Εργατικό Κέντρο Λευκάδας-Βόνιτσας: Κάτω τα χέρια απ΄ το 8ωρο!
Στους δρόμους βρέθηκαν και σήμερα Τετάρτη 16 Ιούνη 2021 οι εργαζόμενοι της Λευκάδας που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Εργατικού Κέντρου και εξέφρασαν την αντίθεση τους στο αντεργατικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης που συζητείται στην Βουλή.
Η απεργιακή συγκέντρωση ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο – έκτρωμα πραγματοποιήθηκε στις 11.00 το πρωί στην πλατεία του Αγίου Μηνά. Νωρίς το πρωί μέλη των σωματείων της δύναμης του Εργατικού Κέντρου Λευκάδας-Βόνιτσας μαζί με το Εργατικό Κέντρο Αγρινίου περιφρούρησαν την απεργία στο εργοτάξιο του αυτοκινητόδρομου Άκτιο-Αμβρακία στον Δρυμό.
Στη απεργιακή συγκέντρωση στην πλατεία του Αγίου Μηνά καλούσαν το Σωματείο Οικοδόμων, ο Σύλλογος Ιδιωτικών Υπαλλήλων, το Σωματείο Εργαζομένων στον Τουρισμό-Επισιτισμό, το Σωματείο Εργαζομένων ΟΤΑ, η Αγωνιστική Συσπείρωση Εργαζομένων του Νοσοκομείου, ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών ΠΕ Λευκάδας και η Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση Πυροσβεστών.
Χαιρετισμό στη συγκέντρωση απηύθυνε ο Απόστολος Θερμός, πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων ΟΤΑ Ν. Λευκάδας, ενώ την κεντρική ομιλία έκανε ο Γεράσιμος Βερροιώτης, πρόεδρος του Σωματείου Οικοδόμων και μέλος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου.
Στην ομιλία του ο Γ. Βερροιώτης αφού εξέφρασε την αμέριστη αλληλεγγύη των εργαζομένων της Λευκάδας στους αγώνες των ναυτεργατών, σημειώνοντας ότι η προσπάθεια ποινικοποίησης και καταστολής της απεργίας τους έπεσε στο κενό και πως έσπασαν τα μούτρα τους κυβέρνηση και εφοπλιστές απέναντι στην ενότητα και στην αποφασιστικότητα των ίδιων των ναυτεργατών και στην πλατιά αλληλεγγύη που αγκάλιασε την απεργία τους, σημείωσε ότι η απόρριψη του νομοσχεδίου από τους εργαζόμενους και τη νεολαία είναι καθολική, παρότι έχουν λυσσάξει τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης και επιτίθενται στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες και παρότι ξεσάλωσαν τα ΜΜΕ και διάφορες ιστοσελίδες, αξιοποιώντας τυχοδιωκτικές ενέργειες στο λιμάνι του Πειραιά στις 3 του Ιούνη που δεν έχουν καμία σχέση με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα για να συκοφαντήσουν τις απεργίες και να καλλιεργήσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Μεταξύ άλλων πρόσθεσε: «Επιδιώκουν να επιβάλουν τις ανατροπές του αιώνα. Να καταργήσουν το 8ωρο που καταχτήθηκε πριν ένα αιώνα στην Ελλάδα μέσα από σκληρούς και αιματηρούς αγώνες. Να βάλουν ουσιαστικά εμπόδια στη δράση των συνδικάτων και να καταργήσουν επί της ουσίας το απεργιακό δικαίωμα. Η κυβέρνηση με ψέματα επιδιώκει να κρύψει ότι διαμορφώνει μια ζωή κόλαση για όλους τους εργαζόμενους, απογειώνει την κινητικότητα και την ευελιξία, καταργεί την Κυριακή αργία, καθηλώνει τους μισθούς των εργαζομένων στα επίπεδα του κατώτερου μισθού αφού σταματάει η πληρωμή των υπερωριών.
Όλοι μας μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει ατομική συμφωνία εργοδότη κι εργαζόμενου. Μόνος ένας εργαζόμενος απέναντι σε έναν εργοδότη για να αρνηθεί την διευθέτηση του χρόνου εργασίας, τα 10ωρα, τα 11ωρα, τα 12ωρα και μάλιστα τσάμπα, με τις εκατοντάδες απλήρωτες υπερωρίες το χρόνο. Τις 50 και 60 ώρες δουλειάς την εβδομάδα. Τις 12 συνεχόμενες ημέρες εργασίες. Εδώ αρκετοί συνάδελφοί μας πάνε και βγάζουν τα λεφτά τους, από το δώρο, μέσα από το ΑΤΜ και τα δίνουν στον εργοδότη.
