνοιταλικού πολέμου.
Ουσιαστικά ο προβήματικός άνακτας Γεώεγιος Β “ ήθελε να ασκεί μέσω του πρωθυπουργού Κορυζή την Εγγλέζικη την πολιτική στην χώρα σε ενισχυμένη εκδοχή μέσα στον πόλεμο με την Ιταλία , μια και με τον Μεταξά ασφαλώς τα περιθώρια ασφυκτικής άσκησης της πολιτικής ήταν μικρότερα λόγω και της προσωπικής σύνδεσης του Μεταξά με τους υπουργούς του και τους στρατιωτικούς με τους οποίους ο Μεταξάς είχε γνωριμίες.
Όταν ο Αρχιστράτηγος Παπάγος ζήτησε απ τους Εγγλέζους 9-10 πλήρεις Μεραρχίες και αεροπορική κάλυψη για να αντισταθεί στην επικείμενη επίθεση των Γερμανών και οι Εγγλέζοι αρνήθηκαν , ήταν σαφές το άδειασμα που έκανε ο Γεώργιος Β» στον Παπάγο. Μια και οι Εγγλέζοι υπεστήριξαν ότι δεν μοορούν να στείλουν βοήθεια πλήν 2 μεραρχιών.
Για το αποτακτικό και την επαναφορά στο στράτευμα των 1500 βενιζελικών αξιωματικών του 1935, η στάση του Γεωριου του Β” ήταν κάθετη για μη επαναφορά έστω και αν αυτοί πολεμούσαν στημ πρώτη γραμμή όπως είχαν ζητήσει. Και η άρνηση επαναφοράς ήταν διότι νόμιζε οπροβληματικός άνακτας ότι οι βενιζελικοί αξιωματικοί θα μειώσουν τον έλεγχό του ιδίου στο στράτευμα.
Ο Προβληματικός αυτός μονάρχης μόνο την εξυπηρέτηση των Εγγλέζικων τότε συμφερόντων έβλεπε ώς εξωτερική πολιτική της χώρας και την δική του θέση.
Στο κενό που βρέθηκε η πολιτική ζωή της χώρας μετά τον θάνατο του Μεταξά, όπου και το Μεταξικό σύστημα είχε αλλοιωθεί, ο άνακτας ήταν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Να σημειωθεί ότι και οι σχέσεις του Γεωργίου του Β” με τον αδελφό του Παύλο δεν ήταν οι καλύτερες μια και ο Γεώργιος Β είχε αντιδράσει στον γάμο του Παύλου το 1938 με την Γερμανία εγγονή του Κά’ι’ζερ Φρειδερίκη , την οποία η Αγγλική μοναρχία δεν ήθελε να βλέπει για χρόνια. Και φοβούμενος ο Γεώργιπς Β” μήπως πέσει σε αγγλική δυσμένεια είχε κόντρα με τον αδελφό του Παύλο και την Φρειδερίκη. Για τούτο σε κάθε επίσημη με το ζεύγος φωτογραφία ήταν μόνιμα σκυθρωπός.
Υπήρξαν εισηγήσεις αμέσως μετά την Ιταλική επίθεση για επαναφορά των αποτάκτων αξιωματικών ή μέρους αυτών, αλλά ο προβληματικός Γεώργιος Β” έμεινε αμετάπειστος.
Από το παλάτι εκπορεύτηκε η πρακτική της χρησιμοποίησης πλήθους εφέδρων αξιωματικών ώς λύση ανάγκης στο Αλβανικό μέτωπο, που όμως αυτοί οι έφεδροι ( δάσκαλοι και κάπως εγγράματοι νέοι της εποχής) ήταν μη κατάλληλοι για επικεφαλής λόχων ή διμοιριών στρατιωτών.Άσχετα αν στο μέτωπο της Αλβανίας μεγαλούργησαν λόγω του πάθους των για προάσπιση των Ελληνικών εδαφών.
Ο Πρωθυπουργός Κορυζής ασφαλώς και θα είχε την ελάχιστη συνεργασία με τον αρχιστράτηγο Παπάγο , και ασφαλώς θα άκουγε ώς αναγκαίες τις εκτιμήσεις του Παπάγου για το πολεμικό μέτωπο και την επικείμενη επίθεση των Γερμανών. Που η απόφαση των Γερμανών για την επίθεση στα Βαλκάνια είχε παρθεί τον Δεκέμβριο του 1940.
Ο προβληματικός Γεώργιος Β “ λοιπόν , αφού δεν έβλεπε με καλό μάτι τον Παπάγο, αφού ο Παπάγος πίεζε τους Εγγλέζους για σποστολή 10 μεραρχιών, σίγουρο είναι ότι βρήκε την ευκαιρία με την Γερμανική επίθεση να κατηγορήσει και τον Κορυζή ότι «» δεν τα κατάφερες»» στην αντιμετώπιση της Γερμανικής εισβολής για να διώξει από πάνω του τις ευθύνες ο ίδιος ο άνακτας με την ουσιαστικά προδοτική σε βάρος της Ελλάδος συμπεριφορά του υπερ των Εγγλέζων.