Ας σκεφτούμε τι σημαίνει ένας εργαζόμενος σε σούπερ μάρκετ που δουλεύει τετράωρο και τώρα θα δουλεύει 8ωρο και μάλιστα σπαστό. Πρακτικά σημαίνει ότι θα τον έχει ο εργοδότης στη δουλειά από το πρωί έως το βράδυ όποτε τον χρειάζεται, με ένα ενδιάμεσο κενό που θα κάνει ασύμφορο για τον εργαζόμενο να κάνει οτιδήποτε άλλο. Ταυτόχρονα θα τον έχει σταντμπάι, αν πλακώσει δουλειά να δουλέψει και τότε…».
Μετά την συγκέντρωση ακολούθησε πορεία κατά μήκος της κεντρικής αγοράς με κατάληξη το Διοικητήριο Λευκάδας όπου συστεγάζονται η Περιφερειακή Ενότητα Λευκάδας και ο Δήμος Λευκάδας. Καταγγέλθηκε για μια ακόμη φορά η αλγεινή απόφαση της Περιφερειακής Αρχής της κας Κράτσα να μηνύσει καθ’ υπόδειξη της Χ.Α. το συνδικαλιστικό κίνημα, χαρακτηρίζοντας «όχλο» τη μαζικότατη διαδήλωση του λαού της Κέρκυρας στην πρόσφατη απεργία της περασμένης Πέμπτης 10 Ιούνη.
Οι διαδηλωτές κατέβασαν από τον ιστό την σημαία της ΕΕ ενώ έγραψαν στον τοίχο του Διοικητηρίου «Κάτω τα χέρια απ΄ το 8ωρο» με την υπογραφή του Εργατικού Κέντρου.
Άλμπουμ με 40 φωτογραφίες
Για να δείτε το άλμπουμ σε ξεχωριστό παράθυρο κάντε κλικ στον τίτλο
Η όλη τότε εγκαινιασθείσα μεταπολιτευτικά προοδευτική εργασιακή νομοθεσία, στόχος είναι και αυτό γίνεται ώς φιλοσοφία του νομοσχεδίου , να αλλοιωθεί μέχρι προοδευτικά καταργηθεί και ώς διαδικασία για παραπέρα αναζητήσεις.
Δεν είναι οι επί μέρους διατάξεις της ρύθμισης της τηλεεργασίας δήθεν, που με κάποιο τρόπο ώς νέο είδος εργασίας η τηλεεργασία, θέλει αρχικές ρυθμίσεις ( τι ώρα ανοίγει και κλείνει και διάφορες τεχνικές παραμετροποιήσεις υπερωριών κλπ), αλλά η γενικότερη νομοθετικοκοινωνική κατεύθυνση που διατρέχει το νομοσχέδιο. Η κεκηρυγμένη κεντρώα και ιδεολογικά διακριτή επιδίωξη – και ώς κληρονομημένη πολιτικά εκ του πατρός του στην πολιτική ζωή – άποψη του πρωθυπουργού κεντρώα και φιλελεύθερη, δεν συμβαδίζει με την δεξιότερης απόκλισης ροπή την οποία εγκαινιάζει το εργασιακό νομοσχέδιο. Και να μην μπερδεύουμε τις ασαφής ρήτρες δήθεν του οικονομικού φιλελευθερισμού ( ώς δήθεν αυταρχικότερη δεξιότερη κατεύθυνση πολιτικά), με το πραγματικό κεντρώο εκ φιλελευθέρων μοντέλο που έχει κατά νού- όπως θέλει να δείξει και κυβερνητικά ο νυν πρωθυπουργός. Ο οποίος πρωθυπουργός σφάλει και αντιφάσκει με το νομοθέτημα αυτό ώς ροπή πολιτικά κεντρώου φιλελεύθερου , διότι ρίχνει άγκυρα ιδεολογικά ( κατευθυντήρια) σε αυταρχικότερα πρός τα δεξιά του κέντρου ιδεολογήματα. Και πρόσθετα σφάλει , γιατί γνωρίζει ( αν το γνωρίζει), ότι οι κατευθλυνσεις που δροολογούνται νομοθετικά λειτουργούν ώς ένα σημείο ώς βάσεις στα χρόνια ( γεννεαλογικότερα) για τις κατευθύνσεις του ευρύτερα κοινωνικού και οικονομικού στοιχείο εξελικτικά.
Δεν μπορείς να θέλεις με την πρός το πολιτικό κέντρο κατεύθυνση της πολιτικής σου να κινητοποιήσεις συνθετικά το κοινωνικό συμμετοχικό παραγωγικό μιας χώρας, και την ίδια στιγμή να δρομολογείς κατευθύνσεις που θεσμίζει ώς κουλτούρα το εργασιακό νομοσχέδιο. Η άποψη της συλλογικότητας των δικαστών και εισαγγελέων για την αντιπροοδευτική χροιά του εργασιακού νομοσχεδίου ήταν σαφής , για το εργασιακό status ώς συνέχεια από την μεταπολίτευση και εδώ.
Δεν ήταν ο νόμος 1264 της δεκαετίας του 1980, το νομοθέτημα που δεν είχε τεχνικές προβληματικές διατάξεις είχε, αλλά ήταν η ώς τότε μια πρώτη κωδικοποίησημ, όσο γινόνταν, της εργασιακής νομοθεσίας πρός συνολικότερη προοδευτική κατεύθυνση. Και απου αυτή η ροπή υπήρχε από την μεταπολιτευτική το 1974 εργασιακή εμπειρία και πολιτική επιδίωξη της χώρας της χώρας και απλά έλαβε και νομοθετικότερη κύρωση την δεκαετία του 1980. Για να μην ανατρέξει κάποιος και σε όλο το προοδευτικό εργασιακό οπλοστάσιο που οργανώθηκε μέσα στην μεταπολεμική οικονομική πρόοδο και την δεκαετία του 1950 και το 1960, που διεκόπη ώς πορεία εξέλιξης απότομα , από την στρατιωτική και ολιγαρχική αυθαιρεσία του 1967.
Δεν μπορεί σήμερα να ταυτίζεις τις τεχνικές διευθετήσεις, των εναλλακτικών μορφών εργασίας και απασχολισιμότητας, με τον πυρήνα του εργασιακού πραγματικού ώς μέσον της κοινωνικής συμμετοχικότητας στο πολιτικό και Εθνικό παραγωγικό αναγκαίο σύστημα. Ούτε στο όνομα ενός στατιστικού μετρήσιμου τεχνικά παραγωγισμού , να θέλεις ώς κεντρώα ιδεολογία και πολιτική πράξη, την συμμετοχική – σε κάποιο βαθμό συνδικαλιστική αποσσυσωμάτωση στην εργασία ώς μέτρο και μέσο συμμετοχης σε αυτόν ακόμη τον παραγωγισμό. Ούτε η παραγωγικότητα και η αποδοτικότητα σε ένα οικονομικό κρατικό κύκλωμα είναι λειτουργία αξιακής και μόνο μέτρησης των προσωποποιημένων νορμών και στόχων της εξατομικευμένης εργασίας, διότι έτσι απουσιάζει η αναφορά στην ανάγκη της υπεραξίωσης – όχι υπερτιμήσεως – εκ της συλλογικής προσπάθειας των όσων θα προέλθουν ( πρόειμι- το προ’ι’ον- αυτό που θα προέλθει ) απ την συλλογικότερη εργασιακή συγκρότηση.
Δεν είναι η διακοπή της μικρής- μπορούσε να καθοριστεί ποσοτικά- της χρηματοδότησης των συνδικάτων εργασίας απ τον εργοδότη, αυτή που δημιουργήσει την αποφυγή διαπλοκής μεταξύ εργοδότη και συνδικάτων. Για τον λόγο ότι αυτή η διαπλοκή στον χρόνο υποβαθμίζει και επιχειρήσεις και συνδικάτα. Αλλά είναι η αναγκαιότητα ύπαρξης και λειτουργίας συνδικάτων και επιχειρήσεων απανταχού , που μπαίνουν στην υπηρεσία της προόδου και της επιχειρήσεως και των εργαζομένων και της ίδιας της παραγωγής και παραγωγικότητας. Εξ άλλου κάθε τι στην πολιτική διαχείρηση, που μπορεί αφ ευαυτού να φαντάζει ορθολογικό, θα ρέπει να είναι και κοινωνικά- ακόμη και ισορροπιστικά- ευκταίο και αναδεκτό κοινωνικά. Το φαινόμενο μιας ορθολογικότητας επιλογών για τον μετασχηματισμό της οικονομικής και επιχειρηματικής ζωης, υπήρχε αφ εαυτού και στην πολιτική κατεύθυνση της κυβέρνησης του Κων/νου Μητσοτάκη το 1991 . Αλλά η φούρια που επιδιώχυηκε να γίνει αυτός ο μετασχηατισμός , οδήγησε σε αρνητικά και κοινοβουλευτικά αποτελέσματα και μάλίστα μέσα απ το ίδιο το κυβερνών κόμμα. Αντίθετα την ίδια εποχή , η υιοθέτηση της γραμμής εφικτότητας στις αναγκαίες αλλαγές του ασφαλιστικού( όχι ώς κάθετη τομή με το μαχαίρι), αλλά ώς προσαρμογή εξελικτική στον άμεσο χρόνο ( νόμος Σιούφα) που έδινε σοβαρή κατεύθυνση και πρακτικά και ώς τάση για το ασφαλιστικό σύστημα , ήταν και έγινε χωρίς προβλήματα υπερ του ίδιου του ασφαλιστικού συστήματος και της κοινωνίας.