Για τούτο και κάλεσε-τον κάλεσε ο ίδιος-τον πρωθυπουργό Κορυζή στο χοτέλ γκραν Βτρετάνια και τον έβρισε δυνατά για να ακουστούν οι φωνές.
Να μην κρύβουν οι ιστορικοί το συμβάν του γκράμ Βρεττάνια γιατί υπήρξαν αυτήκοοι μάρτυρες.Που οι φωνές και το βρίσιμο του Γεωργίου Β’πρός τον Κορυζή ακουγόνταν.
Εκ των υστέρων οι σε υπηρεσία ιστορικοί έμειναν στην άπιψη του άνακτα :»» δεν του είπα τίποτα «» .
Αλλά καταλαβαίνοντας ο Γεώργιος Β” τι είχε πράξει με τον εξευτελισμό του μειλίχιου και σοβαρού πρωθυπουργού, και αφού ο πρωθυπουργός έφυγε για το σπίτι του 500-600 μέτρα παραπάνω στην οδό Βασιλίσης Σοφίας περιοχή σήμερα Χίλτον, έστειλε το διάδοχο Παύλο στο σπίτι του Κορυζή για να προφτάσει την επικείμενη αυτοκτονία. Και όταν ο Διάδοχος Παύλος έμπαινε στο σπίτι ακούστηκαν οι πυροβολισμοί της αυτοκτονίας του πρωθυπουργού Κορυζή.
Το μετέπειτα Αθηνα’ι’κό κέντρο και οι φατρίες του πέριξ του Μονάρχη και μετά τον πόλεμο , ουσιαστικά στο πλαίσιο της όποιας δυνατής αρπαχτής απ τα κρατικά ταμεία και ταμελια χρυσών λιρών της εποχής, ουσιαστικά ακύρωσε και την ίδια την ιστορία και τα κοινωνικά γεγονότα αυτής της ιστορικής εποχής για την Ελλάδα , και για μα καλύψει την μοναρια και μαζί να γεύεται τους καρπούς της αρπαχτής απ το κράτος.
Ο Παπάγος ήταν αποκλεισμένος απ το παλάτι-ο μεγαλύτερος εχθρός τον ονόμαζαν – από το 1941 ώς το 1949. Όταν οι ΗΠΑ του ανέθεσαν την αρχιστρατηγία στον εμφύλιο πόλεμο με αυξημένες αρμοδιότητες και αφού οι Εγγλέζοι ουσιαστικά είχαν τελειώσει απ την Ελλάδα λόγω ΗΠΑ. Αφού το 1943 βρέθηκε με άλλους στρατηγούς έγκλειστος σε Γερμανικά στρατόπεδα.
Οι πρισοτεροι έγκλειστοι στις φυλακές και εξορίες του μεταξικού καθεστώτος εκτελέστηκαν στην διάρκεια της κατοχής.
1500 αξιωματικοί αποταχθέντες το 1935 απετέλεσαν βρέθηκσν εκτός στρατεύματος για να πολεμήσουν υπερ της χώρας.
Ο Πρωθυπουργός Κορυζής αυτοκτόνισε ,τον αυτοκτόνησε ουσιαστικά ο αρρωστημένος και προβληματικός κακολυργος και ώς άνθρωπος και ώς μονάρχης άνακτας Γεώργιος Β”.
Και ακολούθησαν τα όσα ακολούθησαν μεταπολεμικά με την επιμονή του προβληματικού αυτού άνακτα να επιστρέψει στην Ελλάδα που δεν τον ήθελε κανείς από το 1941 και μετά.
Στην κοινωνική Αθηναική ζωή υπήρξαν πάμπολες αφηγήσεις ηοα τα χρόνια απ την Παλινόρθωση του 1935 ώς το 2941 και από τον Σεπτέμβρη του 1946 ώς την πρωταπριλιά του 1947, και σχετικά με τον ίδιο τον προβληματικό μονάρχη Γεώφγιο Β , σκοτεινός λιγομίλητος, ανεπίδεκτος μαθήσεως, αστοιχείωτος ακή και να αρθρώσει μια πρόταση.
Μόνιμη και μοναδική κουβέντα του προβληματικού μονάρχη ήταν το : Γουέλ ..καλώς «».Χωρίς μα αρθρώνει ούτε άλλη λέξη.
Στις 22 Ιουλίου 1936 τον επεσκέφθηκαν στο Τατό’ι” ο Μοναρχικός πολιτικός Ιωάννης Θεοτόκης ουσιαστικά κύριος παράγων του συνολικού χώρου του λα’ι’κού κόμματος μετά τον θάνατο του Π.Τσαλδάρη, και ο Θεμιστοκλής Σοφούλης τωμ φιλελευθέρων. Και αφού οι δύο είχαν συμφωνήσει ότι μπορεί να κάνουν κυβέρνηση. Ο άνακτας δεν μίλησε παρά μόνο τους άκουσε ξαι το ίδιο βράδυ ειδοποίησε τον Μεταξά μα ετοιμάσει άμεσα την δικτατορία με οπερετικό τρόπο. Όπως και έγινε ,με τον ίδιο τρόπο που ο Μεταξάς τοποθετήθηκε υπουργός στρατθωτικών 5 μήνες πρίν.