Και ο ίδιος ο πρωθυπουργός ώς ηλικία και βιωτικότητα , δεν είναι παρά μέσα στην μεταπολιτευτική λειτουργικότητα , και τους καρπούς κυριότερα που επέφερε αυτή η προοδευτική εργασιακή ροπή της μεταπολιτευτικότητας , και ασφαλώς είναι και ο ίδιος γνώστης και των όσων προβλημάτων μέσα σε αυτή την μεταπολιτευτικότητα, οδήγησαν στα προβλήματα την δεκαετία του 2010. Εξ άλλου και ο ίδιος στο βιογραφικό του εργάστηκε μέσα στο πλαίσιο αυτής της μεταπολιτευτικής συλλογικότερης οργάνωσης του εργασιακού, και μάλιστα τις εποχές που αυτή η συλλογικότερη οργανωτική της εργασίας προωθούσε ακόμη περισσότερο την νομοθετικότητα της συλλογικότητας στο εργασιακό.
Ένα θέμα που πρός την κατεύθυνση της αντιπροοδευτικότητας του νομοσχεδίου μπορεί ώς άλλοθι να κυκλοφορεί, ώς εφαρμογή ευρύτερων κανόνων του Ευρωπαικού κανονισμού , για μια ομοι΄τητα ή ομοείδια των ισχυόντων για την εργασία στην Ευρώη, που αναγκαστικά οφείλει να εφαρμόσει και η Ελλάδα, είναι και αυτό τεχνική σε όρους πολιτικόιδεολογικής θεώρησης, και για κάθε χώρα και για την Ελλάδα. Γιατί δεν είναι η ευρύτερη κανονισική της Ευρώπης, αυτή που διαπιστώνει τις τάσεις και ενδείξεις για την ροπή και κατεύθυνση της εργασίας ώς λειτουργία προοπτικής κοινωνικής συσσωμάτωσης, απλά με τους κανονισμούς μπορει να μεθοδεύει ένα ευρύτερο πλαίσιο κατεύθυνσης, που αυτό δεν μπορεί νάναι άλλο πέρα απ την γενικευμένη συμμετοχικότητα στην Ευρωπαική ολοκλήρωση ενισχύοντας τις Εθνικότερες παραμέτρους, αν αυτές εξυπηρετού και μπαίνουν στην υπηρεσία τεχνικά της ολοκλήρωσης της Ευρώπης.
Το εργασιακό αυτό νομοθέτημα, σφάλει και σφάλουν και οι εισηγητές του, και θα βρεί κήνσορες και θεραποντες, μόνο όπου ο ευκαιριασμός και η ασυνέχεια ώς προοπτική συγκροτούν και επιχειρηματικές λειτουργίες, αλλά και κοντόφθαλμα ακόμη και στην κρατική και δημόσια λειτουργία ( ασχέτως μορφής εργασίας και απασχόλησης), γιατί ουσιαστικά τροφοδοτεί τις ιδιωτικότητες ώς αξίες ώς παραγωγική εργασιακή στόχευση, απεμπολώντας τις υπεραξίες των εργασιακών συλλογικών προσπαθειών.
Κεντρώα πολιτική, και ένας κινητροποιός ιδεολογικός απελευθερωτικός φιλελευθερισμός αναγκαίος στη προσπάθεια για την χρεωκοπική, ή κάθε δύσκολη, υπέρβαση και νομοσχέδιο σαν το τωρινό εργασιακό , (και με ότι αυτό ώς τάση θέλει να δρομολογήσει υπερ ενός κοντόφθαλμου μηχανικού και μηχανιστικού παραγωγισμού)-δεν είναι συμβατά.
Και η κυβέρνηση σφάλει και ο ίδιος ο πρωθυπουργός ώς ιδεολόγημα και πολιτική αίσθηση αίσθηση σφάλει.