Όταν μετά το δημοψήφισμα του 1935 επεσκέφθηκετον Γεώργιο Β στο Λονδίνο η τριανδρία εξ Ελλάδος για μα του ανακοινώσει την επιστροφή του ώς νόθο δημοψήφισμα, αυτός τους άκουσε και είπε: Γουέλ καλώς και τίποτα άλλο.
Όταν έφτασε στην Αθήνα το 1935 , ουσιαστικά πέταξε προσβλητικά το στεφάνι στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη , κατά την κατάθεση επί ερχομού του ώς άνακτας. Τόσο προσβλητικά που σοκαρίστηκαν ακόμη και οι μοναρχικοί παρευρισκόμενοι στην τελετή. Και ευτυχώς υπάρχει και το σχετικό κινηματογραφικό απόσπασμα απ τα επίκαιρα του 1935.
Κατά την διάρκεια της βασιλείας του 1935-1940 απουσίαζε μόνιμα και για μεγάλα διαστήματα απ την Ελλάδα στο Λονδίνο διαμένωντας κύρια με την φιλενάδα του Μπρίττεν Τζόουνς ή και γλεντοκοπώντας στο Παρίσι. Το 1938 φωτογραφήθηκε με την φιλενάδα του Μπρίττεν Τζόουνς και με τον θείο του Χριστόφορο ( σδελφού του πατος του) στο ον Ρεπό της Κέρκυρας όπου περνούσε τις διακοπές του.
Οι φήμες και πληροφορίες λένε ότι την καμπάνια και τος ίντριγκες για την επιστροφή του το 1935 στον θρόνο της Ελλάδος, χρηματοοτησαν τα απεριόριστα χρήματα της αμερικανίδας Νάνσυ Λήντς ( Princes Dollars)που ήταν η 2η σύζυγος του θείου του Χριστόφορου.Και μόνο ο άλλος θείος του του Νικόλαος ανέφερε ότι ήρθε δήθεν με την ψήφο του Ελληνικού λαού για μα δικαιολογήσει τα μιζβματα απ τα χρήματα που θα πέσανε στην Αθήνα και Ελλάδα σε πολιτικούς κλπ αγυιόπαιδες της κοινωνικής Αθηναικής ζωής.
Ήταν ο ίδιος ο προβληματικός αυτός και αστοιχείωτος μονάρχης, που τοποθέτησε ώς βασιλικό επίτροπο τον Σόλωνα Γκίκα στρατοδικεία για τους Κρητικούς κινηματίες εναντίον του Μεταξά το 1938 στην Κρήτη που απέτυχε. Και έδωσε εντολή στον Σόλωνα Γκίκα να προτείνει βαρύτατες ποινές ισοβίων αλλά όχι εκτέλεση για να μην προκαλέσει τους Κρητικούς και ξεσηκωθούν. Και τος Οδηγίες αυτές πος τον ολωνα Γκίκα ώς επίτροπο των στρατοδικείων τις πλήρωσε η οικογένεια Μητσοτάκη., μια και ο θείος του Αριστομένης Μητσοτάκης απ τους ηγέτες του κινήματος έφυγε απ την Κρήτη κυνηγημένος απ το Μεταξικό μοναρχικό καθεστώς και πέθανε στην Κύπρο.
Ο πατέρας του μονάρχης Κων/νος Α” Γερμανόφιλος ουσιαστικά ταλαιπώρησε την χώρα καξ στον ατυχή πόλεμο του 1897 ώς διάδοχος αρχιστράτηγος και στο 1915-16 που ουσιαστικά παρέδωσε ολόκληρο σώμα στρατού στους Γερμανούς.
Αλά τουλάχιστον το ονομά του παρά τις αποκοτιές του ώςωυπεύθυνος του Εθνικού διχασμού και τις τριβές του με τον Βενιζέλο το 1912-13 πέρασε ώς αρχιστράτηγος των νικηφόρων Βαλκανικών πολέμων, ελέω της πολιτικής και ουσιαστικά στρατιωτικής διπλωματικής οξυδέρκειας του Βενιζέλου.
Αλλά το όνομα του μονάρχη Γεωργίου Β” θα μνημονεύεται ώς η επιτομή διαρκώς της ανθρώπινης αθλιότητας,της μοναρχικής ανεπάρκειας και δολοπλοκίας σε βάρος του ίδιων των υπηκόων του και της χώρας του. Που τελικά τα κατάφερε με την ελιμονή του για να περισώσει το μοναρχικό του τομάρι, να ρίξει την Ελλάδα στον εμφύλιο καταστροφικό πόλεμο , για να ικανοποιήσει τα συμφέροντα των Άγγλων προστατών του.
Όποιος Έλλην ακόμη και ιδεολογικά μοναρχικός υποστήριζε έστω και ελάχιστα το Εθνικόν συμφέρον απότομα έμπαινε στο στόχαστρο του προβληματικού, και ανθρώπου, άνακτα Γεωργίου Β”.